Szczury chętnie wchodzą do domostw o obniżonym standardzie. Takich jak na przykład mój dom, który nie dość, że jest stary, to jeszcze drewniany i łatwo dostępny dla gryzoni. Początkowo wydawało mi się, że mogę sobie z takim szczurem poradzić sam, ale szybko się przekonałem, że jednak nie, ani moja inteligencja, ani spryt, ani przebiegłość i bezwzględność znana niektórym trollom wchodzącym na ten blog, nie robią na szczurze najmniejszego wrażenia. Wkrótce też okazało się, że szczurów musi być więcej niż jeden, bo kiedy wchodziłem rano do kuchni znajdowałem wyciągnięte z worka ziemniaki, rozsypane po podłodze i ponadgryzane małymi ząbkami. Wpadliśmy w panikę. Nie dość tego, od wczoraj wszyscy są chorzy na jakąś dziwną dolegliwość żołądkową, ja się jakoś trzymam, Michalina już z tego wyszła, ale reszta leży i umiera. Mam nadzieję, że to zwykły rota-wirus, a nie jakaś gorączka odzwierzęca albo tyfus plamisty. Do myszy poniekąd zdążyliśmy się przyzwyczaić, ale w tym roku jest ich wyjątkowo dużo. Próbowałem zakładać pułapki, ale nic to nie pomagało, złowiłem może ze trzy, a reszta się wycwaniła i wyjadała tylko przynętę pozostawiając pustą pułapkę. W końcu postanowiłem zadzwonić po pana szczurołapa. Niech Wam się nie zdaje, że łatwo jest się z takim fachowcem umówić i spotkać. Przede wszystkim w sieci krąży masa nieaktualnych, albo błędnie ulokowanych adresów. Najpierw więc, szukając szczurołapa w Grodzisku, dodzwoniłem się do takiego z Łomży. No, ale jakoś się udało i wczoraj, kiedy kończyłem właśnie tekst o Van Goghu na podwórko zajechał z fasonem samochodzik z zakładu deratyzacyjnego. Pan szczurołap, człowiek o wdzięku prestidigitatora, obejrzał łazienkowy składzik, gdzie za pralką zauważyliśmy naszego pierwszego szczura i zapytał rzeczowo – trujemy? - Trujemy – odpowiedziałem. No i zaczęliśmy rozkładać pułapki. W czasie tych frapujących czynności pan szczurołap i jego kolega opowiadali mi o swojej pracy. Byłem zafascynowany. Okazuje się, że najskuteczniejszą i najbardziej efektywną pułapkę na szczury wynalazła nowozelandzka firma Good nature. Można jej działanie obejrzeć w sieci. Mechanizm przytwierdza się do drzewa albo ściany, składa się on z pojemnika z atraktorem, kanału, do którego zwabia się zwierzę i mechanizmu strzelającego uruchamianego przez szczura, który działa na sprężone powietrze wydobywające się z dobrze nam znanego naboju od syfonu. O proszę – tu można sobie wszystko obejrzeć. https://www.goodnature.co.nz/videos/ Szczur wchodzi do rurki zwabiony atraktorem i tam dostaje w łeb pociskiem wyrzuconym przez sprężone powietrze. Potem można go łatwo znaleźć, bo leży po prostu obok pułapki. Kłopot w tym, że to sprytne urządzenie kosztuje osiem stówek. To jest spora cena za załatwienie jednego, czy nawet dwóch szczurów. Pokusa jednak była. Zwalczyłem ją i rozstawiliśmy pułapki standardowe czyli takie pudełka z dziwnymi czarnymi kostkami w środku, które wyglądają tak, jakby były zrobione z czarnego, zjełczałego masła. Szczura ma to przywabić, on ma się tego nażreć i zdechnąć. I tu pojawia się problem – gdzie on zdechnie? Z myszami, a rozstawiliśmy też sporo pułapek na myszy, nie ma problemu, bo mysz się zmumifikuje i nie śmierdzi. Ze szczurem jest gorzej, no, ale nie ma wyjścia – dobry szczur, to martwy szczur, a jak zacznie śmierdzieć, to wezwiemy raz jeszcze pana szczurołapa i on wyozonuje nam dom, żeby ładnie pachniał. Ma bowiem w ofercie wszystkie usługi związane z oczyszczaniem budynków, tak mieszkalnych, jak i przemysłowych.

Pewnie się teraz zastanawiacie jak ja tę gawędę o szczurach połączę z filmem o Van Goghu, który oglądałem przedwczoraj. Bardzo prosto. Uczynię to w dodatku z wdziękiem prestidigitatora. Oto mamy w tym filmie taką scenę – Armand poszukuje miejsca gdzie zginął Vincent, wszyscy mówią mu, że stało się to na polu, ale jest jeden człowiek, który w feralnym dniu słyszał strzały dochodzące z szopy. - Dlaczego nie zawiadomił pan policji – pyta Armand. - Myślałem, że to dzieci strzelają do szczurów – powiedział ten człowiek. Dzieci strzelają do szczurów, ho, ho, tak, tak...a wszystko pod okiem miejscowego żandarma. To jest jeden z mniejszy dysonansów jakie człowiek odczuwa oglądając ten film. Są większe. Rok po śmierci Vincenta Armand chodzi po polu szukając śladów miejsca gdzie tamten popełnił samobójstwo. Ja oczywiście rozumiem, że autorzy przyjęli kryminalną konwencję, ale nie można przy tym robić z widza idioty. Bo nawet forma, jakże atrakcyjna, wzruszająca i piękna tego nie zasłoni.

Armand nie może przecież prowadzić żadnego śledztwa, nie może szukać Theo van Gogha na polecenie ojca, bo wszyscy wiedzą, że Teo nie żyje. Sugestia, że znajomi Vincenta w Arles nie mieli o tym pojęcia jest nie przekonująca. Ja zaś myślę, że przydałby się drugi film zrobiony tą samą techniką, który opowiadałby o równie zagadkowej śmierci młodszego brata Vincenta. Oto doktor Paul Gachet zdiagnozował u niego trzecie stadium syfilisu. Theo jednak nie umarł na tę chorobę. Dostał chyba udaru, czy może wylewu, a było to poprzedzone serią dziwnych bardzo objawów. Było młodym człowiekiem, miał 34 lata. Ta śmierć jednak nie interesuje filmowców, ponieważ Theo nie był malarzem. Był jedynie handlarzem sztuką. Według mnie to dużo istotniejsze niż malowanie, ale ja mam swoje upory i mogę się mylić.

Konkluzja po wczorajszej dyskusji pod tekstem jest następująca – trzeba koniecznie kupić i przeczytać te „Listy do brata”. Tam musi coś być, choć raczej jest pewne, że zostały one wyczyszczone z wszystkich ważnych informacji.

Dziś jeszcze skupmy się na postaci Vincenta. Zarówno te listy jak i obrazy, szczególnie zaś ich ilość, świadczą o tym, że był to człowiek, który miał w życiu jedno podstawowe pragnienie – komunikować się ze światem. Był artystą, a więc, od samego początku, od dziecka, kreował wszystko i jeszcze do tego wierzył w ten wykreowany przez siebie kosmos. Kreował przyrodę, rodzinę, kolegów, kobiety i nadawał im cechy oraz charakter, jakich oni nigdy nie mieli. Kłopot Vincenta polegał na tym, że nie miał w sobie ani grama ironii, był człowiekiem bardzo serio i to go zgubiło. Myślę też, że zgubiła go jego siła. Ludzie, bezpodstawnie całkiem wierzą w swoją siłę. Jeśli raz, drugi i trzeci siła przyniesie im szczęście, myślą, że tak będzie zawsze. To pułapka. Myślę, że malarz Vincent van Gogh wpakował się w nią, jak ten szczur w machinę wyprodukowaną przez firmę Good nature.

Najgorsze, prócz wiary w siłę, było w Vincencie to, że wymyślał też i opisywał charakter relacji międzyludzkich. Wszystkie te relacje, które odkrywają przed nami biografowie i twórcy beletrystyki oraz filmów poświęconych Vincentowi, są z niego. On je wymyślił, opisał w listach, namalował. On je określił i ponazywał, zupełnie jak Pan Bóg. Kłopot jednak polega na tym, że one w rzeczywistości istniejącej poza Vincentem van Gogh były zupełnie inne.

Do tej, prostej w sumie konstatacji, nie doszedł póki co nikt. Myślę, że w kolejnych tekstach będziemy wyciągać z niej konsekwencje i da nam to jaką taką wiedzę o naszym bohaterze i jego epoce.

Ja zaś mam nadzieję, że nie dostanę jutro od tego szczura tyfusu plamistego i będę mógł napisać kolejny tekst o Vincencie.

 

Bardzo dziękuję wszystkim, którzy przez ostatnie miesiące wspierali ten blog dobrym słowem i nie tylko dobrym słowem. Nie będę wymieniał nikogo z imienia, musicie mi to wybaczyć. Składam po prostu ogólne podziękowania wszystkim. Nie mogę zatrzymać tej zbiórki niestety, bo sytuacja jest trudna, a w przyszłym roku będzie jeszcze trudniejsza. Nie mam też specjalnych oporów, wybaczcie mi to, widząc jak dziennikarskie i publicystyczne sławy, ratują się prosząc o wsparcie czytelników. Jeśli więc ktoś uważa, że można i trzeba wesprzeć moją działalność publicystyczną, będę mu nieskończenie wdzięczny.

Bank Polska Kasa Opieki S.A. O. w Grodzisku Mazowieckim,

ul.Armii Krajowej 16 05-825 Grodzisk Mazowiecki

PL47 1240 6348 1111 0010 5853 0024

PKOPPLPWXXX

Podaję też konto na pay palu:

[email protected]

Przypominam też, że pieniądze pochodzące ze sprzedaży wspomnień księdza Wacława Blizińskiego przeznaczamy na remont kościoła i plebanii w Liskowie, gdzie ksiądz prałat dokonał swojego dzieła, a gdzie obecnie pełni posługę nasz dobry znajomy ksiądz Andrzej Klimek.

Zapraszam też do sklepu FOTO MAG, do księgarni Przy Agorze, do Tarabuka, do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu GUFUŚ w Bielsku Białej i do sklepu HYDRO GAZ w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim.

---

tagi: sztuka  szczury  van gogh 

	gabriel-maciejewski
	8 listopada 2017 10:26

34     3145    8 zaloguj sie by polubić