Czyli piszą przyczynki i robią na tym "kariery". 

Dlaczego akurat Hanzie zależało na upału Rzeczypospolitej? I dlaczego do tego czasu nikt takiego pytania nie zadał? 

Hanzie zawsze na tym zależało, bo powstałby obszar eksploatacji na zapleczu jej portów. Bitwa pod Grunwaldem była starciem budżetow Hanzy i Wenecji. Wenecjanie wygrali

To jest dobra podpowiedź! ;) Ciekaw czy ktoś przekaże te info komu trzeba - tzn. obu stronom.

Po śmierci Gordona jego "Dzienniki" miały trafić do osobistego archiwum hrabiego Stroganowa, urzędnika rosyjskiego ministerstwa spraw zagranicznych. W połowie XIX wieku wyciągi z "Dzienników" Gordona ukazały się w trzech językach: rosyjskim, niemieckim i angielskim. Pierszwe, rosyjskie tłumaczenie ukazało się w 1841 roku, zaś zaraz po nim opublikowano trzytomowe wydanie niemieckie (1849), które stanowiło najobszerniejszą próbę publikacji "Dzienników". Tom anglojęzyczny wydany przez Spalding Club ukazał się w 1859 roku i koncentrował się głównie na opublikowaniu fragmentów odnoszących się do Gordona i jego wizyt w Londynie, Edynburgu i Aberdeen. Oprócz częściowych publikacji "Dzienników" Gordona, cała jego korespondencja odkryta w brytyjskich archiwach została opublikowana w latach 60. w jednym z brytyjskich periodyków, zaś pod koniec lat 80. opublikowano również zbiór listów odnaleziony w Archiwum Miejskim w Tallinie. Jeden  z brytyjskich badaczy odkrył w moskiewskich archiwach zbiór korespondencji pomiędzy Piotrem Wielkim a Gordonem, pisanej w języku niderlandzkim i łacińskim. W jego rozprawie doktorskiej, omawiającej rolę Gordona jako dyplomaty, jak i funkcję najemników w Moskowii w drugiej połowie XVII wieku, jeden z obszernych rozdziałów traktuje o rywalizacji gospodarczej Kompanii Moskiewskiej i Niderlandami w latach 1553-1660.

Bezcenny skarb, materiał w przeważającej mierze historyczny, nie ustępujący żadnym aktom autentyczności, wypełniony wieloma ciekawymi szczegółami! W dzienniku” Patricka Gordona, wybitnego historyka N.G. Ustryalowa. S.M. Sołowiew uważał Gordona za „jedną z najbardziej niezwykłych osób” który służył w służbie królewskiej i był mu wdzięczny za to, że „dzień po dniu spisywał swoje przygody, swoje życie i byt i pozostawił nam ciekawe wiadomości o sobie, o swoich braciach, o Rosji przed erą transformacji” ( Soloviev S.M. Soch., 1991. Księga VII. s. 168.) - i, dodajemy, o początku tej epoki.

Nie ma chyba osoby znającej historię Rosji, która nie znałaby nazwiska głównego mentora Piotra Wielkiego i nie słyszałaby o jego dzienniku. Uderzające jest jednak to, że trzy wieki po powstaniu rzadki pod względem merytorycznym pomnik naszej przeszłości nie został opublikowany w takiej formie, w jakiej powinien być, ani w oryginale, ani w tłumaczeniu, pomimo wszelkich prób oddania mu sprawiedliwości. Tylko nieliczni badacze mieli okazję bezpośrednio sięgnąć do rękopisu, większość natomiast nadal zadowala się publikacjami, które są dalekie od kompletności i doskonałości. A o samym autorze napisano mniej, niż na to zasługuje.

Patrick Gordon (1635-1699) urodził się w majątku Ochluchrys, niedaleko miasta Ellon, w szkockim hrabstwie Aberdeen. Klan Gordonów od dawna należał do najbardziej szlacheckich i wpływowych w Szkocji, ale według jego słów był „młodszym synem młodszego brata z młodszej gałęzi rodziny” (był potomkiem gałęzi Gordona z Haddo, którego początki sięgają XIV wieku), był także katolikiem w kraju surowych prezbiterian, Patryk postanawia spróbować szczęścia za granicą, podobnie jak tysiące jego rodaków. W wieku 16 lat opuścił targaną konfliktami ojczyznę w czasie najazdu wojsk Cromwella i znudzony studiami w kolegium jezuickim w Prusach Wschodnich oraz wędrówką po Polsce, dobrowolnie wstąpił do jednego z pułków Reiterów szwedzki król.

Gordon, który w krótkim czasie otrzymał kilkanaście ran w bitwach i pojedynkach, zdobywa znaczne doświadczenie wojskowe. Kilkakrotnie dostaje się do niewoli i zgodnie ze zwyczajem ówczesnych najemników, dość łatwo przedostaje się z obozu szwedzkiego do polskiego i z powrotem. W 1661 r. młody oficer ofiarował swój miecz carowi Aleksiejowi Michajłowiczowi i pojawił się w Moskwie w stopniu majora piechoty (Patryk nie był pierwszym przedstawicielem swojego klanu w służbie królewskiej. Kapitanowie Aleksander i Wilhelm, kapitan Robert, chorąży Aleksander, sierżant James i szeregowiec Thomas Gordon pojawili się w Moskwie najpóźniej zimą 1631/32 roku i jako część pułku Aleksandra Lesliego wzięli udział w wojnie smoleńskiej (RGADA. F. 210. Op. 1, nr 78)).

Posłaniec carski do Polski Z. F. Leontyjew, który po długich namowach odciągnął go od Austriaków, nie mógł przewidzieć, jaką przysługę oddał ojczyźnie, gdyż niepozorny wówczas „Niemiec Skotski” musiał dwukrotnie utrzymać tron ​​swego uczenia,największego z rosyjskich władców. Gordon z kolei nie podejrzewał, że wybiera się na zawsze do nieznanej Moskwy, a pierwsze wrażenia z kraju i jego mieszkańców okazały się na tyle niekorzystne, że gorzko żałował swojego wyboru.

Jednak niekończące się wojny z Rzeczpospolitą Obojga Narodów i Imperium Osmańskim stworzyły wiele okazji do wyróżnienia się. Na początku 1665 roku car nadał Gordonowi stopień pułkownika, a rok później wysłał za jego pośrednictwem wiadomość do króla Karola II w Londynie, gdzie mógł wykazać się jako dyplomata. Następnie przez kilka lat stał ze swoim pułkiem w miastach południowej Rosji i Ukrainy - Trubczewsku, Briańsku, Nowym Okolu, Sevsku i Perejasławie, którym często groziły powstania kozackie i najazdy tatarskie. W latach 1669–1670, po otrzymaniu urlopu, odwiedził ojczyznę w sprawach osobistych, gdzie nie był od młodości, i został honorowym obywatelem miasta Aberdeen.

Męstwo i sztuka walki Gordona zostały wyraźnie zademonstrowane w kampaniach Chigirin w latach 1677–1678. Będąc szefem obrony Czigirina przed hordami Turków i Tatarów, po zawziętym oporze podpalił skład prochu i jako ostatni opuścił twierdzę, co zapewniło mu stopień generała dywizji i dowódcy garnizonu w Kijowie, który kierował nim do 1686 r. W tym czasie odkrył także swoje niezwykłe zdolności jako inżynier wojskowy.

Brał już udział w kampaniach krymskich jako pełny generał, a w sierpniu 1689 roku, jako najstarszy ze wszystkich obcych oficerów, sprowadził ich do Piotra w Ławrze Trójcy-Sergiusza i tym samym przesądził o upadku księżnej Zofii. Pierwsze wizyty młodego cara w osadzie niemieckiej wiązały się z Gordonem i odtąd generał stał się najbliższym doradcą Piotra, zwłaszcza w zakresie reform wojskowych. Dowodzi jednym z pierwszych i najlepszych pułków regularnej armii - Butyrskim, prowadzi „zabawne bitwy”, sprzyja tworzeniu straży i zakładaniu floty w Peresławiu i Archangielsku, gdzie w randze kontradmirała tłumaczy pierwszy zestaw rosyjskich sygnałów morskich na język angielski.

Podczas drugiego oblężenia Azowa Gordon proponuje nietypowy plan zdobycia twierdzy za pomocą „ruchomego” ziemnego wału, co szybko zmusza Turków do kapitulacji. Swoją ostatnią i najważniejszą przysługę carowi oddał w czerwcu 1698 roku. Podczas pobytu Piotra na Zachodzie w ramach Wielkiej Ambasady Gordonowi udało się rozproszyć zbuntowanych łuczników w bitwie pod Klasztorem Zmartwychwstania i stłumić ich popisy; przed otwarciem ognia osobiście przyjechał na negocjacje w obozie rebeliantów, których celem było m.in. „wycięcie osadnictwa niemieckiego

Rząd moskiewski należycie nagrodził „Patryka Iwanowicza” dużą pensją pieniężną i żywnościową, podarunkami i przywilejami (w tym prawem do bezcłowego importu wina z Europy itp.), a Piotr przyznał mu dwie duże wsie w obwodzie riazańskim, tak że stał się także rosyjskim właścicielem ziemskim. Jednak jego kariera w Rosji nie była bezchmurna: ciągłe prośby o zwolnienie doprowadziły do ​​​​tego, że pewnego dnia książę V.V. Golicyn zagroził, że zdegraduje go z generała porucznika do chorążego i zesła na Syberię! Wszystko to zostało szczegółowo opisane w Dzienniku, który jest oczywiście także autobiografią.

Choć Gordon słusznie uważał się przede wszystkim za wojskowego, o swoim „małym” udziale w sprawach rządowych mówi z nadmierną skromnością. Po osobistym spotkaniu król Wielkiej Brytanii Jakub II nadał mu stopień posła nadzwyczajnego do Moskwy, gdzie z oczywistych powodów nominację odrzucono. Ale od końca lat osiemdziesiątych XVII wieku Gordon, ze względu na swoje stanowisko, mógł dobrze wpływać na politykę rządu rosyjskiego - i to zrobił.

Po tak zwanej „chwalebnej rewolucji” z lat 1688-1689. i obalenie Jakuba II, przez długi czas powstrzymywał carów Iwana i Piotra przed uznaniem Wilhelma Orańskiego za króla brytyjskiego. De facto stał się przedstawicielem partii jakobickiej (zwolenników dynastii Stuartów) w Rosji i położył podwaliny pod wpływy tej partii na dworze rosyjskim, które trwały do ​​połowy XVIII wieku. 

Poczesne miejsce w jej szeregach zajmował generał dywizji służby carskiej, autor ciekawej „Historii Piotra Wielkiego” Aleksander Gordon (Cordon of A[u]chintoul A. Historia Piotra Wielkiego, cesarza Rosji. Aberdeen, 1755. tomy 1-2.) i główny dowódca portu w Kronsztadzie, admirał Thomas Gordon; pierwszy był zięciem Patryka, drugim, według niektórych źródeł, jego siostrzeńcem.

Przywódca rosyjskich Gordonów, który pod koniec życia stał się dość dużym klanem, był dwukrotnie żonaty; obie jego żony – Katharina Bockhoven i Elisabeth Ronard – pochodziły z rodzin holenderskich osiadłych w Moskwie. Z ich licznego potomstwa przeżyło trzech synów i dwie córki. Najstarszy Jan, który od najmłodszych lat wstąpił do wojsk królewskich jako chorąży, wkrótce wyjechał do Szkocji i osiadł w rodzinnym majątku Ochluchris, choć zarządzał nim niedbale; w 1698 ponownie odwiedził dom ojca w Moskwie. Środkowy, Jakub (Jakub), przypominał swojego ojca w swojej pasji do wyczynów wojskowych i nieustraszonej waleczności; Porzuciwszy naukę, w 1689 przyłączył się do powstania brytyjskich jakobitów i walczył po ich stronie pod Killiecrankie; wrócił do Rosji pod sztandarem Piotra i wraz ze śmiercią generała Gordona objął pułk Butyrskiego, ale po Narwie został schwytany przez Szwedów; w 1702 uciekł ze Sztokholmu i znalazł się na czele podczas rosyjskiego szturmu na Noteburg; pokryty ranami, dosłużył się stopnia brygadiera, za zasługi ojca został podniesiony do rangi hrabiów Cesarstwa Rzymskiego i Kawalerów Maltańskich (hrabia Jakub Gordon był pierwszym rodowitym Rosjaninem przyjętym do Zakonu Św. Jana Jerozolimskiego (w 1706 r.), nazywanego jednocześnie „Moskalem” (Archiwum Zakonu Maltańskiego, Maltańska Biblioteka Narodowa, 265, k. 180)); zmarł bezpotomnie w Moskwie w 1722 r.

zmarł bezdzietnie w Moskwie w 1722 r. Jego młodszy brat Teodor (Fedor) również był członkiem Butyrców i podczas wojny północnej otrzymał stopień pułkownika; Podobno większość dokumentów rodzinnych, w tym kilka tomów „Dziennika”, trafiła do jego syna, skromnego petersburskiego urzędnika, którego nazwiska nie ma nigdzie wymienionego. Córki Patryka, Catherine i Mary, dwukrotnie wychodziły za mąż za szkockich i niemieckich oficerów, którzy służyli królowi, ale wcześnie owdowiały i straciły wszystkie dzieci. W ten sposób wymarła rodzina, która równie dobrze mogła należeć do najwyższej szlachty Imperium Rosyjskiego. Nawet ci, którzy w pełni uznali osiągnięcia zauważył, że „służył w Rosji, ale nie w Rosji” (Ambasada Charykowa N.V. w Rzymie i służba w Moskwie Pawła Menezjusza St. Petersburg, 1906. s. 559.). Jest to tylko częściowo prawdą. Faktycznie niestrudzenie pracował nad powrotem do ojczyzny i nie chciał umrzeć na obczyźnie, choć władze moskiewskie tak uparcie go powstrzymywały, jakby uważały go za całkowicie niezastąpionego.

Był zagorzałym zwolennikiem rodu Stuartów i gorliwym zwolennikiem Kościoła rzymskiego – dzięki jego staraniom powstał pierwszy kościół katolicki w Rosji. Nie ma jednak wątpliwości, że swój obowiązek wykonał uczciwie i bezinteresownie. Jeden z jego biografów słusznie zauważył, że był on „w każdej minucie gotowy poświęcić swoje życie i życie innych dla Rosji i jej honoru wojskowego” (Brickner A. [G.] Patrick Gordon i jego dziennik. St. Petersburg, 1878. P. . 37. ). Ponadto miał najbliższą i najbardziej ufną relację z Piotrem.

Król często odwiedzał swojego wiernego generała i na łożu śmierci nie mógł powstrzymać łez. 29 listopada 1699 r. „oczy tego, który opuścił Szkocję jako biedny samotny wędrowiec, zamknęła ręka cesarza” (Fragmenty z dziennika generała Patricka Gordona z Auchleuchries. Aberdeen, 1859. s. 193.). Pogrzeb Gordona w ufundowanym przez niego kościele w Moskwie stał się jedną z najbardziej uroczystych ceremonii panowania Piotra (O ostatnich latach życia Gordona i pochówku zob.: I. G. Korb, Dziennik podróży do Moskwy (1698-1699). St. Petersburg , 1906.).

Cechy osobiste Gordona, a także jego zasługi, były jednomyślnie chwalone przez jego współczesnych, czy to Europejczyków z Zachodu, czy Rosjan. Oto świadectwo austriackiego dyplomaty Johanna Korba: „Roztropność, dojrzała roztropność i rozważna troska we wszystkim zdobiły Gordona. Nie dumny ze swojej sławy i wyróżniający się uprzejmością i życzliwością traktowania, Gordon szczególnie potrafił przyciągnąć na swoją stronę Moskali. , którzy z natury byli niemili dla cudzoziemców i wrogo nastawieni do ich chwały, dlatego w przypadku niepokojów wewnętrznych jego dom stanowił bezpieczne i niezawodne schronienie dla samych tubylców, często nazywany przez Władcę imieniem „Ojciec” (Patris).

To fragment wstępu z rosyjskiego wydania pamiętników Gordona. Chyba nie doceniamy tego pana. A los jego zapisków przypomina los notatek Casanovy dot.panowania króla Stasia,z tym, że te Gordona jakoś się odnalazły. Pytanie, czy są kompletne...

M$Edge pokazuje, że ta strona próbuje zbierać informacje (pewnie ciasteczka i tego tymu dane) o komputerze, a zakładka jak się otwiera to ma niemiecki nagłówek.

No zawsze wychodzą NAJGORSI NIEMCY.

Praca : Diary of General Patrick Gordon of Auchleuchries

To jest ogromna kolumbryna ... wyszukiwanie, szybkie, nie znalazło treści.

Natomiast wyciągneło takie informacje tom II liczy ok 360 stron i nawet angielskie wydania bazują na redakcji Najgorszych Niemców ->

Edited by Dmitry Fedosov
Editorial Board:Paul Bushkovitch, Paul Dukes, Dmitry Fedosov,Irina Garkusha, Graeme Herd, Mikhail Ryzhenkov 

Dewastacja rynku producenta zbóż? Tylko po co? 

Jeśli z Polską handlowali Holendrzy i jeśli było tak jak pisał Braudel, że dzięki temu Holandia była spichrzem Europy i takie spichlerze głównie miały na celu spekulacje i kredytowanie na rynku żywności to może ktoś chciał przenieść punkt ciężkości w inne miejsce?

Ok, ma to wyjaśnienie liczne słabości,  przecież jeśli chodzi o drewno to zaczęli handlować z Rosją.

Na pewno ok. 1650 czyli już po zdewastowaniu RP zmieniają się ruchy srebra oraz weksli i ich zbywalność, o tym pisał niewydany nigdy w Polsce pewien szwedzki historyk.

No i ostatecznie jakby nie patrzeć zyskały Prusy i Rosja. No ale żeby udowodnić tak długofalowe działanie na jedno, dwa lub trzy pokolenia.. czy to własnie nie jest  ten słynny deep state - próbą wdrożenia i utrzymania strategii dłuższych niż 4 czy 8 lat?

Taką długofalowość osiągnęli wcześniej 'fenicjanie' z Genui i Wenecji. Czyli tu chodziło o konkurencję wobec tych dwu i naśladowanie ich. Gabriel pisał już o rozbiorach jako o wyeliminowaniu polskiego zboża, drewna, żelaza i karmazynowego barwnika, 'na usługach weneckich', z zachodnich rynków. Polskie produkty były dobrej jakości i tanie. Modzelewski dodał do tego małą epokę lodowcową w XVI i XVII wieku, obniżenie średniej temperatury w zachodniej Europie. Ja dodaję wojnę domową (reformację Henryka VIII) w Anglii i wojnę o władzę w cesarstwie, rywalizację między Habsburgami a Wettynami i Hohenzollernami, pod przykrywką reformacji. To wszystko to źródła nędzy. Szutka polega na tym by pomnożyć majątek w okolicznościach rosnącej nędzy. Bez grabieży to nie wyjdzie. Koszty musiała ponieść Rzeczypospolita. Zachodnie organizacje merantylne chciały posilić się jej kosztem i posiliły się.  

sojuszbuk = sojusznik

Panateo Workliego = Państwo Wielkiego 

No tak, skoro są w wolnym dostępie, to po co wydawać po polsku. Logika tych ludzi jest porażająca i przerażająca

Pomyślimy o tym, zwłaszcza, że jest wolny dostęp po angielsku

Że Hanze wyrolowano w XVII to oficjalna wersja akademii. Oj biednieńka ta Hanza! Tyle niewinnie cierpiała. Ta narracja ma przykryć współudział Hanzy w tworzeniu państwa krzyżackiego a potem Prus Książęcych Albrechta. Hanza wyrolowano znacznie wcześniej i to w zasadzie tylko bankierów z Lubeki. Reszta udziałowców poszła najpierw do Fuggerów a potem do Harlemu. Lubekę wyrolowali Fuggerowie, powoli wypierali ich z Bałtyku, Gdańska i Księstwa Moskiewskiego i to jeszcze w XVI w. Organizacja klanowa okazała się skuteczniejsza od organizacji sieciowej. Jeden duży podmiot przeciw sieci średnich podmiotów. Stworzyli model globalnych finansów. Koncepcję centralnego banku przejęły i udoskonaliły Niemcy wyznania handlowego z Niższych Krain czyli Amsterdam.

Lubeka próbowała postawić Fuggerów przed cesarskim sądem za nielegalny monopol. Ale Habsburgowie byli zależni od Fuggerów. 

Wtedy to straciła na zawsze. Wojna Siedmioletnia to był gwóźdź do trumny Francji.  Ale proces zaczął się ponad 100 lat wcześniej od eliminowanua Państwa Wielkiego Mogoła, Turcji i Szwecji.