Przeglądałem wczoraj różne nagrania na YT, żeby jeszcze raz uświadomić sobie, jakich błędów nie powinienem popełniać samemu promując książki. Segment, w którym działamy, czyli książki opisujące przeszłość dzieli się na dwa rozłączne zbiory – tych, którzy tę przeszłość szkalują i apologetów. Używają oni w zasadzie tego samego języka, tylko co innego jest w nim obelgą, a co innego pochwałą. Język ten jest nieadekwatny do opisywanych w tekstach i wystąpieniach zjawisk. Żeby zorientować się jak bardzo nieadekwatny musimy przywołać tu wypowiedź byłego prezesa Gwardyjskiego Towarzystwa Sportowego „Wisła” z Krakowa, pułkownika Stanisława Wałacha dotyczącą żołnierzy i oficerów podziemia niepodległościowego.

Oto ona:

Naszymi przeciwnikami byli ludzie niewątpliwie twardzi, zahartowani w walce i zmaganiach z przeciwnościami, odporni psychicznie i niebezpieczni, przebiegli, niekiedy z cenzusami. W argumentacji propagandowej nie ukazywali jednak szerszych horyzontów. Należeli do kategorii ludzi czynu i zadowalało ich monotonne wieszczenie, że walczą za Boga i Ojczyznę, a przeciw Żydom i komunistom.

 

Co mnie uderzyło w tej wypowiedzi? Absolutna pewność siebie. Przedwojennych oficerów nazywa były gwardzista ludowy „ludźmi z cenzusami”. Choć sam był tylko słuchaczem Kursu Aktywu Kierowniczego przy MBP w Warszawie. Nie wiemy czego tam uczono, ale wypowiedź pułkownika świadczy, że rzeczy istotnych, choć może niezbyt głębokich. Wynika to z formuły wypowiedzi i użytych w niej słów. Myślę o słowach: zadowalało ich monotonne wieszczenie, że walczą za Boga i Ojczyznę, a przeciw Żydom i komunistom.

To nie jest do końca prawda, ale jako definicja przeciwnika jest świetne. Po pierwsze nie odbiera mu człowieczeństwa, ale jednak poważnie go degraduje. Wszyscy wiemy, że ani Stanisław Sojczyński, ani Łukasz Ciepliński nie byli wyłącznie ludźmi czynu. Byli to stratedzy, postawieni w warunkach skrajnie niekorzystnych, którzy – mając do dyspozycji śmiesznie skromne możliwości – próbowali realizować swoją misję na różnych polach. Także w zakresie propagandy. Pułkownik Wałach zaś, jak sądzę, użył tej formuły celowo. Przypuszczam też, że była ona kolportowana w kręgach oficerów bezpieczeństwa i miała charakter obowiązującej doktryny. Wiadomo przecież, że nie wszystkich wrogów można było zlikwidować. Pozory, bowiem musiały być zachowane. Szczególnie, że kraj, niczym stygnący kawałek rozwalonej przez wewnętrzną eksplozję planety oddalał się od II wojny światowej i w ocenie aparatu partyjnego i aparatu bezpieczeństwa miał się stawać coraz bardziej normalny. Żeby ta normalność mogła być zaprezentowana trzeba było stworzyć jakieś formuły, wskazujące, że ludzie z lasu zostali unieszkodliwieni, ostatecznie lub poprzez ideologiczny obłęd, w którym cały czas tkwią.

Zmiana formuł komunikacji propagandowej jest w zasadzie niemożliwa, bez wielkoskalowych operacji podejmowanych przez media i akademię. Tego, jak sądzę, nie rozumie w PiS nikt. Ludziom się zdaje, że jak z wyżyn swojego autorytetu, cały czas podkopywanego i dewastowanej przez spadkobierców pułkownika Wałacha, coś zadeklarują, to deklaracja ta zacznie obowiązywać powszechnie. Nie zacznie, albowiem ciągle należymy do ludzi, których zadowala monotonne wieszczenie. Tyle, że z większości komunikatów usunięci zostali Żydzi, albowiem schematy, jakimi posługuje się propaganda globalna całkiem to wyklucza. Pozostali nam komuniści, którzy dziś już nie są komunistami tylko ekologami, albo Europejczykami oraz Bóg i Ojczyzna. No i przekonanie, że bronimy prawdy. Oczywiście, bronimy prawdy sformatowanej przez byłego prezesa Gwardyjskiego Towarzystwa Sportowego „Wisła” z siedzibą w Krakowie. I to jest ta największa świętość, jaką mamy. I ani mowy nie ma o tym, żebyśmy się z tego wyzwolili, albowiem dla dorastających pokoleń, które zderzają się z historią, format ten to największa świętość. Działa on bowiem dokładnie tak, jak to sobie zaplanował pułkownik Wałach pseudonim „Zdzich”. Wyklucza skuteczność, izoluje, unieważnia komunikację, ale daje sporo satysfakcji. Jak każde wykluczenie zresztą. Ma jeszcze jedną funkcję, być może najważniejszą, porządkuje i ujawnia szeregi wrogów ludu partii, czy czego tam jeszcze,  ludzi, którzy zaczynają myśleć inaczej niż to przewidzieli oficerowie od propagandy. Jeden buntownik deklarujący chęć zniszczenia systemu za pomocą prawdy wypowiadanej prosto w oczy, albo szeregu demaskacji i od razu ujawnia się grupa jego zwolenników, która w dodatku sama się porządkuje i wyłania własne hierarchie. No, ale nie dysponuje niczym poza formułą, która ujawnił przed nami pułkownik „Zdzich” : zadowalało ich monotonne wieszczenie, że walczą za Boga i Ojczyznę, a przeciw Żydom i komunistom.

Przerażająca jest żywotność formatów propagandowych i ich skuteczność. Ani dobrym słowem, ani przykładem, nie można ludzi od nich oderwać i wskazać im, że nie tyle błądzą, co tkwią w systemie wymyślonym specjalnie dla nich, a każdy ich ruch uwiarygadnia działania przeciwnika i czyni je koniecznością. Porzućmy na razie porządkujące nasze życie formuły kursu aktywu kierowniczego przy MBP i przenieśmy się w czasy dawniejsze. Przygotowujemy właśnie do druku „Pamiętniki czasów moich” Juliana Ursyna Niemcewicza, które – mam nadzieję – uda się wydrukować na konferencję w Krakowie. Jest to jeden z najpiękniejszych tekstów jakie kiedykolwiek zostały napisane po polsku. Ma on charakter reportażu, a niektóre spostrzeżenia autora są wstrząsające. Można nawet rzec, że to tekst pamiętników stał się podwaliną pod kolportowaną przez podręczniki wizję historii doby rozbiorów. Autor przy całej swojej spostrzegawczości, inteligencji, dynamice myśli, nie jest w stanie wyjść z pułapki, jaką na niego i jemu podobnych zastawiła dyplomacja rosyjska. Wiara w siłę reform jest głęboka i obowiązuje powszechnie. I nawet opis okoliczności pierwszego rozbioru, który – co jest wyrażone wprost – zawisł od decyzji Marii Teresy, która z kolei uzależniła ją od rozgrzeszenia jakie miał jej dać spowiednik-jezuita, niczego w sposobie myślenia Juliana Ursyna nie zmienia. Nie umniejsza to wartości tego tekstu, bo autor informuje nas przynajmniej o istotnych mechanizmach ówczesnego systemu, choć recepty na zło szuka w miejscach gdzie jej być nie może. Inni są jeszcze gorsi od niego, bo całe tomy zapisali analizami działań i zaniechań polityków, szlachty, dyplomatów i za każdym razem dochodzili do wniosku, że nic się zrobić nie dało. Otóż dałoby się. Trzeba było porozumieć się z jezuitami i dopuścić do cesarzowej ojca nieprzekupnego, który zagroziłby jej piekłem. Tymczasem ten co zjawił się w komnacie Marii Teresy, żeby udzielić jej absolucji, był rosyjskim agentem. Poważne decyzje polityczne zapadały w sercach i umysłach władców. Czas tajnych kolegiów jeszcze nie nadszedł. Ktoś może pomyśleć, że żartuję. Ależ dlaczego? Skoro udało się unieważnić ruch konfederacji zabijając w sprowokowanym pojedynku Adama Tarłę i czyniąc przyszłe wystąpienia konfederatów nieważnymi z istoty, albowiem - zadowalało ich monotonne wieszczenie, że walczą za Boga i Ojczyznę, a przeciw Żydom i komunistom. Można było wpłynąć na decyzję cesarzowej. Można było postawić na jezuitów, zwłaszcza, że to właśnie uczynili zaborcy po kasacie zakonu – my zaś uwielbiamy powtarzać, że trzeba uczyć się skuteczności od najlepszych. Tyle, że tego nie czynimy, albowiem zawsze mamy coś ważniejszego do załatwienia. I nie pytamy kto ustala hierarchię ważności spraw, choć jest to pytanie kluczowe. Czynią to w naszym przypadku ludzie z Kursu Aktywu Kierowniczego przy MBP w Warszawie.

Nieskromnie powiem, że zeszliśmy oto na samo dno mariańskiego rowu polityki. Żeby jednak nie popaść w zbyt duże zadowolenie, opiszmy całą sprawę prościej. Nie uda się złowić ryby gołymi rękami. Im bardziej w to wierzymy i im bliżej jest ryba, tym mniej jest to prawdopodobne. Potrzebny jest zestaw umiejętności i jakiś kawałek kija. Te umiejętności, mogą się nawet nie kojarzyć wielu z łowieniem ryb, ale wierzcie mi są niezbędne. I tym enigmatycznym zdaniem kończę dzisiejszą notkę, życząc wszystkim miłej niedzieli.

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/wojna-domowa-w-polsce/

---

tagi: komunizm  propaganda  rosja  agentura  rozbiory  hierarchie  bezpieczeństwo  wyklęci 

	gabriel-maciejewski
	28 kwietnia 2024 09:32

30     2187    17 zaloguj sie by polubić