Postanowiłem umieścić tu dziś notkę porządkującą różne kwestie organizacyjne. Termin konferencji w Tłokini zbliża się wielkimi krokami, a ja uświadomiłem sobie, że tak naprawdę problemem nie będzie pierwsza konferencja, ale druga. Zaplanowałem ją na początek marca, a jeszcze nie zdecydowałem w jakim regionie się ona odbędzie. W grę wchodzi Śląsk i Małopolska. Chciałbym też, żeby konferencje, w miarę możliwości odbywały się w obiektach, które dla mnie samego będą nieznane lub znane mało. Bo i po co mam jeździć dwa razy do tych samych miejsc. Druga konferencja będzie prawdziwą próbą, albowiem ci, którzy przyjadą na pierwszą ocenią całe wydarzenie i wydadzą mu certyfikat wiarygodności i atrakcyjności. Ja tu się nie dopominam o żadną taryfę ulgową, bo chodzi o to przecież, żeby czytelnicy i animatorzy środowiska, w którym się wszyscy znajdujemy odnieśli z tych eventów jakieś korzyści. Żeby posłuchali ciekawych wykładów, żeby mogli porozmawiać z prelegentami, a także ze sobą i wyjechać ze świadomością, że uczestniczyli w czymś niezwykłym. Dla mnie zaś wszelka niezwykłość zaczyna się od niezwykłych okoliczności. Stąd pomysł, by konferencje odbywały się w pałacach i zamkach, których na mapie Polski przybywa, mam na myśli obiekty restaurowane i wznoszone na nowo. Bardzo bym chciał, żeby konferencje odbywały się co kwartał. Kiedy jednak myślę o tym dziś, przed świętem Wszystkich Świętych, przed rozładunkiem wielkiego nakładu, przed kolejnym wyjazdem, zastanawiam się jak to wytrzymam. Ja nie jestem taki mocny jak valser, ale jakoś spróbuję sobie poradzić. Sprawy mają się tak bowiem, że w listopadzie mam po kolei dwie imprezy targowe – pierwsza w Łodzi, druga w Warszawie. Potem, w kolejny weekend jest Tłokinia, a w następny mam wykład w Akademii Wnet. No i od razu trzeba się będzie szykować do kolejnej konferencji. A w międzyczasie jeszcze Święta Bożego Narodzenia. I gdzieś trzeba znaleźć czas na pisanie książek. Ja wiem, że najłatwiej doradzić komuś – zrób dwie konferencje w roku i wystarczy. Do jest dobra rada, ale za dziesięć lat. Uważam bowiem, że rację ma valser, mówiąc, że trzeba przyspieszać póki jest siła, bo potem człowiek usiądzie na tyłku, niespodziewanie dla siebie samego i już się nie podniesie. Kwartalny system jest też narzucony przez plany jakie poczyniłem w tym roku i w latach poprzednich. Jest za dużo książek do wydania, byśmy mogli poprzestać jedynie na dystrybucji internetowej czy targowej. Jeśli idzie bowiem o księgarnie i sklepy, już dawno je sobie odpuściłem. To jest sprzedażowa fikcja. Ci, którzy chcą kupić ode mnie książki, kupują je po prostu, a ci, którzy próbują negocjować rabaty na zakup trzech egzemplarzy, niczego u mnie nie kupią. Bardzo przepraszam, ale trzeba stanąć w prawdzie i zmierzyć się z realiami. Na rynku książki dotyczy to głównie tak zwanych księgarzy z doświadczeniem, którzy od wielu lat, powtarzając te same czynności, z każdym rokiem coraz mniej skuteczne, uważają, że handlują książkami i jeszcze się na tym znają. Dziś, w dobie masowej i sieciowej dystrybucji formatów, bo nie książek przecież, żadne sprzedażowe doświadczenia z lat poprzednich się nie liczą. Liczy się za to odwaga i samodzielność. Dobrze by było, żeby każdy to zauważył – nie sprzedaje się dziś książek, ale formaty. Dobrze zrelacjonował mi to Pan Waldemar, który był na targach książki w Krakowie. Jest x tytułów w jednym segmencie, różniących się nie treścią, ale nazwiskiem autora i x tytułów w kolejnym, które różnią się tym samym. Do tego krytyka, która ma stwarzać wrażenie, że to wszystko są dzieła indywidualistów i geniuszy, a wszystko po to, by ułatwić sprzedaż sieciową. Wszystko po to, by łatwiej przepychać te tony śmiecia, z hurtowni do blokowisk. Innej funkcji poza zachowaniem drożności sieciowego kanału dystrybucji dla najprostszej propagandy to nie ma. I takie ma pozostać. My zaś nie zajmujemy się tłoczeniem propagandy i nie upatrujemy sukcesu w sprzedaży masowej, musimy więc dostosować sposób dystrybucji naszych druków do tych okoliczności i po to właśnie są konferencje, a także - w mniejszym coraz bardziej stopniu – targi.

Wróćmy do oceny konferencji przez uczestników. Musi być ona surowa i realna, bo tylko wtedy konferencje mają sens. Chodzi o to, by wszyscy odnaleźli się we właściwych dla siebie, ale póki co niedoprecyzowanych jeszcze funkcjach i – jeśli uznają to za właściwe – promowali konferencje, lub je unieważnili, jeśli okażą się dla uczestników nieatrakcyjne i po prostu słabe. Nie możemy promować słabości i nie możemy promować niczego za pomocą kokieterii. To jest zła droga.

Ponieważ ja mam jakieś tam, nie za duże, ale jednak, doświadczenie jeśli idzie o występy publiczne, wiem jakie niebezpieczeństwa czyhają w czasie takich występów na prelegenta i uczestników, chciałbym się teraz do tych swoich doświadczeń odnieść. Proszę Państwa, nie może być tak, jak to bywa czasem na moich spotkaniach autorskich, że uczestnicy przerywają prelegentowi i zadają pytania od razu. Ja skróciłem dystans pomiędzy czytelnikiem a autorem i ma to swoje dobre i złe strony. Nasi wykładowcy jednak przyzwyczajeni są do innych standardów. Bardzo więc proszę o to, by czas na wykład był rzeczywiście nań spożytkowany, a pytania niech zostaną na koniec. Tak się składa, że większość osób, które będą na pierwszej konferencji jest przeze mnie rozpoznawalna. Nie oznacza to jednak, że jesteśmy całkowicie zabezpieczeni przed różnymi ekscesami. Musimy dmuchać na zimne, mam bowiem kilka ponurych doświadczeń jeśli idzie o próby rozbicia imprez masowych przez osoby nasłane. To jest dość kłopotliwe, choć łatwe do rozwiązania. Musimy się po prostu, na wszelki wypadek liczyć z tym, że coś takiego może nastąpić. Przypominam, że tylko do 5 listopada można wpłacać pieniądze za udział w konferencji. Szczegóły w zakładce Latający Uniwersytet Leszczynowy – na górze strony.

Jeśli idzie o uwagi dotyczące konferencji to na razie wszystko, jeśli coś jeszcze mi się przypomni natychmiast o tym napiszę, dlatego, że konferencja jest tuż za rogiem, a potem – mam nadzieję – od razu następna.

Dziś przyjeżdżają nakłady, nie mam nikogo do pomocy w rozładunku, więc trochę czasu mi to zajmie. W sklepie znajdą się dziś trzy nowe książki – Baśń jak niedźwiedź. Socjalizm i śmierć tom II, Autobiografia Ignacego Mościckiego i nowy zbiór artykułów wydanych przez centrum edukacji im. biskupa Sołtyka – Piłsudski i sanacja – błędy i zbrodnie.

 

Zapraszam do sklepu – www.basnjakniedzwiedz.pl

oraz na stronę www.prawygornyrog.pl

---

tagi: dystrybucja  konferencje  lul  tłokinia 

	gabriel-maciejewski
	31 października 2018 08:20

24     2297    8 zaloguj sie by polubić