Większość z nas tutaj z zainteresowaniem czyta teksty kolegi Piotera. Ja też, ale ponieważ mam mnóstwo obowiązków, a także chaos w głowie, który towarzyszy mi odkąd pamiętam, nie zawsze udaje mi się je skomentować. No, ale czytam, a niektóre z nich porządkują ten wspomniany wyżej chaos. Jakieś dwa tygodnie temu Pioter napisał, że 3 tysiące lat p.n.e. były tylko trzy rodzaje pisma – sanskryt, pismo klinowe i hieroglify. Stwierdzenie to w jednej sekundzie uporządkowało mi różne rzeczy w głowie. Aż się zdziwiłem jak bardzo. Przypomniałem sobie też, jak z wypiekami na twarzy czytałem książkę „Bogowie, groby i uczeni”, która opowiadała o przygodach archeologów w dawnych czasach, kiedy świat przeżywał swoją wielką przygodę i odkrywał swoją przeszłość.

Była to fascynująca lektura, która niosła jednak ze sobą pewien metodologiczny błąd. Wszyscy którzy ją czytali nie zwracali uwagi na to, że celem tych fantastycznych ludzi, którzy kopali doły na pustyni, by odnaleźć jakieś przedwieczne artefakty, nie była chęć odkrycia czegoś, ale przemożna chęć ukrycia. W dodatku jeszcze tak sprytnego ukrycia, żeby można się było popisać znaleziskiem, ale schować jego istotny sens. I tak jest z archeologią do dziś. Ludzie zadają egzaminy, żeby poznać różne tajemnice, a następnie wykonywać wymarzony zawód, ale zderzają się zaraz po studiach z twardą, szklaną ścianą. Nie pora teraz pisać kto i w jakim celu ją postawił, bo już o tym mówiliśmy kilkakrotnie. Dość powiedzieć, że jest to pewna tradycja, sięgająca właśnie do owych czasów kiedy na ziemi były tylko trzy sposoby notowania transakcji – sanskryt, pismo klinowe i hieroglify. Do czego one służyły? Do komunikacji powie pilny student, który chodził na wszystkie wykłady, miał same piątki, nawet z łaciny i greki, a teraz myśli, że po skończeniu studiów dostanie od razu pracę w instytucie, albo wyjedzie na jakieś prestiżowe wykopaliska. Otóż nie – one służyły i zapisywania i utajniania sekretów produkcji. Te bowiem, można było tylko do pewnego momentu zapamiętywać, tak, jak to jeszcze w XIX wieku czynili tkacze dywanów w Azji środkowej, którzy każdy wzór potrafili przełożyć na język monotonnej pieśni. Potem zaś powtórzyć go przy krosnach wykonując ową pieśń. Na poziomie wczesnej organizacji plemiennej taki system działa. Kiedy tworzy się zhierarchizowane państwo, staje się on anachroniczny. Potrzebne są dokumenty i archiwa. Na nich zaś pieczęcie i tajne hasła, wszystko zaś po to, by ochronić technologię. Jaką? No specjalistyczną, charakterystyczną dla danego obszaru. I tu akurat sprawę mamy prostą – sanskryt służył do ochrony tajemnic produkcji stali, pismo klinowe do ochrony rynku tkanin wełnianych i produkcji kobierców oraz ciepłych ubrań, a hieroglify strzegły tajemnic produkcji żywności. Ktoś powie, że to absurd, bo w hieroglifach zapisane są przede wszystkim dzieje wszystkich dynastii i poszczególnych członków hierarchii państwowej. No tak, ale to było później. Na początku trzeba było od czegoś zacząć, a początek Egiptu to produkcja żywności na terenach zalewanych przez Nil. Produkcja tak wielka, że uczyniła ona Egipt potęgą.

Jeśli przyjmiemy takie założenie, a pozostawimy na boku to, co nam z zapisów w sanskrycie i hieroglifach przedstawiają popularyzatorzy, czyli dzieje ludzi i bogów, wszystkie ich perypetie i przygody, okaże się, że języki chroniące rynki i zapewniające bezpieczeństwo tajemnicom produkcji, służą jedynie wymianie lokalnej. Strach przed ościennymi potęgami był zapewne ogromny i tego dowiadujemy się z historii, zapisanej także wszystkimi trzema językami. To jednak była ich funkcja wtórna. Najważniejszą była ochrona tajemnic produkcji. Państwo posługujące się hermetycznym językiem, w którym zapisuje się transakcje wewnętrzne oraz historię państwa, a także propagandę wymierzoną w inne państwa – te specjalizujące się w innej produkcji - prędzej czy później stanie przed wyzwaniem, jakim będzie nadmiar, z którym coś trzeba będzie zrobić. Mówiąc wprost – sprzedać. O tym, by zawrzeć umowy, w którymś z obowiązujących w hermetycznych światach języku, ani mowy być nie może. To bowiem stanowiłoby zbyt wielką pokusę dla ludzi, którzy chcieliby wykraść tajemnice technologiczne. Potrzebny jest kolejny rodzaj zapisu i kolejny język, który będzie językiem rynku i nie będzie zawierał opisu wytopu stali produkowanej w hutach nad Gangesem, ani też sposobu produkcji wełny nad Eufratem. Monopol egipski był stosunkowo najbezpieczniejszy, bo chroniły go warunki naturalne. Państwo bogaciło się i rosło, a potem trwało w oparciu o naturę i jej siły. To nie znaczy, że nie było chętnych, by poprzez poznanie tajemnic państwa podporządkować je sobie. Było ich bardzo wielu.

Zwalczające się potęgi musiały handlować, albowiem lokalny rynek nie pozwalał na dalsze bogacenie się elit, nawet przy założeniu, że wspomagany był odkrywkami kruszcowymi, których urobek, po przetworzeniu, dodawał splendoru dynastiom. Musiały, bo inaczej jedna z nich zdobyłaby przewagę i podporządkowała sobie inne, albo doprowadziła do rozpadu i likwidacji jednej z nich. Do handlu zaś potrzebny był inny, niż znane już, zapis. Specjalny, służący tylko transakcjom i akceptowany przez wszystkich. Ludzie zaś, którzy się tym zapisem posługiwali musieli mieć gwarancje wszystkich trzech potęg, ale nie tylko. Musieli też posiadać umiejętności, które pozwalałby im na udrożnienie rynku, czyli takie narzędzia, których nie było w innych w żadnym z trzech omawianych obszarów. Musieli mieć flotę po prostu, a także budować porty. Ich język, gwarantowany przez królów Międzyrzecza i Egiptu, tolerowany i znany w Indiach stał się z czasem powszechnym językiem handlowym, bez którego niemożliwe było zawieranie transakcji, a skoro tak, to zaczął on też mieć swoje tajemnice. Ludzie zaś, którzy wzbogacili się na wymianie pomiędzy Egiptem, Międzyrzeczem i Indiami, ludzie, którzy zbudowali porty w Tyrze, Sydonie i Byblos, zapragnęli sami być królami i mieć swoje, oddzielne królestwa. Oraz zapisywać w swoim własnym języku dziele swoich dynastii, które były o wiele potężniejsze niż opisane hieroglifami dynastie Egiptu, niż zapomniane dynastie Indii, po których nie ocalał żaden zapis, niż królestwa Międzyrzecza. Były potężniejsze, albowiem kontrolowały wymianę. I posługiwały się językiem wymiany, a jak wszyscy wiemy, pośrednik jest zawsze najważniejszy i może do swojego systemu pośrednictwa podłączyć dowolną ilość producentów nie informując ich przy tym o tej praktyce. A nawet ją utajniając. Może doń dołączyć także ludy, które pisma nie znają, ale potrafią – same z siebie – coś wyprodukować, a także złożyć ofertę. Na przykład ludy zamieszkujące obszar dzisiejszej Europy środkowej i wschodniej.

Warunkiem zbudowania swoich królestw i zabezpieczenia interesów swojej dynastii była jedna ważna kwestia – odizolowanie ich od wrogich armii ze wszystkich trzech obszarów. To akurat było łatwe, albowiem nasi bohaterowie mieli do dyspozycji okręty. Ani Egipt, ani Międzyrzecze, ani Indie nie posiadały odpowiednich jednostek, by im zagrozić. Ich królestwa zaś powstawały na wyspach początkowo, a później w obszarach od Egiptu, Międzyrzecza i Indii bardzo odległych. Utrzymanie władzy zaś w tych wyspiarskich państwach zależało od kolportażu dziejów dynastii, która musiała mieć atrybuty władzy bezwzględnej i absolutnej, boskiej po prostu. W tym kierunku zmierza bowiem ewolucja języka i pisma – od tajemnic technologicznych do ubóstwienia tych, którzy ich strzegą. I tak się dzieje w chwili kiedy kluczowe obszary produkcji są izolowane i strzeżone przez hermetyczne zapisy. Nie potrafimy wskazać ile czasu trwała bezpieczna egzystencja naszych pośredników, którzy nie czując specjalnej potrzeby jedności kontentowali się powielaniem dziejów pierwszej dynastii służącej za łącznik i zwornik lojalnościowy wszystkim królestwom. Możemy jednak wskazać moment kiedy to bezpieczeństwo się skończyło. Jego kres nastąpił w chwili kiedy depozyty zaczęły być ważniejsze niż obrót. To znaczy, kiedy złota było tyle, że trzeba było za pomocą legend przekonywać ludzi, że jest ono coś warte. Ktoś, obstawiam, że specjaliści od produkcji stali postanowił, doinwestować bandę gołodupców mieszkających w górach i pasących kozy, a także wyrabiających z ich wełny długie portki i głupkowate czapki. Indie znajdowały się na bezpiecznym zapleczu i takie operacje nie kosztowały ich wiele. Tym brudasom z gór, dostarczono też koni i nauczono ich na nich jeździć. Potem wskazano króla, który najlepiej nadawał się do wypełnienia misji. Trzeba było jeszcze tylko usunąć przeszkodę najważniejszą – aktualnych kontrolerów produkcji wełny w Międzyrzeczu, czyli Asyryjczyków. No, ale to akurat nie było trudne. Potem droga ku złotonośnym potokom płynącym przez Anatolię ku morzu była już otwarta. Rynek jednak oparty na trzech językach kontrolujących produkcję, a także jednym służącym do pośrednictwa, został na zawsze zniszczony.

Reakcja na ten numer nastąpiła stosunkowo szybko, po jakichś stu latach dyskusji o początku świata i perspektywach jego rozwoju, cynicy i stoicy, mając za sobą zaplecze w postaci armii macedońskiej doszli do wniosku, że bezpieczeństwo wymiany jest najważniejsze, a produkcję można zorganizować gdzie bądź. Do jej obsługi zaś przeszkolić da się byle kogo. Choćby tych no, jakże się oni nazywali? A, już wiem – Celtów.

Kłopot, który z tego wyniknął był taki, że producenci – posługujący się hermetycznym, nie znanym nikomu językiem, uznali, że mogą się wtrącać do wymiany. I ten mechanizm działa do dziś. Jeśli nie wierzycie spytajcie pana Sorosa.

Teraz jeszcze przypomnienie o zrzutce, zbieramy środki na wydanie bardzo ciekawej, napisanej w hermetycznym języku książki. Jest ona jedynym z kluczy do zrozumienia – naprawdę, a nie na niby – dziejów Europy Środkowej

 

https://zrzutka.pl/d29kmh?utm_medium=mail&utm_source=postmark&utm_campaign=payment_notification

---

tagi: starożytność  złoto  soros  tajemnice  produkcja  technologia  wymiana 

	gabriel-maciejewski
	10 maja 2023 08:35

34     2650    18 zaloguj sie by polubić