Przedwczoraj jechałem do Dęblina, żeby podpisać różne dokumenty opiewające na podłączenie mojego domu do sieci gazowej. Droga z samego rana była okropna, a w radio akurat nadawali wywiad z Adamem Hofmanem. Ja mam na Hofmana alergię, która – od kiedy zmienił image – znacznie się pogłębiła. Kiedy zaś wysłuchałem do końca tego jego wywiadu, pomyślałem, że teraz za każdym razem jak go usłyszę będę popadał w dygot, albo nie daj Boże w śpiączkę. A słucham radia przecież tylko w samochodzie….

Adam Hoffman powiedział, że po aferze z ustawą IPN może się zdarzyć tak, iż Donald Trump pewnego dnia ogłosi na twitterze wycofanie się USA ze zobowiązań sojuszniczych wobec Polski. O mało się nie zabiłem, w Dobieszynie było tak ślisko, że jechałem czterdzieści na godzinę, a i tak nie utrzymałem kierownicy w rękach. Hoffman oczywiście ogłosił te rewelacje w charakterystyczny dla siebie wiosenno-chłopięcy sposób. Potem jeszcze powiedział, że na razie wycofał się z polityki. - Jakie to szczęście – pomyślałem, ale zaraz przyszła inna refleksja. Rozpoczął bowiem Adam Hofman gawędę o Polskiej Fundacji Narodowej i misji, której ona nie wypełnia. Powiedział też, że ta fundacja mogłaby działać nadal, ale może pod innym zarządem. Jak myślicie pod czyim?

Biedni frajerzy, tacy jak my tutaj myślą, że dojdziemy kiedyś do takiego momentu, w którym Polska stanie się obszarem wolności gospodarczej, takim jak była za ministra Wilczka. To są mrzonki i o tym właśnie mówił Hofman w wywiadzie. Chodzi bowiem nie o to, by wszyscy mogli zarabiać, ale o to, by wyznaczyć obszary aktywności gospodarczej przeznaczone dla poszczególnych kast – od braminów począwszy na pariasach skończywszy. Granice tych obszarów nie mogą być dziurawe, to znaczy nie może być tak, że ktoś przenika z jednego obszaru do drugiego, tylko dlatego, że zasłużył na to swoją ciężką pracą i pomysłowością. Nie o to chodzi. Obszary aktywności gospodarczej dzielone według pewnego klucza, jest nim dostęp do łatwego, państwowego pieniądza. Tam gdzie jest łatwy państwowy pieniądze, pochodzący ze spółek skarbu państwa, tam mamy obszar wydzielony dla VIP-ów, czyli dla polityków i ich rodzin. To w jaki sposób ktoś się znalazł w polityce lub choćby tylko na jej obrzeżach, nie jest istotne. Ważne, że tam jest i może jak Hofman wskakiwać i wyskakiwać z tego filmu, a przy tym opowiadać, że Trump wymówi nam sojusz na twitterze. Jest bowiem nieobliczalnym demagogiem.

Niżej mamy te wszystkie rady nadzorcze gdzie siedzą byli funkcjonariusze, dyplomaci wysadzeni z siodła i różne pomniejsze płazy, które nie aspirują do tego, by być na świeczniku, ale wypić i zakąsić by chcieli. Nie mogę wymienić wszystkich obszarów aktywności gospodarczej, z tej prostej przyczyny, że ich nie znam. Znam za to kryterium podziału na luksus nędzę i ono jest z całą pewnością właściwe. Jest nim – powtórzę – łatwy dostęp do państwowych pieniędzy. Jeśli ktoś wierzy, że pracując, starając się i doskonaląc dojdzie do czegoś w życiu i spotka go nagroda w postaci łatwo mnożącego się majątku, ten chyba oszalał. To w ogóle inaczej wygląda. Cała tajemnica tkwi w tym, że pieniądz nigdy nie przestał być towarem. Ja się ni cholery nie znam na ekonomii, ale w książkach historycznych piszą, że dawno, dawno temu pieniądz był towarem, a dziś nie jest. To nieprawda. On nigdy nie przestał być towarem, ale fakt ten skrzętnie przed nami ukryto. Dostęp zaś do towarów luksusowych zawsze będzie wyróżnikiem elit i one nigdy z tego nie zrezygnują, no a tak się składa, że w Polsce naszej, forsa to jest jednak dobro luksusowe, a łatwa forsa, to luksus najwyższej klasy. No dobrze, ale ciągnijmy tę klasyfikację dalej. Na samym dole są miejsca gdzie nie ma w ogóle pieniądza. Obszary, na których mieszka większość z nas, to miejsca, gdzie trzeba się namachać siekiera albo piłą, żeby trafić parę złotych. To się trochę poprawia, a ja poznaję to po tym, że moje drewno nadal jest niepocięte, bo ten elegancki pan filozof pracy, który miał to zrobić, nie pojawił się już więcej. Widocznie nie potrzebuje moich pieniędzy. Są obszary, gdzie stopień nasycenia pieniądzem jest tak niski, jak stopień nasycenia smardzami naszego tutaj, położonego nieopodal lasku, czyli zerowy. No, ale żyć trzeba i coś robić trzeba. Ludzie z takich miejsc usiłują coś zdziałać i jakoś się starają, ale zwykle pozostaje im emigracja. No, ale czasami człowiek ma szczęście i znajdzie swoje smardze, tam gdzie ich nigdy wcześniej nie było. Jak jechałem jesienią z moim kolegą Czarnym do Grodziska, on mi nagle oznajmił ni z tego ni z owego – wiesz smardze u nas rosną. Nie uwierzyłem. A musicie wiedzieć, że miejsce, w którym się wychowaliśmy, czyli Rycice, to jest taki rezerwat, gdzie nawet Geronimo nie chciałby zamieszkać, a łatwego pieniądza nie było tam nigdy. Tak się jednak złożyło, że populacja cała, utrzymująca się ze zbieractwa i kłusownictwa, wytworzyła wokół siebie rynek prawdziwy. Taki jak w kapitalizmie z podręczników. Czarny doszedł w tym do mistrzostwa. Teraz zaś – przez te smardze – osiągnął już chyba szósty dan jeśli idzie o gospodarkę wczesnokapitalistyczną. - Może mi powiesz gdzie one rosną? A trzeba Wam wiedzieć, że wszystkie zagajniki, ba – co tam zagajniki – wszystkie krzaki i kępy traw w okolicy mamy wdrukowane w pamięć i potrafimy je nazwać i umiejscowić w przestrzeni. Tak więc mógł mi zdradzić to miejsce z niezwykłą w innych okolicznościach precyzją. On zaś rzekł – chyba zwariowałeś – składałem uroczystą przysięgę, że nikomu nie powiem. I nie powiedział. A znamy się przecież od przedszkola. Za którymś kolejnym pobytem pokazał mi słoik marynowanych smardzów. - Tak to gówno wygląda – rzekł – i ludzie za to płacą, a potem tu dzwonią i mówią, że nigdy nic tak pysznego nie jedli. - A ty to zjadasz? - No skąd – on na to – wygląda to jak ludzki mózg, a smaku nie ma wcale. Spróbować mi nie dał, bo chodziło przecież o gospodarkę wczesnokapitalistyczną. Na obiad zjedliśmy gulasz z serc, jak cywilizowani ludzie.

No i teraz powiedzcie, czy taki Hofman myśli w ogóle o tym gdzie mogą rosnąć smardze? Nie, on myśli o tym, że jak wypierniczą Świrskiego z PFN to on zajmie jego miejsce i będzie robił to co do tej pory, czyli nic, albowiem o to właśnie chodzi, żeby robić dobre wrażenie w czasie kiedy łatwy pieniądz, niedostępny z przyczyn systemowych zbieraczom smardzów, będzie płynął na konto. Nic więcej się nie liczy. Ktoś przebiegły może teraz puknąć się w czoło i rzec – no tak, ale taka postawa oznacza, że wszyscy ci ludzie są na czyjejś łasce i znajdują się poza granicami innych ważnych obszarów, o których istnieniu być może nie mają pojęcia. Jakich? To proste, znajdują się poza granicami obszarów, gdzie podejmuje się decyzje. To prawda, ani Hofman, ani nikt z tych ludzi, którzy znajdują się w miejscu gdzie łatwy, państwowy pieniądz jest na wyciągnięcie ręki, nie podejmują żadnych decyzji. To jest ich koszt i oni się na to godzą. Ze szkodą rzecz jasna dla tych, którzy zbierają smardze. Oni patrząc na Hofmana i Świrskiego mogą tylko zaciskać pięści z wściekłości. Ich bowiem nikt nie zwolni z podejmowania decyzji i nie będzie ich usypiał pieniądzem. Oni muszą się rozglądać za smardzami i strzec pilnie ich tajemnicy, obojętnie jak śmiesznie by to nie wyglądało. A gdzie są te obszary, w których podejmuje się decyzje? Hofman twierdzi, że na twitterze, ale ja mam wątpliwości. A Wy? Jak myślicie?

 

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć. Budowa jachtów po 35, Berecci, Irlandzki majdan i Kroniki klasztoru w Zasławiu po 10. Sanctum regnum po 30 zł. Na tej samej stronie dostępny już jest nowy komiks Tomka Bereźnickiego zatytułowany „Kościuszko. Cena wolności”.

---

tagi: homfan  świrski  smardze  spółki skarbu państwa 

	gabriel-maciejewski
	7 lutego 2018 09:11

16     2596    10 zaloguj sie by polubić