Wczoraj na blogu ktoś wrzucił informację, że po targach książki w Londynie, gwiazdy rodzimego firmamentu literackiego postanowiły założyć nowe stowarzyszenie pisarzy. Przyczyna takiej decyzji może być tylko jedna – katastrofa na tych londyńskich targach, czyli zerowe zainteresowanie polską ofertą. My tu doskonale wiemy, dlaczego to zainteresowanie jest zerowe, ale przenikliwe mózgi pisarza Dehnela, pisarki Tokarczuk i pisarza Miłoszewskiego nie mogą ogarnąć tego prostego w sumie zagadnienia. Chodzi o to, że ich książki są nudne, nie nadają się do czytania, a poruszane w nich zagadnienia nie przystają w żaden sposób do doświadczeń ludzi, którzy lubią książki. Omawia się tam bowiem problematykę, jak to czasem lubi w ferworze dyskusji rzec mój kolega, wyciągniętą z d...py.

O co chodzi z tym nowym stowarzyszeniem? Okazało się, a stwierdziła to pewnie Tokarczukowa, że czas płynie i trzeba się jakoś zabezpieczyć na przyszłość, emerytura będzie marna, a z pisania wyżyć się nie da. Trzeba więc naciągać wydawców na większe honoraria, jednocześnie utrudniając im sprzedaż książek, bo do tego sprowadza się działalność wymienionych osób – do utrudniania sprzedaży książek. Po raz kolejny więc okazuje się, że gromadka idiotów bez polotu i pomysłu, bez jakiejkolwiek siły własnej nawet, bazując jedynie na złudzeniach budowanych przez lata na łamach gazowni, usiłuje zabetonować rynek treści i przekonać wszystkich, że poza nimi żadna prawdziwa literatura nie istnieje. Z charakterystycznym dla siebie wsiowym sprytem pisarze wymyślili, że będą do swojego stowarzyszenia przyciągać młodych autorów. Wszyscy wiemy, że w całym Bożym świecie, młodych przyciąga się po to, by ich wykorzystać, okraść, a następnie wyrzucić. I tu nie będzie inaczej, bo młodzi są Dehnelowi, Tokarczukowej i Miłoszewskiemu potrzebni do tego, by swoją obecnością podkreślili ich wielkość oraz powagę, a także nadali pęd całemu temu przedsięwzięciu. To jest jeden aspekt zagadnienia, ale są pewnie inne. Napisali, że jakiś biznesmen oddał swoją willę na Dolnym Śląsku na potrzeby nowego stowarzyszenia, a więc wnosić można, że będzie to siedziba jakiejś agentury wpływu, której szefować będą wymienieni autorzy podsuwając tak zwanym młodym tematy do opracowania. To jest rzecz jasna, jawna i nie podlegająca dyskusji. I tylko trudno zrozumieć, dlaczego te ciemniaki, po tylu latach fikcyjnej przecież kariery, po tylu latach złudzeń co do swojej misji i po tej najświeższej klęsce, nie potrafią zrozumieć, że to jest zła droga. Zła albowiem nie ma fizycznej możliwości przekonania kogokolwiek, że Miłoszewski to jest autor. Oczywiście, można mu zrobić chwilowy sukces za pomocą jakiegoś paszportu Polityki, Polsatu czy czegoś, ale to jest tak gówno warte, że szkoda w ogóle gadać. Co zostało zresztą udowodnione przez nich samych właśnie teraz, w momencie założenia tego całego stowarzyszenia. Oczywiście, człowieka obdarowanego fikcyjnymi splendorami za nic nie da się przekonać, że idzie złą drogą i powinien ją zmienić. On jest pewien swego, bo zainwestował w ten swój marsz wszystko, całą młodość, emocje i to co uważał za talent. Nie zauważył tylko jednego, że podpisał cyrograf, który na zawsze unieważnia jego relacje z czytelnikiem. Pisze bowiem po polsku, a cyrograf opiewa na dewastację języka polskiego i tego co zwykle określa się jako polską kulturę. Tego pisarz Dehnel, pisarka Tokarczuk i pisarz Miłoszewski nie zrozumieją nigdy. Czytelnik bowiem nie był im do tej pory do niczego potrzebny i oni uważają, że nadal nie jest. Nie jest albowiem całą sprawę załatwiają według nich pośrednicy. Stąd te deklaracje, że teraz to ho, ho, ho, nowe będzie rozdanie kart pomiędzy autorem i wydawcą, a ten ostatni nie będzie miał już nic go gadania, tak go stowarzyszenie przyciśnie.

Wydawca i tak nie ma nic do gadania, a swoją ofertę organizuje w zasadzie w ciemno, pod dyktando mediów robiących antyludzką propagandę. To jest sprawa prosta do zrozumienia i prosta do przewalczenia w zasadzie, wystarczy stanąć w prawdzie, nie łgać i rozejrzeć się za czytelnikiem. Na to jednak żaden członek i żadna członkini nowego stowarzyszenia nie są gotowi. Nie jest na to gotowych także wielu wydawców, karmiących się złudzeniem, że media robią im darmową promocję książek, które oni ściągnęli z rynków obcych bądź zamówili u rodzimych, podległych tymże mediom pisarzy. To jest system skazany na klęskę, albowiem nie ma w skali, do której oni aspirują, żadnego sensu wydawania książek po polsku. Im się zdaje, że pisząc po polsku i przeciwko Polsce zostaną gwiazdami na rynkach obcych. To jest absurd jawny, zostaną tam wyśmiani, zlekceważeni i kopnięci w tyłek na koniec, co właśnie się stało. Globalny przemysł księgarski pracuje w języku angielskim i żadne lokalne języki nie mogą do tego aspirować, bo nie po to imperium podbijało świat, żeby się z kimkolwiek dzielić komunikacją i władzą. Globalny system księgarski może zaprosić na targi do Londynu paru frajerów po to tylko, by stworzyć złudzenie pluralizmu, po nic więcej. Po to także, by każdy widział jak wygląda hierarchia, czyli kto opowiada kawały, a kto ma się z nich śmiać, choćby były najbardziej czerstwe na świecie. Ta smutna prawda powoli przebija się do mózgów naszych bohaterów, ale nie zagości tam na stałe nigdy. Choć może się mylę, zagości wraz ze starością. Oni nie są Stefanem Chwinem umoczonym w różne stare układy, Stefanem, któremu nic się stać nie może, bo jest swój. Z tego garnituru geniuszy przetrwać może co najwyżej Tokarczuk, reszta kiedy przyjdzie starość, zginie marnie. Oni to już wiedzą i właśnie wpadli w panikę.

Teraz trzeba postawić pytanie: dlaczego ani pisarze, ani wydawcy, ani czytelnicy nie rozumieją obłędu, w którym im przyszło żyć? Nie rozumieją, albowiem żyją złudzeniem, że literatura jest misją służącą człowiekowi. A to nie zawsze jest prawda. To jest twierdzenie prawdziwe okolicznościowo jedynie. Literatura to propaganda i każdy autor powinien o tym wiedzieć. Jeśli zdecyduje się na zostanie propagandystą, a większość się decyduje, staje w pewnym momencie przed niełatwym wyborem – musi sam za siebie zdecydować, bo sponsorom przestał być potrzebny. Dlaczego? Ponieważ propaganda jest w kogoś wymierzona, tym kimś jest czytelnik. Żeby jad sączony z kart książek zadziałał sponsor musi mieć gwarancję, że w pobliżu nie ma żadnego antidotum. No, ale żeby takiego antidotum nie było potrzebna jest cenzura, milicja obywatelska, SB, armia ludowego chowu i inne drogie gadżety. Na to zaś sponsor nie może sobie, póki co, pozwolić obarcza więc odpowiedzialnością za jakość jadu samych autorów propagandystów. Ci zaś zamiast jadu produkują płyn do mycia naczyń i tym strzykają na prawo i lewo wywołując tak zwane uczucia mieszane. Poza tym w różnych miejscach zaczyna się krzewić zielsko, z którego da się przyrządzić całkiem skuteczne antidotum na ten zielony płyn do garów, ot choćby my – wydawnictwo Klinika Języka, czy wydawnictwo księdza Klimka z Kalisza. A będzie tego więcej. Póki co zostawiam Wam pierwsze nagranie z Bytomia, oto wykład księdza Romana Kneblewskiego

 

https://www.youtube.com/watch?v=RvPbvgrJRIA

 

Przypominam też, że w księgarni dostępna jest książka Hanny pod tytułem „Zielone rękawiczki”. Pierwsza nasza książka dla dzieci. No druga książka z serii Biblioteka Historii Gospodarczej, czyli opowieść o tym jak masoni okradali klasztory.

---

tagi: pisarze  propaganda  rynek książki  pesymiści 

	gabriel-maciejewski
	14 czerwca 2017 09:41

19     5597    3 zaloguj sie by polubić