Zmartwiłem się wczoraj, po opublikowaniu fragmentu rozdziału na temat bojkotu szkolnego. Wszystko bowiem wskazuje na to, a najbardziej ilość komentarzy pod tekstem, że narracja socjalistyczna jest zabetonowana i nie można jej ruszyć nawet łomem. Nawet demaskatorskie cytaty z takiego tuza myśli marksistowskiej jak Ludwik Krzywicki nic nie pomagają. Dlaczego? Ponieważ cała wtłoczona nam do głów historia opiera się na memach stworzonych i wielokrotnie zinterpretowanych w duchu marksizmu przez takich Krzywickich i i potomków. I nie ma na to siły. Polityka Polaków musi być polityką polegającą na wysyłaniu na śmierć całych pokoleń, wyjąwszy oczywiście tych, którzy wcześniej zarezerwowali sobie miejsca w lożach. Nikt się ani przez moment nie zastanowi jak to przerwać. I dobrze wszyscy wiecie dlaczego – bo to urągałoby pamięci zmarłych. No więc my tu dzisiaj będziemy wyłącznie urągać pamięci zmarłych. Jak pewnie także się domyślacie, urąganie żywym jest w Polsce sportem popularnym i ćwiczą się w nim różni ludzie, w mniemaniu, że w ten sposób dociekają prawdy. Zawszeć to bowiem łatwiej naurągać żywemu, który nie może się bronić i wystąpić jako adwokat zmarłych, którzy wpędzeni w pułapkę walczyli jak umieli, by wreszcie zginąć śmiercią potocznie określaną jako bohaterska.

Nie wiem i nigdy się nie dowiem jak wygląda spłacanie zobowiązań agenturalnych. Jedno jest pewne w tych układach nasi najwięksi wrogowie – Niemcy, są wobec swoich agentów stokroć bardziej lojalni niż nasi najwięksi sojusznicy – Brytyjczycy. Bycie sojusznikiem Wielkiej Brytanii nie gwarantuje niczego, nawet pięknej śmierci na barykadzie, bycie sojusznikiem Niemiec gwarantuje emeryturę i dostanie życie na starość, no chyba, że całe Niemcy zostaną zdewastowane tak, jak to się stało po II wojnie światowej. Nawet jeśli ktoś trafił do obozu koncentracyjnego, a miał jakieś drobne zasługi dla cesarstwa, był tam traktowany lepiej niż inni, choć nie gwarantowano mu przeżycia ze względu na szalejący w obozach tyfus.

Ta konkluzja wypływa wprost z analizy losów różnych patriotycznych działaczy, których kariery rozpoczynały się przed I wojną światową. Ot choćby taki Jędrzej Moraczewski. Dlaczego te Hitlery wstrętne nie wyrzuciły go na bruk z willi w Sulejówku? Przenieśli go tylko do oficyny, a on sobie tam spokojnie mieszkał przez całą okupację, jego żona zaś, która nie niepokojona przez nikogo dożyła lat pięćdziesiątych, zasiadała w czasie okupacji w zarządzie spółdzielni Społem. Ponoć ich dzieci poginęły w różnych akcjach, ale samym Moraczewskim nic złego się nie stało. Tylko ta śmierć pana Jędrzeja, premiera rządu ludowego, taka trochę dziwna się wydaje.

Moraczewski to pikuś, wspominaliśmy tu Krahelską i Owczarkówną, obydwie spokojnie dożyły lat sześćdziesiątych. Do tego jeszcze towarzysz Wincenty Jastrzębski i towarzysz Roman Jabłonowski, a także pewnie setki innych, których nazwisk nie znamy i nigdy nie poznamy. Dlaczego świnio, powie zaraz ktoś, rozliczasz tych ludzi z tego, że przeżyli? Otóż czynię tak ponieważ są ludzie, którzy z różnych wyborów rozliczają na przykład prof. Kieżuna i powieka im przy tych rozliczeniach nie zadrga. Tymczasem Kieżun był, w przeciwieństwie do Moraczewskiego, Krahelskiej, Owczarkównej, Jastrzębskiego, Jabłonowskiego i innych, wprost skazany na śmierć. To on był tym kamieniem, który rzucono na szaniec, bo nie należał do pokolenia wybrańców. Był rocznikiem późniejszym, na którego barki włożono ciężar nie do udźwignięcia, samemu go unikając. No, ale przeżył i żyje do dziś. Ma chłop cholernego pecha. I z tego właśnie faktu, że przeżył i żyje czyni mu się zarzuty. Jednocześnie taki Zychowicz wyciera sobie gębę dziesiątkami tysięcy tych, którzy umarli w Powstaniu. Mieliśmy tu wczoraj gawędę o strajku szkolnym zorganizowanym na niespotykaną skalę, przy zaangażowaniu różnych metod terroru, przez prowokatorów i histeryczki. Myślę, że powinniśmy wprost potraktować to wydarzenie, jako część zbiorowej hipnozy, której jesteśmy co jakiś czas poddawani. Dziś także. Jako próbę generalną przed Powstaniem Warszawskim, w czasie którego także nie dano tym dzieciom żadnego wyboru. Bo wymagała tego racja stanu. Otóż racja stanu niczego nie wymagała, a to z tego względu, że wobec faktycznej likwidacji państwa, wobec uzależnienia rządu emigracyjnego od polityki mocarstw, nie istniała żadna formuła, w której ta racja stanu by się realizowała. Jedyną racją stanu w czasie kryzysów globalnych jest ocalenie jak największej ilości istnień. I teraz ważna rzecz, o której niby wszyscy wiedzą i którą rozumieją. Po co wywołano Powstanie? Żeby powitać bolszewika na swojej ziemi. Czym go powitać? Nie strzałami bynajmniej, ale chlebem i solą, jako sojusznika. Byli bowiem bolszewicy naszymi sojusznikami. No, ale jak wiemy zdradzili nas i wymordowali elitę. Tylko Kieżunowi zaproponowali współpracę.

Ludzie, w których głosach wybrzmiewa emfaza wypływająca wprost ze szczerego żalu po zniszczonej Warszawie, lubią stawiać się w opozycji do strasznych mieszczan z wiersza Tuwima. I do głowy im nie przyjdzie by powiązać działalność pokolenia, które wyrosło w legendzie bojkotu szkolnego z losem pokolenia Kolumbów. Szydzą, z tych mieszczan, że dom, że Stasiek, że drzewo i nie pomyślą, jak to było i jak to jest nadal, że Krahelska ma miejsce w podręcznikach, a Kieżun to agent. To jest dla nich za trudne.

Porwijmy się teraz na profanację ostateczną i wyobraźmy sobie, że front ruszył latem 1944 i Warszawa została wyzwolona przez bolszewików. Co się dzieje? Czy ludzie, którzy walczyli z Niemcami będą strzelać do Rosjan? Nie. Oni będą z nimi wspólnie budować lepszą przyszłość, ale wcześniej wypchną spomiędzy siebie dawnych pepeesowskich agentów cesarza Niemiec, dla nich bowiem nie będzie miejsca w nowej Polsce. Innym jednak się uda. Ciekawe jaki byłby wtedy los Kieżuna? Może by go rozstrzelali? Czy Rosjanie wymordowaliby całe pokolenie akowców? A skąd. Przecież profesor Kieżun przeżył, niby dlaczego po zwycięskiej walce z Niemcami tamci mieliby umrzeć? Władza znalazła by się we właściwych rękach, a część, myślę, że większa, dobrych, polskich patriotów, połączyłaby wysiłki w budowaniu nowej, ludowej ojczyzny. Tym razem naprawdę ludowej, a nie tak trochę ludowej, jak to było przed wojną. Na samym zaś szczycie góry propagandowych fetyszy umieszczono by etos inteligencki. Tak bliski przecież sercu poetów radzieckich. Zamiast w latach sześćdziesiątych, zacząłby ów blaszany bożek błyszczeć już w końcu lat czterdziestych i myślę, że do dziś nie byłoby komu go unieważnić. A po co unieważniać? Toż inteligencja pracująca miast i wsi jest ważnym składnikiem narodowej massy tabulettae! Zaraz powiem po co – bo jest to z istoty kłamstwo. Ja sobie tego może nie uświadamiałem tak głęboko jak dziś, bo w młodości różne osoby kokietowały mnie silnie etosem inteligenckim, ale dziś wszystko do mnie dotarło. Zajrzałem sobie na profil fejsbukowy pisarza Jacka Dehnela, który cały jest ulepiony z tej fikcji, wszystko tam jest kłamstwem, począwszy od wystudiowanych fotografii, na egzotycznych upodobaniach pana Jacka kończąc. Nie ma tam ani jednej autentycznej myśli i nie ma tam ani jednego prawdziwego słowa, wszystko jest aspiracją. Dlaczego? Ponieważ pan Jacek to potomek, starych, dobrych pepeesowskich działaczy, którzy zmienili w Polsce wszystko, po to, by pewne rzeczy zostały po staremu. Rozkradli własność, a na jej miejscu postawili etos, którego reprezentantem jest tenże właśnie ich potomek. Na szczęście bezdzietny. To już jest szczyt bezczelności z mojej strony, wszak dziadek Jacka Dehnela był bohaterem, bronił Helu, siedział w obozie jenieckim. Po wojnie zaś zrobił karierę w marynarce wojennej, a następnie handlowej. No właśnie i nikt mu nie wyrzuca, że przeżył, że się odnalazł w komunizmie, choć wcześniej bronił tak dzielnie burżuazyjnej Polski przed Niemcem? Myślicie, że z tymi, którzy ocaleliby po zwycięskim Powstaniu byłoby inaczej? Zorganizowaliby nam tu takie zajęcia w podgrupach, że wszystkim poszłoby w pięty.

Jeśli zdaje Wam się, że tego rodzaju hipnotyczne zagrania jak masowe bojkoty to już przeszłość, jesteście w błędzie. Kolega Andrzej przypomniał mi wczoraj rzecz znamienną, zapomniany całkiem i przez wielu ludzi omijany szerokim łukiem, strajk szkolny w obronie krzyża, który odbył się w Garwolinie, w tamtejszej szkole rolniczej. Andrzej zaczął się zastanawiać, czy nie była to czasem próba zahipnotyzowania i wyprowadzenia ze szkół zawodowych młodzieży katolickiej. Ja tego nie wiem, wiem, że w latach osiemdziesiątych krzyże jeszcze chyba w klasach nie wisiały. Warto może jednak zastanowić się w jakiś okolicznościach je tam powieszono i jakie władza ludowa wiązała z tym nadzieje. I jeszcze jedną rzecz przypomniał Andrzej. Oto na początku rozmów w Magdalence, pojawiły się w telewizji i gazetach autentyczne ponoć wypowiedzi Kiszczaka i Jaruzelskiego, że rozmowy tak, ale nie z Kuroniem i Michnikiem. Kraj zareagował pogotowiem strajkowym i władza się ugięła. Naród zwyciężył, nikt nie zginął co prawda, ale bohaterska postawa ludu polskiego jeszcze raz pokazała, że jakeśmy towarzysze w masie, to nic nam nie straszne.

 

Teraz ogłoszenia. Mamy już nowy sklep https://basnjakniedzwiedz.pl/ wszystkie nowe książki będą wrzucane tylko tam, ale sklep na coryllus.pl będzie jeszcze przez jakiś czas czynny, żeby wszyscy mieli czas się przyzwyczaić.

Nasze książki dostępne będą w Słupsku, w sklepie Hydro-Gaz przy ul. Słowackiego 46, wejście od ul. Jaracza

Zapraszam do księgarni Przy Agorze, do księgarni Tarabuk w Warszawie, do sklepu FOTO MAG, do antykwariatu Tradovium w Krakowie i do sklepu Gufuś w Bielsku Białej.

Przypominam, że mamy już nowy numer Szkoły nawigatorów, przypominam także o naszym indeksie zawierającym biogramy osób występujących w moich książkach

http://www.natusiewicz.pl/coryllus/

 

---

tagi: socjalizm  niepodległość 

	gabriel-maciejewski
	31 maja 2017 09:00

22     1743    2 zaloguj sie by polubić