Na twitterze pojawiają się ostatnio takie oto wrzutki.

 

https://twitter.com/mich_kozlowski/status/1315143419551985664?s=19

 

Dotyczą one, jak wszyscy widzą, kariery wojskowej Jana Pietrzaka. Dla wielu osób mogą być one zaskoczeniem, ale przecież od dawna wszyscy przytomni ludzie wiedzieli, że Pietrzak jest z wojska, sam o tym wszak opowiadał. Dla jednych jest to demaskacja, a dla innych, co widać w komentarzach, dowód na to, że Jan Pietrzak przeszedł na dobrą stronę mocy. A nie dość, że przeszedł, to jeszcze przeciągnął ze sobą całą państwową telewizję, która pokazywała go w latach osiemdziesiątych, w każdą niedzielę, w tak zwanym prime time. Nie będę tu oceniał ludzkich szajb, chciałem tylko zwrócić uwagę na pojęcie, które się w tych dokumentach pojawia, to znaczy na propagandę specjalną. Czym jest propaganda specjalna dokładnie nie wiemy, ale możemy zgadywać. Ja myślę, że chodzi po prostu o manifestowanie sprzeciwu wobec władzy, w taki sposób, by nie doszło do zamanifestowania sprzeciwu rzeczywistego. Niektórzy nazywają to wentylem bezpieczeństwa. Jak zwał tak zwał, ale ja sądzę, że to wyjaśnienie nie wyczerpuje tematu, nawet go nie za bardzo definiuje. Propaganda specjalna bowiem może być dwojaka – wewnętrzna i zewnętrzna. Można z góry założyć, że cała polska kultura, od czasów Mikołaja Reja i Jana Kochanowskiego, to zewnętrzna propaganda specjalna, którą Polacy przysposobili, całkiem bez zrozumienia jej rzeczywistych intencji, dla własnych potrzeb emocjonalnych. Kłopot polega na tym, że owa propaganda żadnych potrzeb emocjonalnych i duchowych nie zaspokaja, przeciwnie w każdym kolejnym pokoleniu wywołuje szyderstwo. Ono zaś wynika z tego, że młodzi ludzie intuicyjnie wyczuwają fałsz w tych tekstach i nie chcą mieć z nimi nic wspólnego. Natychmiast też są oskarżani o brak wrażliwości, uczuć wyższych, patriotyzmu czy czego tam. Jest jeszcze gorzej, bo propaganda specjalna ciśnięta nachalnie przez całe pokolenia spotyka się z reakcją która przybiera formy takie jak proza Gombrowicza. I to uznawane jest także za dziedzictwo kulturalne Polaków, choć nie jest nawet zgrywą. Jest jakimś tam śladem intuicji, która nie prowadzi nas ani do prawdy, ani do wyzwolenia, albowiem autorzy tych kontrpropagandowych tekstów są za bardzo uwikłani w różne bzdury. Poza tym odpowiedzi na dręczące ich wątpliwości szukają w innych tekstach propagandy specjalnej, albo w sobie, ufając, że może psychologia, albo filozofia da im jakąś odpowiedź. To wszystko jest kokieteria i próba zwrócenia na siebie uwagi, za pomocą hasła – widzicie, widzicie, ta wasza rzekoma kultura się do niczego nie nadaje. Ona rzeczywiście się nie nadaje, ale spór pomiędzy Słowackim a Gombrowiczem jest także całkowitą fikcją. Toczy się bowiem o kwestie z zakresu propagandy specjalnej. Tej zaś nikt nie przyswaja i nie powinien tego robić.

Kiedy tylko przeczytałem o tej propagandzie specjalnej przypomniały mi się dwie sprawy. Pierwsza dotyczy Łysiaka i legend jakimi obrosły jego bibliofilskie zbiory. Ponoć pan Łysiak posiada pierwsze wydanie Trenów Jana Kochanowskiego. I to jest ten skarb największy. Nie wiem co powiedzieć. Można by zapytać czy jest tam może dedykacja dla księcia Albrechta Pruskiego? Tego jednak Waldemar Łysiak, chory na Polskę, zapewne nie zrozumie. Przypomniał mi się także tom esejów Miłosza zatytułowany Ziemia Ulro. Powołując się na Blake’a Svedenborga, Mickiewicza, Gombrowicza i jeszcze kogoś Miłosz próbuje zmierzyć się z największymi problemami epoki. To jest oczywiście bełkot, który nie wytrzymał próby czasu. Osoby zaś, które wymieniłem są po prostu propagandystami do spraw specjalnych, w dodatku zmanipulowanymi, albowiem nie byli oni świadomi istotnego sensu swoich działań.

Dlaczego propaganda specjalna w ogóle działa? Albowiem każda kolejna władza ją wykorzystuje, a to z tego względu, że nie ma ani siły, ani chęci, by jakoś inaczej uporządkować komunikację na zarządzanym przez siebie obszarze. To jest zbyt duży wysiłek, a korzystanie z memów propagandy specjalnej, utrwalonej przez dekady funkcjonowania świeckiej edukacji jest wygodne. Słowacki wielkim poetą był, Gombrowicz był wielkim prześmiewcą, choć w jego tekstach nie można się doszukać ani jednego śmiesznego żartu. A Jan Pietrzak to znany bard opozycji demokratycznej, walczącej z komuną. To wszystko tworzy schemat komunikacji, którym posługiwano się za komuny i później, na wszystkich w zasadzie poziomach. Już o tym pisałem, ale jeszcze przypomnę. Trafiłem kiedyś, ze 20 lat temu na taką imprezę, na której po lewej mojej stronie siedział pogrobowy syn generała Grzegorza Korczyńskiego, a po prawej Antoni Starowieyski, syn Franciszka. I tylko ja byłem tam obcy. Oni zaś, próbowali nad moją głową, w najlepszej komitywie zaaranżować jakąś dyskusję z użyciem maniery i narzędzi propagandy specjalnej. To zresztą, ta metoda, zawsze demaskowała warszawskie środowisko. Oni jednak o tym nie wiedzieli, bo uważali, że nikt tego nie czyta. Było na odwrót.

Sprawy mają się więc tak. Nie ma żadnej komunikacji, która porządkowałaby relacje pomiędzy narodem a władzą. Mam na myśli taką komunikację, która zapewniłaby władzy trwanie dłuższe niż dwie kadencje. Każda bowiem władza, w sytuacji, jaką mamy, wykłada się po jednej, dwóch kadencjach, albowiem nie jest w stanie porozumieć się z wyborcami. I tak samo będzie z PiS-em, albowiem język, którego używają to powielana bez zrozumienia specjalna propaganda. I ona się demaskuje na każdym w zasadzie kroku. Mili państwo, jeśli chcecie porządkować sprawy związane z covidem i stworzyć specjalną propagandę antycovidową, żeby ułatwić sobie rządzenie, to na litość, nie stawiajcie na czele tego ruchu Macieja Pawlickiego, bo on jest gorszy niż Pietrzak. Oczywiście masa ludzi poleci w tę stronę i demonstracyjnie wyrażać będzie sprzeciw przeciwko szczepionkom, maseczkom, propagandzie i temu podobnym rzeczom. Niech jednak te osoby nie mają potem do nikogo pretensji, jeśli zostaną wykorzystane, wręcz wyrolowane. Ja ostrzegałem.

Jak wobec tego powinna wyglądać komunikacja, które rokuje i daje szanse nie tylko postkomuszej władzy przebranej w jakieś patriotyczne draperie, ale nam wszystkim? Będę się powtarzał, ale czasem trzeba. Taką komunikację stworzył przy użyciu ludzi, którzy potem zostali świętymi papież Innocenty III. Było to dawno, ale warto sobie o tym coś poczytać. Cała wściekłość, jaka skumulowała się wobec teokracji obejmującej cały chrześcijański świat zasadzała się na tym, że wrogowie papieża nie rozumieli ani swojej misji, ani praw według których powinni postępować, ani nawet tego skąd się biorą pieniądze. Nie rozumieli niczego, albowiem byli w ziemi Ulro, poza globalnym systemem komunikacji. Powróćmy teraz do czasów współczesnych. Komunikacja globalna istnieje, ale zasadza się na utajnieniu pewnych informacji i dopuszczaniu do nich wybrańców. A jak ktoś został wybrany, to już nie wróci w poprzednie miejsce i może tylko słuchać. Nie mówi własnym tekstem, nie rozwija myśli, nie drąży tematów, nie docieka. On tylko bełkoce. I to jest właśnie nasz największy problem, ludzie, którzy powołując się na przykłady z przeszłości, oparte na grze propagandy specjalnej bełkocą i domagają się zrozumienia. Jeśli go nie otrzymują wpadają we wściekłość. Nic jednak nie mogą zrobić, zostają odsunięci przez swoich patronów od komunikacji niejawnej, którzy uznali, że nie dorośli oni do zadania, które im powierzono. Na dziś to tyle, dziękuję.

---

tagi: demokracja  komunikacja  władza  covid  propaganda specjalna  polityczny sukces  jan pietrzak  maciej pawlicki  innocenty iii 

	gabriel-maciejewski
	12 października 2020 09:39

47     3638    19 zaloguj sie by polubić