Wysoki diapazon moralny służy prawie zawsze do ochrony bardzo małych interesów. Żeby tam interesów, powiedzmy sobie wprost – szajb. Chodzi o to, by powołując się na najwyższe autorytety moralne niszczyć życie bliźnich, a konkretnie własnej rodziny. Chodzi też o to, by szukać charyzmatów totalnej władzy tam gdzie ich w istocie nie ma czyli w doktrynie chrześcijańskiej. W systemie tym bowiem panujący jest jednocześnie najniższym sługą. Żeby z tego ambarasu wybrnąć i ocalić swoją pozycję władcy świeccy aranżowali ruchy heretyckie i opierając się na nagiej sile, domagali się respektu oraz uznania iż to im Pan Bóg powierzył władzę. Wszelkie małe aspiracje, czy to w zakładach pracy, czy to w rodzinach są pochodną aspiracji cesarskich. I zwykle tak samo jak one się kończą. Może przypomnę czym – buntem baronów, koronowaniem się za pomocą fałszywych regaliów, szukaniem pomocy w organizacjach z istoty wrogich, nagą przemocą, której zwieńczeniem jest całkowita destrukcja charyzmatu władzy. Pokusa jednak, by do niego powracać obsadzając w roli cesarza coraz to innego jakiegoś watażkę jest nie do zwalczenia. Moim zdaniem wynika z zaburzeń umysłowych względnie hormonalnych. Niczego więcej tam nie ma, a już na pewno nie ma tam chrześcijańskiej pokory i chrześcijańskiej cierpliwości. Jest za to wielka chęć do formułowania ocen moralnych, które oczywiście nie dotyczą osoby formułującej, albowiem ona otrzymała władzę z rąk Boga samego.

Postawy takie są w zasadzie jednostkami chorobowymi i należałoby je leczyć. Nikt tego jednak nie czyni, albowiem ludzie nauczyli się żyć z takim szaleństwem obok, albo je omijać, albo drwić z niego. Poza tym traktuje się to jako wewnętrzną sprawę organizacji, w tym także rodzin. Sprawa jest moim zdaniem głębsza i ma wymiar religijny. Jest – jak zasugerowałem wyżej – ostatnim reliktem dworskich herezji, których efektem było mianowanie antypapieży, instalowanie grup heretyckich w pobliżu portów i inne ciekawe sprawy, o których tu zwykle rozprawiamy. Myślę, że przede mną nikt tego tak nie oceniał i nikt nie wskazywał, że korporacyjny i domowy zamordyzm jest po prostu nie miły Bogu, choć się na niego bez przerwy powołuje.

Zwróćcie uwagę, w jaki sposób mówi się o autorytecie ojca. To jest moim zdaniem niezwykłe, ale często ten autorytet ojca jest porównywany z autorytetem Boga. No, a jeśli nie Boga to kogoś, kto stoi trochę niżej. Tym kimś nie jest oczywiście papież, albowiem on nie ma narzędzi wykonawczych, a poza tym, tak jak cała hierarchia zawiera kompromisy z organizacjami wrogimi chrześcijaństwu, całkowicie dewastujące postawy. Niezwykle łatwo jest przekonać mężczyzn do takiej interpretacji. Im są oni słabsi, bardziej roszczeniowi, leniwi i wymagający od innych, tym przychodzi to lżej. A jeśli ktoś postawi na tym jakąś kanoniczną pieczątkę, to już koniec.

Dziwne, że nikt w tego rodzaju formacji nie dostrzegł jeszcze żadnego podstępu. Być może przez fakt, że feminizm jest wskazywany jako główny wróg rodziny i chrześcijaństwa, a przez to wszystko co kojarzy się z mężczyznami, nieważne jak i nie ważne w jakim kontekście, musi być właściwe i dobre.

Nie musi. Powtórzę – postawa taka – prawie zawsze, prowadzi do serii katastrof i skutkuje zniechęceniem otoczenia do Kościoła, chrześcijaństwa, ojcostwa i wszystkiego, co ma w sobie choćby cień ładu.

Jeśli zaś ktoś się chce upierać, że ojciec jest jednak jak Bóg, to przypominam, że Bóg jest niewidoczny i nie wchrzania się we wszystko, co mu się nie podoba.

Dziwi mnie też, że ludzie z taką łatwością potrafią przełożyć system hierarchiczny Kościoła na swoja osobistą sytuację, ale unikają ocen dotyczących dziejowych i politycznych realiów, w których ta hierarchia funkcjonowała. Tak więc odnoszą się do pewnego preparatu, a nie do prawdy. No, a jeśli mamy preparat, to ktoś go chyba musiał spreparować? Kto?

Tu żadne sugestie, nie mówiąc o zarzutach paść nie mogą, albowiem hierarchiczna hagada utrzymująca postać ubóstwionego ojca jest poza krytyką.

Jedna nuta dźwięczy w niej najsilniej. Jest to pogarda dla słabości rozumianej jako wyciąganie ręki do zgody i szukanie kompromisów. Cesarscy nie szukają bowiem kompromisów. Oni szukają wyłącznie triumfu. I nie przestają się za nim rozglądać, zanim nie dostaną porządnie w skórę. Zanim ich władza nie zostanie skompromitowana, złamana i unieważniona. Nawet wtedy jednak znajdą się tacy, którzy zechcą im pomóc wstać z podłogi.

Piszę to wszystko z bardzo głębokim przekonaniem, a im więcej osób o znanych mi nazwiskach zaczyna opowiadać o hipokryzji papieża, korupcji w hierarchii, moralnym upadku tejże, tym silniej się przekonuję, że mam rację. Oni jej nie mają, albowiem nie są nawet w stanie dostrzec, że ktoś im narzucił postawę, którą realizują i ktoś czerpać zamierza z tego zyski. Polityczne, finansowe, moralne, w zasadzie każde.  Będąc niewolnikami są przekonani, nie tylko o swojej wolności, ale także o władzy. Ta jest w każdym przypadku fikcją. Władza bowiem manifestuje się w ramach prawa. I pokażcie mi teraz takiego przedstawiciela elit cesarskich, którzy potrafiłby działać w ramach prawa, bez postawienia na samym początku postulatu jego zmiany? Pokażcie takiego przedstawiciela elit cesarskich, który rozumiałby ducha praw, a nie upierał się przy jego literze?

Kiedy już stara tradycja podporządkowywania sobie władzy duchowej przez świecką i władzy moralnej przez siłę, zostanie przefiltrowana przez słabe i roszczeniowe umysły współczesnych reformatorów życia religijnego i rodzinnego, nabiera nowego znaczenia politycznego. I ono jest dziś już tak nachalne i tak widoczne, że tylko ktoś naprawdę źle zorientowany nie dostrzeże co się dzieje. Oto potrzeba potwierdzenia własnej pozycji, każe wielu ludziom wyrażać przypuszczenie, że być może Władymir Władymirowicz, człowiek stanowczy i zdecydowany jest lepszą podporą porządku, a co najważniejsze pozycji ojca w rodzinie, niż ten zdrajca i skorumpowany degenerat, papież Franciszek.

Myślicie, że przesadzam? Nie przypuszczam. Jestem wręcz pewien, że wielu godnych ojców czeka tylko na odpowiedni sygnał, żeby wziąć wreszcie sprawy w swoje ręce. Bo jeśli nie oni, to kto? Jeśli nie teraz, to kiedy?

Dla nich między innymi warto powadzić tego bloga i organizować różne pogadanki.

---

tagi: kościół  polityka  władza  hierarchia  rodzina  korporacja  ojcowie 

	gabriel-maciejewski
	22 lutego 2022 10:37

37     3399    17 zaloguj sie by polubić