Miałem dziś znów pisać o recenzentach pracy Wacława, ale przełożyłem to na jutro. Uważam bowiem, że trzeba dać odpowiednie słowo pewnej rzeczy – jak to celnie ujął swego czasu poeta. Konkretnie zaś planom i występom posła Brauna i jego akolitów, którzy przed otwarciem przekopu mierzei i przed przyszłorocznymi wyborami czynią ewidentnie jakieś zaciągi młodzieżówek pod swoje sztandary.

Od kilku dni obserwatorzy tych zjawisk ekscytują się tym, że Braun napisał książkę wraz z Pińskim, a książka ta ma tytuł „A więc wojna”. Niestety nie można postawić autorom zarzutu, że są trywialni, albowiem nie istnieje w Polsce wychowanie polityczne i takaż dojrzałość, a przez to przede wszystkim treści trywialne znajdują nabywców. Porywy emocji, zaś, jakie czują ludzie ekscytujący się powierzchownie różnymi zagadnieniami, są właśnie najcenniejszą zdobyczą istot takich jak poseł Braun. To jedna kwestia, a teraz kolejna. Nie prawdą jest, że poseł Braun napisał cokolwiek, albowiem dostaje on zadyszki po trzech akapitach i mowy nie ma o tym, by sam z siebie pociągnął dłużej jakąś narrację. Poza tym nie ma na to czasu, albowiem zajmuje się wieszczeniem klęsk i dramatów, co wyraźnie widać w tytule wspomnianej tutaj książki. Ludzie, którym się w głowach przewraca od nadmiaru głupich myśli chętnie przyjmują takie hasła jak „A więc wojna”, bo wydaje im się, że to nie niesie za sobą żadnych konsekwencji. I rzeczywiście w przypadku Brauna nie niesie, albowiem wszystkie jego poczytania mają taki charakter i taką strukturę, jak karnawałowe czapki z krepiny wręczane nam niegdyś w przedszkolu. Dodają powagi, ale tylko tym, którzy nie skończyli jeszcze szóstego roku życia. Numer ten jednak ciągle przechodzi i ciągle jest stosowany, albowiem nie istnieją żadne poważne organizacje, które zagospodarowałyby czas i emocje młodych i starszych mężczyzn. Szczególnie tych, którzy nie mają jeszcze żon lub już nie mają żon, a także takich, którzy nie posiadają zbyt wielkich dochodów lub pasji, które należałoby zagospodarować i o nich myśleć. Mam nadzieję, że niebawem się to zmieni, albowiem rozbudowuje się armia. I jest to armia taka, jak należy, to znaczy nie patologiczna, a przynajmniej na razie nie patologiczna. To ważny moment w życiu naszej społeczności, albowiem jakiś tam procent, to nic że niewielki, kilku roczników wchodzących w życie, zostanie przeszkolony w obsłudze wysokich technologii. Zostanie też wdrożony do dyscypliny i godziwie za to wynagrodzony, a przez to inaczej spojrzy na pewne sprawy. Nas tutaj nie musi to nawet interesować, nie musimy nawet patrzeć w tamtą stronę, bo mamy inne sprawy na głowie i myślimy o czym innym. Poza tym oferta ta nie jest kierowana do nas. Ważne, że ludzie ci nie zostaną pozostawieni sami sobie, a przez to będą bardziej odporni na zawodzenia samozwańczych proroków.

Jasne jest, że napisanie kolejnej „książki” podobnie jak wszystkich wcześniejszych „książek” oznacza tyle jedynie, że słupki popularności spadają i należy zwierać szeregi. Pomijam świadomie propagandowy aspekt tych występów i popisów, albowiem jest on zbyt żenujący. Jedyne na co chciałbym zwrócić uwagę to fakt, że ich coraz niższy poziom unieważnia właściwie całą komunikację polityczną w kanałach obecnych na YT. I jedyne co można zrobić to wskazać kierunek zsuwania się w nicość tych występów, bo tylko wtedy jest szansa, że niektórzy oczadziali się opamiętają.

Nie ma wątpliwości co do tego, że działalność posła Brauna podobnie jak działalność posła Mikke są częścią propagandy moskiewskiej, nawet jeśli się kiedyś okaże, że obaj byli podwójnymi agentami, nie będzie to miało znaczenia. Nie awansują w ten sposób nawet na Bagsika i Gąsiorowskiego. O tym, by uciekli do Izraela też nie może być raczej mowy.   

To co uprawiają obaj, wliczam w tę działalność również te wszystkie „książki”, to zestaw sugestii jawnie pornograficznych, żywo podobnych do tego, co pokazuje w sieci rzecznik prasowy kremla – pani Sacharowa. Nie młoda już przecież kobieta, ze śladami poważnych schorzeń na przypudrowanej twarzy, obnażająca kościste kolana i łapiąca młodocianych na różne sugestie demonstrowane w czasie jedzenia dużych, czerwonych truskawek. Wszystko to jest częścią jakiegoś cybernetyczno - propagandowego planu, który w swojej dyscyplinie politycznej powiela poseł Braun. Fakt, że ciągle napotykamy tego rodzaju treści, wyrażone słowem i obrazem, oznacza, że ktoś gdzieś zatwierdził ich skuteczność. Ten ktoś uznał także, że charyzmat posła Brauna nie może się wymydlić. Jestem innego zdania. Przejdźmy już jednak do zabaw słownych, które tak kochają wszyscy demaskatorzy politycznych podstępów. Hasło – a więc wojna – pochodzi, o ile dobrze pamiętam - z nagłówków gazet wydrukowanych 1 września 1939 roku. Zostało już w popkulturze powielone mnóstwo razy i teraz jest powielane po raz kolejny, albowiem zatytułowana tak „książka” adresowana jest wyłącznie do ludzi nie rozumiejących niczego. To trzeba powiedzieć wprost – do durniów. Dokładnie tak, jak zdjęcia Zacharowej, które są ilustracją parafrazy słynnego powiedzenia – obiecanki macanki, a głupiemu stoi. Przepraszam jeśli kogoś uraziłem.

Proponuję, jeśli uważacie, że to za mocne i zbyt dosadne, inne egzegezy i motywacje dla działań wymienionych tu osób, wprost pochodzące z dzieł pop kultury wyprodukowanych w czasach kiedy cybernetyka święciła triumfy, a poseł Mikke prowadził wolnościowe wydawnictwo. Mam na myśli sławne, emitowane po wielokroć w telewizji seriale – „Nisko coraz niżej” i „Polskie dragi”. Jeden tytuł wskazuje na kierunek, w którym zmierzają akolici posła Brauna wraz z nim samym, drugi zaś sugeruje jakie też mogą być źródła ich inspiracji.

I teraz pora na powrót do omawianych tu wczoraj treści, zawartych w recenzji książki przetłumaczonej przez Wacława. Autorzy jawnie wskazali granicę, za którą nie możemy posuwać się my, ludzie spoza certyfikowanych grup akademickich. Nie możemy w zasadzie nic. Wszystko bowiem wymaga specjalnych działań, którym mają towarzyszyć odpowiednie oprawy ceremonialne. To widać wyraźnie w tekście recenzji. Te działania jednak są tylko sugestią, albowiem system publikowania treści istotnych w zasadzie nie istnieje. Treści te mają pozostać poza zasięgiem czytelników. Dla ich własnego dobra rzecz jasna. Jakieś treści jednak muszą być dla odbiorców dostępne i musi być im nadana stosowna powaga, żeby mogły tym odbiorcom podnieść samoocenę i dostymulować ich emocje. I tu wkraczają na scenę po kolei: pani Sacharowa, poseł Mikke i poseł Braun. Można do tego jeszcze dodać Franka Zalewskiego, który znudził się i zraził zapewne stosunkami na polskich uczelniach. Potem zaś postanowił wziąć sprawy w swoje ręce i zakręcić różnymi gawędami tak, że z karuzeli tej wypadłaby nawet Sacharowa z truskawkami. Pomiędzy tymi ekstremami – hermetyczną i bezwładną akademią, zakazującą wprost publikacji ważnych tekstów i pornografią dosłowną, polityczną i naukową, ma się rozciągać szczery step i całkowity ugór. Nic tam nie może rosnąć. Tego nie rozumieją demaskatorzy politycznych spisków, ani konsumenci truskawek, albowiem ich wrażliwość nie wzniosła się nigdy poza poziom seriali wszech czasów – Polskie dragi i Nisko, coraz niżej….I tak niestety pozostanie, no chyba, że się zapiszą do wojska.

---

tagi: książki  polityka  propaganda  pornografia  poseł braun  rzecznik zacharowa  poseł mikke  truskawki 

	gabriel-maciejewski
	28 lipca 2022 08:19

55     3809    18 zaloguj sie by polubić