Pewnie mi nie uwierzycie, ale włączyłem sobie dziś rano fejsa, a tam puszczają różne krótkie filmiki, przeważnie kretyńskie. I ja zwykle oglądami Simona Cowella, jak się natrząsa z różnych Bogu ducha winnych ludzi, próbujących zrobić sukces. Dziś jednak moim oczom ukazało się coś innego. Na pewno nie uwierzycie. Oto latają tam także zapowiedzi tego, co znajduje się w poczytnych tygodnikach, na przykład w Vivie. I dziś rozwalił mnie taki oto tytuł – Co dziś robi Grzegorz Woźniak? Jak ktoś nie pamięta kim jest Grzegorz Woźniak, to może przypomnę, jest to były mąż Ireny Falskiej, którego starsze pokolenie zapamiętało z Dziennika Telewizyjnego w czasie stanu wojennego. I dziś, po czterech dekadach, Viva jak gdyby nigdy nic lansuje tego Woźniaka, jakby to był jakiś Elvis czasów PRL. I nikt nawet nie mrugnie. A facet ma dziś 84 lata i poza tym, że zapowiadał różne newsy generalskie, w mundurze, niczym się nie zasłużył. Choć pewnie są tacy, którzy by tu ze mną polemizowali. No, ale ja nic o zasługach tego pana nie wiem. I popatrzcie teraz jacy jesteśmy śmieszni domagając się upamiętniania jakiegoś Czochralskiego, pisania o nim książek, czy kręcenia filmów. Jeśli Tusk porządzi jeszcze trochę film oczywiście nakręcą, ale o Woźniaku i jego niełatwej miłości do Ireny Falskiej, zakończonej ślubem, a potem rozwodem. Wszystko zaś będzie się działo w dekoracjach z dziennika doby stanu wojennego. A głównym złym będzie redaktor Kozera. Pani Falska, niech jej Bóg da długie życie, przyjdzie na premierę i wyjdzie z niej zapłakana, a Lis zacznie ryć w poszukiwaniu budżetów na film o nim, Kindze Rusin i Hani Smoktunowicz. W sensie, że sztafeta pokoleń nastąpiła i miłość w redakcjach TVP nadal rozkwita. My zaś o Czochralskim, który nawet matury nie miał, a doktorat wręczyli mu Niemcy w uznaniu zasług. Kto to słyszał? Jakiemuś przybłędzie bez koneksji, tylko za zasługi w jakiejś nie rokującej dziedzinie dawać doktorat?

No dobra, do rzeczy. Co się ujawniło w tym krótki filmiku o Grzegorzu Woźniaku? Prawa kochani się ujawniła, prawda na temat charakteru organizacji okupującej Polskę od roku 1945. Jest to organizacja obliczona na przetrwanie, w żaden sposób nie ekspansywna, mimo iż taką udawała. Czy ona taka jest, bo ktoś to zaplanował? Moim zdaniem należy rozważyć taką opcję, ale tak do końca to nie wiadomo jak jest. Jest to także organizacja rodząca przetrwalniki, które są jak smoki trzygłowe, wylęgające się z jaj gdzieś na śmierdzących siarkowodorem bagnach. Może się okazać, że organizacja ta istnieje i działa w znany nam sposób tylko siłą bezwładu, poprzez wadliwie skonstruowane urządzenia do kreowania hierarchii zarządczych. I ktoś to tylko wykorzystuje. I tu następny wniosek, który potwierdza praktyka – skoro tak jest, Rosja, z której ta organizacja wyszła, nawet jeśli jest agresywna, to nie może zrealizować celów swojej agresji bez znacznego wspomagania z zewnątrz. Paraliżem zaś decyzyjnym i niekompetencją zaraża wszystkich. I jeszcze do tego ma nawyk, wręcz metodę operacyjną, polegającą na nachalnej kokieterii wobec całego otaczającego ją świata. To jest nie do zniesienia i ma oczywiście wymiar demaskatorski.

Co innego organizacja taka, jak Rzesza w XX wieku, Czochralski, nawet jak zrzekł się obywatelstwa, nadal był Rzeszy potrzebny, a ona – w osobie kilku ważnych urzędników i oficerów – uznała, że nic nie może walorów inżyniera Czochralskiego unieważnić. Żadna tam wojna, obozy koncentracyjne, współpraca z AK, czy innym jakimś wrogim wywiadem, to są rzeczy bez znaczenia. Liczy się tylko złudne, jak się okazało, przekonanie, że Czochralski będzie jeszcze kiedyś do czegoś Rzeszy potrzebny. Fakt, że Czochralskiego nie pytano o maturę i doktorat świadczy o tym, że organizacja dla której pracował, była strukturą pełną praktycznych marzycieli i ludzi czynu. Oni mieli różne wizje i pragnęli je realizować wszelkimi dostępnymi środkami. W sowietach taki Czochralski skończyłby jako kierownik podrzędnej katedry w Rostowie nad Donem, albo wywieziono by go na Syberię pod jakimś głupawym pretekstem. Trwanie organizacji bowiem, futrowanie jej hierarchii zarządczej i okresowe demonstracje gotowości do działania, bez realnej możliwości przeprowadzenia takiego działania, to jest sens istnienia takich struktur jak sowiety. Dodać możemy do tego jeszcze systemową dewastację podległego terenu, określaną jako modernizacja. A wszystko po to, by partyjne elity nie frustrowały się jakoś szczególnie i nie dostały schizofrenii, co mogłoby skutkować nieprzewidzianymi aferami.

Przypomnijmy sobie teraz losy kapitana Alonso Contrerasa, które zostały tu po krótce przedstawione we fragmencie wstępu tłumaczki jego wspomnień. Był to człowiek nadający się na dowódcę armady, która popłynęła by do Konstantynopola i spaliła go doszczętnie, a samego sułtana uprowadziłaby i osadziła w wieży, gdzieś w samym środku suchej jak pieprz Kastylii. Nie mógł jednak awansować, albowiem dookoła byli sami lepsi i godniejsi, którzy w dodatku aktywnie intrygowali przeciwko niemu, albowiem był on zagrożeniem dla ich osobistych karier. Schemat ten jest rozpoznawalny także w okupującej nasz kraj od roku 1945 organizacji. Jest ona groźna przede wszystkim dla miejscowych. Tyle, że w Hiszpanii nie była to organizacja okupacyjna, ale rodzima, która w dodatku wzięła na swoje barki ciężar zarządzania połową świata. No i stanęła przed wyborem – jak nim zarządzać? Czy poprzez konserwowanie i utrwalanie elit, które – dzięki hodowli wsobnej – będą mogły przetrwać wieki, jako żywy symbol potęgi państwa? Czy poprzez otwarcie drogi do awansów najwyższych ludziom takim jak Contreras? Hiszpania nie mogła się zdecydować, a skoro tak, organizacje kierowane przez ludzi ogarniających swoją myślą więcej zjawisk postanowiły ją zniszczyć? W jaki sposób? Bardzo prosty – zajęli się produkcją takich Contrerasów, ale nie działali oni już na rzecz króla i państwa, które uosabiał, a na swoją rzecz i dla korzyści organizacji, która ich wykreowała. Na pierwszy rzut oka byli nie do odróżnienia, ale efekty ich działań przeszły najśmielsze oczekiwania. W XVIII wieku Hiszpania była już trupem. Czy współczesna Rosja też jest już trupem. Moim zdaniem tak, ale nie ma na razie odważnego, który by otworzył trumnę i pociągnął nieboszczyka za nos. Przeciwnie, budzą się nostalgie, że będzie jak dawniej, a z szafy wychodzą, w mundurach, ze śladami naftaliny, różne wampiry Grzegorze Woźniaki…

Teraz cały zestaw konkluzji. Hiszpania doby złotego wieku powinna być przykładem dla polityków, jak nie należy zarządzać organizacją mającą poważne cele. Przede wszystkim zaś powinna być ta historia także nauką dla współczesnych polityków jak takie cele formułować. Demontaż Hiszpanii trwał długo, a użyto do niego narzędzi niebezpiecznych, bo obosiecznych. Któż bowiem zagwarantować mógł, że w Londynie nie zainstalują się grupy rzekomo wiernych koronie „Contrerasów”, które działać będą, ze stosownym rozmachem, na rzecz wroga? No właśnie, tak się nawet stało, w XX wieku, w czasach, kiedy sowiety próbowały ekspandować, w taki sposób jednak, by nie naruszyć spokoju i wygody aparatu partyjnego. Sprawę tę rozwiązano bardzo prosto – stworzono cały świat iluzji, w którym ludzie będący potencjalnym zagrożeniem, czyli tacy, co do których można podejrzewać iż zostaną zwerbowani, mogli emocjonować się fikcyjnymi przygodami ludzi z nizin robiących kariery w służbach i polityce. I taki system istnieje nada, ja to wiem na pewno, bo wczoraj zacząłem oglądać jakiś głupkowaty film ilustrujący taką metodę. To co tam pokazywano nie jest oczywiście prawdą, bo ta jest inna. Wszyscy energiczni, pragnący awansu i przygód, młodzi następcy Jamesa Bonda, otaczają twarde i nieprzenikalne jądro państwowej doktryny strzeżone przez tradycję sięgającą czasów Chwalebnej Rewolucji. Reszta jest złudzeniem. Problem Hiszpanii złotego wieku polegał na tym, że wielkie rody i aparat urzędniczy uznał iż to każdy jego przedstawiciel jest uosobieniem państwa. Tak nie było i nigdy tak nie jest. Uosobieniem państwa mogli być ci ludzie jedynie w masie, a w dodatku działając pod ścisłą kontrolą. Kto ją miał sprawować? Bank centralny, ale takiego w Hiszpanii nie było. No i teraz pytanie – czy sytuacja w Wielkiej Brytanii dziś to analogia z sytuacją Hiszpanii doby upadku? Będę się upierał, że nie, choć różni mądrzy tłumaczą mi, że to koniec. No, ale to są rozważania na inną okazję.

Już na koniec zastanówmy się, czy w Polsce ktoś w ogóle rozumie takie sprawy? Przypomnijmy sobie inżyniera Jacka Karpińskiego, wynalazcę przenośnego komputera i zestawmy to z ludźmi, którzy w XVI wieku proponowali Filipowi II ubezpieczanie statków pływających przez Atlantyk. Komu był potrzebny jakiś komputer w latach osiemdziesiątych? Jak w urzędach centralnych dopiero faksy stawiano. A te całe ubezpieczenia? Toż to fikcja jakaś. Przecież organizacja nasza nie jest nastawiona na ekspansję, ale na trwanie. I tak jest do dzisiaj. Organizacja nasza, ta której kibicujemy nastawiona jest na trwanie, a ja dodałbym od siebie – i wyczekiwanie. Na co? Moim zdaniem na to, aż pojawi się zdrajca, który pod pozorem koniecznych zmian rozwali ją od środka. Moim zdaniem on się już pojawił i nawet został namaszczony. Jego intencje zaś poznajemy po tym, że towarzyszą im powierzchowne, albo wręcz głupkowate analizy. Wszyscy jednak klaszczą, bo zdaje im się, że sprawy idą w dobrym kierunku.

No nic, poczytajcie sobie jeszcze o Janie Czochralskim, bo to bardzo pouczająca lektura, opisuje ona życie człowieka, który nie ruszając się z miejsca zapoznał się z zasadami działania dwóch politycznych uniwersów, całkiem od siebie różnych. Niestety nie przetrwał tego doświadczenia. A przez to, że nie przetrwał jego życie i doświadczenia nie są dziś istotne dla elit rządzących Polską, przede wszystkim nastawionych na trwanie, którego symbolem może być redaktor Grzegorz Woźniak.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/powrot-rzecz-o-janie-czochralskim/

Jak co dzień proszę o wsparcie mojej zrzutki

https://zrzutka.pl/fymhrt?utm_medium=mail&utm_source=postmark&utm_campaign=payment_notification

No i zamieszczam kilka nowych, pojedynczych tytułów z rynku, w ofercie antykwarycznej tym razem

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/na-pierwszym-planie-mozni-i-szlachta-polska-wobec-bezkrolewia-po-smierci-ludwika-andegawenskiego-produkt-antykwaryczny/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/hitlerowscy-islamisci-produkt-antykwaryczny/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/salvador-dali-dziennik-geniusza/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/panstwo-islamskie-produkt-antykwaryczny/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/warszawa44-leszek-zebrowski-produkt-antykwaryczny/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/rycerze-krzyza-i-miecza/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/dla-dobra-dziecka-nowatorskie-rozwiazania-w-zakresie-opieki-i-wychowania-na-ziemiach-polskich-w-ii-polowie-xix-i-na-poczatku-xx-wieku/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/niewypowiedziane-wojny-i-konflikty-zwiazku-radzieckiego-i-rosji-w-latach-1945-2022-produkt-antykwaryczny/

 

---

tagi: wojna  doktryna  hiszpania  państwo  londyn  stan wojenny  zarządzanie  rzesza  związek radziecki  czochralski  grzegorz woźniak  contreras 

	gabriel-maciejewski
	21 sierpnia 2024 09:33

26     1589    13 zaloguj sie by polubić