Niebawem na ekrany kin wejdzie film opowiadający o obronie Grodna przed sowietami w roku 1939. Jest to pierwszy powojenny film opowiadający o ataku ZSRR na Polskę. I to jest dramat prawdziwy. Przez trzydzieści lat tej niby wolności żadna władza nie zdobyła się na to, by sfinansować taki obraz. Niezwykłe doprawdy. A przecież tyle było dyskusji o tym, jak tu zainteresować Polaków historią. Kiedy już pieniądze na kulturę znalazły się w rękach „naszych” twórców, efektem tego był gniot „Bitwa Warszawska”, w którym główne role zagrać musieli dyżurni aktorzy uznani za geniuszy w swoim zawodzie, czyli Olbrychski i Linda. Potem był film o Piłsudskim z Szycem w roli głównej, bo jak inaczej i koniec. Spraw dotyczących września 1939 i postawy sowietów nie pokazywano. Jeśli oczywiście nie liczyć filmu „Katyń”, również nakręconego przez najbardziej godnego tej roli reżysera czyli Andrzeja Wajdę.

O nowej produkcji mówi się w mediach już od kilku tygodni. I jakież to problemy wysuwa się na plan pierwszy w czasie tych dyskusji? Nigdy byście nie zgadli. Otóż dziennikarze martwią się czy przez ten film można trafić do młodzieży, która nie interesuje się historią. Przyznam, że nie uwierzyłem w to co słyszę. Trzydzieści lat nie można było nakręcić obrazu o najeździe sowietów, a teraz zaczyna się dyskusja o tym, jak trafić do młodzieży, tylekroć przecież wyszydzana. Nie przez nas tutaj bynajmniej, ale przez kabarety będące ulubionym widowiskiem Polaków w czasie ostatnich 30 lat. Szkoły zawsze przyjdą – jak miał według twórców kabaretowych mawiać mistrz Wajda. Cóż to jest jeśli nie szyderstwo z „trafiania do młodzieży”? A skoro tak, jasne jest jedno – cała produkcja historyczna jest dalej wydzierżawiona godnym i godniejszym i produkowana z myślą o rynku wewnętrznym. Ten globalny bowiem jest po staremu zawłaszczony przez artystów sponsorowanych z Moskwy. I widać to dobrze dzisiaj,  nie tylko w filmie, ale także w postawie gwiazd muzyki, takich jak Waters. Jeśli więc polscy dziennikarze, filmowcy, twórcy i w ogóle ludzie od budżetów na kulturę, chcieliby serio rozmawiać o swojej misji, powinni zająć się tym, jak z polską produkcją wypłynąć na szerokie wody. Ktoś powie, że przecież próbują, bo najmłodszy Łysiak był nominowany do Oskara w kategorii filmu krótkometrażowego. Nie rozśmieszajcie mnie, bo znamy się już długo. Jak widzę człowieka, który jedzie na galę Oskarów z filmem pod tytułem „Sukienka”, którego bohaterem jest karlica zakochana w kierowcy ciężarówki, to myślę jedynie o tym, kto wpadł na pomysł, żeby w ten sposób reklamować linię odzieży dla osób niskorosłych. Mogę się oczywiście mylić, ale mam swoje obsesje i trudno mi doprawdy uwierzyć, że stary jak świat, ograny numer – mała garbuska i clown zakochani w sobie bez pamięci – został odgrzany bez żadnej ukrytej, biznesowej intencji. W tym całym Hollywodzie mogli się zorientować co jest grane, są w końcu handlowcami, i Oskar przepadł. No, ale nie zajmujmy się przeszłością, przed nami kolejna premiera, a wokół niej raz jeszcze rozdmuchiwane będą absurdalne dyskusje o przekazie, który ma wzruszyć młodzież i sprawić, że stanie się ona patriotyczna. To znaczy co konkretnie zrobi? Bo takiej kwestii nikt jeszcze nie poruszył w tej dętej dyskusji, której celem jest – powtórzę – utrzymanie określonych środowisk przy budżetach na kulturę. Nikt nie wie, jak ma zachowywać się ta uwiedziona przez patriotycznych twórców młodzież. Czy ma zrobić zrzutkę na kolejny film, czy może demonstrować na ulicach, czy też organizować samodzielnie kluby dyskusyjne? Takie ujęcie tematu jest poza zasięgiem dziennikarzy biadających nad niewłaściwą postawą młodych. Obłuda tej formuły jest wprost paraliżująca i nie ma co liczyć na to, że jak Kurski przestał być prezesem, a zastąpił go Matyszkowicz, cokolwiek się w tej sprawie zmieni. To znaczy telewizja i różne patriotyczne fundacje wyłożą pieniądze na film, który nie dość, że zaprezentuje polski punkt widzenia w sposób niesztampowy i mało infantylny, to jeszcze zdobędzie on prawdziwego Oskara. Zostanie bowiem wyprodukowany z myślą o tym Oskarze, bez żadnych dodatkowych podtekstów, czytanych przez takich maniaków, jak ja. To jest dość istotne w ocenie filmów przez jurorów, którzy są oczywiście sprzedajni, ale nie w takich zakresach, jak się to zdaje naszym rodzimym pastuszkom od filmów długo i krótkometrażowych. Jeśli ktoś chce promować film w centrum władzy filmowej, to musi to robić serio. To zaś oznacza, że nie może tam być ukrytych intencji, nawet ukrytych mimowolnie i bez pełnej świadomości ich ukrycia. Czy na coś takiego stać polskich twórców? Nie, bo oni muszą najpierw tutaj rozwiązać problemy, które sami tworzą w swoich biednych umysłach, muszą się uporać ze swoją własną pychą, a dopiero potem zastanowić się dlaczego takie cwaniaki, jak oni nie mogą przemówić do łbów tych durnych Amerykanów. Na to, jak przypuszczam, nie stać w Polsce na razie nikogo. Po prostu nikogo. I nie widać, by mogło się coś w tej sprawie zmienić, albowiem młodzi twórcy już od samego początku zaczynają kombinować i kręcić. Wszystko zaś z obawy, by miejscowi macherzy od budżetów nie uznali ich za frajerów. Mając tak nakreśloną wizję stosuneczków panujących w polskiej branży filmowej, można śmiało rzec, że pasuje do niej tylko jeden film, który dokładnie, toczka w toczkę odzwierciedla owe stosunki. Chodzi mi oczywiście o serię zatytułowaną „Gang Olsena”. Opowiada ona o tym, jak trzech przestępców próbuje bezskutecznie zrobić udany skok, za każdym razem planując go drobiazgowo. I wszystko im się w tych planach zgadza, do chwili kiedy nie skonfrontują ich z realiami i nie zaczną działać. Wtedy okazuje się, że zaplanowany w kuchni u jednego z nich majstersztyk złodziejskiego rzemiosła jest jakimś bieda-napadem, z plastikowym nożem na kasę pancerną. I tak w koło Wojtek w każdym odcinku. Patrzymy na to i myślimy sobie, że prawdziwy gang Olsena nie ryzykował przynajmniej publicznych pieniędzy, a „nasi” nie mogą się powstrzymać, przez finasowaniem swoich projektów z kasy publicznej, udział zaś tych pieniędzy w produkcji kolejnego gniota motywują chęcią trafienia do młodzieży.

Na film o Grodnie jednak pójdę i napiszę tu recenzję, albowiem sfera publiczna nie dostarcza dziś człowiekowi żadnych inspiracji. Wszyscy publicyści komentują dziś działania ruskiej agentury czynnej na ulicach, w redakcjach, na estradzie, w kinie, w zasadzie wszędzie. I czynią to z całkowitą bezsilnością, oddając przestrzeń publiczną wrogom wolności. I jeszcze uważają przy tym, że dobrze czynią, albowiem wskazują zło. Nie, nie wskazują, oni je akceptują, a jeśli coś wskazują, to własną bezsilność.

 

W niedzielę 11 września w domu kultury Hugonówka w Konstancinie odbędzie się kiermasz książek naszego wydawnictwa i nie tylko naszego wydawnictwa, a także prezentacja obrazów Agnieszki Słodkowskiej. Będzie Hubert, który będzie rysował. Kiermasz odbędzie się w ramach cyklicznej imprezy „Otwarte Ogrody Konstancina”.

 

Jeśli ktoś chce pomóc Władysławie, tutaj jest numer jej konta

Władysława Rakowska

98 1020 1055 0000 9902 0529 0566

 

---

tagi: historia  telewizja  promocja  film  grodno  budżety  oskar  wrzesień 1939 

	gabriel-maciejewski
	7 września 2022 11:11

29     2923    16 zaloguj sie by polubić