Wczoraj na stronie głównej WP ukazał się tekst kataryny na temat samobójstwa czternastoletniego Kacpra, który został zaszczuty przez kolegów przez to rzekomo, że był gejem. Tekst ten jest tak kuriozalny, że w zasadzie nie powinno się go omawiać. Oto kataryna, osoba udająca blogerkę i firmująca przez wiele lat całe to oszustwo jakim była i jest nadal polityczna blogosfera, przywołuje trzy przypadki samobójstw dzieci, po to jedynie, by nadmienić, że na polecenie ministra prokuratura wycofała zarzuty dla Jacka Międlara. Nie wiem czy wycofała i nie wiem o jakie zarzuty chodzi? Chyba o te idiotyzmy rzekomo hitlerowskie, w których Międlar uczestniczy. Dla Kataryny jest to, jak sądzę dowód na to, że kraj się faszyzuje, bo zwolennicy Międlara mordują gejów w szkołach, a jego samego prokuratura uwalnia od zarzutów o szerzenie ksenofobii i nietolerancji.

Nie ma w tym tekście nic ponad próbę uporczywego lansu, ponad chęć powrotu autorki do sfery znaczeń, w której długo przebywała zanim wszystko się posypało. Dobitnym na to dowodem jest ostatnie zdanie tego tekstu, które brzmi – I tylko dzieci szkoda. Nie wiem doprawdy co powiedzieć. Katarynie szkoda jest dzieci, a do tego jeszcze przypomina jak to za poprzedniej kadencji PiS wysocy urzędnicy, nawet prezydent uczestniczyli w pogrzebach młodocianych samobójców, a dziś nikt z partii rządzącej nie pójdzie na pogrzeb tego biednego Kacpra. Oczywiście, że nie pójdą, bo muszą się zająć uwolnionym od zarzutów Międlarem, który stanie się ich maskotką, prawda? To nam chce powiedzieć najbardziej znana prawicowa blogerka, tak? Stara baba, która nie zasłużyła nawet na jedną setną tej popularności, jaka stała się jej udziałem będzie się teraz lansować na trumnie dziecka? Jakie to prawda, urocze….

Ja zaś, ponieważ w kwestii szkolnych dręczycieli mam do powiedzenia bardzo wiele, też zabiorę głos. Bo mogę. Skoro dopuszcza się do dyskusji głos tak kuriozalny to i mój chyba może wybrzmieć jakoś w tym chórze oburzonych.

W internacie gdzie mieszkałem przez ładnych parę lat była fala. Nie było to jakoś szczególnie dolegliwe, najgorsze było to, że starsi chłopcy zabierali nam jedzenie, a był to czas kartek i powszechnego braku wszystkiego. Robiliśmy pompki, a Janek, starszy kolega, który był wielkim miłośnikiem geografii kazał nam założyć zeszyty i po lekcjach prowadził normalne, dodatkowe zajęcia z tego przedmiotu. W pierwszych klasach technikum leśnego geografii nie było. Kiedy dziś sobie przypomnę Janka, łza mi się kręci w oku. Syfon do dziś nazywa go pożeraczem niemowląt, choć Janek w rzeczywistości nikogo nie pożarł i był dobrym a także poczciwym człowiekiem. Ustawił nas kiedyś wszystkich na korytarzu szeregiem i łaził w tę i nazad gapiąc się każdemu w oczy. Ja nigdy nie grzeszyłem odwagą i zawsze raczej wolałem ustąpić niż iść na konfrontację. No, ale tamtego popołudnia coś we mnie wstąpiło i myślę sobie, a żebyś się dziadu nie zdziwił...I tak stałem sobie patrząc Jankowi prosto w oczy. Kiedy Janek skończył próbę jakiej nas poddawał, rzekł, że tylko ja wytrzymałem jego przenikliwy wzrok i kazał mi iść do pokoju. Reszta robiła pompki na korytarzu. Ja sam nigdy nikogo nie dręczyłem, myślę, że z tego względu, że jestem zbyt skupiony na sobie i własnych sprawach, ale wielu kolegów oddawało się tej pasji całym swym jestestwem. Szczególnie kiedy coś wypili, a okazja zdarzała się w zasadzie codziennie. Wszystko to miało wymiar kabaretowy i było w swojej wymowie idiotyczne. Jeden kolega uczył kotów, czyli pierwszaków jak się poszukuje żył wodnych za pomocą wahadełka. Łaził z tym wahadełkiem, a oni za nim w rzędzie. Kiedy zwróciłem mu uwagę, że jest na drugim piętrze i wahadełko może nie mieć aż takiej mocy, żeby wykryć żyłę w gruncie, ściągnął but i cisnął nim za mną, a dzieciakom kazał robić tak zwane prosiaczki. To znaczy mieli podskakiwać na czterech i robić – kwik, kwik…

Nauczyciele nie zwracali na to w większości uwagi, wyjątkiem był jedynie straszliwy Władek, dziś już świętej pamięci, który za dręczenie młodszych stosował kary bezwzględne i dobrze przemyślane. Do najgorszych należało stanie na baczność w obuwiu na gumowej podeszwie przed pokojem wychowawców. Jeśli nie wiecie o co chodzi, załóżcie trampki i postójcie w nich na baczność pół godziny bez ruchu. Władek był ponadto nauczycielem hodowli lasu, więc nikt z nim nie zadzierał, nikt nawet nie śmiał pomyśleć, że mógłby mu się postawić, bo zakończyłoby się to rozerwaniem takiego delikwenta na strzępy. Strach przed Władkiem był paraliżujący i nie dawał się zwalczyć.

W naszym roczniku nie dochodziło do wypadków naprawdę kuriozalnych, ale czasem przychodzili do nas uczniowie z innych szkół leśnych, których wyrzucono stamtąd za wódkę, albo znęcanie się nad młodszymi. Oni opowiadali nam historie naprawdę dziwne. O tym na przykład, że ktoś miał w internacie induktor i tym induktorem przypalał skórę młodszych uczniów. Dlaczego to czynił? Z głupoty pewnie. Kiedy go wyrzucali trafiał do naszego technikum, tam się jakoś odnajdywał, a jednego z naszych wywalali do innej szkoły, w której zastępował tego zwyrodnialca z induktorem. I tak to szło. Przy tym wszystkim nigdy w żadnym technikum leśnym, za mojej tam bytności nie doszło do żadnego samobójstwa. U nas zdarzyło się raz, że chłopak zwariował i pojechał do Abramowic karetką, w kaftanie, a to z tego względu, że dwóch świrów opowiadało mu wieczorami, że zgwałcą jego siostrę. To był naprawdę wrażliwy dzieciak i on zapłacił za tych durniów cenę straszliwą. Nie wiem co się z nimi stało, ale mam nadzieję, że wpadli w ręce Władka. On zaś na zawsze opuścił szkołę. Mam nadzieję, że mu się powiodło w życiu.

Teraz powiem najwyraźniej jak potrafię dlaczego dochodzi do samobójstw dzieci w szkołach. Otóż dochodzi do nich, bo nie ma Władka. Nie ma nikogo, kto na miejscu egzekwował by sprawiedliwość i karał zło w jednej chwili, krótkiej jak błyskawica. Władek był chudy, żylasty i wyglądał jak bazyliszek, kiedyś się zdarzyło, że duży bardzo i masywny kolega porwał się z pięściami na drobniejszego i chudszego. Zaraz pożałował, Władek podniósł go prawie pod sufit, a gość był już w czwartej klasie, a potem tłukł jego głową w ścianę. Następnie puścił go i coś mu tam szepnął do ucha. Więcej do żadnych ekscesów w wykonaniu tego kolegi nie dochodziło.

Dziś mamy do czynienia z samobójstwami dzieci, a ta idiotka Kataryna pisze, że powinniśmy się do tego przyzwyczaić. Oczywiście, że powinniśmy się przyzwyczaić, a dlaczego nie...mamy do czynienia z agresywną propagandą LGBT w zasadzie wszędzie, jeśli jakiś chłopiec jest trochę delikatniejszy od razu zyskuje przezwisko geja. W telewizji, za czasów pierwszego rządu PiS Wojewódzki otwarcie szydził z niektórych posłów tej partii, że są gejami, a więc dawał znak, że nie ma społecznego przyzwolenia na takie zachowania. To znaczy, ono niby jest, ale jest pozorne, bo gej to jest i zawsze będzie wyzwisko. Mamy do tego zdewastowaną edukację, w szkole nie zawiązują się pomiędzy uczniami żadne więzi, gimnazjum trwa zbyt krótko, w sam razy tyle, by pomiędzy uczniami, z których jedni są łagodnymi, lekko ospałymi myślicielami, a inni agresywnymi rozbójnikami, doszło do serii konfliktów. Tych konfliktów nie może łagodzić szkoła, bo nie ma takich narzędzi. Nauczyciel nic nie może. Rodzice zaś wymagają, by mógł wszystko, a kiedy jeden z drugim spróbuje coś zrobić lecą z tym na skargę do kuratorium. Uczniowie, szczególnie ci wrażliwsi są w zasadzie skazani. Jeśli trafi im się w szkole grupa dręczycieli w miarę inteligentnych, którzy znają i potrafią wykorzystać okoliczności w jakich dziś funkcjonuje polska szkoła, są bez szans. Wysuwanie w takiej sytuacji pretensji do ministra, prokuratorów, rządu i Jacka Międlara na koniec, to jest bezczelność krańcowa. Ja mam na to jedną radę – puśćcie Władka. Dopóki pan Władysław znów nie zacznie patrolować szkolnych korytarzy nic się nie zmieni. Powtarzam – nic się nie zmieni. Dzieci rzeczywiście szkoda, ale co zrobić z durniami, którzy zaaranżowali tę całą kuriozalną sytuację, z kretynami, którzy nie potrafią zrozumieć, że w szkole nie można bez przerwy gadać o tolerancji wobec gejów, bo tam tych gejów jest jak na lekarstwo, a takie gadanie budzi jedynie agresję? Poza tym nie po to kształci się dzieci, by interesowały się życiem płciowym bliźnich. Co z nimi zrobić? Poczekać aż zasną i podłączyć do induktora chyba, bo co więcej…

Ja oczywiście wiem, że nie ma powrotu do czasów pana Władysława, wiem, bo kiedy Gabryś mały był w podstawówce oszalałe matki, próbowały zbierać podpisy pod petycją o zwolnienie z pracy jedynego po dyrektorze faceta w tej szkole. Był to nauczyciel WF, który próbował, bardzo zresztą nieudolnie i słabo, przywrócić dawne standardy szkolne, dawne relacje pomiędzy nauczycielami płci męskiej a wychowankami. Nie ma do tego powrotu, bo system jest tak skonstruowany, że rodzice wolą udawać iż nie widzą zagrożeń niż pozwolić na to, by pan od WF postawił do pionu jednego z drugim durnia. To jest pułapka. Celem jest oczywiście całkowite zdewastowanie edukacji i zanegowanie jej celów istotnych, a wyeksponowanie tej całej tolerancji dla inności, czyli potworności prowadzącej do zwyrodnienia i śmierci.

 

 

 

Teraz  ogłoszenia.

Oto musimy stanąć w prawdzie i ponieść odpowiedzialność za nieprzemyślane decyzje jakie stały się moim udziałem w tym i pod koniec zeszłego roku. Po sześciu latach prowadzenia wydawnictwa wiem już mniej więcej w jakich cyklach koniunkturalnych się poruszamy. Oczywiście nie potrafię tego opisać, ale biorę rzecz na wyczucie. I to wyczucie mówi mi, że jeśli nie zaczniemy już teraz opróżniać magazynu z książek, które na pewno nie będą się dynamicznie sprzedawać, położymy się na pewno. Nic nas nie uratuje. Zanim przejdę do rzeczy, chciałem coś jeszcze zaznaczyć. To mianowicie, że od dziś nie słucham nikogo. Nie biorę pod uwagę żadnych opinii, rad, cudownych przepisów na biznes i zwiększenie sprzedaży, nie robię też nic, co nie jest bezpośrednio związane z moją pracą. Słucham tylko siebie. Howgh. Weźcie to pod uwagę. Teraz clou. Nie sprzedamy nakładu wspomnień księdza Wacława Blizińskiego. To jest dla mnie już dziś jasne. Zajmują one poważną powierzchnię w magazynie i ona musi się zwolnić. Nie sprzedamy tego, bez względu na deklaracje jakie padają na temat tej książki oraz jej autora. Nie sprzedamy jej nawet wtedy jeśli obniżę cenę bardzo drastycznie, bo doświadczenia z obniżaniem cen książek mamy już za sobą i one nas o mały włos nie doprowadziły do katastrofy. Pomysł jest więc taki – wszystko co uzyskamy ze sprzedaży wspomnień księdza Wacława Blizińskiego, pod odliczeniu podatków rzecz jasna, zostanie przekazane na remont kościoła i plebanii w Liskowie, gdzie proboszczem jest dziś nasz dobry znajomy ksiądz Andrzej Klimek. To nie jest ekstrawagancja tak wielka jak „dżdżownica jest to:”, ale uważam, że trzyma jakiś standard. Nie mogę inaczej. Tak więc jeśli ktoś chce pomóc w remoncie kościoła i plebanii w Liskowie, niech kupi jeden egzemplarz książki księdza Blizińskiego i komuś go podaruje.

Zapraszam na stronę www.basnjakniedzwiedz.pl Michał wrócił już z urlopu, więc FOTO MAG jest już czynny. Zapraszam także do Tarabuka, do księgarni Przy Agorze w Warszawie. Do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu Gufuś w Bielsku Białej, do sklepu Hydro Gaz w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim. Nasze książki są także dostępne w Prudniku w księgarni „Na zapleczu” przy ulicy Piastowskiej 33/2

 

---

tagi: szkoła  samobójstwa  kataryna  homoseksualizm 

	gabriel-maciejewski
	21 września 2017 08:56

26     2242    6 zaloguj sie by polubić