Wróciłem wczoraj bardzo zmęczony i w zasadzie miałem nic nie robić, ale włączyłem komputer i zacząłem przeglądać serwisy. Sam nie wiem skąd pojawiło się nagle w mojej głowie hasło – systematyka gatunku ludzkiego. Następnie zaś trzy rzędy w tej systematyce: człowiek stworzenie boże, człowiek stworzenie sponsorów oraz człowiek stworzenie tajniaków. Innych stworzeń chodzących na dwóch nogach na planecie Ziemia nie ma. Bardzo proszę teraz Krzysia, żeby tę moją systematykę przełożył na łacinę.

Teraz sobie przypomniałem – w WP puścili wywiad z pisarzem Żulczykiem, który był podpisany tak mniej więcej, że Żulczyk jest obecnie najzdolniejszym polskim autorem. Wywiad przeprowadzał Marcin Prokop, a wszystko odbywało się w pomieszczeniu wystylizowanym na magazyn browaru. Na ścianie była nawet nazwa browaru – Namysłów. Pomyślałem więc, że oto mamy pisarza stworzonego przez sponsorów. Powołano go do życia spośród wybrańców, stworzonych z kolei wcześniej przez tajniaków, którzy wmówili sobie i innym, że są absolutnie wyjątkowi. Wszystko zaś po to, by dobrać się do budżetów promocyjnych potentatów branży spożywczej. Wywiadu wysłuchałem przy wyłączonej fonii, bo kiedy raz ją włączyłem Prokop pieprzył tak strasznie, że nawet Żulczyk nie mógł tego wytrzymać i gwałtownie machał rękami.

Byłem wczoraj u Michała i coś tam nagrywaliśmy. Na półce stała książka licząca sobie ponad 600 stron i zatytułowana „Kolbe”. Jej autorem jest oczywiście Tomasz Terlikowski. Michał wyznał, że wziął do sklepu jedną, rok temu, i ona tak stoi. Nikogo nie interesuje. Jeszcze gorszy interes zrobił Michał na Sumlińskim, bo wziął aż 9 egzemplarzy i żaden się nie sprzedał. To jest moim zdaniem fantastyczna okoliczność, w sam raz nadająca się do tego, by dokonać jakiejś pogłębionej analizy. O cóż bowiem chodzi tym wszystkim ludziom, którzy z taką mocą próbują przykleić się albo do logo browaru, albo do znanego nazwiska męczennika za wiarę, albo do kontrowersji związanych z ustawą 447? Otóż chodzi o przywłaszczenie sobie charyzmatów. Jednego ci biedni ludkowie nie rozumieją, że każdy charyzmat ma instrukcję obsługi, która nie jest powszechnie zrozumiała, a bywa, że nie jest powszechnie dostępna. Tak już jednak jest, że istoty stworzone przez sponsorów i tajniaków, kiedy zabierają się za przywłaszczanie charyzmatów, nie biorą tej okoliczności pod uwagę. Nie biorą też pod uwagę innej. Otóż charyzmaty się wymydlają. Są jak niebieska kredka i koralik w bajce o Karolci. Nie są ważne na zawsze. Wręcz istnieje taka zależność, że im większy dureń się za nie chwyci tym słabszy uzyska efekt i szybciej zużyje charyzmat. I to jest do okazania naocznie, można ten fakt stwierdzić w sklepie u Michała – Terlikowski i Kolbe, Sumliński i okradanie Polski przez żydów. Dlatego stokroć ważniejsze niż przywłaszczanie charyzmatów jest ich kreowanie. No, ale do tego trzeba być stworzeniem bożym, bo tylko Pan Bóg władny jest dać człowiekowi talent i pracowitość. Sponsorzy i tajniacy tego nie załatwią, nawet jeśli podpiszemy z nimi stosowną umowę. Ona nie będzie niczego gwarantować. Jak wiecie ja mam, tak w ogóle, szczególny stosunek do gwarancji i sam nigdy żadnych nie udzielam. Uważam, że samodzielność jest wartością największą, nie dającą się zamienić na żadne jakości gwarantowane. Zawsze bowiem okazuje się, że są one zrobione z gutaperki, a do tego wiązane sznurkiem.

Patrzę więc na to wszystko spokojnie, albowiem wiem, że te kreacje nie przetrwają najlżejszego nawet podmuchu, zostaną spłukane przez strumień wody w klozecie i pies z kulawą nogą nie będzie o nich pamiętał. Nawet jeśli sponsorzy albo struktury tajne załatwią wymienionym najlepsze miejsca startowe, dołożą do tego najlepszy sprzęt i przekupią sędziego. To nie ma znaczenia, albowiem przez brak zrozumienia instrukcji obsługi charyzmatu, okaże się, że uczestnicy zawodów, zamiast biec ile sił do przodu, zaczną grać w zośkę, albo w kapsle. A Terlikowski wręcz pobiegnie tyłem, w drugą stronę, albo nawet w poprzek stadionu, bo uzna, że tak właśnie trzeba. On tak zresztą już robi i wszyscy to widzą. Nie inaczej jest z osobami mającymi status publicznych, którzy zaczynali od rynku książki. Z takim na przykład Hołownią Szymonem, który jednym ruchem – angażując na swojego doradcę faceta w mundurze nazwiskiem Różański – rozsmarował się po monitorze z drugiej jego strony. Trep Różański, który mówi, że Polska przypomina Syrię, będzie wsparciem dla Szymonka. I wierzcie mi, że działanie charyzmatów jest obosieczne, nie ma więc znaczenia, że jest on z tych Różańskich-Borejszów, czy z jakichś innych. To kwestia symboliki, a także jej oddziaływania. Można z tego zrobić atut, a można się pogrążyć. I ja teraz chciałem napisać słowo o robieniu atutów. Pewnie już o tym wspominałem, ale jeszcze powtórzę. Powtarzanie utrwala wiedzę.

Oto garść przykładów ogólnych i takich bardziej szczegółowych. Japonia jest miejscem, gdzie nie występują w zasadzie złoża wysokogatunkowej stali. Jednym zaś z symboli Japonii jest ostry jak brzytwa miecz, wykonany w specjalnej technologii, która owiana jest tajemnicą. Miecz, którym można rozczepić człowieka od pachwin po pachy. Co by w takiej sytuacji zrobił Terlikowski? Gdyby go postawić wobec niemożności obrony, a jednocześnie wobec konieczności obrony, na którą potrzeba naprawdę wysokich technologii? Zapewne wskoczyłby do morza, albo zadzwonił do sponsora z prośbą o nowy zestaw charyzmatów, bo z tego co ma nie da się wyprodukować czołgu, ani działa samobieżnego. No właśnie. A Japończycy zrobili coś innego i za to ich lubimy.

Teraz przykład z dziedziny szeroko rozumianego PR. Na królewskiej chorągwi Francji widoczne były złote lilie. Te lilie to w istocie co innego – zwykłe, żółte kosaćce porastające brzegi i zakola Sekwany. Normalny, bagienny chwast, którego pełno jest wszędzie. I w zasadzie można na to nie zwracać uwagi, albo domagać się od sponsorów lub tajniaków czegoś lepszego. Czegoś ze złota, albo wysokogatunkowej stali, na przykład wycinków z gazet opisujących misję ojca Kolbe podanych w wygodnej do przepisania formie. Można jednak z tego śmiecia zrobić swój własny charyzmat, którego nie odbierze nam nikt, no chyba, że przyjdzie rewolucja.

Teraz przykład szczegółowy. Kiedy Churchill został po raz pierwszy premierem, prasa zaczęła go wyśmiewać, że chodzi w za małym meloniku. Gazety szydziły z Winstona nielitościwie i publikowały rysunki ze śmiesznym grubasem i jego malutkim kapelutkiem. W odpowiedzi Churchill kupił sobie jeszcze mniejszy melonik i wkładał go ostentacyjnie, kiedy opuszczał gabinet przy Downing Street. Co by w takiej sytuacji zrobił Sumliński? Poszedł do sklepu po kapelusz Panama jak sądzę. I obstalował do tego garnitur w kolorze piasku pustyni.

I tak się to kręci. Nie zwracajmy na nich uwagi, czekajmy, aż powywracają się o własne nogi. Dostałem dziś złożony III tom Baśni socjalistycznej. Muszę go jeszcze przejrzeć, powiedzieć Tomkowi co ma rysować i uzgodnić z Jarkiem co będzie we wklejce. Mam nadzieję, że uda się go wydrukować na konferencję w Kazimierzu. Bądźmy dobrej myśli.

---

tagi: polityka  rynek książki  terlikowski  kolbe  jakość  charyzmaty  sumliński 

	gabriel-maciejewski
	21 stycznia 2020 09:01

36     3303    18 zaloguj sie by polubić