ouuu, zaskocznie. Nic o imperialnej propagandzie w popkulturze. Musiał Pan go naprawdę lubić

Ciężko dyskutować, bo to sentymenty.
Na pewno kino umiera, bo teraz to jest dno dna.
Ale ja odkąd tu mieszkam w Czechach jakies 6 lat dokładnie przeoglądałem historie kinematografii. Bondy "nic moc" jakby to powiedzieli czesi, ale i tak wole te z Connerym.

Ale do mojego gustu, przemawiają tylko i wyłącznie "spaghetti westerny" to najlepszy światowy kawałek kina ... no może jeszcze niektóre produkcje japońskie i żandarm de Funes'a.

@gabriel-maciejewski

Telewizja od samego jej początku miała moc wychowawczą. Przynajmniej miała tę moc na moim ówczesnym sporym podwórku pewnego robotniczego osiedla, na którym dorastało na raz jakieś może z pół setki chłopców podzielonych na różne frakcje.

Latalo więc na raz po kilkunastu Zorrów, Wilhelmów Tellów i co tam po kolei szło w serialach. Jednak mimo ówczesnego osobistego zaangażowania się w te wydziczania nie potrafię sobie przypomnieć nazwisk aktorów grających ww. postaci.

Ale Świętego wiem, kto grał choćby mnie obudzić w środku nocy.

Chyba też z paczka tablicowej kredy poszła na ten piktogram dla ozdoby bram i murów.

 To jest chyba nieco późniejsza wersja, ale w kolorze.    

Nie, Roger Moore nie był moim ulubionym Bondem, tym był Pierce Brosnan, ale jako "Święty" był super. No cóż, z brytyjskich klasycznych aktorów został tylko 90-letni Sean Connery i 85-letni Michael Caine. Z amerykańskich to chyba tylko Redford i Hoffman. Bo DeNiro to już chyba za bardzo tankuje by cokolwiek grać.

Tak, kino, klasyczne kino umiera.

Wyjdziesz sam, czy parasol ma cię wykopać? Wsadź sobie te swoje odtrutki, sam wiesz gdzie, może będziesz miał po tym przyjemniejszy zapach z ust. 

Poza tym chyba niestosowne jest cytowanie Wikipedii, która (jak rozumiem, w mniemaniu co niektórych) jest nieco tylko zobiektywizowaną i rozwodnioną w indoktrynacji wersją Wyborczej.

A już posługiwanie się męskimi torsami ściągniętymi za bezcen (skąd? - ano z Wikipedii właśnie w celu zilustrowania notki obrazkiem (czyżby nie każdy z czytelników rozumiał, o czym tu napisane, skoro trzeba mostu montonowego, by unaocznić Potęgę Konserwatywnego Bonda, Janosika na Janosiki, Rogera nad Rogery, Astona Martina nad Rovery) chyba naprawdę jest zagrywką z gatunku miernej popkultury.

Pozwól, że o jakość swojego bloga będę się martwił sam. 

Duvalla bardzo lubię

Powiedzmy sobie jasno: "Święty" był produktem zachodniej propagandy, mającym się do polskich realiów tak jak zarobki zachodniego burżuja do ochłapów prowincjonalnego nauczyciela. Inny świat i oglądało się to tak, jak coś nie z tego świata. Niewiele mniej realny był Cosmos 1999 (jaka wtedy, w czasach studio Gamma, ta data wydawała się odległa...)

Ot, niechcący Roger Moore wypełniał może i lukę między już trącącym myszką Klossem a nienakręconym jeszcze Bogusiem Lindą z "Psów" - agentem służb peerelu, który w trymiga zdołał przemianować się na pragmatycznego cwaniaka Nowej Rzeczywistości. 

Nikogo między Klosem a Lindą tak naprawdę nie było. Lansowany na idola młodzieży za Gomułki i wczesnego Gierka tanisław Mikulski trącił odgórną zadekretowaną politpoprawnością ludową, następny (do golenia) rodzimy - Zero Zero Siedem - Cieślak dał się lubić, ale zagospodarowywał co najwyżej wrażliwość epoki gierkowskiego dancingu.

Był potem co prawda jeszcze Jerzy Kukuczka i była Wanda Rutkiewicz, ale w latach 80-tych nikt nie potrafił tych sukcesów medialnie zagospodarować. Zamiast tego kręcono Tulipana na przestrogę naiwnym panienkom. I 997 z aktorami z łapanki, którzy nędznie naśladowali Himmilsbacha, za co mogli w kadrze pobawić się w gwałcenie 80-letnich samotnie mieszkających babek z emeryturą.

Potem nie było nikogo, zresztą Kukuczka w 89 zginął, trzy lata później Wanda Rutkiewicz. A JPII był daleko i niespecjalnie nadawał się na idola, czyli kicha, bryndza i pustka.

Przez moment był Perfect, ale jego na wskroś rockowa, pesymistyczno-indywidualistyczna wizja świata powoduje, że dziś fenomen Perfectu niektórzy (niewrażliwi muzycznie) postrzegają jako manipulację ze strony spec-służb. Osobiście jestem zdania, że żadne spec-służby nie są w stanie stworzyć tak udanych kawałków, jak te, które pisał Hołdys i jakie już zawsze będą stałym elementem dobrej polskiej popkultury. No ale niektórzy widzą Hołdysa tylko przez pryzmat tego, co on dziś gada.... a to muzyk, a nie polityk przeca.

W sferze kultury był tak naprawdę tylko Jacek Kaczmarski i to jest jedyna realna postać, która miała nie tylko potencjał na idola, ale która autentycznie tę funkcję na dość dużą skalę pełniła (o ile ktoś miał dostęp do nagrać z jego wiedeńskich koncertów choćby). Zabrakło jednak pewnej jasności widzenia po 89 r. Kaczmarski w epoce przełomu się wycofał, odśpiewał ileś tam tysięcy razy Mury, ale nie potrafił nazwać tego, co się działo na bieżąco i stracił przez słuchacza.

Lukę po Janku Kosie, Janosiku, Klossie i Świętym wypełnił - kto? ano Boguś Linda z "Psów" i chłopaki-twardziele z osiedla (zamiast czerpać z Kornela Morawieckiego i kopy twardzieli, co przez dekadę grali komunie na nosie, a którym potem postkomuna zagrała na nosie tak, że się przez dwadzieścia lat nie mogli odnaleźć), poszły w naśladowanie pragmatycznego bezideowego i bezwartościowego nihilizmu, w ten nieznośny prześmiewczy rechot, którego szczytem szczytów jest tak powszechnie uskuteczniana - przykładem Psów - polewka z "Janka Wiśniewskiego, co po pół litra wiśniówki padł (stary numer na co drugiej tzw. "studencko-męskiej" imprezce i co najgorsze, uczestnikom tego rodzaju imprez wydawało się, że są tacy śmieszni i tacy odkrywczy w naśladowaniu Kukiza i jego anty-ZCHN-owskiego hymnu, z powodu którego dziś mu głupio pewnie. 

Jedynym w miarę spójnym i udanym obrazem westernowsko-przygodowym, kreującym wizerunek kogoś na miarę Simona Templera była Operacja Samum  (1999). To jeszcze miało sens. Ale oczywiście akcja musiała dziać się zagranicą.

Potem - tego samego roku - było coś genialnie-porażającego: absolutnie prawdziwy Dług, paraliżujący swą prawdą o realiach chyba najlepszy film dekady - dzieło Krauzego. A 7 lat później kto wie, czy nie coś jeszcze mocniejszego: Plac Zbawiciela. Także najlepszy film, ale następnej dekady. Ale to były dwa filmy świetne artystycznie, ale jednak pesymistyczne, w których Dobro musi ustępowac przed beznadziejnym cwaniactwem.

A widz, by żyć, a nie pełzać, potrzebuje po prostu kogoś na miarę lokalnego Simona Templera, z kim będzie potrafił się utożsamić bezgranicznie. A polska sztuka filmowa ostatnich 20 lat żadnej takiej postaci - niestety - ani przez chwilę nie była w stanie wylansować. 

Dziś rolę jedynego pozytywnego bohatera - sorry, ale tak jest - dla eurolemingów pełni Tusk, gdy akurat w świetle kamer pędzi pendolino do stolicy (przez pozostałe 364 dni w roku on absolutnie nie istnieje, jego nie ma, poza harataniem w gałę nie zostało po nim nic, poza mglistymi oparami letniego pragmatyzmu i weekendowymi korkami przy zjeździe z autostrad). I długo długo nic. 

Kurski co najwyżej zagra jeden czy drugi Kaczmarskiego (całkiem sprawnie mu to skądinąd wychodzi, ale to tylko naśladownictwo). Super wicepremier jest nieosiągalny finansowo i nieco safanduła bezprzebojowy, a Kukiz zadatków na lidera pozaniszowego nie ma.

Więc pozostaje albo debilna polewka w stylu Ucho Prezesa, albo nadzieja na to, że ktoś z reżyserów będzie wreszcie w stanie wzniecić na scenie ducha akowców w realiach postakcesyjnych. 

napina się sajmon templer przeca...

" ciężko się czyta twoje komentarze "

Podziwiam :)