Arabowie są narodem, którego główną produkcją są słowa

Halil abd al Karim

 

Mniejsza o to kim był ten człowiek, ale zawartość tego zdania powinna skłonić wszystkich chrześcijan do rozpoczęcia studiów nad dziejami dynastii Umajadów i Abbasydów, co się oczywiście nie stanie. W zdaniu tym bowiem wyjaśnione i zdefiniowane jest prawie wszystko. Słowa bowiem stały się główną produkcją Arabów w momencie, kiedy plemiona półwyspu arabskiego wyruszyły na podbój świata. Choć już wcześniej prorok posługiwał się słowem, poezją i pieśnią w kolportowaniu propagandy przeciwko swoim wrogom. I to jest rzecz zrozumiała dla każdego myślącego człowieka – słowo to narzędzie walki. Nam zaś wmawia się, że słowa są po to, by budować dialog międzykulturowy.

Niezrozumienie tej podstawowej i najważniejszej prawdy będzie przyczyną naszej klęski. Ludzie domagają się bowiem dialogu. I kiedy widzimy jak wokół nas narasta obłęd, zła wola i krzywda, a także podstęp i szantaże emocjonalne i finansowe, ludzie także praktyczni i przytomni, zajmujący się obsługą swojego życia w sposób skuteczny i przynoszący efekty, zachowują się jak beduini, którzy w dalekiej drodze spotykają innych ludzi i chcą, przy herbacie ugotowanej na ognisku prowadzić z nimi dialog. Nie rozumieją bowiem, że ci inni nie znaleźli się na ich drodze przypadkiem, ale zostali tam wysłani ze złymi intencjami. I przedstawianie im swoich argumentów nie ma sensu, co było wiadome już w czasach Umajjadów. Dialog bowiem to pułapka i zaczyna się go po to, by uśpić czujność ofiary, a także dlatego, by ta ofiara we własnych oczach nie awansowała na przeciwnika, ale – dobrowolnie – zgodziła się na niewolniczy status, kalkulując – w czasie dialogu – że to się jej będzie bardziej opłacać i zapewni jej przyszłość.

Świat muzułmański wyraźnie i jasno określa kategorie relacji między ludźmi i nie ma tam miejsca na dowolność. Jeśli więc ktoś myśli, że będąc mieszkańcem miasteczka gdzieś na Mazowszu, godzien jest, przez sam fakt bycia człowiekiem, uczestniczyć w dialogu na temat swojego życia i swoich spraw, które już dawno przecież włączone zostały w wielki globalny plan, ten się myli. I szykuje swoją zgubę. Ludzie jednak wybierają dialog, bo sądzą, że dialog ponosi ich status. Jest dokładnie na odwrót. I to nie wynika z żadnej tajemnej wiedzy, ale z praktyki, także w naszym świecie. Jeśli ktoś za dużo gada, nie jest traktowany serio. Jakoś jednak o tym zapomnieliśmy. Pewnie dlatego, że teraz omawiać chcemy sprawy nie osobiste, a światowe i to nas niesłychanie ekscytuje. Rozmawiałem ostatnio z kilkoma ludźmi, którzy prowadzą tak zwane normalne życie i mają z tego sporo satysfakcji, a także dochodu. Wszyscy oni byli szczerze zatroskani tym, że naród nasz się podzielił. I uważali, że należy dążyć do zgody za wszelką cenę. Tę zgodę widzą w podporządkowaniu się jednej strony politycznego sporu tej drugiej stronie. I ani mowy nie ma, by im wyjaśnić absurd takiego rozumowania. Bo wszyscy chcą żeby było dobrze, spokojnie i cicho. To już mieliśmy i mam wrażenie, że nie doceniliśmy tego całkowicie. Jeśli zaś chodzi o to, kto ma się komu podporządkować, to sprawy są stawiane jasno – w wymiarze lokalnym, słabsi mają się podporządkować silniejszym, czyli tym, którzy dziedziczą tradycję państwową PRL. Europa jest naszą matką, a Amerykanie niepotrzebnie wtrącają się w sprawy odległe geograficznie od obszaru ich interesów. I powinni zostawić nas w spokoju, a wtedy dojdziemy do porozumienia. Sugestia, że za chwilę najbliższymi naszymi sąsiadami, których żywotne interesy znajdować się będą na naszym podwórku zostaną muzułmanie zrzeszeni w różnych bardzo agresywnych organizacjach, nie dociera do nikogo. To są bajki o żelaznym wilku. Choć przecież praktyka pokazuje coś innego. Europa została podbita przez islam i stało się to za pomocą słów. Te zaś układały się w podstępne i fałszywe doktryny, na które nie sposób odpowiedzieć inaczej jak agresją, albowiem nie przewidują one żadnego dialogu. Każda zaś taka propozycja to propozycja przyjęcia statusu niewolniczego. Na co wielu ludzi jest skłonnych się zgodzić dla świętego spokoju.

Przejdźmy teraz do kwestii zaznaczonej w tytule. Czyli do nieco innego zdefiniowania obydwu pojęć. Czym jest chrześcijaństwo i jaką tradycję reprezentuje, tu na ziemi w wymiarze politycznym, bo o taki nam chodzi? Jest to próba zachowania Imperium Romanum funkcjonującego na zasadach zaproponowanych w Ewangelii. Za to zbożne dzieło zabrali się barbarzyńcy z północy, którzy dewastowali Rzym, ale po ukończeniu tego okropnego dzieła zorientowali się, że bez Rzymu nie przetrwają. A na pewno nie jako ludzie wolni. Zorientowali się też, że nie przetrwają bez Ewangelii. Ze zrozumieniem lub bez zaczęli więc Rzym reaktywować. Problemem głównym chrześcijan była kwestia następująca – kto jest depozytariuszem idei uniwersalnej. Czyli kogo słuchać? Kto ma łączność z Bogiem w Trójcy Jedynym? Nie rozwiązano tego do dzisiaj, za to przyjęto i przejęto po drodze cały szereg błędnych idei, które doprowadziły nas do miejsca, gdzie się znajdujemy.

Czym jest islam? To idea wywyższenia jednego plemienia, które posiadło we własnym mniemaniu łączność z Bogiem, a ten wydał im pozwolenie na walkę z całym światem. Islam, podobnie jak barbaria północna niszczył resztki tego, co zostało z Rzymu, ale się z tym nie utożsamiał. Bogactwo islamu w średniowieczu, podobnie jak bogactwo islamu w XX wieku powstało nagle i zaskoczyło samych Arabów i beduińskie plemiona wędrujące po pustyni. W średniowieczu powstało ono po prostu z rabunku, a w XX wieku z rozwoju technologii napędzanej ropą. Mechanizm i dynamika były jednak takie same. Kiedy islam napotkał chrześcijan-barbarzyńców próbujących ratować co się dało z cywilizacji rzymskiej, zaproponował im dialog. W tym także słowa, które pochodziły z przeszłości tak głęboko ich interesującej. Nie było w tym jednak dobrej woli, a podstęp. Ten zaś polegał na tym, że chrześcijanie mieli dobrowolnie pozbyć się statusu przeciwnika i zgodzić się na status ofiary, a drogą do niego był dialog wokół pism antycznych. To sobie musimy uświadomić, bo podobne numery próbuje się robić dzisiaj. Zaraz się tu zjawią zwolennicy Arystotelesa i zaczną mi tłumaczyć, że nie mam racji. Idźcie i pogadajcie o Arystotelesie z Arabami. Ich główną produkcją bowiem są słowa.

Co w takim razie jest główną produkcją chrześcijan? Rozumianych nie jaki plemię, ale jako wspólnota. Myślę, że wizerunki. I wokół nich się gromadzimy. Dlatego tak silnie się je zwalcza i w oparciu o nie kreuje się doktryny i buduje wspólnoty, także lokalne.

No nic, z tym Was zostawiam.

Dziś pierwszy lipca, kończymy promocję na nawigatory, postanowiłem przedłużyć ją do 12.00, bo nie wyszła tak, jak sobie wyobrażałem. Jak już ogłosiłem, Sasza, dla którego przeznaczony był dochód z tej promocji, pracuje u mnie od maja, a więc nie zebrał jeszcze i nie dołożył sobie na czynsz. Zmuszony jestem więc ogłosić nową zbiórkę. Zdaję sobie sprawę, że jest to kolejna zbiórka i entuzjazmu raczej nie wywołam, ale też się go nie spodziewam. Takie są jednak okoliczności i nic na to nie poradzę. Jeśli ktoś będzie chciał pomóc, to pomoże, a jeśli ktoś nie chce, nie się powstrzyma od komentarzy i uwag.

 

https://zrzutka.pl/438wfv#description

---

tagi: wojna  islam  kultura  chrześcijaństwo  podbój  dialog  niewolnictwo  słowo 

	gabriel-maciejewski
	1 lipca 2025 08:58

38     1832    13 zaloguj sie by polubić