W zasadzie wszystko co czytamy z zakresu tak zwanej literatury, to są teksty rytualne. Czyli zaklęcia. Takim rytualnym tekstem nie jest Biblia, ona nabiera dopiero charakteru rytualnego poprzez włączenie wybranych fragmentów w misterium jakim jest Eucharystia. Przed tym zabiegiem Biblia to dzieje Izraela i Dobra Nowina, czyli kawałki w zasadzie reporterskie opisane z dużą dokładnością i dbałością o szczegóły. Choć w wielu miejscach powtarzają się one, kiedy siadamy do lektury o nudzie nawet nie może być mowy. Biblia to też pismo objawione, a to znaczy nie nadające się do indywidualnych interpretacji. Choć wielu ludzi właśnie na indywidualnych jej interpretacjach porobiło kariery.

Jak to wczoraj wyjaśniłem, nie zajmujemy się tutaj taką działalnością, ale próbujemy zorientować się, dlaczego Pan Bóg przewidywał tak srogie kary dla swojego ludu i jaka rzeczywistość ten lud otaczała, czyli na jakie pokusy był on wystawiony. No i wychodzi nam, że kary były adekwatne. Dziś zaś zajmiemy się pokusami. Co innego pokusa indywidualna, którą każdy łatwo rozpoznaje, nawet jak się oszukuje, że to nic takiego. Co innego jednak pokusa dotycząca zbiorowości, konsolidowanej prawem. Tam jej zakres zależy od dynamiki obrotu informacją i intencji człowieka, który te informacje w obieg wprowadza. Nie wiemy jak było ze znajomością prawa wśród ludu, wiemy że znali to prawo król, kapłani, prorocy i urzędnicy. Jak było z resztą? Coś tam pewnie wiedzieli po łebkach, jak my dzisiaj. Posłuszeństwo Bogu, zapisane w prawie równało się dla nich jednak posłuszeństwu królowi. No więc zdeprawowanie króla oznaczało zdeprawowanie ludu. Zawory bezpieczeństwa, jakie pozakładał Pan w miejscach kolportażu informacji, a także tych o największym natężeniu pokus, czyli prorocy, nie zawsze działali i nie zawsze mieli posłuch. Bo często lud był tak zdeprawowany postawą króla i jego otoczenia, że niewiele dało się zrobić. Okoliczność ta, mam wrażenie, że nie dość dobrze rozpoznana, wywołuje w niektórych czytelnikach Pisma pewien rodzaj oburzenia. To znaczy uważają oni, że sprawiedliwi powoływani przez Pana są zbyt brutalni dla tych, którym muszą zalecaną sprawiedliwość wymierzyć. Jednocześnie, nie zawsze, ale często, ci sami ludzie domagają się, by wykonać jakiś akt sprawiedliwości wobec osób dewastujących nasz kraj i spychających go ku degrengoladzie całkowitej. No, ale jak? Tego nie wiemy, bo wymiar sprawiedliwości ustawiony jest ostrzem do ludu, nie do polityków. I trzeba uważać, co się mówi i czyni. Dobrze też wiemy, że okoliczności, w których się znajdujemy to nie wyraźna, wytyczona przez Boga na pustyni, granica między dobrem, a złem, sprawiedliwością, a podłością, ale jakieś bagno, w którym brniemy zapadając się nieraz po pas, i szukając wzrokiem suchszego miejsca. Nawoływania zaś, jakie słyszymy z oddali, które mają nas wyprowadzić z tego błota, to są właśnie fragmenty tekstów rytualnych. Dochodzą one wprost z przedsionka świątyni Baala.

Zanim do nich przejdziemy, skupmy się na owych brutalnych czynnościach, jakich – na polecenie Boga – dokonują ci, którzy mają uzdrowić sytuację w Izraelu i Judzie. Skupmy się też na niewesołej misji proroków. Taki Elizeusz, kiedy idzie drogą, narażony jest na szyderstwa dzieci. Wołają na niego łysek. On zaś upomina je, ale bez skutku. W końcu rzuca przekleństwo, a z lasu wypada niedźwiedź, który te dzieci masakruje. Pismo mówi, że aż 42 dzieci zostaje zabitych. Ktoś może się zdziwić, a ktoś uśmiechnąć, że to takie bajki, które w nie dość poważnym świetle stawiają proroka. Dlaczego w ogóle przychodzą ludziom do głowy takie myśli? Bo są wychowani na tekstach rytualnych i nie rozumieją, że prawda przeznaczona dla nich jest w prostym opisie. Elizeusz, jak wszyscy prorocy działał w bardzo trudnych warunkach. I nie miał czasu na głupstwa. Pan podpowiadał mu co ma czynić, a on przekazywał tę wiedzę dalej. I nie były to rytualne formuły, ale instrukcje do wdrożenia. I są takie momenty w historii Elizeusza, kiedy wydaje się, że już, już i wszystko zostanie naprawione. Tak jest, na przykład, w momencie, kiedy sługa Elizeusza, na jego polecenie, potajemnie namaszcza na króla Jehu, wysokiego oficera wojsk izraelskich. Wszystko dzieje się w tajemnicy i ma to zapewne swoje uzasadnienie. To jest dobry wybór, bo Jehu, po namaszczeniu, działa sprawnie i zachowuje się  – iluż przede mną użyło tego porównania – jak Michael Corleone w filmie „Ojciec chrzestny”. I co? Czy zaprzestano kultów bałwanów? Czy zerwano z nierządem sakralnym? Czy lud powrócił do Pana? Prawie. Zawsze było jakieś „prawie”. Jehu niby był dobrym królem, ale nie zniszczył wszystkich bałwanów. Stały one na wzgórzach niczym znaki dla kogoś, kto mógł je obserwować z bardzo daleka. Ciekawe dla kogo?

Wiki pisze, że wywołał on powstanie, by przywrócić religię „jahwistyczną”, ale nie zrezygnował z najstarszego bożka królestwa, czyli złotego cielca. Sercem i mózgiem tego powstania był Elizeusz, z którego dzieci szydziły na drodze.

Jehu w końcu, wiemy to z wiki, która powołuje się inskrypcje asyryjskie, złożył hołd królowi tego państwa. Palenie i jedzenie dzieci, połączone z prostytucją sakralną, czyli ogólna dewastacja więzi społecznych, znów weszła w modę. Czy ludzie nie mogli się opamiętać sami z siebie? Wszak rozumieli, co jest złem, a co jest dobrem, bo mimo grzechów i deprawacji tradycja trwała? No właśnie, chyba nie mogli, a przeszkadzały im w tym, jak przypuszczam, szeroko kolportowane teksty rytualne. Nie mają one nic wspólnego z prostym opisem, ale są intencjonalne i mają kilka ukrytych znaczeń. Po pierwsze mają utwierdzić prostaczków, że zabijając własne dzieci czynią dobrze. I żadna kara ich za to nie spotka. Wprowadzają więc nowy porządek w życie, który temu życiu zaprzecza, neguje przyszłość, a to znaczy, że skazuje wszystkich jego uczestników na piekło. Po drugie mają one aspekt wychowawczy, to znaczy kreują liderów. Pan bowiem wskazuje nam poprzez swoje słowa, że grzech pierworodny jest w każdym z nas, a niektórzy mają też skłonności do nieprawości i słabe zawory bezpieczeństwa. No i to właśnie z nich, poprzez teksty rytualne, kreuje się liderów. Czego? Ponoć nowego porządku. Nie ma żadnego porządku, jeśli nie ma przyszłości. A nie ma jej, bo zabijamy dzieci. Są to w takim razie liderzy chaosu. Oni zawsze odpowiadają na wezwania znajdujące się w tekstach rytualnych. Nigdy nie powiedzą – nie.

W miejsce proroków, których niełatwą misją obarczył Bóg, zjawiają się znawcy i tłumacze tekstów rytualnych. Mają oni ofertę dla wątpiących. Takich, co idąc po bagnie, nie mówią – ale tu piachu nawiało! Za to zatykają nos, żeby się nie zatruć siarkowodorem. Tłumacze i znawcy tekstów rytualnych tworzą system wewnętrznej lojalności, który z kolei – w oczach wątpiących – gwarantuje trwałość złudzeń. Nie ma w zasadzie nikogo, kto by mógł się temu przeciwstawić.

Chciałbym teraz wskazać na dwa rodzaje tekstów rytualnych, które wszyscy dobrze znamy, a przynajmniej znać powinniśmy. Pierwszy to teksty o charakterze dyscyplinującym – policyjne rzec można. Zaliczam do nich całą twórczość Fiodora Dostojewskiego, niemożliwie kokieteryjne brednie, kończące się zawsze w ten sam sposób, wezwaniem do posłuszeństwa Baalowi. Nie wiem czy pamiętacie jak się kończy „Zbrodnia i kara” lektura szkolna, kreowana na jedno z największych literackich osiągnięć ludzkości. Co to w ogóle znaczy? No tyle, że jest tam duża ilość trudnych do zakwestionowania zaklęć. Czy rzeczywiście trudnych? Nie, tyle tylko, że na ich straży stoją znawcy i tłumacze tekstów rytualnych. I trzeba by zacząć od zakwestionowania ich misji. Kłopot w tym, że to oni są przewodnikami wiodącymi nas przez bagno.

Czy ktoś pamięta jak kończy się powieść Dostojewskiego „Zbrodnia i kara”? To może przypomnę. Oto młody degenerat, który swoje życie przepierniczł na kontemplację własnych obsesji, a potem zamordował staruszkę, bo mu się zdawało, że jest narzędziem sprawiedliwości, wysłany zostaje przez urzędników pilnujących diabolicznego porządku, na Syberię. Towarzyszy mu nierządnica współpracująca z policją, czyli ze strażnikami świątyni Baala. Na Syberii oboje przechodzą przemianę duchową, a to znaczy - zaczynają szczerze służyć systemowi. Wątki takie przeplatają się przez całą twórczość Dostojewskiego, co wskazuje jasno na rytualny charakter tej literatury, czyli taki, który oddziela człowieka od słowa i porządku bożego. Czyni go za to więźniem porządku policyjnego.

Z tego rodzaju tekstów rytualnych początek biorą inne, których celem jest wywyższenie ludu i ustawienie go w miejscu Boga. Żeby przeprowadzić tę operację na wielką skalę, bo w naszych czasach tyko wielka skala może się liczyć, trzeba wskazać ludowi kogoś, kto jest słaby, niepotrzebny i słabością swoją czyni lud upośledzonym. I to może być tylko Jezus Chrystus. I autorów kreujących takie teksty rytualne znajdziecie bardzo wielu. Nigdy jednak nie możecie zapominać skąd się one biorą. Z tych pierwszych, gdzie Bóg zamieniony jest w policjanta, potem zaś, w tych drugich, na miejscu Boga pojawiają się przestępcy kreowani przez policję, po prostu, negujący przykazania i dokonujący masowych zbrodni, lub tylko zajmujący się deprawacją ludu. Ci ostatni nie są wcale najmniej winni.

Mam wrażenie, być może błędne, że znajdujemy się w momencie, kiedy kolportaż zaklęć wygasa, a nadchodzi pora na czyn. Czyn ten wcielą w życie ludzie, którzy wykreowani zostali za pomocą zaklęć z trzeciego rodzaju tekstów rytualnych, czyli takich, które ich uwiarygodniają. One są najgorsze. Niestety nigdy nie są rozpoznawalne. Jak działają? Bardzo prosto. Jeśli ktoś pisze, na przykład, o Jerzy Popiełuszce, lud uważa, że jest on trochę jak Popiełuszko. Jeśli zajmuje się rozkminianiem skomplikowanych zagadnień z Biblii, uważają go za proroka. Szczególnie jeśli, prócz właściwych zainteresowań, wyróżnia się odpowiednim wyglądem. To znaczy ma pałające oczy lub zamyśloną twarz i patrzy uporczywie w jeden punkt. Taki nie może się mylić i nie może mieć złych intencji. Teksty rytualne w jego wykonaniu, to jednak jedynie wstęp. Ludzie tacy bowiem przygotowywani są do wywierania bezpośredniego wpływu na lud. Za pomocą charyzmy. I na tym etapie właśnie się znajdujemy.

A co z prawdziwymi prorokami, zapytacie? A nic, dzieci po staremu wołają na nich – łysek. I nikt się za bardzo tym co mówią i piszą nie przejmuje.

Ponieważ ja nie aspirują do żadnej z wymienionych tu ról, a jestem jedynie sprzedawcą detalicznym, mam prośbę. Właśnie przyszła faktura za Contrerasa. O mało nie zemdlałem. Do tego jeszcze tłumaczenie i okładka. Jeśli ktoś zechciałby kupić egzemplarz lub dwa, by ułatwić mi życie w najbliższych tygodniach, będę wdzięczny.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/pamietnik-kawalera-zakonu-sw-jana-alonso-contreras/

---

tagi: literatura  jezus chrystus  biblia  ewangelia  kolportaż  rytuały  elizeusz  teksty  wtajemniczenie  prorocy 

	gabriel-maciejewski
	19 listopada 2024 10:06

30     2091    18 zaloguj sie by polubić