Jestem trochę chory, więc ile napiszę, tyle napiszę. Pomysł mam jednak od wczoraj znakomity. Powróciłem do lektury książki „Anglik tatarskiego chana” i jak to zwykle bywa przy takich powrotach jestem solidnie zdumiony.

Współczesnym ludziom wydaje się, że tworzą jakieś nowe jakości i odkrywając coś, czego wcześniej nie znano. Nawet jeśli im się mówi, że tak nie jest, że wszystko już było, oni upierają się przy swoim. Nie czynią tego z głupoty bynajmniej, ale powodowani widokami na jakieś korzyści. Nie ma więc sensu, od pewnego momentu, tłumaczenie im czegokolwiek. Żeby oprzytomnieli trzeba ich obarczyć odpowiedzialnością za słowa i czyny.

No, ale zmierzajmy ku konkretom. Gabriel Ronay, w tej zupełnie fantastycznej i niesłusznie lekceważonej książce opisał jak wyglądało i jak działało, a także jakimi motywacjami kierowało się wielokulturowe społeczeństwo Outremer po zdobyciu Jerozolimy, kiedy całe życie chrześcijańskie na wschodzie przeniosło się do Akki. Jest rok 1218 i do miasta zwalają się nowe tłumy krzyżowców, albowiem nie można tak po prostu porzucić Jerozolimy. Jak reaguje miejscowa społeczność? Ja może będę tu umieszczał cytaty, bo one są tak wyraziste, celne i współczesne, że tylko dureń skończony nie zauważy co kryje się pod pojęciem „społeczeństwa wielokulturowego”. Dodam jeszcze tylko, że Gabriel Ronay opiera się na źródłach z epoki, które są wymienione i cytowane, najważniejszym zaś źródłem dotyczącym społeczeństwa wielokulturowego jest Jacques de Vitry, biskup Akki.

Oto początek

Z relacji kronikarzy królestwa krzyżowców – Wilhelma z Tyru,  Jacquesa de Vitry, Olivera z Paderborn i arabskiego pisarza Usamy ibn Munkiza – wyłania się obraz niezwykłego miejsca kipiącego życiem i słynącego z handlu.

Możni Akki byli pochodzenia frankijskiego i żenili się między sobą, natomiast ich wasale, pochodzący zarówno z Francji, jak i Niderlandów pomniejsi szlachcice i chłopi, zawierali małżeństwa z miejscowymi, mówiącymi po arabsku chrześcijanami i wyznawcami kościoła prawosławnego. Nowe pokolenie, pochodzące z mieszanych rodzin, nazywane Poulani, prowadziło styl życia zbliżony bardziej do muzułmańskiego wschodu niż chrześcijańskiego zachodu, a ich relacje z muzułmanami szokowały nowych przybyszów z Europy rozpalonych wizją wyzwolenia świętych miejsc wiary chrystusowej.

 

Ponieważ Gabriel Ronay jest dzieckiem swoich czasów i całe swoje życie pracował na uniwersytecie w Edynburgu, nie jest w stanie powstrzymać się przed poprawnym politycznie komentarzem tej sytuacji, ale nie mamy do niego pretensji. Nawet jeśli nie cytuje tekstów źródłowych, ale je omawia, wszystko i tak staje się oczywiste. Oto przykład:

Muzułmanie mieli swój własny meczet, byli zatrudniani jako poborcy podatkowi oraz na innych rządowych stanowiskach, mogli zeznawać po arabsku i przysięgać na Koran w sądzie, posiadali także wiele innych praw i przywilejów. Istniała również niewielka społeczność żydowskich rzemieślników, ale ich wpływy, ograniczone podczas masakr poprzedniego wieku, były zdecydowanie mniejsze niż kupców muzułmańskich.

Tolerancja miejscowych chrześcijan wobec ich muzułmańskich sąsiadów podyktowana była przede wszystkim interesami finansowymi. Faktycznie, jak często obserwowali z goryczą i potępieniem przybysze z Europy, interesy gospodarcze nie tylko miały pierwszeństwo przed dogmatami religijnymi, ale po prostu nie pozwalały na realizację antyislamskich celów krzyżowców. Ich styl życia zapoczątkował coś, co dziś nazwalibyśmy „pokojowym współżyciem”, co prowadziło do niekończących się sporów z nietolerancyjnymi przybyszami z Zachodniej Europy.

Przybyszów z Europy drażniły najbardziej interesy łączące chrześcijan z muzułmanami. Interesy korzystne jak domniemywać możemy, bo inne w ogóle nie wchodzą w grę. Nie ma bowiem interesów niekorzystnych. Nikt jednak nie zadaje pytania – a co by było i jak układałyby się owe interesy z muzułmanami, gdyby nad Akką nie wisiała cały czas groźba ponownego desantu europejskiego rycerstwa? No i co się stało z owymi tolerancyjnymi, współistniejącymi w interesach ze światem islamu, chrześcijanami, kiedy Bajbars ostatecznie zlikwidował Outremer?

Powtórzmy – podstawą współżycia chrześcijan i muzułmanów w Akce roku 1218 były interesy, a muzułmanie byli poborcami podatkowymi. Zapewne wykupili sobie ten przywilej od żyjącej w izolacji i żeniącej się między sobą frankijskiej szlachty, no i króla tego skrawka chrześcijańskiego wybrzeża, gdzie rozkwitało życie biznesowe, jakże wygodne dla wszystkich.

Dalej Ronay pisze tak

Jacques de Vitry, świeżo mianowany biskup Akki, był przerażony, gdy dowiedział się, że zamieszkujący Outremer chrześcijanie nie pragnęli wcale krucjaty, i gorzko krytykował zepsucie i religijne zobojętnienie społeczności Poulani.

 

Dlaczego to czynił? Oto odpowiedź:

Byli oni, jak zeznawał papieżowi, ludźmi kłamliwymi, bezbożnymi i zdradzieckimi, podobnie jak miejscowi księża. Bezwzględnie wykorzystywali pielgrzymów i przekazywali im swoje cielesne i duchowe zepsucie.

Rdzenni, mówiący po arabsku chrześcijanie, w szczególności syryjscy nestorianie i maronici, a także Gruzini i Ormianie, ślepo nienawidzili Europejczyków z zachodu i kościoła rzymskiego, woleli być pod panowaniem muzułmańskim. Ci miejscowi chrześcijanie mówili tym samym językiem, nosili te same szaty i prowadzili ten sam styl życia co muzułmanie i, jak twierdził Vitry, ochoczo zgadzali się szpiegować dla sułtana Al-Adila, będąc swojego rodzaju piątą kolumną.

Jeśli podstawą współżycia są interesy, dobrze prosperujące w dodatku, a także wygodne życie, trudno się dziwić, że można sobie kupić szpiegów, którzy – z całym przekonaniem – będą występować przeciwko tym, którzy w ich mniemaniu to życie chcą zepsuć. Wyjaśnienie zdegenerowanym chrześcijanom w Akce w roku 1218, że sułtan nie chce dla nich dobrze, było tak samo trudne, jak wyjaśnienie urzędnikom warszawskiego i poznańskiego ratusza, że dzwony kościelne są lepsze niż śpiew muezina. To jest nie do wykonania, ale nie dlatego, że oni w to wierzę, a dlatego, że wzięli pieniądze. I ten mechanizm demaskuje przed nami biskup Akki Jacques de Vitry. Pisze on dosłownie tak:

 

Poulani dorastali w luksusie, łagodni i zniewieściali, przyzwyczajeni bardziej do łaźni niż bitew, uzależnieni od nieczystego i rozpustnego życia, odziani jak kobiety w delikatne szaty. Jak powolni i leniwi, jak płochliwi i tchórzliwi okazali się być przeciwko wrogom Chrystusa, nie poddaje w wątpliwość nikt, kto wie, jak bardzo są oni przez Saracenów pogardzani… Wchodzą z Saracenami w układy i cieszą się z pokoju z wrogami Chrystusa; często kłócą się między sobą i równie często wzywają na pomoc wrogów wiary, by pomogli im w sporach z chrześcijanami, i nie wstydzą się marnować sił i skarbów, które winny być wykorzystane przeciw niewiernym na chwałę boską, a nie na walki między sobą prowadzące do osłabienia chrześcijaństwa…

 

A dalej tak:

Są podejrzliwi i zazdrośni wobec swoich żon, które zamykają w          domostwach i pilnują w tak surowy  sposób, że nawet ich bracia i najbliżsi krewni rzadko mogą się z nimi zobaczyć; podczas gdy całkowicie zabraniają im uczęszczania do kościoła, na procesje, na kazania Słowa Bożego oraz innych działań zbliżających do zbawienia, sami rzadko mają chęć udać się do kościoła częściej niż raz w roku. Niektórzy mężowie pozwalają swoim żonom chodzić do łaźni trzy razy w tygodniu pod ścisłą kontrolą. Najbogatsi i najpotężniejsi z nich, by pokazać, że są chrześcijanami, a także usprawiedliwić w pewien sposób swoje zachowanie, stawiają obok łóżek swoich żon ołtarze i sprowadzają głodujących kapelanów i niedouczonych księży, by odprawiali tam msze. Ale im surowiej zamykają swoje żony, tym bardziej starają się one wydostać. Są one niezwykle zaznajomione z czarnoksięstwem i innymi niegodziwościami, których uczą je kobiety syryjskie.

                   Pielgrzymi, którzy przybywają tu z bardzo daleka wielkim trudem i wielkim kosztem, są przez Poulanich nie tylko traktowani niewdzięcznie, ale także    wykorzystywani w przeróżne sposoby…

                   Poulani mieli w zwyczaju wynajmować pielgrzymom kwatery po        zawyżonych czynszach i oszukiwali niewinnych podróżników jak tylko się dało,     wyciągali od nich pieniądze za nigdy ni zaciągnięte długi, prowadzili swe nędzne żywoty, ograbiając swoich gości. Ukrywali także morderców i złodziei,           hazardzistów i nierządnice w nadziei na większe zyski, i płacili coroczny trybut bogatym i wpływowym ludziom, aby ci stawali się ich patronami i wspierali ich we wspomnianych niegodziwościach, ku zgubie i potępieniu obu stron; bowiem ci, którzy za wielką sumę zdobyli przywilej goszczenia hazardzistów i nierządnic, wyciskali z tych hazardzistów i nierządnic jeszcze większe pieniądze.

                   Pospolity kler, po tym, jak skażony został trucizną bogactwa i zgromadził          wielkie fortuny, począł lekceważyć swoich przełożonych, rozerwał łączące go z nimi          więzy, zrzucił z siebie ich jarzmo; miejscowi klerycy stali się obrazą nie tylko dla kościołów i wiernych, ale, zawiścią i upokorzeniem w stosunku do siebie nawzajem, ku zgorszeniu całego Chrześcijaństwa, posunęli się do otwartych obelg, manifestowali swoją nienawiść i walczyli ze sobą, nie tylko słowem, ale i pięścią… Bezbożność i nieprawość była tak powszechna, że bez wahania udzielali oni Świętego Sakramentu ludziom imiennie obłożonym przez ich prałatów interdyktem… Przeto załamała się surowość kościoła i świecka          zaraza ignorowała przykazania prałatów i nie drżała przed groźnym mieczem duchowej sprawiedliwości.

                   Opaci i przeorowie ze swoimi najemnymi mnichami i żałosnymi         kapelanami odrzucili od siebie bojaźń bożą i nie bali się przykładać swoich sierpów do zboża swych bliźnich, łącząc ze sobą wyrzutków i zdrajców świętym węzłem małżeńskim, odwiedzając chorych nie z pobożności, a z chęci zarobku i udzielając sakramentów wbrew woli swoich duchowych przełożonych. Wbrew woli prałatów pozwalali na grzebanie zmarłych, tym samym łamiąc prawo, przyjmowali na siebie przywileje proboszczów. Obowiązkiem mnichów jest pocieszać i modlić się, a nie udzielać sakramentów laikom.

                   Nie tylko mnisi, ale nawet zakonnice, sprzeciwiając się swoim przełożonym, zrzuciły z siebie jarzmo dyscypliny, opuszczając klasztory, i      bezbożnie udawały się często do publicznych łaźni w towarzystwie ludzi   świeckich.

Ronay dodaje, że pojawienie się biskupa de Vitry oraz armii krzyżowej z Węgier znacząco wpłynęło na sytuację i poprawiło ją. To zaś oznacza, że nie można ludzi pozostawiać bez opieki i pozwolić im na samowolne kreowanie hierarchii wartości. W dodatku tak, by wygoda i interesy stały na pierwszym miejscu. To co tu umieściłem nie wyczerpuje problemów z jakimi borykać się musiało i nadal musi „społeczeństwo wielokulturowe i otwarte”. Oto bowiem dalej czytamy:

 

Włoscy koloniści, nawet jeśli nie wiedli leniwego i dostatniego życia Poulanich, pochłonięci byli wzajemną rywalizacją i bardziej interesowało ich podcinanie gardeł swoim stanowiącym konkurencję rodakom niż walka z niewiernymi. Wściekłe bójki uzbrojonych Wenecjan, Pizańczyków i Genueńczyków były codziennością i biskup Vitry również uznał je za wielką stratę dla krucjaty.

Jego ocena była słuszna, bowiem po dwóch dekadach pokoju i dobrobytu, twardogłowi kupcy z włoskich republik miejskich widzieli większy zysk w rozbudowie ważnych połączeń handlowych na wschodzie, niż we wzięciu na siebie krzyża.

Potrzebowali oni jednak także współpracy z krzyżowcami w podboju nadbrzeżnych miast wschodniego Morza Śródziemnego, aby móc rozszerzyć w nich swoje monopole handlowe.

Ważną część społeczeństwa wielokulturowego stanowią więc gangi. Są one – można rzec – jego spoiwem, jeśli oczywiście nie ma innego. Wskazują bowiem temu społeczeństwu cele dalekosiężne. Najgroźniejsze jest jednak to, że potrafią przenicować one misję organizacji takich jak Kościół, która nie może się w pewnych momentach bez nich obejść. A skoro tak, należy maksymalnie silny nacisk położyć na egzekwowanie reguł i kontrolę w interesach.

Wszyscy dobrze widzimy od czego zaczęło się budowanie „społeczeństwa wielokulturowego” nad Wisłą. Trzaskowski wynajął Arabom 650 metrów powierzchni na MDM, a mafie vatowskie zaczęły znów szaleć. Nie ma pieniędzy na nic, a dramat powodzian przykrywany jest jakimiś telewizyjnymi szopkami i występami urzędników takich jak Hołownia, którzy są wręcz żywą ilustracją zachowań i postaw osób określanych w tekście Ronaya jako Poulani.

Na koniec umieszczę tu jeszcze jeden fragment tekstu źródłowego, który wskazuje czym się, w wymiarze realnym, kończy budowanie „otwartego społeczeństwa wielokulturowego”. Oto list Wilhelma z Chartres, wielkiego mistrza templariuszy do papieża Honoriusza:

Spieszymy tymi listami poinformować Waszą Świątobliwość o stanie tej Ziemi Świętej, uświęconej przez Pana jego własną krwią. W momencie wysłania tych listów, ogromna ilość pielgrzymów, zarówno rycerzy, jak i piechurów, naznaczona znakiem dającego życie krzyża, przybyła z Niemiec i innych części Europy.

                   Odkąd sięga pamięć, poganie nigdy nie byli tak słabi jak dzisiaj; i niech          wszechmogący Bóg, o Ojcze Święty, sprawi, że ich siła będzie słabnąć z każdym dniem.

                   Musimy poinformować jednak, że w tych stronach jęczmień i inne zboża i wszystkie inne potrzebne do życia towary, stały się niezwykle drogie. W tym roku zbiory całkowicie rozczarowały naszych gospodarzy, cudem uniknęliśmy klęski nieurodzaju.

                   Rdzenni mieszkańcy są teraz zależni całkowicie od zbóż przywożonych z Zachodu, ale na tę chwilę przybyło do nas bardzo niewiele ładunków. Niepokojem przepełnia nas fakt, że prawie wszyscy nasi rycerze pozbawieni są wierzchowców, nie jesteśmy bowiem w stanie pozyskać koni na miejsce tych, które pozdychały z głodu. Jest zatem sprawą najwyższej wagi, o Ojcze Święty, by ostrzec wszystkich, którzy pragną wziąć na plecy krzyż o tym niedostatku, by mogli odpowiednio przygotować konie i bogate zapasy zboża.

 

Na dziś to tyle. Przemyślcie sobie to wszystko, a zawarte tu i w książce Ronaya przykłady mogą Wam posłużyć jako argument w dyskusji z oczadziałymi zwolennikami otwarcia się na inne kultury. To wszystko już było. I zostało znakomicie i bez niepotrzebnych emocji opisane. Tylko nikt nam tego nie pokazał.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/gabriel-ronay-anglik-tatarskiego-chana-tlumaczenie-gabriel-maciejewski-jr/

 

Jako człowiek obowiązkowy i uczynny jednocześnie, rozumiejący co to znaczy odpowiedzialność za słowo, uruchomiłem ponownie zbiórkę na czynsz za mieszkanie gdzie żyją nasi uchodźcy z Berdiańska – Sasza i Ania. Zebraliśmy w lipcu połowę przyszłorocznego czynszu, teraz zbieramy drugą.

https://zrzutka.pl/fymhrt?utm_medium=mail&utm_source=postmark&utm_campaign=payment_notification

Prośbę tę kieruję do tych, którzy chcą i mogą pomóc. Jeśli ktoś nie chce, albo nie może, nie jest ów komunikat przeznaczony dla niego. To proste.

W dniach 14-15 grudnia w Krakowie, w hotelu Polonia odbędzie się kolejny Kiermasz Książki i Sztuki. Wystawią się: Klinika Języka, Pracownia „Sztuka cięcia”, Agnieszka Słodkowska i Hubert Czajkowski, Tomasz Bereźnicki

 

---

tagi: islam  chrześcijaństwo  krucjaty  trzaskowski  gangi  interesy  społeczeństwo wielokulturowe  mdm 

	gabriel-maciejewski
	21 października 2024 08:48

42     3052    21 zaloguj sie by polubić