Jednym z najczęściej powtarzanych publicznie postulatów jest propozycja byśmy trzymali poziom. Albo narzekanie, że coś jest poniżej poziomu. Po wczorajszym kapiszonie związanym z opublikowaniem nagrań Tuska i Giertycha znów pojawiły się takie wskazania, a także inne – by Tusk zniknął z życia publicznego, bo nie trzyma poziomu.

No cóż, Tusk na pewno nie zniknie, albowiem on dobrze wie, że poziomu nie ma. Jest magma, półprzezroczysta w dodatku. Żeby istniał ten cały, mityczny poziom, czyli zasady, poniżej których się nie schodzi, bo człowiek jest zdegradowany, muszą być strażnicy poziomu. Ludzie, którzy decydują, kto jest, a kto nie jest na poziomie. I ludzi takich przejęła KO. To są wszyscy artyści i pracownicy wyższych uczelni z tytułami profesorskimi. Oni wyznaczają poziom, a gwarancję tego iż czynią dobrze daje im Tusk. Bo tak naprawdę o niego chodzi i gwarancje, których udziela. To prowadzi nas do wniosku, że poziom w istocie to bezkarność w atakowaniu przeciwników politycznych. Poziom to także degradacja wszystkich, którzy nie należą do wskazanej przez Tuska grupy, co było słychać na ujawnionych wczoraj nagraniach. Realnie strażnikami tak rozumianego poziomu są prawnicy, którzy gotowi są pozywać każdego, kto próbuje wyznaczyć inne zasady funkcjonowania życia publicznego. I to widać było w przypadku Karola Nawrockiego. Próba zdegradowania go na razie się nie powiodła, ale będą podejmowane kolejne. Z zastosowaniem różnych narzędzi, nie można wykluczyć, że także bardzo poważnych. Na razie działają kabarety i Roman Giertych. Ludzie zaś wierzą, że oglądanie wygłupów na scenie czyni ich lepszymi i oddziela od tych, co poziomu nie trzymają, czyli nas. Bo my – nie okłamujmy się – w życiu kulturalnym nie bierzemy udziału. Nie chcemy tego nawet i się od tego izolujemy.

Intuicyjnie, na pół świadomie po tak zwanej naszej stronie ludzie wyczuwają, że coś jest nie tak i próbują zaznaczyć w jakiś sposób, że są na poziomie. Dotyczy to wielu istot działających w przestrzeni publicznej, a ja zacznę od tych bardziej niedookreślonych. Taki Mazurek na przykład ogłasza, że jest znawcą win. O czym już wspominałem. Nie sposób być znawcą win moim zdaniem, nie będąc alkoholikiem. Mazurkowi zaś chodzi zapewne o to, by zasiadając do stołu w restauracji miał coś w rodzaju abonamentu na wygłaszanie różnych banałów na temat wina. I żeby wszyscy musieli go słuchać.

Ktoś tu napisał, że Warzecha uważa się za znawcę muzyki barokowej. To rzeczywiście robi wrażenie. Tym bardziej, że przeciętny człowiek nie może się dziś nawet nazwać znawcą grzybów jadalnych, co dawniej było jakimś tam wtajemniczeniem, bo mykologowie z uczelni zaczęli nagrywać podcasty i okazało się, że jest sporo zaskoczeń, a to co omijaliśmy do tej pory można spokojnie wrzucić do gara. A gdzie tu mówić o muzyce barokowej?

W każdym razie – pojedynczo i w gromadzie – wykluczona przez postkomunę prawica, szuka jakiegoś poziomu i gadżetów, które  bezwzględnie wskażą gdzie on się znajduje. Niestety nie mogą to być zjawiska, momenty i działania oddalone od polityki, bo nikt nie zrozumie o co chodzi. Warzecha może sobie gadać o muzyce barokowej, ale politycy muszą iść na zwarcie i posługiwać się, że się tak wyrażę, gadżetami dedykowanymi. Czyli czym? Malarstwem Ignacego Czwartosa na przykład, które jest – nie mówcie, że nie – załamujące. Ja w ogóle staram się nie uczestniczyć w tak zwanej kulturze, żeby nie zwariować, ale czasem zerknę. No i wymyślili tego Czwartosa, który namalował żołnierzy wyklętych, potem miał jechać do Wenecji na biennale, ale nie pojechał, bo go Sienkiewicz utrącił. I dziś namalował obraz gdzie widać, jego w kolorach biało-czerwonych a obok niego stoją Anda Rottenberg i tenże Sienkiewicz i przeżynają go na pół piłą, tak po wołyńsku. Pan zaś, który z Czwartosem robi wywiad, uważa, że obraz ten jest pełen subtelności. No cóż, dzieło to jest tak subtelne mniej więcej, jak Mazurek raczący się winem przy ostrygach. Ten sam sznyt.

Wszyscy lub prawie wszyscy widzą, że to rozpaczliwe powoływanie się na poziom do niczego nie prowadzi. Bo poziom o niczym nie rozstrzyga. Każdy chce konfrontacji i każdy do niej dąży, a gadanie o zasadach, kulturze i poziomie służy jedynie odczłowieczaniu przeciwnika i osłabianiu go przed zadaniem serii ciosów, z których jeden może być ostateczny. Teraz głównym celem jest Karol Nawrocki, wcześniej jednak był nim Jarosław Kaczyński. I nic nie było w stanie obronić prezesa przed atakami. Tak, jak nic nie powstrzymuje prowokatorów przychodzących pod pomnik smoleński.

Chciałbym teraz słów kilka poświęcić na opisanie pewnego mechanizmu, którego nikt nawet za bardzo nie próbuje ukryć. Jest on związany z poziomem, a chodzi o poziom kultury, w tym wypadku muzycznej. To ważny obszar, podobnie jak każda aktywność, przy której gromadzi się jakaś publiczność. Zaraz przejdę do konkretów, nie martwcie się. Oto zacząłem oglądać serial  komediowy „Aniela”. Rzecz jest absurdalna i głupkowata, a także wykonana ze złą wolą. Zakłamuje relacje jakie panują w kraju i wskazuje, że tak zwani nowobogaccy, są jednak ludźmi, a do tego jeszcze stanowią wzór dla ludzi z blokowisk, którzy chcieliby żyć jak elita. To jest właśnie owo, tylekroć wspominane, fałszywe założenie. Nikt nie chce żyć jak polska elita, a serial ten to kolejna próba wyznaczenia poziomu tam gdzie go nie ma. Ktoś powie, że to tylko komedia przecież. Jasne, film „Na noże” też był tylko komedią, a przy okazji promował przyjmowanie migrantów, którzy trzymali poziom i byli Himalajami moralności w porównaniu ze starymi rodzinami amerykańskimi. Nasi korzystając z tego samego mechanizmu pokazują coś innego – nowobogackie rodziny są lepsze, mimo iż czasem można je oceniać różnie, ale bez nich nie wiedzielibyście, jak się trzyma nóż i widelec. To jest tak chamskie, że zwala z nóg. Może kiedyś opiszę to szerzej, choć nie ma to chyba sensu. Zaczęła palić im się dupa i usiłują to zgasić, pokazując postawy takie jak w tym serialu, oczywiście wszystko z poczuciem humoru a la Marcin Wójcik, w celu uwiedzenia ludożerki i nawiązania z nią współpracy. Nieważne. Tłem tego wszystkiego jest scena rapowa. Jak wiemy ten cały rap to degradacja ostateczna. Przez jakiś czas wierzono, że to głos pokolenia czy tych całych blokowisk, czy czego tam. Bo trzeba było nakręcić koniunkturę. Kiedy to już nastąpiło, na scenę wszedł Mata, syn Mateckiego. W serialu Matecki nazywa się Marecki i gra go Pazura. Mata zaś to raper Banan. Który na razie jest pokazywany jakby był zdegenerowanym śmieciem, ale jak znam życie i metodę, okaże się na koniec sympatycznym gościem, co wiele przeszedł i jeszcze więcej zrozumiał.

Ktoś nam pokazał, rozumiem, że nieświadomie, jak się przejmuje rynek, który można by od biedy nazwać muzycznym, bo chodzi o emisję dźwięków, ale w istocie jest to rynek politycznej propagandy. Chodzi bowiem o to, by dotrzeć do głosujących młodych ludzi, którzy mają przymus eksponowania własnej wrażliwości. I tę właśnie trzeba zagospodarować. Jeśli ktoś interesował się kiedykolwiek tym całym hip hopem, rapem i innym szajsem rozumie, że zespołów takich jak Kaliber 44 i Pactofonika już nie ma, a ich członkowie zostali zmarginalizowani, a następnie umarli. Jeden całkiem niedawno. Pewnie do końca nie zrozumieli co ich trafiło.

I tu dochodzimy do kwestii najistotniejszej – jeśli chcesz przetrwać nie szukaj z nikim porozumienia. Bo to cię zabije. Szczególnie szybko, jak będziesz się popisywał swoim blokerskim pochodzeniem i sznytem. Cały zaś rap i cały hip hop to nieszczera bardzo próba nakłonienia młodych ludzi do otwarcia się i nawiązywania kontaktu. I ten kontakt zostanie nawiązany, ale po to tylko, by tych biednych durniów wykorzystać i wyrzucić na śmietnik.

Jeśli chcesz przetrwać musisz mówić własnym, niezrozumiałym dla tamtych językiem. I cały czas coś robić. Kiedy ilość realnie istniejących projektów przekroczy masę krytyczną zjawią się ludzie gotowi je kupić. Lub zjawią się macherzy od rynku, albo politycy zainteresowani wprzęgnięciem takiego twórcy w bieżącą nawalankę, którą nazwą próbą utrzymania poziomu. Co oczywiście ma prowadzić do usunięcia ich wrogów z przestrzeni publicznej. Kiedy nastąpi taka sytuacja należy podać bardzo wysoką cenę. I targować się do upadłego. Bo ludzie tacy jak Czwartos czy Krysztopa, choćby ich obwiesić orderami jak choinkę, żadnego poziomu nie utrzymają. I wrażenia na żadnej publiczności, poza tą już dobrze znaną, nie zrobią. I z tego złudzenia „nasi” będą musieli się wyleczyć już za chwilę.

Jeśli ktoś będzie znów sugerował, że coś źle robię i mieszam porządki, odpowiem mu, że mam to w nosie.

Przypominam o naszej nowej książce

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/towarzystwo-jaszczurcze-societas-lacartarum-eidechsen-gesselschaft-1397-1466/

---

tagi: kultura  komunikacja  seriale  oszustwa  życie publiczne  manipulacje  zasady  rap  hip hop  poziom  blokowiska 

	gabriel-maciejewski
	15 czerwca 2025 08:01

35     1190    12 zaloguj sie by polubić