Nie obejdzie się bez komentarza do wyborów. Na razie krótko, bo chcę napisać o czymś innym, ale uważam, że Sekielski powinien kręcić więcej filmów, a biskupi powinni się jeszcze gęściej tłumaczyć z tego 1 procenta pedofilów. To świetnie robi wynikom. Okazało się, że tradycyjny polski antysemityzm reprezentowany przez faceta nazwiskiem Berkowitz, nie jest siłą która może zniszczyć tradycyjnie dobre relacje pomiędzy pederastami. To ciekawe i pouczające. Nie wiem czy powinniśmy wyciągać z tego jakieś wnioski na przyszłość, ale odnotować to trzeba.

 

Teraz do rzeczy. Idea, którą się tutaj zabawiamy najczęściej polega na próbie odszukania stałych i niezmiennych praw rządzących polityką. Nie jakąś tam polityką globalną, bo takiej nie prowadzimy, ale polityką z punktu widzenia Europy Środkowej. Co przeszkadza w wyprodukowaniu takiego destylatu i wskazaniu takiej niezmiennej formuły? Dobrze było to widać pod wczorajszym tekstem – osobiste zaangażowania i emocje, osobista niechęć, a także przekonanie o tym, że świat, w którym żyjemy nie może się zmienić w sposób drastyczny. Otóż może i ja właśnie twierdzę, że owa zmiana nastąpi w Rosji. Więcej, twierdzę, że zmiany te są cykliczne, trwają po około 50 lat i w zależności od tego jak reaguje Europa Środkowa i jaką politykę prowadzi, mogą ją zniszczyć, albo być dla niej szansą. Ponadto, wszelkie rosyjskie katastrofy są starannie tuszowane przez politycznych następców tych, którzy je aranżowali i w annałach nie występują pod hasłem „dopust boży”, ale pod hasłem „cywilizacyjna szansa”. My tego nie rozumiemy, albowiem nauczeni jesteśmy patrzeć na historię poprzez emocje, poprzez inne niż wschodni pryzmaty, poprzez dzieje najbliższe, które psują obraz, bo młyny dziejowe obracają się w swoim tempie, a nie w takim, jakie próbuje im narzucić polityka kraju takiego jak Polska. Tego wszystkiego nie bierzemy pod uwagę, a także odsuwamy od siebie myśl o katastrofie, bo nasze emocje tego nie akceptują.

Zrobię teraz ważne zastrzeżenie i przejdę do próby naszkicowania układu okresowego pierwiastków historii. Ja nie wiem z całą pewnością, albowiem nie jestem Panem Bogiem, czy stworzenie takiego układu jest możliwe i czy będzie on trwały zawsze. Intuicja podpowiada mi, że będzie i że można go stworzyć. Jednakowoż jego widok może być dla wielu osób, unoszących się na fali sentymentów dość bolesny.

Powtarzałem to wielokrotnie, ale jeszcze widać za mało. Punktem zwrotnym w polskiej historii, punktem od którego zaczyna się epoka nowożytna, nie jest unia z Litwą, ale upadek Węgier. Jak Polska i Litwa powinny zachować się wobec tego co działo się za Karpatami? Bezwzględnie i nie zważając na nic bronić całości królestwa Węgier. Trzeba było przy tym zapomnieć o konszachtach Węgrów z Krzyżakami, o różnych przykrych incydentach i konfliktach. To wszystko nie miało znaczenia, albowiem całość królestwa położonego za Karpatami gwarantowała nie bezpieczeństwo Polski bynajmniej, ale wręcz istnienie jej racji stanu. To znaczy, tylko dzięki istnieniu Węgier, można było formułować poważne, polskie postulaty polityczne. Co trzeba było zrobić, a czego nie zrobiono? Trzeba było pożyczyć pieniądze na politykę przeciwną polityce Jakuba Fuggera i braci Hohenzollern. Od kogo? Nie od Medyceuszy, bo projekt medycejski właśnie walił się w gruzy. No to od kogo? Od Wenecjan tradycyjnie, albo od Genueńczyków. Tego jednak nie zrobiono wybierając opcję rodzinną, czyli inwestycję w Albrechta i Georga Hohenzollernów, a to znaczy w Hanzę. Ja rozumiem, że król Zygmunt nie mógł, a i pewnie też nie chciał otruć siostrzeńców, ale już widzę co by się stało we Francji w takiej sytuacji, w jakiej znalazła się Polska zezwalając na hołd pruski. Albrecht zmarłby w niejasnych okolicznościach, w dzień po hołdzie, a Georg musiałby się udać na wygnanie do Londynu. Jak wiemy Węgry nie ocalały, a rozbite stały się dla Polski najpierw kłopotem, a potem zagrożeniem. Co trzeba było robić w takiej sytuacji? Odnotować z radością fakt zgonu Jakuba Fuggera i udać się do jego bratanka z propozycją, by zainwestował, mimo planów cesarskich, w infrastrukturę półncono- wschodnią. Zanim zjawi się tam ktoś inny, na przykład Londyn. Niczego takiego nie zrobiono. Anton Fugger kredytował politykę cesarską, aż wreszcie zbankrutował, a na arenę globalnej bankowości wkroczyli genueńczycy. To jest szalenie ważne, albowiem Polska jeszcze pół wieku przed hołdem Albrechta miała tych Genueńczyków na wyciągnięcie ręki – nad morzem Czarnym. Pozwolono na to, by stracili swoje posiadłości w tym rejonie.

Kolejnym zwrotnym punktem w polityce Europy Środkowej była utrata Narwy. Na czyją rzecz? Teoretycznie na rzecz Moskwy, a praktycznie na rzecz Londynu. Utrata Narwy, a następnie zniszczenie Nowogrodu, można uznać za pierwszą, komunistyczną rewolucję w Rosji. Jeśli ktoś nie widzi podobieństw pomiędzy komunizmem a panowaniem Iwana IV, niech sprawdzi jakie były okoliczności obrotu złotem w jednym i drugim systemie. Jak Polska powinna się zachować wobec aktywności Londynu na północy? Powinna ją bezwzględnie zwalczać, ale przede wszystkim dobrze rozpoznać. Tego nie zrobiono do dnia dzisiejszego. Podobnie jak nikt nie rozpoznaje istotnych elementów polityki rosyjskiej, poprzestając na bajdurzeniu o dwóch bratnich narodach, które nie są sobie wrogie. To nie ma żadnego znaczenia, albowiem Moskwa, Rosja, czy jak tam chcecie tę Tartarię nazywać, jest tylko narzędziem w ręku banków i korporacji. Jej samodzielność ujawnia się wtedy jedynie, kiedy zamiast jednej korporacji na terenie Rosji zjawia się druga, konkurencyjna, albo i czasem trzecia. Wobec zagrożenia ze strony Londynu nie należało przede wszystkim dopuścić do zniszczenia Nowogrodu. Trzeba było Nowogród zaanektować, wybrać stamtąd tyle pieniędzy ile się dało, zaciągnąć tylu najemników ilu się dało i wejść w sojusz z Hanzą, czyli z Niemcami. To się zresztą potem stało, kiedy Stefan Batory, polityczny wizjoner epoki, maszerował na północ. Jego sytuacja była jednak o wiele trudniejsza. Nowogród nie istniał, Narwa była portem, w którym przeładowywano broń dla wojsk carskich, a jedynym sojusznikiem, w dodatku fałszywym byli Szwedzi, narzędzie polityczne Paryża. Ten zaś właśnie umacniał się zarówno na południu, w Turcji, jak i na północy w Szwecji. Jeśli świadomi jesteśmy jakości podmiotów, to znaczy wiemy, że Szwed jest kukłą Francuza, musimy otruć Szweda i złożyć Francuzowi propozycję nie do odrzucenia. Tak by się zachował polityk z prawdziwego zdarzenia. W czasach bowiem, kiedy Stefan Batory szykował swoje kolejne kampanie, trzeba było mieć jakiegoś sojusznika na Bałtyku, prócz Niemców rzecz jasna. Mogli to być jedynie Holendrzy, albo Francuzi.

Teraz przerwa na oddech i wydestylowaną zasadę – jeśli nie możemy uratować jakiegoś sojusznika, nie liczmy potem na to, że on się nam odwdzięczy, albo będzie traktował nas serio. Polityka Europy Środkowej jest polityką gwałtownie zmieniających się sojuszy, których nie ma co żałować, bo walka idzie o życie.

W zasadzie należałoby też postawić pytanie – dlaczego Polska nie upadła już po śmierci Stefana Batorego? Nie upadła, albowiem siła Kompanii Moskiewskiej znacznie zmalała, a wzrosła siła sojuszników Paryża, czyli Szwedów. Polska zaś była potrzebna do walki z Moskwą i walkę tę toczyła szczęśliwie, ale nieskutecznie. To znaczy, bez uzyskiwania celów strategicznych. W zasadzie polityka przełomu XVI i XVII stulecia powinna składać się z dwóch odrębnych polityk nadmorskich – północnej, której celem było bezwzględne zniszczenie Moskwy jako przyczółka Kompanii i południowej, której celem musiała być aneksja Krymu.

Celowo, nie umieszczam w tym prostym szkicu wątków religijnych, które stanowiły clou polityki Paryża wobec Europy Środkowej.

Kolejny przełomowy moment w historii, to wyprawa Jana Kazimierza do Hiszpanii. Należało ze wszystkich sił dążyć do połączenia odległych królestw i stworzenia, za hiszpańskie i genueńskie pieniądze, floty na Morzu Czarnym. Uwięzienie zaś, przez Francuzów królewicza, powinno spotkać się z najsurowszą reakcją, nawet jeśli wiązać się to miałoby z ryzykiem jego śmierci. Nigdy nie należało popierać krótkowzrocznej polityki francuskiej w naszej części Europy. Polityki nie obliczonej na trwałe efekty. Moim zdaniem sens związków politycznych francusko-polskich zakończył się wraz z upadkiem Węgier w roku 1526. Inwestycje zaś francuskie w Turcji, obliczone na likwidację cesarstwa nie rokowały dobrze dla Polski i trudno wyobrazić sobie, że po zniszczeniu i podporządkowaniu sobie Niemiec oraz podzieleniu się nimi z Francją, Turcy zatrzymaliby się przed Karpatami. Poza tym doktryna francuska była nieskuteczna i wtórna wobec doktryny brytyjskiej oraz, jak pokazała przyszłość, wyraźnie od niej słabsza.

Pomińmy katastrofy stulecia XVIII i XIX. Mamy wiek XX, kolejną już po Opryczninie rewolucję komunistyczną w Rosji, tak samo firmowaną przez Londyn. I tak samo jak wcześniej armia, licząca ponad milion żołnierzy, zostaje zatrzymana przed Berezyną. Nie rozpoznane siły nie pozwalają jej zniszczyć do końca boleszwików, rzekomo dla dobra Polski. Czym się to kończy wszyscy wiemy. A czym się zaczyna? Tego nie wiemy, ale możemy coś zasugerować. Otóż zaczyna się listą błędnych formuł opisujących historię. To jest ciekawe, albowiem formułom tym hołdują wszyscy. Najważniejsza zaś z tych dotyczących Moskwy, Rosji, Tartarii czy jak tam chcecie brzmi – Moskwa to trzeci Rzym. To jest jawna hucpa i kłamstwo wymyślone w czasach największej aktywności Kompanii, przez jakiegoś zgrywusa (trochę żartuję). To jest hasło, które ma utrzymywać w pionie samych mieszkańców Moskwy, a ich wrogom wytrącać z rąk argumenty ideologiczne. Moskwa nie jest trzecim Rzymem, albowiem nie było drugiego. Ja ostatnio rozmawiałem z Jackiem, który zajmuje się obecnie studiami bizantynologicznymi i on twierdzi, że nie było dwóch cesarstw. Było jedno, które ewoluowało, a jego część została zajęta w pewnym momencie przez aspirującą barbarię. To ta barbaria stworzyła na nowo mitologię polityczną Europy i nowe doktryny, czyli po prostu nową cywilizację. Występowała zaś zawsze w opozycji do jedynej tradycji rzymskiej jaka przetrwała czyli do tradycji Bizancjum. Dobrze wiedzieli o tym Turcy, którzy domagali się, po zajęciu Konstantynopola, by uznano ich za spadkobierców Imperium Romanum. Wciśnięcie tego dziedzictwa Moskwie ma wymiar wyłącznie propagandowy, obliczony na straszenie Polaków. Moskwa nie jest trzecim Rzymem. No dobrze, ale jest jakaś tradycja praktyki politycznej, jak ona jest dziedziczona? Poprzez morze. I tu warto się zatrzymać, bo jeśli przyjmiemy takie założenie, wszystkie próby podejmowane przez Moskwę, a mające na celu zdobycie portu na Bałtyku, można interpretować jako chęć dorośnięcia jednak do tych butów, w które ją ubrała Kompania. To jest, mniemam, myślenie słuszne, widzimy bowiem wyraźnie, jak praktyka polityczna próbuje gonić doktrynę.

Nie może dziedziczyć tradycji Rzymu miasto położone w głębi lądu. Nie może dziedziczyć tradycji Rzymu i Konstantynopola – rozlokowanego po obu stronach strategicznej cieśniny – miasto takie jak Moskwa. No, ale może to zrobić Sankt Petersburg. Widzimy więc, że fałszywa doktryna w jaką próbował ubrać cara Londyn, ma szansę na realizację w chwili kiedy na terenie Tartarii pojawia się konkurent Londynu – Amsterdam. I teraz ważna rzecz - kto realnie, w zakresie praktyki politycznej i praktyki handlowej odziedziczył pozycję i metody działań Konstantynopola? Wenecja. To jest dla mnie oczywiste. Miasto nad Laguną kontrolujące cały, duży akwen, z którego po kolei wyrzuca konkurentów. No, a po Wenecji kto? Amsterdam, to też jasne – miasto położone po jednej stronie strategicznej cieśniny, które kontroluje połowę światowego handlu. Żeby kontrolować całość musi dokonać fuzji z City, ale nie kończy się to dla Amsterdamu dobrze. Kiedy jednak Holendrzy mają przewagę, dzieje się to, o czym pisałem wyżej, próba dorośnięcia Moskwy do doktrynalnych realiów, sformułowanych jako szyderstwo wprost, dwa stulecia wcześniej. Car buduje miasto nad morzem, które ma dać mu przewagę. Czy daje? Oczywiście, że nie. Stwarza tylko kolejną iluzję. Ta zaś pogłębia się w miarę jak widać, że to Londyn jest dziedzicem praktyki i doktryny Konstantynopola. Londyn czyli miasto za morzem, na wyspie, które ma ambicje kontrolowania całego światowego handlu. Jak na to reaguje Rzym fałszywy, czyli Moskwa? Ekspansją lądową, która jest dla niej pułapką, wieloletnim, ciężkim konfliktem, który nosi nazwę „Wielkiej Gry”. Bez szans na sukces.

Jaka będzie przyszłość Moskwy? Są dwa warianty, oba związane z brexitem. Albo Moskwa zostanie podzielona na strefy wpływów, albo zostanie wykorzystana przez Londyn do dewastacji Europy. Ja wiem, że wśród czytelników jest wielu, którzy UE nie lubią, uważają, że to jest twór katastrofalny. Chcę jednak podkreślić, że jesteśmy jego częścią i raczej struktur UE nie opuścimy. Polityka zaś to sztuka rozpoznawania realiów, bez względu na to, jak delikatne sentymenty zagościły aktualnie w naszych sercach i jak głęboka niechęć do Niemców się tam zadomowiła. Na razie musimy czekać na rozwój wypadków. Powtórzę raz jeszcze to, co napisałem wczoraj – lokowanie emocji, przyszłości, czegokolwiek właściwie w Rosji zakończy się rozczarowaniem i to bardzo poważnym. Układ okresowy pierwiastków historii, jest bowiem faktem i wkrótce zobaczymy kolejną jego materializację.

 

Zapraszam na stronę www.prawygornyrog.pl

---

tagi: polityka  europa środkowa  londyn  handel  tradycja  moskwa 

	gabriel-maciejewski
	27 maja 2019 10:09

61     4019    18 zaloguj sie by polubić