Ciborski to mistrz świata! Świetnie to czyta :)

Cicha noc.

No już tyle, nasłuchaliśmy się wszyscy ZN-vs-CD, że spokojnie można recenzję napisać. Recenzja Kustosza, jedyna w swoim rodzaju, na portalu ZNIENACKA.com.pl toż to angielski-koloryt-duszy.

Pozdrawiam koleżankę PANNĘ SAMOCHODZIANĄ, czas porzucić myśli o Klemensie on nie jest dla Ciebie. 

Zatrudniam samych mistrzów świata

Czytałem tę recenzję. Oni są tak biedni, że nie wiem co powiedzieć. Sekta modlących się do zużytej karty rabatowej z pizzerii

To są jakieś sieroty po PRL-u. Jedyne co im zostało, to te sentymenty. Jeżdżą tam, wdychają ten klimat i dzięki temu żyją. Ale to Ty dla nich jesteś sekciarzem, bo jesteś na blogu Coryllusa i czytasz te jego brednie.

Przeczytałem tę recenzję Mirekpiano. Zdaje się, że to ten pośrodku. 


Pojawił na tamtym blogowisku w styczniu tego roku, ale to jakiś mieszkaniec Jerzwałdu. Pisze tam: Samotność Wam nie grozi i będziecie mogli poznać niektórych stałych bywalców oraz mieszkańców Jerzwałdu np. Kazika Skrodzkiego, Kazika Madelę, Dankę Sokołowską, Dorotę Blonkowską i inn. 


Jerzwałd pracy twórczej tworzą Witold Oleszkiewicz - wierszokleta, Tadeusz Markos - leśnik, plastyk, Danuta Sokołowka - poetka, Mirek Mastalerz - artysta i dobry duch Jerzwałdu.


To taka, zdaje się, jakaś emerytowana grupa mieszkańców i pielgrzymów śladami Nienackiego.


Tu Beata i Mirek pod domem/firmą Beata Łangowska Pianoforte Concert Management, Jerzwałd 17.

Ale wracamy do recenzji.

Ktoś zadał sobie trud, żeby zrobić grafikę — trup na trawie, po przeczytaniu książki Michała. 

Potem gość (Mirek) skupił się na tym, że z Radoryskiego to wielki kozak, bo aż 500 egzemplarzy poszło w rynek.

Matoł miał wystarczająco dużo czasu żeby choć trochę samodzielnie odkłamać sobie tę komuszą indoktrynację — to akurat fakt,
gdyby Nienacki, napisał coś, czym odciąłby się od tego komuszego gówna, nie zostawiłby za sobą tylu sierot. A tak mogą tam jeździć teraz, jak do Mekki.

Skupienie się na jajach i wulgaryzmach, wskazuje dodatkowo na jakąś sierotę ze stażem w SB, która w czasach swojej bezkarności,
produkowała te komusze brednie i orała mózgi łatwowiernych durniów.

Technika tej drwiny polega na tym, żeby tymi niesmacznymi obrazkami zakryć to (odwrócić uwagę od tego), co demaskuje rzeczywiście Radoryski w swojej książce, a o czym w tej recenzji nie ma ani słowa.

Ot, trzeba udupić gościa (czyli Radoryskiego) to starymi metodami robi się z autora wariata. Muszą się pojawić deliryczne pijackie majaki i musi pojawić się Kustosz, co prawda nie psychiatra, ale tłumaczący czytelnikowi, jak jest.

W tym niby rozpoznaniu mamy surrealistyczną groteskę pełną duchów i postaci fikcyjnych, brednie, ordynarną hucpę, bufonadę i głupią książkę, o której nie można napisać nic mądrego.

Co oznacza, że Mirek albo nie zrozumiał z tej książki nic, albo trafiła ona w sam punkt mechanizmu wprawiającego go w ruch, a wszczepionego mu w PRL-u, i sparaliżowała go, jakby ktoś jednym kliknięciem odciął mu zasilanie i teraz zamarł w stuporze. Jedyne co mu pozostało z odruchów, to opluwanie i ślinienie się. Dodaje więc podniecenie i ruchanie, że niby Radoryski to impotent intelektualny, i tak naprawdę napisał ten swój hejt na Nienackiego z zazdrości.

Na koniec demaskuje Radoryskiego jako Coryllusa i zaciera ręce, bo liczy na to że Coryllus i reszta sekty się wkurwi.

Ziew.

Ktoś tam zauważa, że i tak Coryllusowi/Radoryskiemu robi się reklamę. 

Daleko do Wylotowa z tego Jerzwałdu?

Tu jeszcze taki post Mirekpiano opisujący środowisko Jerzwałdzkie. Odwzajemniam reklamę jaką Mirek zrobił Coryllusowi, jego sekciarzom i Radoryskiemu:

Nawiązując do wpisu Agi w temacie Witolda Oleszkiewicza - jerzwaldzkiego fraszkoklety: 

Wysłany przez: @aga

A tak swoja drogą, niby ten Jerzwałd to taka zwykła wieś, ot droga, sklep, cmantarz, kilka domów, nic niezwykłego... A zobaczcie ile ciekawych i nietuzinkowych osób tam mieszka/ mieszkało. Powietrze tam inne, czy co?

zacytuje w tym jednak miejscu tekst jaki ukazał się w Zapiskach Zalewskich nr 37 z czerwca 2018.

Nie Raz w roku w Jerzwałdzie

Kłobuk obudził się. Otrzepał ze skrzydeł szron, bo choć zaczynała się w Jerzwałdzie druga połowa marca, to mróz trzymał tęgi. Z niechęcią powlókł się przez ciemność wioski pod numer 17, gdzie jak zawsze czekała na niego zawieszona na płocie kromka chleba. Tym razem jednak za szybą dużej werandy zobaczył coś niezwykłego — na środku sali stał fortepian, a wokół zasłuchani ludzie. Kłobuk ostrożnie wśliznął się przez przesuwane drzwi i zaraz poczuł błogie ciepło wnętrza. Przycupnął skromnie i cichutko w kąciku i, niezauważony przez nikogo, przysłuchiwał się dźwiękom fortepianu. Bo wprawdzie był tylko zwyczajnym kłobukiem, ale nawet zwyczajne kłobuki potrzebują, od czasu do czasu, strawy duchowej.

A muzyka jest wszakże pokarmem duszy.    

Trzy miłości Mirka Mastalerza

Na początku była muzyka. — Z Jerzwałdu wyszedłem w świat w roku 1978. Nie był to świat aż tak bardzo daleki, bo wyprowadziliśmy się do Susza — opowiada Mirosław Mastalerz. Dniami i nocami zaczął grać na gitarze. W odróżnieniu jednak od zafascynowanych rockiem rówieśników, on zakochał się w muzyce klasycznej. — Paznokcie z dłoni mi nie poschodziły, bo zakładałem tipsy — śmieje się Mirek — i grałem, grałem, grałem… Skończył szkołę muzyczną w Gdańsku, nosił lirę i brzdąkał na niej w orkiestrze wojskowej, pracował jako nauczyciel w szkole muzycznej. — Uczniowie  bardzo lubili moje lekcje, zostałem nawet nauczycielem roku. Ale nie dana mi była kariera pedagogiczna, trochę za bardzo mnie nosiło — mruga porozumiewawczo okiem Mastalerz. Próbował różnych rzeczy, proponowano mu nawet naukę w… seminarium duchownym! Mieszkał wtedy w gdańskim akademiku i wiódł klasyczne życie studenta. Rozpoczął też swój pierwszy poważny biznes — zajął się renowacją starych pianin. Zaczynał w garażu, trochę chaotycznie szukał pomysłu na stabilny interes. Czas było też ustabilizować swoje życie osobiste.

Na imię miała Beata. Pochodziła, tak jak on, z Jerzwałdu. I ona okazała się być tą miłością najważniejszą, na dobre i na złe. Wniosła w jego życie przewidywalność i stabilizację, mają dwójkę synów. Beata była też katalizatorem wielu rozsądnych działań. Razem założyli i zarządzają firmą, specjalizującą się w wypożyczaniu fortepianów na koncerty. — Zasada powodzenia takiego biznesu jest prosta — opowiada Mirek Mastalerz — nie ma zmiłuj! Piątek, świątek, korki na drodze, gradobicie, papież przyjechał, wszystko to nieważne, fortepian musi być dostarczony na czas. I tak jest, bo przedsiębiorstwo Beaty i Mirka jest jest jednym z najpoważniejszych i najsolidniejszych graczy na rynku. — Jesteśmy w branży muzycznej od 25 lat. Rocznie obsługujemy ponad 300 imprez: koncertów, eventów i programów telewizyjnych. Zaufało nam wielu wybitnych pianistów, między innymi Waldemar Malicki i Filharmonia Dowcipu, Leszek Możdżer, Janusz Olejniczak. Jesteśmy niezwykle mobilni — mówi Mastalerz —  Trzy auta przystosowane do transportu fortepianów i pianin kursują codziennie po całej Polsce. A od roku 2009 siedziba Pianoforte Concert Management, bo tak nazywa się firma Beaty i Mirka, mieści się w Jerzwałdzie.

Jerzwałd. Dla bohaterów powieści Zbigniewa Nienackiego, pisarza z Jerzwałdu, ta wioska była całym światem. — I dla mnie też jest — zapewnia Mastalerz — stąd kierujemy naszą firmą, tu najlepiej odpoczywam. Jeżdżę po całej Polsce, a czasami też po Europie, ale zawsze z tęsknotą wracam w rodzinne strony. W jerzwałdzkim porcie czeka Wiking, a w lodówce świeże leszcze do usmażenia. Jest też Pianoforte Hall — prywatna sala koncertowa. Przed powrotem do Jerzwałdu na stałe wymyślił sobie, by kilka razy w roku zabrzmiała w jego ukochanej wiosce muzyka i to taka na wysokim poziomie. I rozbrzmiewa, a salon muzyczny Beaty i Mirka stał się ośrodkiem miejscowej kultury muzycznej.

Pierwszy koncert dla teściowych

18 stycznia 2009 na pierwszym koncercie wystąpił  znakomity pianista  Maciej Markiewicz. Koncert odbył się w sali Parku Krajobrazowego. Ten wybitny artysta, grający na fortepianie w stylu boogie-woogie, zaprezentował jerzwałdzkiej publiczności wiele muzycznych szlagierów w projekcie „Classic meets Boogie”. — Koncert ten dedykowany był mojej matce, Mariannie Mastalerz z Susza i teściowej, Zuzannie Łangowskiej z Jerzwałdu, które to w tym dniu obchodziły swoje 75. urodziny. Miło było w ten sposób je uczcić — opowiada Mirek. Od tego dnia fortepian często już można będzie usłyszeć w Jerzwałdzie.

Drugi koncert "Solo i w duecie" odbył się w tej samej sali Parku Krajobrazowego, 19 kwietnia 2009 roku. Wykonawcami byli dwaj pianiści młodego pokolenia —  Michał Krężlewski i, pochodzący z Białorusi, Kirył Keduk. Obaj muzycy przyjechali do Jerzwałdu z Gdańska, gdzie kończyli właśnie studia pianistyczne w Akademii Muzycznej. Artyści zaprezentowali utwory Chopina, Liszta, Skriabina i innych. Sala była wypełniona po brzegi melomanami z niemalże całej gminy. — Wtedy przekonałem się, że takie koncerty mają sens — mówi Mirek Mastalerz. — A w czerwcu 2009 roku przeprowadziliśmy się z całą rodziną na stałe z Gdańska do Jerzwałdu. Byliśmy u siebie.

Trzeci koncert rozbrzmiewał również w siedzibie Parku Krajobrazowego we wrześniu 2009. Wystąpił wówczas z recitalem fortepianowym, zaprzyjaźniony z rodzina Mastalerzów, Stanisław Deja. Zaprezentował on bardzo ciekawy program zawierający muzykę Chopina, Skriabina, Albeniza, de Falli i innych kompozytorów. Od tej pory Staszek Deja będzie częstym gościem jerzwałdzkiego Pianoforte Hall.

Pierwszy duży muzyczny koncert plenerowy Mastalerz zorganizował trzy lata wcześniej. Wielkim wydarzeniem artystycznym była impreza „Raz w roku w Jerzwałdzie”, która odbyła się  14 sierpnia 2011 roku. Na scenie plenerowej (boisko sportowe) zaprezentowali się: Ewelina Duda —  śpiew (muzyka rozrywkowa, taneczna), Stanisław Deja — fortepian (klasyka), Sławek Jaskułke — fortepian (jazz),  Justyna Chmielowiec — fortepian (klasyka), Apolinary Polek — gitara, śpiew (poezja śpiewana) i Mirosław Duda — fortepian, syntezatory, akordeon. Pogoda tym razem dopisała. Publiczność również.

Fortepian na środku jeziora

W życiu fortepianmistrza bywają też chwile grozy. —  Późną jesienią 2016 roku realizowany był teledysk Cleo do utworu "Na pół" — opowiada Mirek Mastalerz. —  Nasz fortepian był akurat, wraz z grającą na nim piosenkarką, na tratwie na środku jeziora. I wtedy ta tratwa zaczęła cała trzeszczeć, a jej deski pękać pod ciężarem instrumentu. — Nie wiedzieliśmy kogo trzeba będzie ratować — mówi Mastalerz — przemarzniętą i całą siną ze strachu Cleo, czy wart kilka dobrych samochodów fortepian. Na szczęście i artystka, i fortepian wytrzymały, choć na klipie Cleo ma nietęgą minę.

— Dla mnie najważniejszy jest klient i pianista grający na fortepianie — twierdzi z przekonaniem Mirek Mastalerz. — Dlatego pozwalam im na różne ekstrawagancje, na przykład Waldemar Malicki lubi sobie czasem na fortepian wskoczyć. Na szczęście jednak, ten wybitny showman i pianista nie ma nadwagi.

Podobna sytuacja, choć nieco lżejszego kalibru wydarzyła się na koncercie Moniki Borzym na jerzwałdzkiej plaży. To plenerowe wydarzenie miało się rozpocząć 19 czerwca 2014 roku o godzinie 20. A tu jak na złość — idzie burza, za chwilę lunie ulewny deszcz, wieje porywisty wiatr, zimno jak diabli. — Monika rozgrzewa się kubkiem czegoś mocniejszego, a my czekamy na zmiłowanie niebios — śmieje się Mirek. — Fortepian, nagłośnienie, krzesła na widowni — wszystko przygotowane, a tłum zaproszonych gości już czeka na plaży. Co teraz? Okazuje się jednak, że nie na darmo wystawiali kromkę chleba i częstowali muzyką tutejszego kłobuka. Nagle niebo się rozpogodziło, wiatr przeniósł ciężkie, burzowe chmury dalej i wyszło piękne słońce. I koncert też był piękny! Przy akompaniamencie Bogdana Hołowni, Monika Borzym zaśpiewała wiele klasyków, między innymi piosenki z repertuaru Wasowskiego i Przybory. Druga, bardziej kameralna część koncertu odbyła się już pod gościnnym dachem Pianoforte Hall i nie trzeba było wołać kłobuka na pomoc.

A  6  czerwca 2015 w Jerzwałdzie, w ramach podobnej imprezy wystąpił zespół "Wszyscy Byliśmy Harcerzami". 

Pianoforte Hall i jego przyjaciele 

— Nie byłoby tych wszystkich imprez bez naszych wspaniałych przyjaciół w muzyce — przekonuje Mirosław Mastalerz — bez tych, którzy nas lubią, wspierają, kochają muzykę i przychodzą na koncerty. Chciałbym im wszystkim serdecznie w tym miejscu podziękować. Dziękuję Wam, Kochani!

W roku 2013 w Pianoforte Hall odbyły się dwa niezwykłe koncerty, jeden zimowy, klasyczny i nostalgiczny, a drugi letni — gorący, żywiołowy, namiętny. Jerzwałd, 14 marca 2013, godzina 20 i również 20 stopni mrozu. Siedziba firmy Pianoforte Concert Management, nastrojowe oświetlenie i tańczące w oknach w rytm muzyki gwiazdeczki śniegu. W kąciku przycupnięty kłobuk, a na scenie Oskar Stabno — pomimo młodego wieku  genialny interpretator standardów jazzowych i opracowań muzyki popularnej. Oskar Stabno jest absolwentem Poznańskiej Szkoły Chóralnej Jerzego Kurczewskiego i uczniem znanego pianisty i pedagoga Piotra Kałużnego. Terminował u boku Leszka Możdżera i Adama Makowicza. Zafascynowany brzmieniem i techniką gry swojego imiennika Oskara Petersona, odkrywa przed słuchaczami wszystkie możliwości brzmieniowe i techniczne fortepianu. Jego gra była porywająca i elegancka. W programie koncertu, obok klasyki, znalazły się także interpretacje standardów jazzowych między innymi Duka Ellingtona, Billa Evansa i Jeffa Jenkinsa. To był niezapomniany, magiczny koncert ze wspaniałą, liczną pomimo trzaskającego mrozu, publicznością.

W upalny wieczór 21 czerwca 2013, odbył się koncert czarnoskórej wokalistki Amany Melome wraz z zespołem "Musical Bridges" w składzie: Maurizio Rolli — bas,  Giancarlo Alfani —  gitara, Jacek Pelc – perkusja. Były własne kompozycje Amany z jej płyt i autorskie opracowania światowych hitów i standardów jazzowych, popowych i rockowych. Usłyszeliśmy między innymi: "I Shot the Sheriff" Marleya, "Summertime" Gershwina, "Here, There and Everywhere" spółki Lennon McCartney, "Every Breath You Take" Stinga. Atmosfera była niezwykle gorąca, a Amana bisowała wiele razy. A potem, razem z tą wspaniałą wokalistką, śpiewali już wszyscy.

Było w Pianoforte Hall jeszcze wiele ciekawych wydarzeń, Jerzwałd odwiedzali słynni pianiści, wokaliści i inni muzycy. I nie tylko muzycy. W dniu 24 lipca 2014 roku odbyło się otwarcie wernisażu malarstwa Alfonsa Kułakowskiego, które poprzedził występ znakomitego pianisty Leszka Możdżera. To była niezapomniana, multidyscyplinarna impreza kulturalna pod tytułem "Obrazy-Dżwięki". Bohaterów nie trzeba przedstawiać: Alfons Kulakowski i Leszek Możdżer to klasa sama w sobie! Przyszły tłumy, część widzów nie zmieściła się na sali i słuchała koncertu na zewnątrz. Na szczęście pogoda była wspaniała.

14 marca 2015 Jerzwałd odwiedził znakomity pianista Jan Krzysztof Broja. Tytuł koncertu: "Jan Krzysztof Broja - muzyka umysłu, muzyka duszy, muzyka serca". Artysta wykonał dwie sonaty Ludwiga van Beethovena, trzy preludia i trzy etiudy Claude Debussy, a na bis kołysankę Fryderyka Chopina. Siedemdziesięciu gości szczelnie wypełniło salę i wysłuchało z uwagą recitalu. Sam artysta stwierdził, że repertuar był trudny zarówno dla pianisty, jak również dla publiczności, ale obie strony były zadowolone. Po koncercie, w ramach jam session zagrali, obok głównego wykonawcy, Stanisław Deja i Mirosław Duda.

4 czerwca 2015 wystąpili Urszula Fryzka i Jurek Styczyński oraz Andrzej "emoll" Kowalczyk w nastrojowym koncercie. Z kolei 10 lipca odbył się występ Janusza Strobla i Anny Stankiewicz pod tytułem "Trzeba marzyć".

30 grudnia 2015, dzień przed sylwestrem, Beata i Mirek zaprosili do zimowego Jerzwałdu tenora Bogusława Bidzińskiego. Z akompaniamentem pianisty Stanisława Deji wykonał on brawurowo pieśni neapolitańskie. Bogusław Bidziński to śpiewak operowy o światowej sławie. Na co dzień mieszka i pracuje w Zurychu.

13 marca 2016 w Jerzwałdzie to Leszek Możdżer i wspaniały koncert urodzinowy dla Beaty. Oprócz niego wystąpili: Kirył Keduk, który godnie zastąpił nieobecną, a zapowiadaną Miyako Arashimę oraz Stanisław Deja. Gościem specjalnym koncertu była jedna z najoryginalniejszych polskich pianistek, Barbara Drążkowska, która zagrała muzykę teatralną Szymona Brzóski i kompozycje na fortepian preparowany Johna Cage’a.

26 maja 2016 jak co roku grało "Raz w roku w Jerzwałdzie". Tym razem wystąpił w solowym recitalu znakomity pianista jazzowy Artur Dutkiewicz oraz zespół  Jerzy Małek Group. A w supporcie, jeden z najlepszych światowych pianistów grających w stylu boogie-woogie, Maciej Markiewicz.

7 stycznia 2017 roku to występ Krzysztofa Malinowskiego. Ten mieszkający na stałe w Kanadzie uznany i ceniony gitarzysta i wokalista to autor wielu przebojowych piosenek w klimatach "krainy łagodności".

W podobnym klimacie odbył się  koncert w Boże Ciało 15 czerwca 2017 wystąpi Andrzej Korycki, członek legendarnego zespołu „Stare Dzwony”, od początku lat 80. wykonawca współczesnych piosenek żeglarskich. W świecie muzycznym zasłynął przede wszystkim jako twórca utworów: „Magda”, „Struna za struną”, „Chciałem być żeglarzem”, „Byle dalej”, „Załoga”, „Cyklady”, „Rejs tawerną”, „Plasterek cytryny i ja”. Od ponad 10 lat Andrzej występuje w duecie z Dominiką Żukowską, z którą wspólnie śpiewał utwory autorskie, tradycyjne pieśni o morzu oraz współczesne pieśni z żeglarskiego kubryku.  Następnego dnia w Sali Pianoforte wystąpił Algorhythm Quintet i gościnnie Leszek Możdżer & Gloria Campaner.

Jeszcze jeden koncert tego lata odbył się w Jerzwałdzie. 5 sierpnia 2017  zagrał gitarzysta Adam Palma solo, który znany jest z wspólnych  występów z Al Di Meolą, Birrelli Lagren i Tomy Emanuelem. Artysta, na co dzień  mieszkający w Manchesterze, został zwabiony niejako podstępnie do Jerzwałdu. Miał on bowiem nadzieję spotkać tu słynnego na cały świat pianistę Leszka Możdżera. Leszek owszem bywa w Jerzwałdzie, ale akurat w sierpniu 2017 go nie było. Pomimo to Adam zagrał wspaniale, publiczność była zachwycona. A z Leszkiem Możdżerem i tak się spotkał, a nawet zagrał już dwa koncerty. Jeden we Włocławku (28 stycznia 2018), drugi niedawno ( 11 sierpnia 2018) w Zagrodzie Chryszczatej w Smolniku nad Osławą. Trzeci w tym roku jesienią zagrają w Londynie.

W roku 2018 Festiwal Jazzwałd’18 rozpoczęliśmy 31 maja koncertem Myrczek & Tomaszewski. 1 czerwca odbyły się dwa koncerty, zagrali pianiści Jan Krzysztof Broja i Józef Skrzek. 2 czerwca to również dwa koncerty, zagrali Diomede Tarwid & Markanicz oraz zaśpiewał Jorgos Skolias, a przy fortepianie siedział Dominik Wania. Ciąg dalszy festiwalu nastąpi 17.08.2018 - wystąpi Adam Makowicz solo i w duecie z Krzysztofem Medyną. Natomiast po koncercie na Jam Sessions wystąpią znakomici artyści: Leszek Możdżer na fortepianie, Janusz Macek Mackiewicz – kontrabas i Tomasz Sowiński – perkusja. Muzycy zagrają dla uczczenia 78 rocznicy urodzin Mistrza Adama Makowicza.  

Jerzwałd pracy twórczej?

Ta położona w lasach wioska musi posiadać jakieś genius loci, bo tworzyli w niej takiej miary pisarze jak Zbigniew Nienacki i Aleksander Minkowski. W pobliżu mieszkał też słynny malarz Alfons Kułakowski. Czy ten duch opiekuńczy związany jest z tutejszymi kłobukami? Tak twierdził Nienacki i nie mamy prawa nie wierzyć wielkiemu pisarzowi. — Chciałbym, żeby do Jerzwałdu przyjeżdżali na dłużej słynni muzycy, robię co mogę i namawiam ich do tego. A może któryś z nich chciałby tu zamieszkać na stałe? — rozmarza się Mirek Mastalerz. Pierwsze przymiarki trwają, ale na razie to tajemnica i nie zapeszajmy, ale być może w Jerzwałdzie powstanie coś na kształt domu pracy twórczej.  — Poświęcam Jerzwałdowi wiele czasu — mówi Mastalerz — studiuję jego historię, zbieram wszelkie materiały dotyczące tego miejsca. Mamy swoje forum, na którym wymieniamy się szczegółowymi informacjami. Odwiedzają nas też hobbyści — miłośnicy Pana Samochodzika. Jerzwałd rozwija się twórczo, to najważniejsze.

Jerzwałd jest też wspaniałą bazą wypadową do zwiedzania całego Jezioraka.  — Raz w roku wraz z grupą przyjaciół wybieramy się na którąś z wysp: Czaplak lub Lipowy Ostrów są tu najpiękniejsze — opowiada Mirek Mastalerz. Tam, na brzegu, zgodnie z jerzwałdzką tradycją rozpalamy ognisko. W nastrojach i strojach mniej formalnych kontemplujemy muzykę i krajobraz. A kiedy impreza rozkręci się już na dobre, przychodzą do nas kłobuki. — Czy się nie boją? — Skądże znowu, tutejsze kłobuki zaznajomione są z muzyką — śmieje się Mirek. — Podchodzą do nas śmiało i wręcz jedzą nam z ręki.

Takie to już dziwy w tej wiosce, na tutejszych jeziorach i w okolicy. A Jerzwałd, jak pięknie pisał Nienacki, to dla niektórych tylko mały punkcik na mapie, ale dla wielu jest całym światem.

Opowieść Mirosława Mastalerza o muzyce, koncertach, Jerzwałdzie i kłobukach

zanotował Dariusz Raszyński

https://znienacka.com.pl/index.php/forum/jerzwald-miejsce-magiczne/mirek-mastalerz-artysta/

Jeszcze Minkowski tam mieszkał? Matko, ale miejsce....Nigdy nie zapomnę reportażu, jaki puścił Minkowski w swoim piśmie "Skandale". Tytuł brzmiał - Zgwałcił mnie robot. I oni teraz zgłaszają jakieś uwagi do książki Michała? Nieźle. Wszystkich tam chyba ten robot zgwałcił

Czyli,że jednak KUSTOSZ narozrabiał !

ZNienacka .. Przeczytałem tytuł bloga i od razu zacząłem się śmiać.. Mam przed oczyma jak Nienacki w książce ,właśnie ZNienacka jest targany po świecie przez duchy ,a on ciągle marzy ,zeby wrócić do tej kaszany z patelni w Jerzwałcie.. Jak sobie biedak nie daje rady intelektualnie , jaki traci grunt pod nogami .. Ten sfrustrowany ubek ,pachołek komunistyczny z aspiracjami na wielkiego pisarza .. No ale sosik tych złogów po PRLu na tym forum ,jest tak skwasniały,ze czuć go z daleka.. Dom pracy twórczej ,psia mać ZNienacka.. :))) 

I jeszcze jedno. Pełna kultura. Całkiem aktualne. 3 dni po napisaniu recenzji. Jakby obok nas stał i się uśmiechał.


https://znienacka.com.pl/index.php/forum/spotkania/koncert-urodzinowy-beci-kiryl-keduk-i-mikhail-radunski-jerzwald-13-03-2020/paged/2/

Linków możemy używać, a jak im sie nie podoba niech idą do sądu, a nawet i za sąd

Jestem pod wrażeniem

On jej wykręca z tyłu rękę ;) Ale zdjęcie spoko.

Jakby kogoś interesowało: Pan Samochodzik, Jerzwałd, Nienacki i Minkowski, we wspomnieniach Mirkapiano (Mirosława Mastalerz). Zawiera wywiad z Minkowskim.

https://youtu.be/2phrinX_VSE

Tu kilka materiałów z PR, w tym ten wywiad z Nienackim, który na początku tego filmiku linkowanego wyżej, nie został puszczony.

https://www.polskieradio.pl/9/716/Artykul/782835,Pan-Samochodzik-niczym-James-Bond

https://www.polskieradio.pl/10/215/Artykul/1654783

https://www.polskieradio.pl/7/166/Artykul/1486187,Pan-Samochodzik-jest-jak-Hans-Kloss

A tu jest o konfabulacjach Nienackiego ormowca, sprostowaniu Mirka Mastalerza, niewidzialnej ręki, i linki do wycinków prasowych.

Barbara Tylicka: Artykuł Moje serce tam, gdzie przygoda, opublikowany w Świecie Młodych w 1974 roku.
https://web.archive.org/web/20051227064835/http://www.nienacki.art.pl:80/a_moje_serce_tam_gdzie_przygoda.html

Mastalerz opowiada o tym jak było:
http://forum.jerzwald.pl/viewtopic.php?t=188

A tu Kustosz jeszcze raz relacjonuje: 
https://znienacka.com.pl/index.php/forum/jerzwald-miejsce-magiczne/jerzwaldzkie-opowiesci/

i wycinek z prasy — Ten od pana Samochodzika z Gazety Olsztyńskiej (?) z 22.09.1976 autorstwa Karola Krusia i Henryka Leśniowskiego.
https://znienacka.com.pl/wp-content/uploads/wpforo/default_attachments/1578408543-Ten-od-pana-Samochodzika.jpg

Nic wielkiego ale propaganda spożytkowała.

Trafiłem jeszcze na tego Mieszkowego denara:
Pan Samochodzik i zagadki Fromborka - recenzja
https://web.archive.org/web/20051221103429/http://www.nienacki.art.pl/r_zagadki_fromborka.html

No i ZNienacka tak się bawią, jak to jest opisane w tej recenzji, jakby to była dalsza część przygód Pana Samochodzika. Pretekstem są dzieci. Zwiedzanie, dreptanie po śladach opisanych w książkach. Zresztą infrastruktura turystyczna również budowana jest pod tym kątem. Nie ma w tym nic nadzwyczajnego ani specjalnie groźnego.

I to w sumie wszystko, więcej czasu dla Nienackiego i ZNienacka nie mam.