W zasadzie tekst ten powinien się nazywać – o sposobach dewastowania komunikacji, no, ale niech już zostanie tak jak widać. Komunikację dewastuje się marginalizując ludzi, którzy mają do powiedzenia coś ciekawego, a także są świadomi tego iż powtarzanie co dekadę tych samych formuł nie zmienia niczyjej świadomości i nikogo nie edukuje. Istnieje jednak, bo potrzebni są eksperci w dziedzinach, które przykuwają uwagę ludzi najbardziej. Mamy więc – kreowanych mniej więcej co dekadę – ekspertów od geopolityki, w tym od Iranu, którzy nigdy nie byli w Iranie, nie znają nikogo w tym kraju, nie mówią po persku, ale raz kiedyś przechodzili koło Instytutu Iranistyki na UW i to właśnie powoduje, że są ekspertami. Ludzie akceptują te kreacje, bo są przyzwyczajeni do pewnej dynamiki, której sami nie umieją zaaranżować, a opatrzone już, stare mordy z Internetu zaczynają ich powoli denerwować.

Jak wiecie siedzę sobie często na twitterze i tam obserwuję, jak ludzie między trzydziestym, a czterdziestym rokiem życia, zmieniają się w mędrców od geopolityki, kultury, sztuki i czekają na budżet, który pozwoli im wydać książkę, a potem dostać za nią nagrodę w ramach tego samego programu ogłupiania, który wykreował ich na ekspertów. Oczy moje skierowały się na pana Świdzińskiego Alberta, który właśnie niedawno rozprawiał u Rymanowskiego o Iranie, albowiem jest tym ekspertem. Jak się okazało specjalizuje się też w innych dziedzinach. Oto trafiłem na jego artykuł o Józefie Mackiewiczu. Zaczyna się on od słów – Józef Mackiewicz w świadomości powszechnej Polaków nie istnieje. No, powiem Wam, że to jest duża rzecz. Nie wiem, czym Świdziński się zajmował, kiedy cała Polska dyskutowała o Mackiewiczu, kiedy wydawano jego książki i wszyscy dostawali szału czytając bezczelne wypowiedzi Niny Karsov, kiedy ludzie związani z PiS bronili tejże Niny Karsov przed różnymi oskarżeniami. Zapewne grał w kapsle, albo poznawał historię Iranu, by zostać ekspertem telewizyjnym w tym zakresie. Lub robił coś jeszcze ciekawszego. W publicystyce, inaczej niż w nauce, nie obowiązuje zasada prezentowania stanu badań nad przedmiotem omawianym przez publicystę. Może on więc powiedzieć co mu się podoba. I ja to rozumiem, ale ja będąc publicystą, wykręciłem się od ewentualnych zarzutów dotyczących takiego postępowania, a wiedziałem, że one się pojawią, nadając swoim pierwszym publikacjom charakter baśni. I wszyscy zrozumieli o co chodzi. Takie to były jeszcze czasy, ho, ho, tak, tak. Dzisiaj młodociani eksperci nie chodzą na kompromisy. Musi być poważnie, żadnych baśni, same fakty w dodatku twarde. Józef Mackiewicz jest pisarzem Polakom nieznanym. A na pewno jest mniej znany niż Albert Świdziński.

Niestety nie możemy bez przerwy dyskutować o Mackiewiczu, tym bardziej, że jego moce i tematyka, którą poruszał nie nadążają za naszymi czasami. Stąd zapewne Świdziński traktuje go, jak kwiatek do kożucha, czyli ozdobę mało adekwatną, ale koniczną, by ludzie zwracali nań uwagę.

Teraz dopiero zauważyłem, że Świdzinski to drużyna Bartosiaka, a na swoim profilu ma on, jakże wyróżniający myślącego człowieka w tłumie głupców, napis - amicus plato sed magis amica veritas. Po czymś takim nikt nie może mieć wątpliwości, że mamy do czynienia z prawdziwym mędrcem, a reszta powinna go jedynie słuchać i milczeć.

Myślę, że zbliżamy się do momentu, kiedy ten haust wolności, który zaczerpnęliśmy w latach tuż przed i tuż po katastrofie smoleńskiej, wypełniający nam całkowicie płuca i pozwalający żyć, wyczerpie się ostatecznie. Wymiana zaś myśli i opinii, a nawet omawianie wątków pochodzących z tradycji polskiej, zostanie uroczyście przekazana w ręce instytutów i fundacji. Czekam kiedy organizacje te zaczną poruszać temat ziemiaństwa i jego kulturotwórczej roli, zaczynając swoje opinie od zdania – ziemiaństwo polskie było do tej pory niedocenianą grupą społeczną w dziejach. Nastąpi to w chwili kiedy okaże się, że biedne chłopki, o których piszą książki różne wariatki, nie zaprowadzą nowego pokolenia ekspertów nigdzie, co najwyżej na pastwisko albo do lasu po chrust.

Kiedy wpisujemy do wyszukiwarki nazwisko Świdziński naszym oczom ukazuje się nie tylko Albert, ale także Jacek Świdziński. Zbieżność nazwisk zapewne przypadkowa, ale metoda jaką się posługują już jest chyba z jakiegoś rozdzielnika. O Jacku Świdzińskim pisałem już kiedyś przy okazji nagród, które otrzymał. Jest on bowiem rysownikiem komiksów, a jak poucza wiki, rysunku nauczył się sam. Patrzmy na dzieła Jacka Świdzińskiego, który jest do niemożliwości przestylizowanym młodzieńcem, i powinien mieć ksywę pretensja, i widzimy, że on po prostu nie umie rysować. I to nie jest żaden zarzut, ale fakt bezsporny, który każdy może stwierdzić naocznie. Czyli on się niczego nie nauczył, ale potrafi coś nabazgrać w taki sposób, że jego kreatorzy, bo to on jest kreacją, nie muszą się zastanawiać o co chodzi. Prostactwo i młodociana kokieteria tych obrazków są po prostu paraliżujące i nasuwa się jedno tylko pytanie – po co? Moja odpowiedź jest prosta – po to, by wyłączyć z dyskusji publicznej ludzi kojarzących coś więcej niż przedwczorajszy obiad u cioci Marysi. Po to, by uczynić rezultat z braku rezultatu i zbudować absurdalną hierarchię bytów kretyńskich, które mają zastąpić komunikację autentyczną, czyli spór prowadzący do budowania nowych, ciekawszych formuł i do prawdy. Z rzekomymi kreacjami Jacka Świdzińskiego bowiem kryje się najbardziej prostacka, lewicowa propaganda.

Ludzie pozostający w kręgach wysokich specjalizacji, którzy – siłą bezwładu, bo inaczej się nie da – odnajdują się w obszarze komunikacji publicznej, muszą patrzeć na to w zdumieniu. Mam na myśli inżynierów, lekarzy, biznesmenów, prawników, samodzielnych sprzedawców, czy kogo tam chcecie. Ludzi niezależnych po prostu. Patrząc na ten sposób opracowania talentu, osoby te mogą co najwyżej popaść w stupor. I nie ma siły, by nie zaczęły się zastanawiać kto tym wszystkim kieruje. Bo nikt myślący nie uwierzy w sprawczą moc banału i truizmu. A to nie koniec. Obejrzałem sobie bowiem kawałek wywiadu, jaki Stanowski przeprowadził z raperem, bardzo sławnym ponoć i bogatym, o ksywie Quebonafide. To jest jeszcze lepsze niż ten amicus plato. Pretensjonalność rządzi i nie bierze jeńców. Pan ten musi bardzo imponować Stanowskiemu, bo patrzył weń Krzysztof Stanowski jak w obrazek. Tamten zaś, człowiek przecież nie umiejący ani śpiewać, ani tańczyć, bo o to chodzi w tym całym rapie, opowiadał wyłącznie o tym kogo znał i z kim gadał. Było to niczym wzór patologicznego zachowania się na imprezie, z którego szydzą najfajniejsze dziewczyny. Podlany jeszcze nieznośną kokieterią i lansem, bo pan ten sprzedał ponoć pół miliona swoich płyt. I jest odznaczony medalem - zasłużony dla miasta Ciechanowa - z którego pochodzi. Czy to nie dziwne? Ilu specjalistów pochodzi z różnych miast, a nikt im nie wręcza żadnych medali. Takiemu jednak, jakiemuś głąbowi, dają ten medal, bo wygrał w zawodach gdzie nie ma żadnych zasad, a zwycięzca jest wybierany arbitralnie, przez gremia siedzące na zapleczu i liczące pieniądze za bilety.

Czy mnie to jakoś martwi? W najmniejszym stopniu. Ponieważ ja już wiem coś, czego oni nie wiedzą. Czas płynie. Nie można być starym raperem, nie można być wiecznie dobrze zapowiadającym się rysownikiem, a także nie może być wiecznie wschodzącą gwiazdą rynku ekspertów. Bo takich gwiazd będzie niebawem setka i oni pieprzyć będą już takie banały, że nawet ten cały Quebonafide tego nie wytrzyma. Wszystko po to, by kłamstwo zastąpiło prawdę. Można być za to starym pisarzem. Jest to wręcz konieczność.

No dobra, powie ktoś – szydzisz pan z tego, że goście nie mogą dojść do pointy – a co z twoją „puetą”? Jest, jest, nic się nie martwcie. W dodatku postawi mnie ona w rzędzie ekspertów od spraw Iranu, być może nawet wybitnych. Bo ja nie tylko przechodziłem koło Instytutu Iranistyki UW, ale miałem tam też koleżankę. I ona opowiadała mi różne anegdoty o swoich wykładowcach, jak najbardziej rodowitych Irańczykach. Jedynym z nich był ten pan

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kaweh_Pur_Rahnama

Ja go sobie, nie znając przecież faceta osobiście, dobrze zapamiętałem. I wiecie co się okazało? Że w roku 1988, czyli bardzo dawno, wydał on wspólną książkę z wybitnym polskim pisarzem, autorem niezwykle popularnej powieści „Niebezpieczne ścieżki”, Marianem Reniakiem, o którym tu niedawno pisaliśmy. Oto jego biogram w wiki https://pl.wikipedia.org/wiki/Marian_Reniak

I co? Nadaję się na eksperta od spraw irańskich? „Zatkało ruskie kakało”?  

Wspólna ich powieść nosi tytuł „Mitra”. I opowiada, jak przypuszczam, o wielkiej i chwalebnej historii Iranu.

Nie chcę iść innymi tropami, które się w tej historii ujawniają. Niech się tym zajmą eksperci od spraw irańskich. Ja zaś zajmę się sprzedażą książek. I ich pisaniem w znanych Wam już dobrze, baśniowych formatach.

Znów pogrzebałem w magazynie i coś tam wykopałem.

Przypominam też, że promocja na nawigatory trwa tylko do wtorku.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/nie-tylko-rothesay-oficerskie-obozy-izolacyjne-oraz-oboz-dyscyplinarny-dla-zolnierzy-polskich-sil-zbrojnych-w-wielkiej/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/status-ontologiczny-skowronkow-kosciol-w-popkulturze-popkultura-w-kosciele/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/jak-rosnie-dobrobyt/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/ksztalcenie-mlodziezy-w-kolegiach-jezuickich-rzeczypospolitej-obojga-narodow/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/szkola-nawigatorow-nr-26-ostatni-poswiecony-prusom/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/szkola-nawigatorow-nr-25-poswiecony-rzymowi/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/szkola-nawigatorow-nr-20-srodziemnomorski/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/szkola-nawigatorow-nr-15/

 

 

 

---

tagi: książki  komunikacja  sztuka  eksperci  opinie  kreacja  popularność  scena 

	gabriel-maciejewski
	25 czerwca 2025 07:31

53     2155    9 zaloguj sie by polubić