Dziś nie będzie łatwo, a to z tego względu, że tekst, który za chwilę napiszę będzie korespondował z tekstem wczorajszym i przedwczorajszym. Te zaś podobały się, ale jakby trochę, albowiem część osób nie wierzy w zasadność moich tez i uważa, że są jakieś możliwości utrzymania dotychczasowych narracji wychowujących Polaków na dobrych obywateli i ludzi. I że trzeba ocalić co się da, bo cóż nam zostanie? Nie będzie też łatwo z tego powodu, że rekomendowałbym Wam najpierw przeczytanie tego oto materiału.

https://historia.rp.pl/historia-polski/art41887281-akcja-pod-arsenalem-bez-legendy

To co tu przeczytacie było wygłoszone w formie wykładu przez Macieja Frycza, na konferencji w Wąsowie. Maciej zaczął przygotowywać książkę o tych wypadkach, z obszerną bibliografią, ale miał też inne zajęcia, więc książka choć na ukończeniu, wydana nie została. No i pierwszą pozycję na rynku dotyczącą tego czym w istocie była Akcja pod arsenałem, wydał pan Wójcik.

Jak możemy się zorientować już od pierwszych zdań, jest to literat pełną gębą, który na żadne kompromisy nie chodzi i odbrązawia co się da z pasją i zacięciem. To z jednej strony dobrze, a z drugiej źle. Jego bezkompromisowa postawa i chęć dotarcia do prawdy spycha bowiem ciężar dyskusji, która musi eksplodować po ukazaniu się tej książki, na kwestię – czy można ujawniać prawdę i dewastować mity, czy też lepiej tego nie czynić? To jest jedna z wielu pułapek czyhających na autorów i czytelników, którym wydaje się, że książki napisane zostały dla nich i tylko dla nich. Że nie powstały na zlecenie, a autor nie miał przy pisaniu licznych ograniczeń i nie stawiano mu warunków. Czytelnicy więc, jak zawsze, czyli jak wczoraj i przedwczoraj, domagać się będą by za bardzo jednak nie dewastować. Bo szkoda i coś musi nam przecież zostać w rękach. Czyli co? W imię dobra przyszłych pokoleń ocalić musimy choć kawałki prowokacji, jakie wobec nas stosowano, bo przecież pokolenia się na tym wychowały? Dobrze rozumiem? A teraz będziemy wychowywać kolejne pokolenia na tym samym schemacie i dziwić się, że znów wszystko poszło nie tak, a także prowadzić dyskusje o tym czy warto burzyć misterne i mitomańskie konstrukcje, bo przecież szkoda, wszak wywoływały w nas tyle pozytywnych emocji. No i mogliśmy się przez chwilę poczuć jak Zośka z Rudym. Nie mogliśmy i obyśmy nigdy nie musieli się tak czuć. Nie można bronić takich złudzeń. To jest działalność zbrodnicza i do zbrodni prowadząca.

Zacytuję teraz samą końcówkę tekstu pana Wójcika, tekstu długiego i szalenie pretensjonalnego, bo każdy się już zapewne domyślił, że chwaląc go wyżej, żartowałem jedynie. Znacie mnie przecież. Oto ten fragment:

 

To, czego nie powiedział nigdy wprost Bernard Zakrzewski, dopowiedział po wojnie tajny współpracownik SB o pseudonimie Czwartek. Ten tajemniczy konsultant historyczny bezpieki w latach 70. napisał zdumiewający dokument. „Czwartek” zdradził, że Gestapo przygotowało więcej niż jedną próbę odbicia przez AK więźniów wracających z Szucha na Pawiak. Takie inscenizacje, twierdził, dawały niemieckim służbom podwójną korzyść. Po pierwsze, „uratowany” agent mógł nadal działać w poprzednim środowisku albo przejść do pracy w innej, z punktu widzenia Gestapo jeszcze ważniejszej, grupie. Po drugie, żołnierz podziemia, który taką akcję odbicia więźniów zorganizował, z automatu stawał się w swoim środowisku gwiazdą – zyskiwał prestiż, zaufanie przełożonych, a niekiedy awansował. Według „Czwartka” przynajmniej jeden z takich oficerów był agentem Gestapo.

Informator SB upierał się także, że organizując sfingowane odbicie, Niemcy gotowi byli poświęcić funkcjonariuszy nadzorczej służby więziennej osłaniających furgonetkę. Tak się właśnie stało pod Arsenałem.

Czy ma to jakieś znaczenie dla legendy akcji Szarych Szeregów? Prawdopodobnie nie. Mit stworzony przez Kamińskiego jej bohaterów unieśmiertelnił. To właśnie na tej legendzie podziemie zbudowało morale młodej konspiracji. „Kamienie na szaniec” oddziałują nadal i żaden mason już tego nie zmieni.

Być może na Was fragment ten nie robi wrażenia, ale ja byłem po jego przeczytaniu autentycznie wstrząśnięty. Na gruncie niemieckiej prowokacji, której straszliwą ofiarą, całkowicie niewinną, był Janek Bytnar, podziemie zbudowało morale młodej konspiracji. Co to znaczy w języku ludzi cywilizowanych, bo że autor do nich nie należy to pewne. Otóż formuła taka oznacza, że stara konspiracja posługując się niemiecką prowokacją, o której nie mogła nie wiedzieć, zepchnęła odpowiedzialność za całe ryzyko i konsekwencje swoich działań, na wchodzących w życie chłopców. Efektem realnym tego działania, było umieszczenie agenta gestapo w szeregach konspiracji en masse, nie dzielonej już na młodą i starą. Niemcy więc mieli agenta, a nam została legenda spisana krwią Bytnara.

I ten moment powinien być dopiero punktem, od którego zaczyna się poważna dyskusja. Niestety nigdy do takowej nie dojdzie. Ludzie bowiem, którzy ją inicjują, w swoim własnym przekonaniu i w swojej chorej wyobraźni, sami stawiają się w miejscu tej starej konspiracji i zabierają się  z zapałem za wychowywanie młodzieży w duchu patriotycznym. Stąd biorą się te idiotyczne zaśpiewy w tekście, stąd w innych książkach autora różne sensacje i quasi pornograficzne wstawki. Pan Wójcik nie jest przecież odosobniony, on ma prekursorów i naśladowców. Czy to oni w razie realnego niebezpieczeństwa i zagrożenia dla narodu będą ryzykować życiem? Nie, oni chcą tylko zbudować morale młodej konspiracji. I tę młodą konspirację wepchnąć pod jadący z przeciwka pociąg. Potem zaś pozbierać po niej kawałki i zapłakawszy rzewnie rozpocząć dyskusję o tym, czy warto odbrązawiać historię, czy należy jednak ocalić mity dla przyszłych pokoleń.

To samo dotyczy Kochanowskiego, humanistów i rozmaitych rodzajów mitomanii, którymi karmią się leśnicy.

Jest tak: dydaktyczna misja przykładu może być zrealizowana tylko wtedy kiedy osoba domagająca się poświęceń sama się poświęca. I to jest właśnie duch chrześcijański. Z tego też powodu wydawnictwo Klinika Języka nie realizuje swojej misji w tekstach emocjonalnych, pornograficznych i destrukcyjnych, ale wydaje biografie świętych oraz książki o pieniądzach, kredycie i zasadach prowadzenia przedsiębiorstw w dawnych czasach.

W przeciwieństwie do tego, co ma w ofercie pan Wójcik, u nas nie znajdziecie publikacji z opisami gwałtownych scen łóżkowych z udziałem bohaterów podziemia. które to sceny, jak zapewne sądzi, autor mają podnieść atrakcyjność tekstów.

Dlaczego nasza metoda jest dobra, a inne metody są złe? Otóż dlatego, że jak ktoś się już do naszego wydawnictwa przekona i zaakceptuje rządzące tu zasady, zyskuje całkowite i autentyczne bezpieczeństwo emocjonalne podczas lektury. Jest ono, wie to każdy, kto czyta książki, jednym z najważniejszych walorów jakie daje dobra książka. Bezpieczeństwo te jest gwarantowane przeze mnie i wszystkich czynnych na portalu Szkoła nawigatorów. Jak wiecie działamy w pewnym przedziale czasowym, można wręcz mówić o tradycji. Nasze działania nie są okryte żadną tajemnicą, ale są zamilczane. Dlaczego? Bo są słuszne i prowadzą do prawdy. Ich dydaktyczny charakter jest oczywisty i nie potrzebujemy do wskazania go żadnych demaskacji, szczególnie zaś takich, które zbudowane są na prowokacjach wrogów.

I teraz odpowiedzcie sobie na pytanie: cóż to jest za ofiara – Janek Bytnar? I mim są ludzie, którzy uważają, że powinno być więcej takich ofiar?

Powiem Wam kim. To są rycerze, którzy wybrali się w drogę zasłuchani w historie o cnotliwej księżniczce, którą więzi zły smok. Kiedy jednak przybyli na miejsce,  z zamiarem zabicia smoka, okazało się, że ten smok to całkiem w porzo gość. I ma różne rzeczy do pokazania. Kolekcję broni, na przykład. I barek, wcale nieźle zaopatrzony. Pod dłuższej dyskusji smok przekonał rycerzy, że cnota księżniczek jest walorem przereklamowanym. I lepiej, żeby się te księżniczki puszczały. Rycerze mogliby wtedy naganiać klientów, smok pilnowałby interesu, a całe ryzyko polegałoby na tym, że od czasu do czasu, ktoś musiałby jedną czy drugą oporną wytrzaskać po pyszczku. Rycerze, na takie dictum, musieli przyznać smokowi rację. Kiedy się rozluźnili, po kilku głębszych, kiedy odłożyli miecze i zdjęli zbroje, smok lekko zmrużył oczy, a potem błyskawicznie, kilkoma kłapnięciami pożarł wszystkich. Następnie wyciągnął cielska brzemię – jak napisał niegdyś poeta – i obalił się na ziemię. I zasnął. A co z księżniczką zapytacie? Nic. W ogóle jej nie było. Chodziło wyłącznie o pożarcie rycerzy. Smok rozpuszczał plotki o księżniczce przy pomocy zaprzyjaźnionych muezinów, których nazwał trubadurami, przebrał w kolorowe łachy i kazał im krążyć po całym znanym mu świecie. Za bardzo marnym wynagrodzeniem.

Maciek zapowiedział, że skończy swoją książkę i będzie ona miała charakter polemiczny. A tu jest link do naszego sklepu. Przejrzyjcie całą ofertę, bo warto.

https://basnjakniedzwiedz.pl/

---

tagi: historia  zbrodnia  prowokacja  smok  konspiracja  wychowanie  mity  przykład  akcja pod arsenałem  rycerze  księżniczki  rudy  zośka 

	gabriel-maciejewski
	13 marca 2025 08:36

42     2289    17 zaloguj sie by polubić