"Największym dramatem jest to, moim zdaniem, że dzieci dorastając nie rozumieją, że ojcowie, nie będąc milionerami, mają jednak dla nich jakąś ofertę. "
 

Mam nadzieję, że tak nie jest.

Zacząć trzeba tylko odpowiednio, a raczej bardzo wcześnie.

I zobaczymy

Najgorszy ojciec to ojciec dyrektor ;-)           

Jeśli rozumiemy ofertę, jako sukcesje

;-)

"Sukcesja wyklucza wybór i pozbawia samodzielności. Często odbierana jest jako jarzmo. "

Dlatego :) nie tak prosto ją przeprowadzić. I nie można na taką ofertę sukcesji, decydować się w ostatniej chwili. I w większości przypadków ona nie wychodzi.

Bo z jednej strony, może być to przymuszenie/jarzmo.

A z drugiej brak jednak tych kompetencji, aby temat unieść.

Jak tej przygody nie uruchamia się od maleńkości. Od samego początku. Tu mówię o uczestniczeniu dziecka w życiu firmy, zabieranie go do  niej. Dawania zadań od najmłodszych lat. Przechodzenia wszystkich szczebli, od najniższych... i maj mniej przyjemnych, do tych wyższych.

Jednocześnie bez może przewrotnego, zachęcania aby szukał własnej drogi gdzieś  na zewnątrz. A jak się zdecyduje zostać w firmie, to z własnej woli.

To ani sukcesja nie wychodzi przedsiębiorcom, aby rolnikom na gospodarce.

Ojcze, a Pan ma dzieci? :)

Oprocz nas tu na SN. Przysposobionych...

I jeszcze ilustracja muzyczna do twojego tekstu by Kaczmarski :)

https://www.youtube.com/watch?v=3_PaRYzdRj0

Za ten komentarz odblokowałem cię...:)

Ja mam tyle dzieci wokół siebie, że wystarczy...najfajniejsze są te do 10 roku życia, bo z prostotą się zachowujace. A najgorsze te po 30-stce, co to wszystko wiedzą, wszystko potrafią, ale nie chcą nic zrobić i w niczym pomóc.

Trudno to czynić, jak się samemu firmę buduje, jak ja to robiłem

Ten stary oblech miał 35 lat

:-)

Szkoła życia...:). Jestem osobą towarzyską i w związku z tym poznałem wiele typów "dzieci".

No własnie tak się zastanawiam,dlaczego to płeć męska chce od razu awansu na ojca dyrektora? Baby to ciut mają inaczej ,raczej mają inklinacje do ślicznej blondyny jak Doda,chociaż ta ma ponoć wysokie IQ. No @Henry masz przechlapane u ODyrcia,bo od razu weźmie" se "to do siebie i dostaniesz podwójnego nieodwoalnego bana. A mi tekst gospodarza bardzo pasuje dzisiaj i plusik jak zwykle murowany...

Bardzo zakłamana jest ta piosenka, bardzo niesprawiedliwa. Pan Jacek niestety był dzieckiem swoich czasów, a także swojego środowiska. I przy całej sympatii jaką mam dla niego, nie puszczałbym takich piosenek

I wyglądał (na dzisiejsze standardy) na 50-kilka i do tego miał czerwone łapska - tak to widzi dzisiejsza młodzież.

Za chwil kilka napiszą te dzieciaki, że Roland to był poje...b i dał się zabić, choć nie musiał.

Się nie podniecam, mamy wspólne czasy.

"Dzieciom w spadku można zostawić majątek, firmę i tyle."

No właśnie :) dzieciom jest łatwiej zostawić wiele innych rzeczy, niż majątek i firmę, jeśli one nie są na nie gotowe. Szybko ten majątek i ta firma wyparują. Żeby to się udało, trzeba dużo pracy wykonać i to od najmłodszych lat.

A są różne sposoby oddaje dziedzictwa :) można dla syna zostawić w spadku i jako zaczyn jego przyszłego charakteru... imię "Zośka".

https://youtu.be/cLRwn5dbDww?si=ieD9QQFbriMgjv4z

W przypadku dziecka to za wcześnie...są takie szable sportowe, jest wygięta,a nie prosta jak miecz i tyle, tworzywo, dobre również dla dorosłych amatorów , chroni się tylko twarz, a tak  to można "lać" zostają tylko siniaki

Znam takie przypadki z Polski. Ludzie nie rozumieją, że najważniejszą funkcją ojca jest bycie na miejscu. To w sumie wystarczy. Ja niewiele nauczyłem moje dzieci, one mnie zresztą w wielu dziedzinach wyprzedziły w cuglach w wieku bardzo młodym. Nie za bardzo miałem im czym imponować. No, ale ja zawsze tu byłem. W zasadzie w tej samej aranżacji, niezmiennej. 

Ja mam takie pytanie, które tutaj naszło mnie niespodziewanie w kwestii tzw. adresatyw:

Właściwie skąd się wzięło, lub co ma wyrażać nasze zwracanie się do księży zakonników w formie: Ojcze? Do zakonnic przecież nie zwracamy się w formie: Matko. 

Nigdy dotąd nie zastanowiło mnie to. W praktyce własnej po prostu stosuję takie adresowanie, z jakim mnie wychowano. Pytając mam być może trudności w dobieraniu właściwych słów.

Czy w religiach niechrześcijańskich, wobec tamtejszych kapłanów czy duchownych, istnieją adresatywy podobnie wiedzione - jak bym to roboczo określił - niejako od sakralizacji ojcostwa jako międzyludzkiego stosunku opieki i wychowania oraz duchowej zależności? 

Ktoś mnie oświeci?

Nie wiem, jak mówię zawsze - proszę ojca, żeby było bardziej oficjalnie

Ja tak samo, ale - tak teraz myślę - że to nie tylko obyczaj. W początku i w rozwoju takiego obyczaju musiało być zaakcentowanie czegoś. Jakiegoś  porządku międzyludzkiego? Ale przecież nie hierarchii.

Pamiętam jaki szeroki dyzgust wzbudził pewien rabin zwracając się do naszego papieża w formie: "Niech pan papież" ... coś tam.

Dokładnie tak.

"Tak kończy się wymiana kulturowych więzi i związanych obyczajów na byle co. Alienacja -> zagubienie się -> potworki = Tworki."

Podają że paliła trawę, ale moim zdaniem musiało to być coś znacznie mocniejszego.

Inaczej nie odwalałaby takich fikołków.

Sukcesja wyklucza wybór i pozbawia samodzielności

To wazny temat i trudny. Ja widzę trzy sytuacje do sukcesji: 1 biznesu, duzego biznesu 2. Dobrego poprawnego w ukladach urodzenia gwarantującego pracę, karierę itp 3. Zwykłego człowieka.  Moi rodzice i ich rodzeństwo opuszczało dom w wieku 16 -18 lat z małą walizeczka szli w świat do pracy.  Ich losy były różne. Miałem okazję widzieć różne sukcesję średnich i dużych biznesow. Efekty były od porażki do sukcesu. Sami starzy właściciele mówili o swoich synach per że do niczego się nie nadają.  To tematy na oddzielne notki. Tu napisze ogólnie że uważam wychowanie dzieci to najtrudniejsze zadanie, ale chyba jedyne warte staran choć efektu nikt nie gwarantuje.

Natomiast Ty przybyłeś  jeden raz za dużo.

Ciekawe, jaki kwas duszy upoważnia Ciebie do wytyków personalnych i to w tak czułej sprawie jak czyjaś religia. Już nie wspomnę, że na blogach znamy sie przynajmniej jakieś 15 lat, czego chyba zacznę żałować. Gdybyś prowadził jakąś statystykę, to zanotuj ja Tobie niniejszym wytykam coś po raz pierwszy. Na razie ostatni.

Szczerze mówiąc ta historyjka jest dość kuriozalna. Czym Ty tym dzieciakom zaimponowałeś? Że pobiłeś jakiegoś menela (nie wiem czy menela, może normalnego gościa, którego przyparło), mistrz karate, czarne (czy jakie tam inne) pasy daje lekcje jakiemuś biedakowi? Po to uczysz dzieci karate żeby szukali słabszych i upośledzonych żeby im wpierdol spuścić na oczach ucieszonej gawiedzi? Wybacz, trochę żałosne...

Jeśli tak było, to on swoje dzieci po prostu wydziedziczył. Ciekawe na czyją (czego) korzyść.

Cale zycie w Bytomiu bylo wtedy kuriozalne. 

Obok byl sklep spozywczy i menelnia sobie zrobila szalet z bramy przez ktora trzeba bylo wejsc na pieterko do klubu. 

Nie chodzi o to, ze smierdzialo, tylko szczypalo w oczy. 

Wydalem im wszystkim cicha wojne i w ciagu kilku miesiecy wszystkie lejki wytluklem. Jak ktos juz musial isc za potrzeba, to go ostrzegali, zeby w moja brame nie wchodzic, bo tam wyskakuje wariat i tlucze bez ostrzezenia. 

Pech chcial, ze akurat wtedy mialem trening i nie potrafilem odpuscic. 

Raz mi tylko rece opadly, jak przyszla kobita, dzwignela suknie i postawila klocka. 

Bytom, panie. Miasto wegla i stali. 

Z tym duchem to najtrudniej ;-)

Nie tylko w Bytomiu. Mimo wszystko, nie zaliczyłbym Twoich przewag na "polu walki" do jakiś tam faktorów prowychowawczych. Nie zrozum mnie źle, ja sam nie odpuszczam klientom, którzy zaburzają moją sferę komfortu ale nie wywołuję z tej przyczyny zaraz wojny i to wojny pokazowej na użytek dzieci. Zwykle jakaś stanowcza uwaga (albo bardzo stanowcza) wystarczy, nie trzeba w kimonie lać jakiegoś biedaka - reklama wątpliwa.

"Natomiast Ty przybyłeś  jeden raz za dużo.

Ciekawe, jaki kwas duszy upoważnia Ciebie do wytyków personalnych i to w tak czułej sprawie jak czyjaś religia. "
 

Ja tam Pana Stanisława nie znam z blogów. Bo te notki takie są ciężkie, że wydają się nie doczytania. Chyba tylko do karmienia AI-ów, co przeszukując darmowy internet, będą się nimi karmić. 

Może ze słabością do wschodu... da się powiązać te chamstwo, często obecne w jego komentarzach.

P.S. Bez urazy Panie Stanisławie. Ciężkie ma Pan palce na klawiaturze. W większości przypadków, przykro się czyta Pana wypowiedzi.

Czlowiek zawsze potem taki zdołowany.

Mozna by tu sie jednak z reflektować i przeprosić. Choć to pewnie nie nastąpi. Ale cóż... 

No coz... u mnie to byl proces.

Zaczelo sie od zwracana uwagi, ze na ulicy sie nie leje. Pies ma wiecej rozumu, bo pojdzie na skwerek. Po zwroceniu uwagi zwlykle slyszalem - "spie*dalaj", no to wtedy tak jak klient stal z fjutem na wierzchu dostawal kopa w zadek. Przewaga jest taka, ze on nie wie co ma najpierw robic? Schowac organ czy podnies rece i przystapic do obrony/walki. Ja ten moment dobrze wykorzystywalem.

No wiec w dalszym procesie rozwojowym zycie mnie nauczylo, ze te werbalne wstepy mozna spokojnie pominac, jako nieskuteczne i strata czasu, i przystepowalem do kopania w doope od razu, z zaskoczenia, najlepiej kiedy klient jeszcze lal.

Z czasem dolaczylem do tego sprzatanie. Bezposrednio po kopniaku, wycinalem goscia, a jak juz lezal to lapalem go za fraki i wycieralem nim to co narobil. Efekt taki, ze jak wstawal to mial na ubraniu, zwykle na plecach bloto wymieszane z moczem. Dla wszystkich jak leci to byl taki szok, ze nie byli w stanie nic wlasciwie zrobic, oprocz stania w stuporze.

Ja im wtedy walilem gonga w splot w parterze i robilem mala aleje Szucha. Pytalem o adres, nazwisko, imie, date urodzenia. Robilem to kilka razy i kazalem im szybko recytowac, jak klamali, to omlot. Na koniec musieli wysluchac i powtorzyc formulke, ze jak jeszcze raz tu przyjdzie i bedzie lal, to bedzie skasowany na amen. To tez apikowalem kilka razy, zeby sie w pustych lbach utrwalilo, a jak sie jakali to odpalalem znowu strzala i mowilem, ze jak mnie nie bedzie sluchal i powtarzal, to go zakatuje.

Na koncu odpuszczalem goscia i odliczalem do pieciu, mowiac, ze jak dalej bedzie w polu widzenia, to zaczynam go gonic i zabawa zaczyna sie od poczatku. Nagle wszyscy nabierali kondycji i bili rekordy zyciowe w biegu na czterysta metrow. Nie bylo wyjatkow i nie bylo litosci. Byla skutecznosc.

W Bytomiu byla taka patologia, ze srednio 2-3 razy w tygodniu mialem akcje. Po jednym sezonie takiego treningu zostaje sie mistrzem i mozna doprowadzic klienta w ciagu pieciu minut do totalnej rozpaczy i nawet sie nie zmeczyc.

Nie jest to jakis powod do chwaly, ale mysle, ze oni wszyscy te lekcje, jak jeden, na dlugo zapamietali.

Ojciec ma być dla dziecka przede wszystkim opoką. Dziecko musi wiedzieć, że na ojca może zawsze liczyć i że jest ono najważniejsze w jego życiowych priorytetach. Nie praca, nie alkohol, nie inni ludzie, koledzy, hobby, ale dziecko. 
Ojciec jest dla dziecka silnym oparciem tylko w sytuacji, gdy to co mówi zgadza się z tym co robi. Musi być prawdziwy. Dziecko od razu wyczuwa najmniejszy chociaż rodzaj fałszu i traci zaufanie. Tym samym traci zaufanie do świata, bo ojciec jest jego reprezentantem. Takie dziecko uczy się wtedy manipulacji i jego dorosłe życie będzie tylko nieustanną próbą wyjścia z tego zapętlenia. To jest najgorszy wzór postępowania jakie dziecko może otrzymać na przyszłość.
Innym ważnym aspektem jest uwaga skierowana w stronę dziecka i czas mu poświęcany. Dziecko ma widzieć, że mimo zapracowania i masy obowiązków, ojciec i tak zawsze stara się znaleźć czas, aby spędzić go z dzieckiem. Ono musi czuć, że ojcu zależy i robi wszystko, żeby być blisko swojego potomka.
Ojciec nie powinien też traktować dziecka przedmiotowo, to znaczy swoje problemy emocjonalne powinien przepracowywać sam, a nie obarczać nimi dziecka. Tak się niestety dzieje bardzo często. Dziecko zawsze kocha swojego rodzica miłością bezwarunkową, więc łatwo można go wykorzystać do poprawy swojego nastroju. Takie postępowanie niszczy poczucie wartości dziecka na całe życie, mocno obniżając jego samoocenę.
Szacunek jakim darzy ojciec matkę dziecka pokazuje dziecku wzór zdrowej relacji partnerskiej. 
To tak w skrócie, najważniejsze aspekty moim zdaniem, bo można by jeszcze długo o roli ojca. Na koniec dodam, że ojciec alkoholik, narkoman itp. zawsze powoduje mniejsze lub większe spustoszenie w psychice dziecka.

...najważniejszą funkcją ojca jest bycie na miejscu. To w sumie wystarczy. 

To jest kwintesencja ojcostwa w jednym zdaniu!

Pokolenie mojego ojca to jeszcze  mężczyźni typu przedwojennego, czyli niby dobrze, ale wojna mocno ich pokiereszowała psychicznie, byli dziwni.

W skrócie, przypisuje pan ojcu rolę matki. To raczej nie jest dobra recepta na wychowanie mężczyzny, a nie zagubionego przez całe życie dużego dziecka.

" Jedyne co możemy zrobić jako ojcowie to nadać naszym dzieciom jakiś pęd, jakąś sprawczość, którą one będą mogły potem wypróbować w życiu..."

To prawda, ale nie po to żeby zdobywać pozycję, czy sukces, ale po to żeby dziecko wiedziało gdzie szukać szczęścia, sensu. Nawet jak gdzieś tam się zagubi to będzie miało punkt zaczepienia.

Czepiam się słówek trochę, ale jedną z krzywd jaką od kilku dekad robią dzieciom rodzice jest uczenie ich że najważniejsze w życiu to pozycja i sukces za wszelką cenę.

Być może rozmijamy się, bo co innego pod tymi pojęciami rozumiemy.

Dla mnie to jest podejście nie-ewangeliczne. Pan Jezus mówił i sam dał przykład tego, że najważniejsze jest pełnienie woli Ojca, a nie szukanie światowych zaszczytów i wyścig szczurów.

W życiu mamy dziesiątki przykładów takich którzy niby osiągnęli wysoką pozycję i wielkie sukcesy, a żyją jak zombie, uzależnieni od alkoholu, narkotyków itp. lub zakończyli życie samobójstwem. Już nie wspominając, że ten sukces po poskrobaniu politury okazuje się w rzeczywistości ustawką.

Role rodziców są podobne, więc to co napisałem można przypisać też matce. To są takie fundamenty, które muszą wystąpić u każdego z rodziców, aby dziecko dorastało w zdrowej rodzinie.
Jeśli zaistnieją, a rodzice będą konsekwentni w swoim postępowaniu i w swoich wyborach, to dziecko nie będzie zagubionym, wiecznym dzieckiem w życiu dorosłym.

No, ale rywalizacja, poprawa pozycji społecznej, sukces(w rozumieniu 'tego świata') to nie jest żaden cel. Jeśli dziecko krawcowej i murarza jest powołane przez Boga do zostania inżynierem to ok, ale jeśli nie to też ok. Za to wmawianie takiemu dziecku, że musi zostać inżynierem choćby miało się udusić to jest prosty sposób na popchnięcie go do rozpaczy kiedy okaże się, że to jest niemożliwe.
Najważniejsze to jest rozpoznanie swojego powołania i realizacja go, a czy to się wiąże z rywalizacją, czy raczej z pokornym obrabianiem "swojego ogródka" to już rzecz wtórna.

P.S.
Właściwie większość problemów społecznych w Polsce jest związane z tym, że ludzie zamiast dbać o interes swojej grupy społecznej w jakiej egzystują to dają się robić w bambuko, że kiedyś awansują do wyższej grupy i tracą czas na wyścig szczurów. No, ale to już całkiem inny temat.

No, ale mi chodzi o to, że to jest całkowicie wtórne wobec powołania.

> jedyne co możemy zrobić jako ojcowie to nadać naszym dzieciom jakiś pęd, jakąś sprawczość,
Najważniejszym atrybutem męskości jest sprawczość, której Polacy są systematycznie pozbawiani od symbolicznego 1717 (Sejm Niemy).

Skoro nic od człowieka nie zależy, to po co się starać = odwrócona logika od Jana Pawła II "wymagajcie od siebie nawet jakby inni od was nie wymagali"

>Można tu oczywiście powiedzieć, że brak matki jest gorszy. Otóż nie, ojciec zawsze znajdzie kobietę gotową zastąpić matkę, która wyrwie sobie serce i poświęci się wychowaniu obcych dzieci.

Obraz macochy w literaturze mówi co innego (przypadek? nie sądzię:)) i w sumie nie bardzo znam sprawne funkcjonujące scenariusze z macochą czy ojczymem. Pewnie jakieś są, ale nie byłbym tu takim optymistą jak autor.

> Największym dramatem jest to, moim zdaniem, że dzieci dorastając nie rozumieją, że ojcowie, nie będąc milionerami, mają jednak dla nich jakąś ofertę.

Tak, choć to jest wg mnie bardziej skomplikowane:
1. całkiem sporo ojców, matek i dzieci w ogóle nie rozumie jakichkolwiek innych wartości niż pieniądze. To ma różne patologiczne objawy, w wypadku ojców ma to czasem wymiar kompletnej alienacji od domu na rzecz pracy. Jeszcze jak ojciec ma własny zakład pracy gdzie może zabrać dzieci, to może mieć to jakiś aspekt dydaktyczny, ale jak wychodzi do biura rano wraca wieczorem to co, pokaże jak wygląda Excel? 
https://www.youtube.com/watch?v=RhhXDh8fKco

2 . Oferta musi mieć jakiś charakter realny, co w stereotypowym polskim matriarchacie, gdzie mąż decyduje o ważnych sprawach jak:
- czy Izreal popełnia ludobójstwo
- jaka Armia Nowego Wzoru jest najlepsza
- kto z polityków jest agentem a kto złodziejem
A matka o błahych jak: gdzie pojadą na wakacje, jaki kupią dom i gdzie pójdą w odwiedziny.
To oczywiście wszelka oferta ze strony ojca będzie wciąganiem świat fikcyjnych zależności, które dziecku nie imponują, bo ono ma to samo z rówieśnikami.

3. Scenariusz ojca milionera - średniego biznesmena jest tak samo zwodniczy: w większości przypadków jakie znam, to synowie takowych są absolutnie bezużyteczni i żyją w świecie urojeń: jakieś rekonstrukcje rycerskie, lansowanie sie na miliarderów, zmyślony tradycjonalizm etc. Bo syn milionera ma ten kompleks, że nic od niego nie zależy: wszyskto zawdzięcza ojcu i nigdy nie zrobi takiej kariery jak się dało w szalonych latach '90. Cierpi na brak nieuleczalny brak sprawczości i konce są zawsze dwa: birbant/alkoholik albo się poddaje i jest tylko dodatkiem do swojej żony.

> Poza tym żaden „prawdziwy ojciec”, który tresuje dzieci i usiłuje je kształtować na swój obraz i podobieństwo,
To są aspiracje ludzi których jednyna szansa na ojcostwo to jest hajs od rodziców i pigułka gwałtu. Oni by nie potrafili truskawek wychodować, a co dopiero kształtować dzieci.

>  Wielu osobnikom płci męskiej wydaje się, że oni sami, za pomocą surowości i tak zwanych zasad przywrócą patriarchat i jeszcze zasłużą sobie na uznanie. 
To są ludzie którzy uwierzyli w amerykańską imperialistyczną propagandę z bajek Disneya i hollywodzkich filmów drugiej połowy XXw i biorą te bajki dla dzieci za rzeczywistość.
Całą tę walkę o partiarchat najlepiej podsumowuje złośliwy bon-mot "heteroseksualni  ale homoerotyczni". 
 

"Tak, choć to jest wg mnie bardziej skomplikowane:
1. całkiem sporo ojców, matek i dzieci w ogóle nie rozumie jakichkolwiek innych wartości niż pieniądze."

To się uwidacznia szcólnie w słownictwie: - jak ktoś mówi "pieniążki" od razu "nóż mi się wkieszeni otwiera.

"pieniążki" - od razu pozycjonuje system wartości w rodzinie..

Ale ważny tekst Pan napisał...

Takie różnice są dostrzegalne mimo, że nieraz bywają formą Krzyża do dźwigania z własnej i nie przymuszonej woli.

Wiem, posiadam egzemplarz.