Zwrócił mi wczoraj uwagę Kuba, że nie mogę się tak gwałtownie powoływać na te starożytne przykłady i porównywać ich z sytuacją dzisiejszą, albowiem wydarzenie sprzed dwóch tysięcy lat, czyli wcielenie Boga Żywego zmieniło nieco sytuację. Zmieniło – ja na to – ale w sferze komunikacji. Dostaliśmy pakiet ważnych informacji, a także instrukcję do niego. Prócz tego dostaliśmy nową komunikację oraz pozwolenie na rozbudowywanie jej oraz poszerzanie, według reguł, których strzeże wspólnota. Komunikacja ta zwana czasem sztuką sakralną zaopatrzona jest w szereg symboli, przez wielu dziś już nie odczytywanych, albowiem siły zła od samego początku wzięły sobie za cel zdewastowanie tej nowej sfery dobra i jakości, jaką nam Pan Jezus, święci i męczennicy dali w prezencie zupełnie za darmo. Sfery dzięki, której sami możemy się doskonalić, a także ulepszać wszystko co widzimy wokół – na chwałę Bożą. Żeby obszar naszej komunikacji, niedostępny dla oszustów i kreatorów rynków emocji fałszywych zdewastować Zły wymyślił ikonoklazm. Że niby nie można wyobrażać istot żywych, bo to grzech. Kiedy próba się nie powiodła i wspólnota istniała nadal, a także eksploatowała i poszerzała swoją sferę komunikacji, zaczęło się produkowanie innych niż chrześcijańskiej narracji. Tak jak to napisałem przedwczoraj, do zwalczania dobrej komunikacji stosuje się narracje płytkie, rzewne i hermetyczne. Te ostatnie już omówiliśmy, teraz pora na inne. Płytkich nie ma sensu ruszać z przyczyn oczywistych, zostają więc rzewne. One są chyba najbardziej niebezpieczne, bo konstruowane są tak, że poruszyłyby serce wieprzka przeznaczonego na zabicie przed świętami, a co dopiero jakiegoś świeżo upieczonego absolwenta studiów politologicznych. Do takich narracji zaliczam pomnik katyński stojący nad rzeką Hudson, a także inne dzieła pana, który ten pomnik zaprojektował. I teraz ważna rzecz, o ile w Kościele nikt nigdy nie sprawdzał moralności artystów, o tyle zawsze pilnowano kanonu przedstawień. W przypadku narracji rzewnych takiej granicy nie ma, a więc wszystko wolno. Jeśli zaś wszystko wolno, to znaczy, że granicę wolności sztuki wyznacza publicystyka i polityka. No i oczywiście emocje mężczyzn, którzy nie mają – jako grupa – żadnej poza rzewną płaszczyzny, na której mogliby się porozumieć. Nie mają, bo nie ma nikogo, komu by zależało na stworzeniu takiej płaszczyzny. Narracje rzewne zastępują ją więc w naturalny sposób, a wobec tego są z istoty podejrzane i obarczone ryzykiem. Tego się jednak nie da nikomu wytłumaczyć, nawet cytując wyimki z życiorysu artysty, bo w narracji rzewnej najważniejsza jest forma, rozumiana jako funkcja. Ta zaś jest zawsze odwrócona i stoi na głowie. Pomnik katyński nad Hudsonem wywoływał, wywołuje i będzie wywoływał zażenowanie. Nikogo nie zintegruje. Podobnie jak pomnik wołyński, którego nikt nie chce u siebie postawić. To są rzeźby dewastujące wspólnotę poprzez swoją dosłowność, a nie jednoczące i nie upamiętniające. Dewastujące także z tego względu, że są odpowiedzią na stymulowane medialnie wzmożenia, a nie rzeczywistym wyrazem przeżyć artysty. Zresztą niech szlag trafi artystę, to są cwaniaki i różne rzeczy robią na zimno. Mówmy o przeżyciach inwestora, przy założeniu, że jego intencje są czyste.

Ktoś zalinkował tu wczoraj taką płaskorzeźbę, na której było widać płonące wieże WTC, tenże nieszczęsny pomnik katyński, a wszystko to w czułym objęciu kobiety odzianej w płaszcz z gwiazdami. Wyglądającej prawie jak Matka Boża. Prawie, bo na szyi postać ta miała amerykańskiego orła zawieszonego na łańcuszku, zrozumiałem więc, że to jednak ktoś inny. I teraz tak – wobec całkowitego zdewastowania i celowego zubożenia tradycji komunikacji w sferze sacrum, jakiej doświadczał przez stulecia każdy kto wchodził do kościoła, wobec zredukowania tej komunikacji do spraw związanych z polityczną i publicystyczną bieżączką, pojawiać się zaczynają nowe zestawy symboli. Ktoś powie, że to jest efekt zidiocenia tego czy innego artysty. No nie wiem...Ja bym tego tak lekkomyślnie nie traktował. Brak dobrej jakościowo sztuki w kościołach to brak komunikacji, a tę wraz z wcieleniem otrzymaliśmy za darmo w prezencie dwa tysiące lat temu. Mogliśmy ją poszerzać, doskonalić, wzbogacać, doskonaląc i wzbogacając przy okazji siebie, a także otoczenie – na chwałę Bożą. Dziś zamiast tej komunikacji dostajemy do adoracji jakąś, przepraszam za wyrażenie statuę wolności obleczoną w słońce i poczmistrza przebitego bagnetem trzymanym przez wiatr. Ktoś powie, że to nie ma nic wspólnego z sacrum, a w ogóle to jest prywatna inicjatywa lokalnych społeczności. Tak? Wokół czego się gromadzących? Wokół emocji bliskich religijnej ekstazie, nie wokół jakości i kanonów, których ma, a przynajmniej miał kiedyś, strzec Kościół. Emocji bliskich, ale nie tożsamych. Dobrze jest to odróżniać. Oznajmiamy przy tym całemu światu, że jesteśmy bezbronni jak ślepe kocięta i każdy, najgłupszy prowokator, jeśli tylko uderzy w czułą strunę naszych emocji, stanie się ich panem i władcą. Potem zaś, kiedy sprawy już zostaną załatwione jak należy, wszyscy będą wołać wniebogłosy, że Żydzi ich oszukali. Postarajmy się teraz, idąc tropem technik, owego rzeźbiarza, który na naszych oczach stworzył język komunikacji rzewnej, zastępujący dziś wszystko i wypełniający serca i umysły, spointować ten tekst jakąś bliską jego realizacjom metaforą. Oto ona. Taką historię wczoraj słyszałem. Do oddziału opieki społecznej w jednej z dzielnic Warszawy przychodzą różni ludzie, niektórzy po pomoc, a inni po to, by ktoś wreszcie się nimi zainteresował. Między nimi jest pan Henryk. - Muszę zrobić rentgen klatki piersiowej, bo mam raka – powiedział pan Henryk stając w drzwiach opieki społecznej. - Jasne panie Henryku – rzekł zaznajomiony już od dawna ze wszystkimi podopiecznymi pracownik. - Pan podejdzie do monitora i tu stanie. Pan Henryk, już bez koszulki dziarsko podbiegł do monitora i przylgnął doń całą powierzchnią klatki z piersiami. Pracownik zaś z całej siły huknął w klawisz z napisem ENTER, po czym powiedział – gotowe panie Henryku, jutro niech się pan zgłosi po wynik. Pan Henryk wybiegł z opieki społecznej cały w skowronkach, zapominając o tym, że przecież ma raka w tej klatce, co ją sobie właśnie prześwietlił i może umrzeć. Pojawił się następnego dnia, równie wesoły, a pracownik opieki społecznej wręczył mu zdjęcie rentgenowskie i opis do niego. Pan Henryk był jeszcze szczęśliwszy niż dnia poprzedniego, wręcz unosił się na wysokości lamperii.

- Co mu dałeś – zapytali tego faceta inni pracownicy opieki społecznej. - A...miałem stary rentgen ręki, trzeba przecież ludziom pomagać, co nie? I wszyscy pokiwali ze zrozumieniem głowami.

Na tym poziomie stymulowane są emocje Polaków w związku z pomnikiem katyńskim nad Hudsonem, a także w innych jeszcze ważniejszych kontekstach. Wprost się tego nikomu wytłumaczyć nie da i dlatego muszą powstawać całe obszary komunikacji symbolicznej, żeby nawet największy dureń zrozumiał, że nie wszystko co jest dostępne jego zmysłom i emocjom musi koniecznie być prawdą. Takie obszary, jak ten ofiarowany nam dwa tysiące lat temu, poprzez wcielenie się Boga Żywego. Amen. Musimy gorąco wierzyć w to, że nie wszyscy jesteśmy panami Henrykami. A powiem Wam, że nie będzie łatwo.

 

Zapraszam na stronę www.prawygornyrog.pl

---

tagi: manipulacja  komunikacja  sztuka  pomnik  emocje  sacrum  symbole 

	gabriel-maciejewski
	5 maja 2018 10:31

21     4475    17 zaloguj sie by polubić