Najpierw trzy obrazki wygrzebane z pamięci. Pierwszy to występ Laskowika i Rewińskiego w czarnobiałym telewizorze, kiedy to Rewiński, odgrywając jakiegoś pociągniętego ledwie politurą partyjnego kacyka, mówi do tego drugiego, wskazując na publiczność – to są prości ludzie…A publiczność wybucha śmiechem.

Drugi – w filmie Piątka z ulicy Barskiej (chyba) odziany w coś w rodzaju sukmany, czy też jesionki, Ludwik Benoit, w czapce uszance na głowie tłumaczy jakiemuś burżujowi, czy może wręcz hrabiemu, zawiłości dotyczące kultury muzycznej i gry na fortepianie.

Trzeci – książka pana Pietkiewicza, ojca Moniki Richardson, pod tytułem „Etykieta menedżera”. Wydana w latach 90-tych.

Wszystkie one świadczą o aspiracjach komuny i postkomuny, oraz o przemożnej chęci degradacji istot, dla których owe aspiracje są wstrętne lub komiczne. Ten rodzaj wampiryzmu funkcjonuje w najlepsze do dziś i teraz podam dwa jego przykłady. Nie wiem czy wiecie, ale Pasikowski z Lindą kręcą nowy film. Nosi on tytuł Zamach na papieża. Można w sieci znaleźć zajawki, a całość będzie gotowa do oglądania na jesieni. Z tego co można się zorientować chodzi o to, że ostatni dobry ubek ratuje Ojca Świętego.

Oznacza to, że od  osiemdziesięciu lat wampiryczna komuna próbuje udać kogoś kim nie jest, bez skutku. Ten skutek może nadejść teraz, po wyborach prezydenckich, jeśli wygra je Trzaskowski. Oni bowiem widzą, że na miękko niczego nie załatwią i trzeba powrócić do starych, dobrych metod towarzysza Schnepfa. Bez tego ani rusz. Żadne zaklęcia, czy to przywoływane ze słów Bartoszewskiego, czy to innego jakiegoś mędrca, nie skutkują. Ludzie dalej widzą w nich wampiry i to się nie zmieni. A wczoraj ktoś przypomniał na twitterze film z roku 1988, wyprodukowany przez BBC, o Obławie Augustowskiej. Obraz więcej niż wstrząsający, w którym jeden ze świadków opisuje zachowanie się Rosjan. I to jest wprost model zachowania wampirycznego. W skrócie można by określić postawę oficerów kręcących się po polskich wsiach po wojnie, jako milczącą i przymilną, taką która nie budzi niepokoju, ale każdy wie, że jest groźna. Wiara zaś w szczerość tych intencji prowadzi wprost do tragedii. Ktoś powie, że zamiast o wampiryzmie kulturowym, piszę o wampiryzmie politycznym. O nie, o politycznym będzie jutro. To jest wampiryzm kulturowy w wymiarze indywidualnym. Dziś ma on zupełnie inne oblicze. Ukazało się ono wczoraj, kiedy ogłoszono, że grupa osób związanych z tak zwaną pomocą dla uchodźców na wschodniej granicy, współpracowała z przemytnikami ludzi. Stanęli przed sądem, dostali zarzuty i zapadł jakiś tam wyrok. Oskarżonym zrobiono zdjęcie w ławach sądowych. I wyglądają oni na nim niczym święci męczennicy pierwszych wieków chrześcijaństwa, których za chwilę poćwiartują, ale oni tryskają szczęściem, albowiem ujrzą oblicze Pana. Myślę, że ludzie ci są uczeni takich zachowań i takich póz. I są całkiem świadomi po co je potem demonstrują. Nikt przecież ich ćwiartował nie będzie, a jeśli ujrzą czyjeś oblicze, to najwyżej tego gościa co dzieli kasę od Sorosa. Inaczej było z tym świadkami Obławy Augustowskiej. Oni nie przybierali póz w tym filmie, byli nawet momentami niezdrowo rozemocjonowani, bo to przecież filmowcy do nich przyjechali. Ich emocje, jak to emocje wyglądały dziwnie i nie pasowały do schematu wypracowanego przez lata eksperymentów socjotechnicznych, prowadzonych z udziałem policji jawnych, tajnych i dwupłciowych. Były bowiem autentyczne, a to znaczy – nie do uwierzenia.

Mit Drakuli ma swoje początki w dzisiejszej Rumunii, a jego rozpropagowanie w świecie nowoczesnym zawdzięczamy Bramowi Stokerowi i jego książce Dracula. To on skodyfikował zachowania wampiryczne, które potem były powtarzane w każdym innym dziele poświęconym istotom wychodzącym z grobów. Z niewielkimi modyfikacjami oczywiście. I nikt nawet nie pomyślał, że można by było przedstawiać wampiry inaczej niż poprzez ten kanon. Zauważono jednak, że można tworzyć i powielać inne kanony, a także ich strzec. Takie, które porządkują zjawiska z dziedziny kultury. I niech symbolem tych działań będzie ów Ludwik Benoit człowiek o twarzy chłopa pańszczyźnianego, który był w istocie kimś innym, a w filmach udawał – na przemian – kartoflanych filozofów, albo działaczy komunistycznych, którzy idą w lud by krzewić idee i kulturę, zawłaszczoną przez obszarników i burżujów. Tak to było przedstawiane książkach, filmach, prasie i telewizji, przez całą komunę. Oto przybyli tu ludzie, by dać nam coś, do czego w istocie nie dorośliśmy, ale co otrzymujemy za darmo, bo darczyńcy są na tyle łaskawi, by się z nami dzielić. Musimy się tylko im podporządkować.

Po co to było? Otóż po to, by zasłonić wszystkie objawy zdziczenia, prowokacji, morderstw, eksperymentów socjotechnicznych, którym komuna poddawała naród. I schemat ten został potem przeniesiony do gazowni, gdzie ludzie w powyciąganych sweterkach i pomiętych koszulach demonstrowali ciepło i przyjaźń dla świata i ludzi, po to, by konsorcjum, w którym pracowali mogło bez wyrzutów sumienia konsumować budżety spółek skarbu państwa. Dziś to samo robi otoczenie Trzaskowskiego. Udaje kulturę wysoką, ale od początku widać, że przestrzelili. Wystawienie Żebrowskiego to był gorzej niż błąd. Ten pan nie nadaje się do promocji czegokolwiek. Wspomnienie o językach i bążur, jeszcze pogłębiło kryzys. Wobec tego postanowiono, że przeciwnik zostanie oskarżony o grzech wobec człowieka prostego. Tego się bowiem wampiry nauczyły od Miłosza i niczego więcej.

Poeta Miłosz słabo nadaje się na symbol kulturowego wampiryzmu, choć ma pewną cechę, która – w mojej ocenie – mogłaby przeważyć i takim symbolem go uczynić. Chodzi o charakterystycznie opadające po bokach głowy włosy, zarzucane malowniczo dłonią na tył głowy. To jest w zasadzie wyróżnik wszystkich wampirów kulturowych, ale taki Miłosz nie ma nawet wstanu, do istoty, która swoim życiem i wyglądem zdefiniowała wampiryzm kulturowy w skali globalnej. To Maksym Gorki, czyli Pieszkow. Posiadacz harmonii pieniędzy, eleganckich ubrań, willi na Capri i szeregu wyrafinowanych kochanic, który udawał głodnego chłopa łażącego w łapciach z łyka od wsi do wsi. Wizerunek ten przylgnął do niego tak ściśle, że dziś nikomu nie da się wytłumaczyć iż był to oszust. Jego triumf, choć już przebrzmiały, ciążył nad życiem moim i wielu mi podobnych. Musieliśmy bowiem przerabiać jego teksty w szkole. Wiązało się to ze znacznym ubytkiem sił witalnych, o czym każdy pamięta. Wampiryzm Gorkiego nie ulega więc kwestii.

Jak już wspomniałem wizerunek wampira kulturowego zmienił się w roku 1989. I od tamtego czasu mamy do czynienia z nowym kanonem. Widzimy jednak, że on się sypie. Taki na przykład Schnepf, który ma zająć miejsce pani Anders na placówce w Rzymie, czyli tam gdzie ostatni dobry ubek uratował Ojca Świętego, nie umie sobie nawet zawiązać krawata. Co widać na zdjęciach. Czyli wracają do korzeni. I nie czytają już książki Pietkiewicza „Etykieta menedżera”. I to jest naprawdę niebezpieczne, okazuje się bowiem, że dla kolejnego pokolenia wampirów może zabraknąć miejsca w świecie ludzi normalnych, a następne przeistoczenie nie wchodzi w grę. Nie będzie na kim pasożytować, a nie można wymodelować wszystkich zachowań, wampiry zaś uczą się przez obserwację, z zasady niedokładną. Stąd krzywe krawaty i inne lapsusy. By mogły zaistnieć w nowych czasach potrzebna jest nauka nowych postaw, na którą nie ma już czasu. No chyba, że wrócą znów lata terroru. Wtedy będzie łatwiej. Czy tak będzie? O tym opowiem jutro, w kolejnym tekście poświęconym wampiryzmowi politycznemu.

Dodam jeszcze tylko iż nie tak dawno wampir polityczny – Marek Belka – powiedział iż Polacy, w swojej masie głupi i prymitywni, nie zasługują na kogoś takiego jak Rafał Trzaskowski, kogoś obytego w świecie, znającego języki i potrafiącego się zachować. Trzaskowski, jak wszyscy widzimy, wyssał wampiryzm z mlekiem matki. Od samego początku był osadzony w realiach wampirycznych, a poznajemy to po tym, że zagrał, jako siedmiolatek, w filmie „Nasze podwórko”, całkowicie dętej produkcji, mającej jakiś ukryty cel, Nikt bowiem nie mógł uwierzyć, że dzieci mogą się zachowywać tak, jak w tym filmie, ani że można taki film nakręcić. Puszczono to pewnego lata w Teleferiach, wielu pamięta. I oglądanie tego szajsu mogło skojarzyć się z prozą Maksyma Gorkiego – wywoływało bowiem w dzieciach znaczny ubytek sił witalnych.

Do jutra, nieustraszeni pogromcy wampirów. Miłego dnia.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/mit-drakuli-gabriel-ronay/

---

tagi: komuna  kultura  film  postawy  terror  naśladownictwo  wampiryzm 

	gabriel-maciejewski
	15 maja 2025 10:06

25     1733    17 zaloguj sie by polubić