Schemat fabularny określany jako szkoła wyrzutków jest mniej więcej wszystkim znany. Jest to – dodam na początku – jawny schemat werbunkowy, który pewnie gdzieś tam w świecie działa.

Chodzi o to, że są wyrzutki i oni nie mają się gdzie podziać, ale trafiają do szkoły, w której surowy, ale sprawiedliwy nauczyciel prostuje im kręgosłupy, co nie jest rzecz jasna łatwe, a oni potem okazują się najbardziej wartościowymi członkami społeczeństwa. No i, do oczywiste, dokonują serii brawurowych, bohaterskich czynów, których nie mógł dokonać nikt inny.

Czy takie szkoły istnieją? U nas rzecz jasna nie, choć wielu wyrzutkom się tak wydaje. Szkoły generalnie nie służą temu, co jest deklarowane w ich statutach, a już na pewno nie szkoły gdzie się przyjmuje jakichś niedorobieńców. Tam chodzi o to, żeby, zgodnie z dominującym trendem obiegu państwowych pieniędzy, pobierać na tych wyrzutków jakąś kasę i stwarzać im złudzenia. Potem zaś, po skończeniu szkoły, niech sobie gdzieś tam zdychają na zasiłkach. No, a jeśli mają rzeczywiście na tyle zdolności i energii, żeby podjąć jakąś służbę, posyła się ich w miejsca skąd nikt nie wraca. I bardzo skutecznie blokuje się im drogę awansu. W demokracji bowiem, jaką mamy nie ma miejsca na żadnych wyrzutków. Nie ma tego miejsca nawet w Rosji, gdzie lansują tego całego Prigożyna, prostego jak przecinak złodzieja, w dodatku starego i bezzębnego, który udaje komandosa. To jest człowiek układu, wytypowany na odcinek mącenia w głowach wariatom nie mającym się gdzie podziać. Nie znam się na wojsku, ale obstawiam, że ci wszyscy wagnerowcy, to kolejne złudzenie wyciągnięte z pudełka z napisem „szkoła wyrzutków”. To znaczy nadają się do mordowania cywilów i to w zasadzie wszystko. To zaś co o nich słyszymy jest legendą opartą na dwóch, pardon, ryjach – Utkina i Prigożyna. Reszta jest milczeniem.

Teraz zastanówmy się czy istnieją inne możliwe schematy, które określić dałoby się słowami „szkoła wyrzutków”. Ja wczoraj dostałem taki mem, w którym stało jak byk, że wykładowcami w Collegium Intermarium są Ziemkiewicz, Sumliński i Krysztopa. Nie uwierzyłem w to, albowiem absurd tego newsa był zbyt jawny, ale pomyślałem, że warto może rozważyć tę kwestię w tekście pod takim właśnie tytułem. Bo jeśli są w Polsce jakieś szkoły wyrzutków, to właśnie takie, gdzie zsyła się nie mających pojęcia o dydaktyce, zaburzonych lub w jakiś sposób nie nadających się do pracy z normalną młodzieżą nauczycieli. I oni sobie gdzieś tam, w tych rolniczakach na pograniczu województw Podlaskiego i Lubelskiego dogorywają, pijąc wódkę i czekając na emeryturę. Nie mówię, że wszyscy w takich szkołach są tacy, bo to by było zbyt jawnym nadużyciem, ale czasem się takie osoby trafiają. To jest jedyna formuła szkoły wyrzutków, która się sprawdza w praktyce u nas w kraju.

No, ale...zajrzałem na tę stronę Collegium Intermarium i nie znalazłem co prawda naszych milusińskich w składzie wykładowców, w którym jest, na przykład, prof., Kucharczyk, ale znalazłem rysunek Cezarego Krysztopy, jak zwykle słaby, który coś tam miał ilustrować. Powtarzam – nie wydaje mi się prawdopodobne, żeby wymienione osoby zostały tam zatrudnione, ale news ten jest dosyć inspirujący.

Widzimy bowiem, w którą stronę skierowane są wektory nobilitacji. Kiedy Ziemkiewicz i Sumliński doprowadzili już siebie samych i swoje produkty do krańcowego upadku, to znaczy do drastycznego obniżenia ceny egzemplarza na aukcjach oraz do zwalenia tych książek do Biedronki, co zapewne jakiemuś durniowi kojarzyło się z popularnością, mogli pomyśleć że trzeba gdzie indziej skierować swój wzrok sokoli. No i jasne jest, że takie miejsce jest tylko jedno na całym bożym świecie – to akademia. Ponieważ państwowe uczelnie są okupowane przez lewactwo, trzeba stworzyć inne jakieś alternatywne okoliczności. Tak to opisuję, choć – podkreślam raz jeszcze – nie wierzę, żeby to była prawda. Są bowiem, mam nadzieję, jakieś granice. I niech sobie to Collegium Intermarium istnieje, nie mam zamiaru się nim interesować. Porwał mnie tylko i zainspirował ów mem z demotywatorów.

Wróćmy teraz do metodologii dewastacji rynku, o czym wiele tu piszę, ale jak widać niczym ten Achilles z anegdoty, nigdy nie dogonię żółwia. On zawsze będzie pół metra przede mną, bo jakiś żartowniś wymyśli, że Sumliński może coś tam wykładać na jakiejś uczelni. Najpierw ogłasza się jakieś rewelacje, demaskacje czy też dekonstrukcje. Potem publikuje to w druku zwartym, czyli w książce, najlepiej po taniości, co widać po publikacjach wymienionych osób. Później zaś zgarnia się pulę od frajerów, co kolejny raz uwierzyli, że teraz to już naprawdę raz na zawsze i ostatecznie załatwimy sprawę zdrajców, sprzedawczyków, a nawet tych nie bardzo zdecydowanych, co zastanawiają się czy czasem jednak nie głosować na tego Kaczyńskiego. Kiedy fala kulminacyjna minie, to co zostało ładuje się do Biedronki, a resztę na allegro po półtora złotego za egzemplarz. I tak do momentu, kiedy nie okaże się, że wszystkie kolejne fale kulminacyjne są słabsze od poprzedniej, a ostatnia jest tak niska, że nie zadowala żony autora. Wtedy pozostaje już tylko zrobić kupę na środku sali, czyli napisać, że rynek nie dorósł do tak odkrywczych treści i rozejrzeć się za jakąś wyższą uczelnią, gdzie można by prowadzić wykłady i w ten sposób budować kolejny target, dla następnych publikacji, które znów wylądują w Biedronce. Ja zaś widząc to mogę tylko z uśmiechem słuchać popadających w zamyślenie mędrców z twittera, którzy zastanawiają się, dlaczego ta Polska ma tak słaby PR za granicą i dlaczego o tej sławnej bitwie pod Grunwaldem nikt na zachodzie nie słyszał. Może jak Sumliński zrobi habilitację w Collegium Intermarium i będziecie go jeszcze długo, długo prosić, to da się ubłagać i napisze wreszcie, jak to z tym Grunwaldem było, ale tak naprawdę.

Powtarzam – nie wierzę w te wykłady, ale warto czasem dmuchać na zimne. Zastanówmy się teraz dlaczego to wszystko w ogóle tak wygląda? Załóżmy, że wszystkie te książki i autorzy są pod kontrolą służb i ich funkcja określona jest zupełnie inaczej niż się nam, biednym frajerom, zdaje. Cóż to oznacza? Po pierwsze – nie można zrezygnować ze znanych już formatów, bo pasterz tego nie zrozumie, a poza tym będzie to jawne zanegowanie misji. Nie można generować w treści zachowań innych niż wskazane w instrukcji i innych opisów, albowiem to wyłączy konieczność kontroli i uczyni publikację nieużyteczną. Nie można nawet się za bardzo rozpędzić w tym pisaniu, bo pasterz może uznać, że coś tam jest robione przeciwko niemu osobiście. Poza tym człowiek, który pracuje w strukturach, tak, jak ja go sobie wyobrażam, musi mieć w głębokiej pogardzie ludzi, którzy zamiast podnosić swoje kwalifikacje naprawdę, zdecydowali się na coś tak obrzydliwego, jak pisanie książek. Zasługują oni jedynie na pogardę, albowiem ujmując rzecz w kategoriach realnych – nic nie potrafią. Są jedynie jedną z funkcji aparatu, bynajmniej nie najważniejszą. Jedyne co jest w ich misji ważne, to fakt, że prócz nich są tu jeszcze obecni inni „aparaci” z innych struktur i nie można sobie tego segmentu propagandy tak po prostu odpuścić. To jest moja projekcja, być może całkiem nie adekwatna. Ufajmy, że Ziemkiewicz i Sumliński, podejmą, jak wszyscy inni autorzy, walkę o czytelnika, ufajmy, że są prawdziwymi twórcami, którzy nie przejmując się chwilowym spadkiem koniunktury, śmiało rozpoczną kolejną książkę, która podniesie ich status wśród czytelników i przysporzy im autentycznej chwały, a do tego pieniędzy. A Cezaremu Krysztopie życzymy, żeby się wreszcie nauczył rysować. Per aspera ad astra, jak to mówią – owoc tego trudu będzie słodki.

 

Przypominam, że w dniach 5-6 sierpnia odbędzie się w Krakowie, w hotelu Polonia Kiermasz Książki i Sztuki. Na miejscu będzie dwoje artystów z Krakowa – Irena Czusz i Tomasz Bereźnicki, a także pracownia Sztuka Cięcia z Częstochowy. No i wydawnictwo Klinika Języka oczywiście.
 

---

tagi: książki  ziemkiewicz  akademia  wykłady  sumliński  collegium intermarium  krysztopa 

	gabriel-maciejewski
	16 lipca 2023 11:09

32     2741    6 zaloguj sie by polubić