Czytam w zasadzie wszystko co jest dostępne w sieci na temat Tomasza Mackiewicza, czytam o reakcjach ludzi na jego wyczyn i myślę, że ja, jako autor i człowiek, nie mam właściwie szans na zaistnienie w tym dziwnym świecie. To znaczy, że nigdy nie wyjdę z niszy, w której się znajduję. Zacznę może od ludzi o Mackiewiczu piszących. Od wczoraj na zaginionym lansuje się Matka Kurka. Gdyby może on siedział cicho nie napisałbym na temat Mackiewicza ani słowa. No, ale Wielgucki dał głos w swoim, tak dobrze znanym stylu. Napisał, że Mackiewicz uciekał w góry przed alimentami, że był heroinistą i takie tam, różne...Polemiści natychmiast się odezwali zaczynając swoje filipiki od słów „prawicowy bloger obraził Mackiewicza”. Zacznijmy więc od dementi. Wielgucki nie jest żadnym prawicowym blogerem, to jest eksperyment cybernetyczny, który ma udowodnić, że Polacy, szczególnie ci deklarujący przywiązanie do wartości tradycyjnych to masa ciemnych chamów, bez krzty empatii, które nie rozumieją niczego. Innych funkcji Wielgucki nie ma. Jego postawa, styl i sposób komunikowania się z otoczeniem to preparaty rozpuszczane w materii przeznaczonej do badania. Najciekawsze i najgorsze z mojego punktu widzenia jest to, że ma ów dziwny człowiek wielu przekonanych zwolenników. Ja już od dawna nie pisałem nic na jego temat, no, ale teraz czynię od tej reguły wyjątek. Wielgucki, jak pamiętamy poszedł na świętą wojnę z Owsiakiem, wielu ludzi wierzy, że on sam jeden pokonał złego smoka Owsiaka i teraz nie musimy już go znosić każdego roku w styczniu, już Owsiak nie zjada dziewic, bo dzielny Wielgucki go zabił. I wyobraźcie sobie, że ludziom wyznającym ten pogląd w żaden sposób nie przeszkadza ani fakt, że Wielgucki musiał Owsiaka przepraszać z nakazu sądowego, ani nawet to, że po ulicach ciągle chodzą wolontariusze WOŚP, a Juras pokazuje się w telewizji w najlepszym humorze. To jest bez znaczenia. Matka Kurka bowiem urasta dla nich do rangi pewnego symbolu. I nie da się tym biedakom wytłumaczyć, że Wielgucki służy do tego, by oni – jako grupa, albo co się tu będziemy ochrzaniać – jako target - byli łatwiej dostępni dla mediów. Po co mają być dostępni? Żeby ich kopać po tyłkach i w ten sposób jeszcze bardziej integrować ten target i jeszcze silniej go wyodrębniać. No i pokazywać jako negatywny wzór, którego nie wolno naśladować, ale także jako sprzedażowy target dla książek i filmów produkowanych specjalnie dla nich i pod ich preferencje. Społeczeństwo bowiem musi być podzielone na dobrych – rozumiejących postawę Mackiewicza i złych – co są zwolennikami Wielguckiego. Tych drugich ma być mniej i muszą być od razu napiętnowani, żeby się dobrzy czasem nie pomylili i do nich nie przystali.

Czy ja rozumiem postawę Tomasza Mackiewicza? Nie. Słuchając zaś tych wszystkich mędrców od wspinaczki o oglądając ich chmurne twarze, pełne zadumy przypomina mi się pewna książeczka, której nigdy nie przeczytałem. Jej tytuł brzmiał „Gelsomino w kraju kłamczuchów”. Kupiła mi ją kiedyś matka, a ja wielokrotnie próbowałem ją przeczytać, zawsze z tym samym skutkiem – nie przebrnąłem przez pierwszą stronę. To samo mam dziś, kiedy słucham opowieści himalaistów, ludzi, którzy napędzają potężny biznes, pochłaniający co roku coraz więcej ofiar i oferujący coś, co w rzeczywistości nie istnieje na tych osławionych wysokościach – przygodę. Tam nie ma żadnej przygody, bo ta możliwa jest tylko wtedy kiedy istnieją jakieś relacje z drugim człowiekiem, relacje jeśli nie serdeczne to przynajmniej poprawne. Ja zaś dziś z rana przeczytałem, że Mackiewicz w dzień wylotu zgubił swój telefon satelitarny. W góry pojechali więc z jednym telefonem, z którego Mackiewicz mógł korzystać tylko grzecznościowo. Przeczytałem to i zamarłem. Był to fragment wywiadu z jego siostrą. To ona użyła tego zwrotu – grzecznościowo. A jakby pani Elisabeth zaklinowała się w jakiejś dziurze, to czy Mackiewicz powinien ją stamtąd wyciągać grzecznościowo czy może na jakiejś innej, nieznanej tu na dole zasadzie? Nie wiem jak oni się tam układają jeśli idzie o wędrówkę w te góry, ale nie jestem w stanie tego zrozumieć, tak jak nie jestem w stanie zrozumieć relacji rodzinnych pana Mackiewicza. Bardzo przepraszam. W tym wywiadzie z siostrą napisane jest, że jeśli on chciał jechać w góry, to po prostu oznajmiał to wszystkim i jechał, nie oglądając się na nic. Fantastyczny gość, ja nie mogę zabrać się za pisanie książki od dłuższego czasu, bo ciągle mam coś do zrobienia ponadto, co przecież jest moim najważniejszym tu zadaniem, a on po prostu oznajmiał, że jedzie i już. I wiecie co jeszcze Wam powiem – wszyscy go rozumieli, bo to naprawdę niezwykły człowiek i miał po prostu taką pasję. Szczerze podziwiam takich ludzi. Naprawdę. Może dlatego, że ja zawsze musiałem ukrywać swoje pasje i tracić wiele czasu na tłumaczenie się z nich. Gdyby moja córka powiedziała – tato, zostaw to swoje pisanie i choć ze mną na spacer, na pewno bym poszedł. Gdyby powiedziała – tato, nie jedź w góry, nie pojechałbym. Ja zresztą nie lubię gór, ani mrozu, ani wiatru, a więc takie wybory mi nie grożą. Nie jestem w stanie jednak zrozumieć jednego – jak można tolerować sytuację, w której jakiś pan, ojciec dwóch rodzin, jak zrozumiałem, pozostający bez pracy, zamiast się za tą pracą rozejrzeć, mówi – jadę w góry. Wcześniej zaś oznajmia, że nie może pracować, bo się dusi. O matko, ile razy ja się dusiłem, ale jednak nie rezygnowałem, ilu jest takich ludzi, którzy duszą się codziennie, ale nie rezygnują, nie jadą w góry, nie pracują na wysokościach, żeby poczuć ten zew wolności. Czy to nie są niesamowici ludzie? I nie chodzi tu doprawdy tylko o mężczyzn, bo oni – przynajmniej ci wyczynowcy – przyzwyczaili się już do tego, że słońce świeci tylko na ich tyłek, a to nie prawda. Świeci także na inne tyłki, w tym kobiece. Bo dziewczyny też są heroiczne, przeważnie bardziej niż faceci. Ktoś powie – no tak, przecież one też chodzą w góry. Nie wiem jak Wam to napisać, ale jakoś nie mogę się przekonać do wyczynu Elisabeth Revol, nie jestem w stanie uwierzyć, że ktoś lezie tak wysoko po to tylko, by ryzykować odmrożenia, a potem opowiadać mediom o emocjach, które towarzyszą wspinaczce...Moim zdaniem taka postawa świadczy tylko o tym, że osoby szukające takich przeżyć mają całkowicie zdewastowane emocje. Być może poprzez nadużywanie różnych niedozwolonych substancji, być może przez coś innego, nie mam pojęcia. Nie jest to ważne. Nie podoba mi się ton w jakim pisze się o Mackiewiczu i nie chodzi w tym momencie o Wielguckiego. Nie podoba mi się, że media w Polsce, mimowolnie jak mniemam, podnosząc heroizm Mackiewicza i Revol napędzają ten biznes. To nie są żadne wyczyny, podobnie jak nie jest promocją naszego kraju program zimowych wspinaczek na ośmiotysięczniki. To jest promocja produktów w określonych targetach etnicznych, w najlepszym razie niwelacja jakichś deficytów psychicznych i emocjonalnych. Być może też chodzi o jakieś, niejawne programy badań nad zachowaniem organizmu w warunkach ekstremalnych. Na pewno nie chodzi tam o przygodę, o piękno i o zmierzenie się z naturą. Jak ktoś chce się zmierzyć z naturą, niech chwyci łopatę i przekopie hektar łąki. Zobaczy wtedy jak mały jest człowiek wobec potęgi natury.

 

Wczoraj wróciłem do pracy nad Baśnią, tak więc będę się udzielał jeszcze mniej niż do tej pory. Widzę jednak, że uaktywnili się inni autorzy i to dobrze rokuje. Do kwietnia muszę skończyć obydwa tomy Baśni socjalistycznej i zabrać się za Sacco. Nie ma wyjścia. To nie jest wyprawa w wysokie góry, to są poważne sprawy. Chodzi o promocje treści naprawdę unikalnych.

 

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć. Na tej samej stronie dostępny już jest nowy komiks Tomka Bereźnickiego zatytułowany „Kościuszko. Cena wolności”.

---

tagi: promocja  mackiewicz  revol  wielgucki  sport wyczynowy 

	gabriel-maciejewski
	30 stycznia 2018 08:47

28     3502    9 zaloguj sie by polubić