Mam nadzieję, że organizatorzy festiwalu mi to wybaczą, ale chciałem zgłosić kilka uwag. Bardzo podobali mi się panowie przebrani za żołnierzy wyklętych i bardzo ładnie wyglądali ci licealiści udający przedwojenną młodzież, szczególnie ciekawie prezentował się poeta Lechoń. Jedno mnie tylko zastanowiło. Dlaczego przed namiotem pełnym umundurowanych mężczyzn i broni, a także koszulek z wizerunkami bohaterów powiewają flagi z napisem „wolność i demokracja”? To jest trochę dziwne zważywszy, że wszyscy pamiętający PRL dobrze wiedzą czym był Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Rozumiem, że ci chłopcy są młodzi i nikt im może nie powiedział jak należy rozumieć, w kontekście historii powojennej, takie słowa jak demokracja i wolność. Zakładam, że wszyscy chcieli dobrze. Trochę słabo jest z promocją, stoimy od rana, ale odwiedzających stoiska jest niewielu. Rozumiem, że ludzie czekają na wieczorne koncerty i wieczorne seanse, bo to ich cieszy najbardziej. Ja jednak po całym dniu stania na wietrze, nie mogę już pozostać na stoisku po zmroku i sprzedawać książek. Idę więc coś zjeść i wracam do hotelu. Zespół Luxtorpeda, który grał wczoraj rozczarował mnie w fazie prób przeprowadzanych w ciągu dnia, a dziś będzie Stan Borys, więc to już całkiem nie dla mnie.

Coś się jednak dzieje. Pogoda jest piękna, słońce świeci, podeszła do mnie wczoraj pani Anna Popek, która prowadziła wieczorną galę, przejrzała książki i zapytała czy bym nie powiedział czegoś go kamery. Zgodziłem się i dałem jej telefon. Powiedziała, że ktoś do mnie zadzwoni. Ciekawe....myślę, że raczej nie zadzwoni, bo diapazon emocji na festiwalu jest tak wyśrubowany, że nic poza wolnością, demokracją, otwartymi drzwiami, honorem, ojczyzną i poświęceniem nie ma prawa tam zaistnieć. No, a co ja mam do przekazania? Sami wiecie, nie ma o czym gadać.

Przyszedł też pan, który był dawno temu studentem Jana Baszanowskiego, zobaczył książkę o wołach, ucieszył się i opowiedział mi kilka anegdot o autorze. Taką między innymi, że Baszanowski na wykładach palił jak smok i od częstowania studentów papierosami zaczynał w ogóle swoją gawędę. Nosił skórzane kurtki – zupełnie jak pan – powiedział mój rozmówca wskazując na mnie palcem. Bo nie wiem czy już się chwaliłem, ale kupiłem sobie skórzaną kurtkę, żeby choć trochę upodobnić się do tego sławnego pisarza Szczepana Twardocha. No, ale wracajmy do Jana Baszanowskiego. Miał on zwyczaj, po poczęstowaniu studentów papierosem, zadawać im pytania już na początku zajęć. Zwykle pytania te pozostawały bez odpowiedzi. Pewnego dnia, spokojny jak zwykle Baszanowski, wpatrując się w oczy oczy studentów i słuchając ich nieznośnego milczenia, sięgnął za pazuchę swojej skórzanej kurtki, wyjął stamtąd pugilares, z niego sto złotych i trzymając banknot w palcach rzekł ze spokojem – może teraz ktoś z państwa odpowie na postawione pytanie?

Tak więc nudy nie ma, ale żeby był jakiś, szał to nie powiem. Najgorsze jest to, że organizatorzy nie zadbali o magazyn na książki, bo nie można ich niestety pozostawić na stoisku. Teoretycznie ten magazyn jest, ale to jest po prostu przestrzeń pod schodami w centrum festiwalowym. Nie zostawię tam swoich książek w otwartch skrzynkach, kiedy do późnej nocy przewala się tam tłum. Nie ma mowy. Tak więc po zakończonym dniu wiozę wszystko taksówką do hotelu, a rano z powrotem przywożę. Nie jeżdżę swoim samochodem, bo nie ma gdzie zaparkować. I takie to mam wrażenia po pierwszym dniu.

---

tagi: festiwal w gdyni 

	gabriel-maciejewski
	29 września 2017 09:29

10     1578    5 zaloguj sie by polubić