Twarda cenzura.

Praca Gottschalka St Hedwig Hezrogin von Schlesien wyszła w 1964 po 20 lat studiów autora poświęconych postaci Św Jadwigi i jej czasom.

Polska recenzja tej 315 stronnicowej pracy z 1968 podpisana JK (same inicjały nie rozszyfrowane) zawiera następujące zarzuty: wykorzystanie wyłącznie 5 dokumentów oryginalnych (jakby coś więcej się zachowało), wykorzystanie legend oraz zapisów procesu kanonizacyjnego (który miał miejsce niedługo po jej śmierci oraz zawiera złożone pod przysięgą zeznania naoczynych świadków jej życia), wykorzystanie mowy kanonizacyjnej papieża (24 lata po jej zgonie).

Gotschalkowi, ani niemieckim badaczom ta polska cenzura wogóle nie przeszkadzała. Prace naukowe dotyczące tej świętej pisane są nadal (wiki podaje ostatnią z datą 2016). Natomiast po polsku? Ta, którą cytuje wiki to wycinek żywota świętych z 1862 roku, będąca tłumaczeniem Legendy o świętej Jadwidze powstałej w XIV wieku. I nic więcej.

Natomiast co do chińskiego płaszcza księżnej - są trzy ilustracje dziś, które [być może] go przedstawiają.pieczęć księżnej JadwigiIlustracja z kodeksu z 1353 rokuoraz rzeźba z około 1400 roku. Wszystkie późniejsze przedstawienia rozmywają temat.

Ta organizacja ma misję i nie jest nią blokowanie dostępu do informacji. Tak tylko przypominam. 

Do 1945 na pewno płaszcz istniał, skoro Gottschalk go opisuje w swojej pracy. Być może jest tam jego fotografia, bo z opisu bibliograficznego wynika, że zamieścił tam 12 ilustracji na kredowym papierze oraz 7 rycin w tekście.

Czy dziś istnieje? Być może... Skoro cegły z niezniszczonych wojną  Nysy i Legnicy były wysyłane pociągami na odbudowę Warszawy, skoro zbiory wrocławskich muzeów i dolnośląskich kościołów odnajdują się w magazynach Muzeum Narodowego w Warszawie ... Może gdzieś jest.

Legenda św Jadwigi (tryptyk z około 1400 roku) z kościoła św Bernardyna ze Sieny we Wrocławiu w 2011 została wyjęta z magazynu Muzeum Narodowego w Warszawie i pokazana na wystawie, nawet jakiś katalog wystawy z tego zrobiono https://culture.pl/pl/dzielo/mistrz-tryptyku-z-wielowsi-legenda-sw-jadwigi

dzięki

Ciekawa notka!
Poniżej moje spostrzeżenia, trochę obok tematu, raczej na wesoło.
1. Tzw. "życie" mnie nauczyło nie czytać co jest napisane na drzwiach różnych pokoi urzędowych. Napisy typu: wstęp wzbroniony, otwarte w godz. itd. Często okazywało się, że mogły służyć do "opędzania się" od niezdecydowanych, bo zdecydowany i tak wejdzie.
2. Kiedyś poszedłem na pocztę nadać list polecony. Pani w okienku powiedziała, że nie może przyjąć listu ponieważ, mimo, że był dobrze opisany, był napisany zielonym atramentem, który może wyblaknąć zanim dotrze do adresata, albo będzie nieczytelny. Powiedziałem Pani, że od średniej szkoły używam zielonego atramentu i do dzisiaj mam notatki ze szkoły, które są czytelne. Nie miało to żadnego wpływu. W końcu poprosiłe o przepis, z którego wynika ten zakaz. I to pomogło. List został nadany.  :)))
Wielu ludzi stwarza różne zakazy. Wystarczy powiedzieć: "sprawdzam" i cała konstrukcja się rozsypuje.

"Niniejszy utwór ani żaden jego fragment nie może być reprodukowany, przetwarzany i rozpowszechniany w jakikolwiek sposób za pomocą urządzeń elektronicznych, mechanicznych, kopiujących, nagrywających i innych oraz nie może być przechowywany w żadnym systemie informatycznym bez uprzedniej pisemnej zgody Wydawcy."

To z pch24 na dzieńdobry. Proponuję zajrzeć kto się tym portalem opiekuje.

Zielony jest dobry, ale niezgodny z normą. Jest norma opisująca kolor dokumentowy niebieski, na niektórych środkach do pisania jest ten numer umieszczany.

Nie spotkałem się z powołaniem na tę normę - ale najlepszy, niekwestionowany podpis to długopis niebieski, lekko zalewający - ew. pióro, też niebieskie, nigdy czarne.

Pióro kulkowe typu dokumentowego (Document Pen) z tuszem permanentnym odpornym na działanie światła, wody oraz innych czynników zewnętrznych. Do podpisywania: dokumentów, umów, aktów notarialnych, weksli, faktur, certyfikatów oraz innych papierów wartościowych. Tusz dokumentowy nie blaknie (...) (ze strony producenta piór kulkowych)

p.s.

normy, pomimo wymogów stosowania są objęte prawami autorskimi - tj. dostęp do treści jest płatny i też nie wolno reprodukować - tz. na normę można się powołać, zacytować, ale nie można dołączyć kopii.

NIgdzie nie mogę się doszukać z czego jest uszyte, ale rok się zgadza więc może..

https://wroclaw.gosc.pl/doc/3760945.Haftowana-Ewangelia

" Wiadomo, że ornat powstał około 1250 roku. Należy do najstarszych szat liturgicznych, jakie posiadamy w muzealnych zbiorach. Pochodzi z klasztoru cystersów w Henrykowie. Późniejsze podania wiążą tę szatę ze św. Jadwigą – mówi ks. prof. Józef Pater, dyrektor muzeum. "

Strój ten był do tej pory pokazywany tylko raz - w 1974 r. w 600. rocznicę urodzin Jadwigi.

Chodziło  Panu chyba o św. Jadwigę królową a nie Śląską, żonę Henryka.

Ale jest za to profesjonalnie skatalogowana

To na pewno ten?

A po co komu wiedzieć z czego? 

Gdzieś się dokopałem, że Urząd Miejski Krakowa.

Niezłe, wykorzystam to jeśli pan pozwoli

Oto biogram jednej z badaczek, należącej do komitetu redakcyjnego Studiów źródłoznawczych.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Maria_Starnawska

Stanisław Lorentz kochał mieć w MN wszystko, więc jeśli wpadł na ślad płaszcza to go zapewne posiadł, a w magazynie mógł figurować właśnie pod nic nie znaczącą etykietą, a wtedy otwierały się nowe możliwości.

Pisałam pracę o św. Jadwidze Śląskiej, tzn. było to wydanie z rękopisu Żywota Mniejszego, w 3 egzemplarzach:) Ciekawy ten ornat w kontekście ubóstwa, które praktykowała przez całe życie. 

A może Pan tu swoją pracę wrzucić? 

Ciekawostka - z dziejów Kodeksu Lubińskiego powstałego na 100 lecie kanonizacji św. Jadwigi Śląskiej (za Wiki):

Tekst ilustruje 60 miniatur, ukazujących życie świętej. Ilustracje Kodeksu lubińskiego są perłą śląskiego malarstwa miniaturowego.

Do czasów reformacji kodeks spoczywał w brzeskiej kolegiacie, po jej sekularyzacji trafił do biblioteki Gimnazjum Piastowskiego ufundowanego przez księcia Jerzego II w Brzegu. Pozostawał w niej do czasu emigracji do Polski wnuka Jerzego II księcia Jana Chrystiana brzeskiego, który dzieło oddał na przechowanie katolickiemu arystokracie Franciszkowi Gotfrydowi von Troilo z Lasocic koło Nysy. Gotfryd von Troilo, ze względu na działania wojny trzydziestoletniej, nie zatrzymał kodeksu na Śląsku lecz wysłał go do swych czeskich posiadłości.
Zmieniając wielokrotnie właścicieli, kodeks pozostawał przez dłuższy okres w bibliotece klasztoru pijarów w czeskim Ostrovie, by ponownie trafić w ręce prywatne – tym razem do rodziny Gutmannów w Wiedniu. W 1938 roku skonfiskowany jako mienie żydowskie przetrwał w dobrym stanie II wojnę światową. Po wojnie został wystawiony na sprzedaż w jednym z niemieckich antykwariatów. W 1947 roku wrócił do rąk Gutmannów, mieszkających wówczas w Kanadzie. W 1964 roku na aukcji w Nowym Jorku kodeks został sprzedany do akwizgrańskiej kolekcji Ludwigów i znowu znalazł się w Europie. W 1983 roku, kolejny raz Legendę św. Jadwigi wystawiono na licytację. Rękopis kupił milioner ze Stanów Zjednoczonych Paul Getty, który swoją kolekcję wraz z rękopisem zapisał w testamencie narodowi amerykańskiemu. Obecnie Kodeks lubiński znajduje się w kalifornijskim The J. Paul Getty Museum w Malibu.

W google obrazy  te miniatury są do obejrzenia.

tak a propos

W tzw. ofercie edukacyjnej jest Jan Dlugosz, ze kronikarz, nawet gdzieniegdzie mozna znaleźć za których to królow kronikował. Ale ze to był abp lwowski to jakoś  w yuch programach umyka.
Chyba coś tam komuś od tych lektur do  edukacji "no kosher".

No  prosze...

...  co  za  wspaniale  info...  dz.b.

Nie zaglądałem do książki Zientary, więc może odkrywam Amerykę, ale ks. Gottschalk poświęcił płaszczowi księżnej Jadwigi Śląskiej z chińskiego złotego brokatu ? (pytajnik postawiony przez księdza) b. obszerny artykuł Ein Fürstenmantel der Herzogin Hedwig von Schlesien (✝ 1243) aus chinesischem Goldbrokat? Beiträge zur Handelsgeschichte des Ostens, Zeitschrift für Ostforschung, Bd. 15 Nr. 3 (1966), s. 403 - 456. Tamże odpowiedzi na kilka zadanych tu pytań oraz fotografia ornatu przerobionego jakoby z onego płaszcza. Dostęp wolny; uprzejmie zapodaję link.

Podtytuł Przyczynek do historii wschodniego handlu ze Wschodem sugeruje, że ks. G. nie podejrzewa, by płaszcz lub drogocenny materiał był adresowanym wprost do księżnej czy księcia zaszyfrowanym chińskim ostrzeżeniem. Mimo perturbacji na Jedwabnym Szlaku nadal handlowano ze Wschodem intensywnie, a brokaty w chińskie, środkowoazjatyckie, perskie, arabskie i mieszane wzory były wytwarzane nie tylko w Nankinie. Tzw. panni tartarici to temat z obszerną literaturą i ikonografią.

Niemniej jednak odwaga w stawianiu hipotez jest w cenie, więc prosze nie odebrac powyższego jako proóby zniechęcania.