Dzisiaj przeprowadził bardzo udane zajęcia na temat Cervantesa Saavedry i jego Don Quixote de La Mancha z pomocą dwu wizualnych opowieści historycznych: Świętego królestwa i Sacco di Roma. Cervantesa wtedy jeszcze nie było na świecie, ale wytłumaczyłem trójce dorosłych ludzi, w tym jednemu Chińczykowi z Mandżurii, i jednej pani z Ukrainy, w jaki sposób te dwie tragedie stworzyły świat, w którym opowieści rycerskie można było podawać tylko jako takie średnie dowcipy.

Złoty wiek rycerstwa nigdy nie istniał, ale można było podtrzymywać jego legendę - do czasu rzecz jasna. Stworzyli tę legendę na nowo św. Joanna d'Arc, Robert Wallace, św. Katarzyna ze Sieny i św. Ignacy z Loyoli, ale już w wersji oczyszczonej ze efektów specjalnych szermierczych i kawaleryjskich, uratowali przed ciosem jaki jej zadał Ryszard Lwia Szczęka, pardąs, Lwie Serce, i Filipa Piękny przez napaś na Bonifacego VIII a także stworznie niewoli awiniońskiej papiestwa. Ale tylko do czasu, mianowicie do czasu upadku królestwa Węgier i Sacco di Roma. W drugiej połowie 16 w. dla Cervantesa, którego najpierw ambicja żołnierska zawiodła w niewolę berberyjskich piratów na kilka lat, jeśli rzecz jasna to prawda, zaś potem kariera poborcy podatków do ciupy na 3 lat za defraudację, etos rycerski już nie istniał.  

Obie wizualne opowieści historyczne bardzo im się podobały. Z gazetką Kliniki poczekam do następnego tygodnia. 

Myślisz, że on chlał z Leopoldem, czy jak się ten księciunio nazywał, a nie siedział w tiurmie? No nie wiem

W tiurmie siedział. Ale wyłożonej atłasami. Chlał może nie, ale smakował szlachetne trunki z pewnością. Nie mogło zabraknąć innych rozrywek, bo wszak odmawiać królowi nie uchodzi, nie uchodzi. Nawet jeśli jest "uwięziony". 

Że tym sposobem obrabował swoich poddanych - podzielił się ze swoim gospodarzem - świadczy jego doskonała kondycja polityczna (czyli finansowa) po powrocie.