Trochę późno, ale miałem różne obowiązki z rana. Chciałem puścić Wam gotowca z pamiętników księcia Eustachego, ale nie wyszło, bo po przeklejeniu do SN tekst się rozsypuje. Nie wiem dlaczego.

No nic, dziś znów będzie trochę o Biblii, a trochę o filmach. Jak każdy już pewnie zauważył najgorsze występki i zbrodnie, opisane są w Biblii za pomocą łagodzących ich potworną istotę eufemizmów. I tak palenie żywych dzieci na stosach w dolinie Hinon nazywane było przeprowadzaniem ich przez ogień. Po co? Żeby uzyskać jakieś aktywa i wtajemniczenia. Innych powodów dla takich poświęceń nie ma. Chodziło o to, by podważyć lojalność wynikającą z natury, czyli naturalne prawa i wskazać na wagę innych lojalności. Nie wiemy jakie korzyści płynęły z przeprowadzenia pierworodnych synów przez ogień, ale być może chodziło o uzyskanie jakichś gwarancji handlowych. W każdym razie o coś, co dziś, w świecie chrześcijańskim, zbudowanym na fundamencie Ewangelii, jest w ogóle nie do pomyślenia. Czytając Biblię żałuję czasem, że autorzy byli tak oszczędni w przedstawianiu okropności tamtego świata, bo opisy które zostawili nijak nie mogą konkurować z opisami współczesnych okropności, o ileż łagodniejszych niż tamte.

Przekonuję się też, że liczne próby popularyzacji Pisma przez ilustracje, komiks czy film, skazane są na porażkę i anegdotyczność, albowiem nie mogą pokazać ani okropności świata antycznego, ani jego nieprawdopodobnego zakłamania. W zasadzie skala ta ujawnia się dopiero pośrednio kiedy oglądamy różne wizualizacje męki Chrystusa. Możemy, widząc to, wyobrazić sobie ile cierpienia musiał znieść, by odkupić ludzkość podążającą ciągle tą samą ścieżką grzechu i wymieniającą Boże pierworództwo na jakieś plewy. Kłopot jest jednak w tym, że mało kto tak myśli. Stąd pomysł, by wskazać na tę zależność.

Teraz zaś musimy się zastanowić czy czasem współczesny nam świat nie próbuje zawrócić i stanąć znów oko w oko z demonami zamieszkującymi Bliski Wschód dwa tysiące lat przed Chrystusem. Mam wrażenie, że tendencja ta jest wyraźna i dominuje ona w wyobrażeniach, serwowanych widzom konsumującym tam zwaną kulturę. Najwyraźniej widać to w tych obrazach, które infantylizują zło, lekceważą odkupienie, a także podkreślają wrażliwość ludzi, którzy zaprzedali duszę. Filmów i widowisk wskazujących na to ostatnie jest najwięcej. Ja sobie ostatnio z żoną oglądam taki serial i nie mogę wyjść ze zdumienia. Bo niby widziałem już takie rzeczy wcześniej, ale były one o wiele dyskretniej pokazane. Rzecz dotyczy oczywiście osób związanych ze służbami specjalnymi, czyli satanistów jawnych, bo któżby inny chciał się wiązać z tymi służbami? Jakby tego było mało chodzi o służby brytyjskie czyli o jakiś – mniej więcej – szósty, siódmy krąg piekła. Co jest treścią istotną tego filmu? Nigdy byście nie zgadli. Miłość do dzieci. Zupełnie jak w czasach króla Achaba w dolinie Hinon. Tam także królowała miłość do dzieci, tak wielka, że trzeba je było przeprowadzać przez ogień. Ten serial nosi tytuł „Czarne gołębie” i jest chyba dość nowy, bo premierem GB jest w nim Hindus. Główną rolę zaś gra Keira, ta chuda z „Piratów z Karaibów”. Ona należy do supertajnej organizacji „Czarne gołębie”, ale ma też męża, który jest ministrem obrony. No i dzieci, które musi chronić. Tak silnie je chroni, że przez pierwsze trzy odcinki widzimy w jej wykonaniu szereg kaskaderskich akcji, które kończą się śmiercią jej osobistych wrogów i wrogów jej organizacji. Krew leje się strumieniami, odpadają głowy, podrzynają gardła urzędnikom wysokiego szczebla, a w tle jest ta niewinność i stała troska Keiry o dwoje dzieci. Prócz dzieci najważniejszą dla występujących tam degeneratów wartością jest głęboka miłość i fascynacja drugim człowiekiem. Ją też należy chronić. Najwyższą zaś formą miłości jest miłość homoseksualna. Z tym, że miłość dziewczyn-zabójczyń jest groteskowa i komiczna, a miłość głównego płatnego mordercy i jego czarnoskórego partnera to po prostu misterium. Wszystko więc przebiega tak, jak to już kiedyś tu opisaliśmy – ten świat zmierza do całkowitej degradacji kobiet, a ostatecznym celem jest uprzedmiotowienie dzieci rodzonych przez te kobiety, po to, by móc je potem, bezkarnie, wrzucać do ognia. Prócz dzieci Keiry jest tam jeszcze jedno dziecko – dziewczynka adoptowana przez dwóch pedałów, którzy się nią opiekują jak nikt. I są przy tym mega odpowiedzialni. Oddają jej całe serce.

Serial oczywiście ocieka obsceną i brutalnością, ale główny płatny zabójca – Sam - jest jeszcze bardziej wrażliwy niż Keira i były partner Sama, czarny, wychowujący teraz z innym jakimś gościem to nieszczęśliwe dziecko. Wrażliwość Sama polega na tym, że nie może on zabić takiego małego rudego, na którego dostał zlecenie. Rudy potem dorasta i nie ma żadnych oporów przed zabijaniem innych, ale Sam ciągle przy nich trwa. I będą z tego nieliche kłopoty, jak wszyscy się domyślamy. Tłem fabuły jest rzekome samobójstwo chińskiego ambasadora i porwanie jego córki. Tyle, że już po pierwszym odcinku orientujemy się, że mamy tu do czynienia z klasycznym – nomen omen – przeprowadzeniem przez ogień.

Pokazują nam nieludzką zupełnie skalę deprawacji, która zdewastowałaby emocje tyranozaura, a gdzie tu mówić o człowieku, my zaś mamy wierzyć, że ludzie przez to przechodzący są nie tylko szlachetni, ale także zabawni. Ironia bowiem i czarny humor są bowiem dopełnieniem tego obrazu.

Byłbym zapomniał – serial zaczyna się od zabicia jakiegoś Chińczyka, który okazuje się być pracownikiem ministerstwa, zarządzanego przez męża Keiry. No i oczywiście jest jej kochankiem. Takim prawdziwym, serdecznym, a nie tym banalnym mężem, nudziarzem, z którym ma dzieci.

Na pierwszym planie więc mamy miłość. W dodatku w kilku odmianach. Wymieńmy je po kolei: Miłość Keiry do Chińczyka, zastrzelonego z dużej odległości. Miłość Keiry do dzieci i udawana miłość do męża. Miłość do dzieci jest odmalowana tak nachalnymi barwami, że tylko ktoś bardzo upalony mógłby w nią uwierzyć w czasie oglądania tego szajsu. Do tego mamy metafizyczną i mistyczną miłość Sama do jego czarnego partnera i całkowicie głupkowaty związek dwóch lesbijek-morderczyń. Możemy sobie wybrać co nas najbardziej podnieca. I myślę, że wiele zaburzonych osób oglądając ten serial odkrywa w sobie różne predyspozycje. No i rzecz jasna chce przejść przez wszystkie wtajemniczenia, by być jak Keira i Sam. Rozpoczął się werbunek niewiernych żon z dziećmi i bladolicych efebosów ze skłonnościami do czarnych intelektualistów. Oni nie będą mieli gdzie wrócić i system będzie ich mógł narażać bez ryzyka, że ktoś zaproponuje takim jak oni jakąś inną pracę. Nie zaproponuje. Bo nie po to tworzy się dolinę Hinon i kreuje obowiązujące  w niej rytuały, żeby potem ktoś mógł stamtąd spokojnie wyjść.

Ktoś powie, że wygląda to wszystko skrajnie niewiarygodnie. Oczywiście, ale nie jest przecież adresowane do nas, a do ludzi, którzy nie mając doświadczenia i nie rozumiejąc konsekwencji czynów, łatwo uwierzą, że te postawy są autentyczne. A do tego jeszcze inspirujące i zabawne.

Ktoś powie – ale dlaczego sataniści tyle uwagi poświęcają miłości? Bo najłatwiej manipulować emocjami i najłatwiej też emocje kreować. Czyli po prostu wmawiać coś komuś. Bardzo pomocne w tym jest pokazanie bohaterów tego serialu jako tak zwanych „zwykłych ludzi”. Nie ma żadnych zwykłych ludzi, a jeśli ktoś uważa, że jednak są i wyglądają, jak ci pokazani w serialu „Czarne gołębie” powinien się udać do psychiatry.

Powróćmy teraz do Pisma. Na czym najwięcej zależy Panu w czasach Dawida i Salomona? Na budowie świątyni jego Imienia. Po to, by ludzie stale mogli przekonywać się o jego istnieniu i mocy. Na czym w istocie zależy Salomonowi i jego następcom? Na tym, by mogli zwracać uwagę na siebie i swoją moc. Czym to się kończy? Katastrofą. Co robią ci wszyscy ludzie wykreowani przez takie seriale, jak ten omawiany tutaj i inne, podobne – zwracają uwagę na swoją moc. Czy rzeczywiście ją posiadają? Nie. Jeśli ktoś godzi się, widząc takie projekcje, na podobne życie, przechodzi przez ogień. I zamienia się w popiół, a nie odradza w nowym, lepszym życiu, czy też awansuje w hierarchii. I nie ma znaczenia ile sztuk walki opanował do perfekcji i jak dobrze posługuje się bronią.

Powoli zbliżam się do konstatacji następującej – demonizujemy nasz świat dla dodania sobie znaczenia, albo odjęcia odpowiedzialności za czyny i zaniechania. Wymyślamy niestworzone historie, przechodząc obojętnie wobec prawdy. Gotowi jesteśmy uwierzyć w każdą bzdurę, jeśli tylko poprzedza ją odpowiednio skonstruowana pokusa. I za nic nie damy sobie wytłumaczyć, że nie dodaje nam mądrości. Trochę myślę, szkoda…

Na dziś to tyle. Za tydzień spotykamy się w Krakowie. Hotel Polonia jest pełen ludzi, podobnie jak miasto, nie będzie lekko, ale jakoś, mam nadzieję damy radę.

Przypominam o naszej nowości i promocjach.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/ksiecia-eustachego-sanguszki-pamietniki-1786-1815/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/wzrost-panstwa-polskiego-w-xv-i-xvi-wieku-adam-szelagowski/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/zabojczyni-leon-cahun/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/zaginiony-krol-anglii/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/przygody-kapitana-magona-leon-cahun/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/polskie-kresy-w-niebezpieczenstwie-pod-wozem-i-na-wozie/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/o-polskich-tradycjach-w-wychowaniu-stanislaw-szczepanowski/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/objawienia-matki-boskiej-w-gietrzwaldzie-dla-ludu-katolickiego-wedlug-urzedowych-dokumentow-spisane/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/jan-kapistran-biografia/

 

---

tagi: dzieci  prawda  miłość  dawid  narkotyki  geje  ewangelia  przemoc  seks  tajne służby  lesbijki  salomon  dolina hinon 

	gabriel-maciejewski
	8 grudnia 2024 12:13

59     2385    13 zaloguj sie by polubić