Nie wiem czy się już chwaliłem, ale jestem jedną z nielicznych w Polsce osób, która potrafi zaśpiewać austro-węgierski hymn po niemiecku. Potrafię też zaśpiewać Katiuszę po rosyjsku, także kilka piosenek ukraińskich. Nie czynię tego jednak z troski o samopoczucie bliźnich, trzymam tę umiejętność dla siebie i kiedy czasem się napiję i siedzę samotnie, to puszczam sobie jedno z dobrych wykonań hymnu i daję czadu – Gott erhalte, Gott beschutze, unser Kaiser, unsern Land….I sami pomyślcie, jakie to szczęście, że nikt tego jeszcze nie sfilmował.

Z wielkim zaskoczeniem przyjąłem zauważyłem wczoraj, że współczesny hymn niemiecki to jest melodia hymnu cesarskiego – habsburskiego, z jakimiś dętymi republikańskimi kupletami zamiast pochwały domu panującego. Czymu tak – zastanawiałem się...I jedna tylko odpowiedź przyszła mi do głowy. Nie mogli wziąć melodii z hymnu cesarskiego Hohenzollernów, bo to jest po prostu melodia pieśni Gott save the king, imperialnego hymnu korony. Musieli wymyślić coś innego. I wymyślili. Ten hymn Szwecji zaś, który tak krzywo i na swoją zgubę odśpiewali wczoraj faceci w żółtych majtkach i niebieskich koszulkach, to jakaś wręcz francuska piosenka o przygodach huzarów na urlopie.

Nie mogę się powstrzymać od takiej refleksji – Niemcy-Szwecja, poziom wyrównany, sędzia Polak, w końcu Niemcy wygrywają 2:1….Teraz ciekawi mnie tylko czy sędzią w meczu z Kolumbią nie będzie czasem Niemiec, bo jeśli tak, to zawodnicy mogą się już pakować i zamawiać taksówki na lotnisko. Podyktowanie w doliczonym czasie wolnego, tuż przed linią pola karnego, w dodatku za faul na zawodniku, który nie miał szansy na oddanie strzału na bramkę, wydaje mi się mocno podejrzane. Jeśli zaś idzie o niemiecką wdzięczność, to jest ona rozsławiona hen, hen, po krańce ziemi...Ktoś powie, że przesadzam i lepiej już, żebym się zajął tym śpiewaniem hymnów, a nie omawianiem spraw dotyczących sportu, o którym przecież nie mam pojęcia. No, ale sami popatrzcie jeszcze raz na tę sytuację. To jest wręcz podręcznikowa ustawka, zrobiona tak w dodatku, żeby nikt się nie mógł przychrzanić. Ostatnie minuty, linia pola karnego, wykonanie tyleż zaskakujące, co precyzyjne i pewnie na dodatek ćwiczone setki razy na treningach. Kłopot był jedynie z momentem najdogodniejszym do zaaranżowania takiej sytuacji. No, ale się udało.

I jeszcze ci polscy komentatorzy, nie potrafiący ukryć satysfakcji, że jednak się bramka padła. Szwed heretyk wyeliminowany, mistrzowie świata mają znów szansę. A dziś Polska- Kolumbia i ciekawe kto będzie sędziował.

Ktoś tu napisał ostatnio, że Putina stać na to, żeby wykupić dla swoich drugie miejsce. No ciekawe, jeśli tak jest w rzeczywistości, może się okazać, że jakiś dowcipniś zaplanował finał – Niemcy Rosja, bo w zasadzie czemu nie. Po coś w końcu te mistrzostwa są. Moim zdaniem po to, by sygnalizować masom nieodwołalność pewnych politycznych koncepcji. To jest możliwe, ale na pewnych tylko obszarach, Amerykanie bowiem, jak pamiętamy nie grają w futbol, a Chińczycy mają do tego sportu stosunek lekceważący. Finał Rosja-Niemcy może być więc aranżacją ciekawą, ale ważną w takich mniej więcej zakresach, w jakich ważne są dla rynku muzycznego trendy kreowane na festiwalu Eurowizji.

Może przesadzam z tymi ustawkami, ale widzimy co się dzieje z tak zwanymi wielkimi, którzy przyjechali z Ameryki Południowej. Argentyńczyków już nie ma, Brazylijczycy chodzą po tym boisku, jakby tydzień w naszej smażalni siedzieli. No to kto ma wygrać i kto ma awansować? Chorwacja? Okay, niech będzie, ale co najwyżej do trzeciego miejsca, bo te wyższe są już wykupione.

Zastanawiam się nad tym, jak wygląda omawianie strategii w takiej piłce. Myślę, że poważnie, a udział tak zwanych stałych momentów gry jest w tej strategii sprawą najważniejszą. Nie może być inaczej, a rozwiązanie takie podpowiada nam logika faktów, następujących po sobie, tak jak to wczoraj widzieliśmy w meczu Niemcy-Szwecja. Kolejną kwestią jest omawianie elementów strategii pozaboiskowej. Wszyscy pamiętamy przecież słowa trenera Wójcika, który, zatrudniony w jakimś klubie, po przyjrzeniu się zawodnikom i ich umiejętnościom, rzekł – tu nie ma co trenować, tu trzeba dzwonić. No więc pytanie istotne przed meczem z Kolumbią brzmi – czy nasi wiedzą do kogo zadzwonić? Putin wiedział i zadzwonił do prezydenta Senegalu z gratulacjami. No, a Nawałka? Czy on zna właściwy numer? Jasne jest, że nie można zadzwonić do Putina, bo nie odbierze, może w takim razie trzeba zadzwonić do kogoś z Niemiec i wytargować chociaż wyjście z grupy? Przecież tymi podaniami w poprzek boiska to można sobie kamasze wymościć co najwyżej i wybrać się w nich potem na malowniczą, górską wycieczkę.

Ze strategią mistrzostw świata jest chyba tak, że ona musi być planowana dużo wcześniej dla całej imprezy, wtajemniczeni zaś w nią są ludzie, których ani w transmisjach, ani w ogóle nigdzie nie możemy zobaczyć. Jak się więc wpisać w taką strategię, żeby osiągnąć choć najmniejszy sukces, przy świadomości, jakże bolesnej, że oddanie strzału na bramkę jest dla polskich zawodników zbyt trudnym zadaniem? Ja tego nie wiem, ale liczę na to, że obecni tu znawcy wypowiedzą się na ten temat. I jeszcze jedno – warto zastanowić się też z jakim wyprzedzeniem i w oparciu o jakie polityczne plany budowana jest strategia każdych kolejnych mistrzostw.

Od wczoraj inaczej już będę reagował na to, co komentatorzy mówią o tak zwanych stałych momentach gry. Zbyt mało transmisji oglądam i nigdy nie zwróciłem uwagi na to zaklęcie, ale wczoraj obłuda wylewająca się z tych zaangażowanych wypowiedzi demaskowała je w sposób ostateczny i nieodwołalny. Stałe fragmenty gry – tylko to nas ratuje. Pod warunkiem, że sędzią nie będzie Niemiec, bo wtedy koniec. Obstawiam już dziś, że nasi niczego z nim nie uzgodnili, nie zadali sobie nawet trudu, żeby poznać osoby, które w bezpieczny i nie kompromitujący sposób mogłyby ich z nim skomunikować. No, ale czekajmy, może sędzią będzie Francuz, albo Rosjanin i wtedy mamy szansę. Byle do wieczora.

 

Teraz ważne ogłoszenie. Ponieważ kwartalnik nasz Szkoła nawigatorów, staje się coraz grubszy i zawiera coraz więcej unikatowych treści, a do tego jeszcze staje się kosztowniejszy w produkcji postanawiam co następuje – jeszcze przez dwa tygodnie można zamawiać prenumeratę w cenie 25 zł za egzemplarz, bez kosztów wysyłki. Tylko przez dwa tygodnie. Potem prenumerata zostanie zawieszona do końca roku 2018, a od stycznia 2019 kwartalnik kosztował będzie 35 zł za egzemplarz. Szkoła nawigatorów ukazuje się już cztery lata, cena nie była przez ten czas zmieniana. Koszta produkcji rosną, a i przydałoby się też zróżnicować honoraria autorów. Jeśli nie zastosujemy tego zabiegu produkcja SN przestanie się opłacać i trzeba będzie kwartalnik zamknąć. Tak więc jeszcze przez dwa tygodnie można zamawiać prenumeratę w cenie 100 zł za 4 numery, potem przerwa do końca roku i zmiana ceny na 140 zł za 4 numery.

---

tagi: niemcy  polityka  polska  piłka nożna  szwecja  mistrzostwa 

	gabriel-maciejewski
	24 czerwca 2018 09:49

26     5770    7 zaloguj sie by polubić