Mniszysko słusznie zwrócił uwagę na to, że nasze oburzenie na kardynała Nycza z powodu wystawy Beksińskiego w Muzeum Diecezjalnym może być trochę przedwczesne. Kardynał może o tej wystawie nic nie wiedzieć, bo go to z istoty nie ciekawi, a za całą sprawą stoi pewnie dyrektor muzeum. My zaś podnosimy larum i walimy w bębny, jakby nie wiem jaka afera się rozkręcała. Ja oczywiście, mając wzgląd na opinię ojca Wincentego, będę się jednak upierał przy swoim. Nie może być Beksińskiego w Diecezjalnym i już.

Chciałbym jednak dziś zwrócić uwagę na coś innego. Na obecność fałszywych figur w przestrzeni komunikacyjnej. Jedną z nich, być może najważniejszą, jest jedność. Co niedziela modlimy się o zjednoczenie Kościoła, o to byśmy wszyscy byli braćmi i siostrami. Co to oznacza? Ja interpretuję to jako formułę otwartą, przy założeniu, że to jednak hierarchia będzie ustalać zasady na jakich funkcjonujemy. Ponieważ jednak nie mogę się pozbyć wrażenia, że ona sama podlega pewnej kreacji, zaczynam się zastanawiać kto ją kreuje, interesuje mnie także to w jaki sposób istoty podległe hierarchom potrafią zmienić okoliczności swojego funkcjonowania tak, że to one rządzą. Nie wszystko musi być przecież spiskiem. Jest w Polsce wystarczająco dużo parafii zarządzanych przez organistów, przy całkowitym ubezwłasnowolnieniu proboszcza, żeby ustanowić taką zasadę. Nie wszystko jest spiskiem, ale….Być może z muzeum i Beksińskim jest podobnie.

Nacisk jaki Kościół kładzie dziś na jednoczenie chrześcijan jest moim skromnym zdaniem zbyt mały, by cokolwiek uzyskać. Nie ma, mam wrażenie poza deklaracjami, żadnego programu, jest za to dużo ciekawości dla tak zwanego życia w najrozmaitszych jego przejawach, a także sporo chęci by polemizować ze światem na zasadach przez ten świat proponowanych. To mnie trochę dziwi, ale nie oburza, a dlaczego opowiem niżej. Teraz będzie o zdziwieniu. Mając bowiem do dyspozycji teksty, liturgię, władzę, budżety i nieruchomości Kościół nie musi przyjmować niczyich zasad by prowadzić polemikę z kimkolwiek. Kościół może i powinien takie zasady narzucać. Jeśli tak się dzieje, chętnie się ze swojego stanowiska wycofam, ale byłem ostatnio w Niepokalanowie po książkę „47 lat życia”. Jest nowy nakład, ale nie ma okładki. To znaczy ta okładka jest, bo ją Jarek zaprojektował, ale nie ma decyzji, czwarty chyba z kolei miesiąc. Ja rozumiem, że kościelne młyny mielą powoli, ale tu mamy do czynienia z newralgicznym bardzo odcinkiem. Nie dość, że chodzi o promocję ważnej postaci, to jeszcze o handel.

Przyjmijmy, że ten Beksiński to nie jest deal jaki dyrektor muzeum robi ze swoimi kolegami, ale próba takiej właśnie, naiwnej polemiki ze światem, na zasadach przez świat proponowanych. Warczymy na to. Toyah, bo znał młodego Beksińskiego, a ja bo uważam, że to jest najgorsza tandeta, jaka powstała w Polsce od czasów Stacha Szukalskiego. Nie wierzę też do końca w to, że hierarchowie nie wiedzą o co chodzi. Nawet jeśli nie wie nic na temat wystawy sam kardynał Nycz, to w sekretariacie wiedzą na pewno, a skoro wiedzą i się godzą, to – moim zdaniem – robi się kłopot. Gorszy niż w przypadku festiwalu Unsound, bo tam można było koncerty zablokować decyzją samego proboszcza. Tutaj zrobić się tego nie da i mowy nie ma, by ktokolwiek z hierarchów wziął serio naszą tutaj wykładnię tego wydarzenia. Beksiński jest jak obrazek na psiej konserwie w sztuce Mrożka pod tytułem „Emigranci” - po to, żeby było ładnie. I na tym dyskusja się kończy. To zaś co widać na tych obrazach jest sprawą drugorzędną i przeznaczoną do dyskusji, a jeśli w pobliżu księdza kardynała Nycza znajdzie się jakiś obrotny gawędziarz, to już mu wytłumaczy, że wszystko jest okay i nie ma się o co droczyć. Poza tym artysta nie żyje, jego syn nie żyje, żona chyba też. Warto więc przypomnieć tę niezwykłą postać. Swoją drogą ciekawe kto jest właścicielem większości tych obrazów i gdzie one „na co dzień” są przechowywane?

Wracajmy jednak do zwierania szeregów. Postawa Kościoła mimo iż irytująca wielu, jest moim zdaniem, w kwestii zjednoczenia, w kwestii tytułowej, właściwa czasom. Nacisk jest zbyt mały, nie widać efektów, ale jest przy tym świadomość tak zwanego drugiego dna. Nachalne i gwałtowne wzywanie do jedności zawsze podszyte jest jakimś szwindlem. My to ćwiczyliśmy wielokrotnie, mam na myśli blogerów, szczególnie prawicowych. Oskarżenie o rozbijanie jedności prawicy to był argument podstawowy przeciwko nam. Chodziło oczywiście o to, by zamknąć ludziom gęby i na czele moderowanej odgórnie dyskusji postawić jakiegoś mędrca. I w ten sposób urabiać opinię publiczną. No, ale żeby taki numer się udał, trzeba mieć argumenty, metodę i ludzi. Nie wystarczą tytuły, nawet profesorskie i nie wystarczy pohukiwanie. Tak jak nie wystarczy krzyż na obrazie Beksińskiego, by uznać jego dzieło za chrześcijańskie. Dziś kwestia jedności w przestrzeni publicznej powraca, nawołują do niej bracia Karnowscy, a chodzi o to, że wśród prawicowych publicystów nie ma jedności i nawet zdarzają się jakieś spektakularne przefarbowania polityczne. Proszę Państwa, powtórzę to jeszcze raz – żeby zwyciężyć nie wystarczy zebrać najsławniejszych rycerzy z całego powiatu, ubrać ich ładnie i kazać jeździć w te i z powrotem po polu z mieczami uniesionymi w górę. Żeby zwyciężyć trzeba zmienić obowiązującą strategię, w przypadku zaś publicystyki i mediów trzeba zmienić charakter narracji. Głodne kawałki o tym kto bardziej kocha Polskę nikogo już nie ruszają i chyba nigdy nie ruszały, podobnie jak sprawiedliwość społeczna, o której ostatnio mówił minister Antoni, stawiając ją w kanonie spraw dla Polaków ważnych, obok Matki Bożej. Aż mną zatrzęsło. To są hierarchie fałszywe, a minister Antoni bardzo brzydko się starzeje. Strach pomyśleć co będzie jak zacznie się demencja. Czy ci wszyscy nawołujący do jedności ludzie mają jakiś pomysł na zmianę narracji? Mam na myśli zmianę strategiczną? Nie. Bo kierowane przez nich media służą za paśnik dla różnych rzekomo zasłużonych osób. Pisał o tym Toyah. I lepiej nie będzie. Strategię za to mają tamci, przy milczącej zgodzie hierarchii wprowadzają satanistycznego pacykarza do Muzeum Diecezjalnego. I nikt nawet nie mrugnie. I to jest coś naprawdę fantastycznego. Ta skuteczność. Jestem pod wrażeniem.

Jest jeszcze jeden aspekt figury, o której tu piszę. Zwieranie szeregów to gawęda dla biednych i głupich. Przypomnę tylko to, o czym tu niedawno pisałem. W czasie wojny o niepodległość Niderlandów, podpora siedmiu prowincji – miasto Amsterdam cały czas dostarczało żywność dla wojsk hiszpańskich. Walka bowiem walką, ale interesy muszą się kręcić. Tak więc, każda surma, którą słyszymy z oddali, musi być sprawdzona. Musimy wiedzieć kto trąbi, jak daleko jest od nas i jakie są jego rzeczywiste zamiary. Może się bowiem okazać, że głos trąby adresowany jest nie do nas, może się okazać, że przesłanie które niesie, jest trochę albo całkiem oszukane. Uważajmy na to nie dajmy się wkręcać. Jadę dziś na cały dzień w drogę. Mam jednak prośbę, jeśli ktoś ma jakieś firmowe gadżety, notesy, długopisy, a chciałby się ich pozbyć niech wysyła je na adresowa

 

Lucyna Aninowska-Maciejewska

Szkoła Podstawowa nr 4

ul. Zielony Rynek 2

05-825 Grodzisk Mazowiecki

 

Gadżety potrzebne są na nagrody dla dzieci

 

Zapraszam na portal www.prawygornyrog.pl

---

tagi: kościół  prawica  komunikacja  beksiński 

	gabriel-maciejewski
	7 maja 2018 07:43

24     4151    8 zaloguj sie by polubić