Taki tytuł nosi jeden z rozdziałów książki Emanuela Małyńskiego zatytułowanej „Nowa Polska”. Jak cała ta książka, poświęcony on jest szwindlowi zwanemu reformą rolną, ale szczególnie tym politykom i publicystom, którzy podnosili kwestie bytu chłopów w najwyższe diapazony emocji. Pomyślałem, że dziś, trzeba będzie zrobić jakiś taki krótki przegląd metod miłowania chłopa i pochylania się nad jego ciężką dolą. Tak mi się zebrało, albowiem – z przyczyn, które przemilczę – musiałem sięgnąć do lektur opisujących panowanie Jana Olbrachta i Aleksandra Jagiellończyka. Wtedy to, jak wiemy lud i mieszczaństwo zostały ostatecznie pognębione, podobnie jak drobna szlachta, a do głosu doszła wielka magnateria, głównie litewska. To ważny moment, ale ja nie będę analizował okoliczności towarzyszących panowaniu wymienionych władców. Chcę postawić takie pytanie – czy mechanizm opisany przez Małyńskiego w „Nowej Polsce” działał i działa zawsze? Jeśli tak, to właściwy opis czasów Jana Olbrachta i króla Aleksandra, będzie następujący – lokalne klany reprezentujące swoje interesy utożsamiły je z interesami państwa i dały królowi carte blanche na wojnę w zamian za przywileje, które nigdy nie miały być naruszone. Wobec jakich sił się tak napięły? Tego nie wiemy, omija tę kwestię nawet Ignacy Schiper, ale wierzyć musimy, że wobec niezorganizowanego żywiołu chłopskiego i wobec obcoplemiennych mieszczan. No chyba nie. Ktoś tam jeszcze musiał się czaić w mroku, inaczej nie byłoby konstytucji Nihil novi, która gwarantować miała stabilność ustroju. Stabilność, która już za Zygmunta Starego została naruszona tak poważnie, że państwo i mało się nie zapadło. Moskwa bowiem zawarła sojusz z cesarstwem. No, ale wszyscy wiemy jak to się skończyło. Dobrze dla nas, źle dla Moskwy i dało poważną naukę dworowi rezydującemu w Wiener- Nuestad.

Mnie jednak ciekawi ten opis, który stosują ludzie tacy jak Szelągowski, czy Fryderyk Papee – przedostatni Jagiellonowie ostatecznie pogrzebali sprawę chłopską. Możemy oczywiście jasno wskazać, że sprawa ta miała ścisły związek z polityką zagraniczną i była stymulowana przez ówczesnych bankierów, bez takiego co prawda, jak w XX wieku natężenia propagandy, ale jednak. Po wiekach doświadczeń, banki doszły do wniosku, że dewastacja kultury produkcji żywności pomiędzy Wisłą a Dnieprem nie uda się, jeśli do akcji nie zostanie włączona machina propagandowa i taką machinę skonstruowano. Mieszkańcom zaś terenu, który był przez wieki całe języczkiem u wagi w polityce banków i dworów, wmówiono, że mieszkają na nieistotnym zadupiu, które nikogo nie obchodzi. I myk ten udał się świetnie i działa do dziś, albowiem wszyscy, mimo tego, że na naszym terenie ciągle toczą się światowe wojny, przekonani jesteśmy, że mieszkamy na wsi spokojnej i wesołej, no i że wszyscy jesteśmy prowincjuszami. Jakby tego było mało żyjemy w przestrzeni, gdzie treść jest cenzurowana. Taki Małyński na przykład, doczekał się w roku 2005 pełnego wydania swoich dzieł w języku francuskim, w którym pisał. I to mimo nieustannego właściwie ujadania na żydów. Tak bowiem działa się w kraju, gdzie nie ma cenzury. U nas ona jest, ale jej mechanizm nie został nazwany we właściwy sposób. Cenzura nie ma dziś charakteru opresyjnego, a co za tym idzie nie da się o niej opowiadać żartów. Cenzura jest dziś przebrana w udrapowane szaty wolności słowa i musi być tak właśnie traktowana. W praktyce oznacza to mniej więcej tyle, że złodziejscy miłośnicy ludu, przenieśli się dziś – wobec systemowej niewydolności gospodarstw kmiecych, zdewastowanych przez ich poprzedników w ramach reformy rolnej – wprost do miast i zamienili się w tych miastach w cenzorów propagujących wolność słowa. To znaczy utrzymujących cały czas hagadę o niedoli chłopskiej i biedzie jaką tym chłopom zafundowali dziedzice, powtarzający kłamstwa i propagandę komunistyczną, bądź chłopską, o tym, jakoby prawo chłopa nie dotyczyło w ogóle. Powołujący się na nieistniejące w obiegu publicznym pamiętniki włościan, którzy pisali je pod wpływem skrajnych emocji, często nie rozumiejąc okoliczności w jakich żyli, albo wyolbrzymiając problemy, albowiem taka była koniunktura polityczna. Cenzorzy nie dopuszczą za nic na świecie by dyskusja publiczna toczyła się wokół tekstów źródłowych ich rola polega na tym, by dyskusja toczyła się wokół przeżutej przez nich papki, którą podają oni czytelnikom, jak amazońskie kobiety fermentującą na ludzkiej ślinie chichę, białym podróżnikom. Stan upojenia jaki wywołuje jedno i drugie, jest bardzo podobny. Niestety działanie współczesnej cenzury utrzymuje umysł w zaczadzeniu dużo dłużej, a bywa, że w ogóle nie mija. Mam tu oczywiście na myśli wszystkie, przemądre, tamujące jakiekolwiek głosy rozsądku, propagandowo-psychologiczne pisma Rafała Aleksandra Ziemkiewicza. Dlaczego ja się tak upieram i z mocą godną lepszej sprawy powracam do tych pism i o dyskusji o ludzie i jego nędzach? To proste. Na allegro dostępne są, w wysokich co prawda cenach, ale jednak, księgi referendarii koronnej z czasów saskich i z czasów stanisławowskich. W nich zaś znajdują się szczegółowe opisy spraw sądowych jakie toczyły się pomiędzy, włościanami a starostwem, włościanami a królem, włościanami a szlachtą piastującą urzędy. Dotyczą bowiem te księgi jedynie królewszczyzn. I nie wynika z nich bynajmniej, że chłop polski żył przez stulecia w jakimś obozie koncentracyjnym. Kupiłem sobie obydwie, olbrzymie edycje. Wiecie co jest charakterystyczne dla tych książek? Rok wydania – głęboka komuna, początek lat pięćdziesiątych, a także fakt iż żadna z kartek nie jest rozcięta. Nikt do tego nie zaglądał. Po prostu nikt. Wnioski jakie wysuwa się na temat relacji dwór-wieś i urząd-wieś, pochodzą z lektury kilku pamiętników zaledwie i źródeł jakie pozostawił po sobie zaborca. Nazwiska zaś badaczy, którzy owe księgi referendarii koronnej do druku przygotowali nie są znane nikomu, nie ma ich nawet w wikipedii. Pamięć po tych ludziach i ich pracy powinna bowiem zaginąć. To co ma pozostać, to hagada, najpierw wymyślona na zaborczych uniwersytetach i nazwana postępową myślą niepodległościową, a następnie popłuczyny po niej, emitowane przez Ziemkiewicza i jemu podobnych propagandystów, stymulowanych przez lewicę, jak dawniej wynajętą przez banki. I nie ma mowy by ktoś zajrzał do źródeł i powołał się na nie, a o wydaniu ich to już w ogóle możemy zapomnieć. Na tym bowiem polega mechanizm nowoczesnej cenzury.

 

Ja zaś, jak co dzień zachęcam do kupowania książki Emanuela Małyńskiego

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/emmanuel-malynski-nowa-polska-reforma-agrarna-przeciwko-wlasnosci-prywatnej/

 

---

tagi: cenzura  propaganda  historia  lud  źródła  chłopi  reforma rolna 

	gabriel-maciejewski
	12 czerwca 2020 10:42

46     3249    20 zaloguj sie by polubić