Zacznę od tego, że dziś jest pierwsza niedziela miesiąca i w kościele pod wezwaniem NMP w Brzezinach odprawiona będzie o godzinie 12.00 msza święta w naszej intencji zamówiona przez Wawrzyńca z Brzezin.

Wiele radości dać może człowiekowi lektura starej książki profesora Tomkiewicza zatytułowanej „Więzień kardynała”. Jest to zbeletryzowana gawęda, śledztwo historyczne właściwie, którego celem jest wyświetlenie rzeczywistych motywów uprowadzenia i uwięzienia Jana Kazimierza, przyszłego króla Polski, przez Francuzów. Polecam wszystkim tę książeczkę, bo jest tam mnóstwo ważnych szczegółów dotyczących epoki, a szczególnie frapujący jest opis działania francuskich agentów, którzy penetrowali całą właściwie Europę kontrolując dwory i szlaki wychodzące ze wszystkich stolic europejskich. Profesor Tomkiewicz nie umie ukryć fascynacji tą organizacją, a i mnie się ona udzieliła, ale tylko do pewnego momentu. Do tego mianowicie, w którym przeczytałem, że królewiczowi Janowi Kazimierzowi towarzyszył w podróży spolonizowany Irlandczyk pan Butler. Jak słyszę spolonizowany Irlandczyk, a mówimy o roku 1638, to od razu przypomina mi się inny Irlandczyk, zbohemizowany tym razem. Przypomina mi się Walter Deveroux, który wbiegł po krętych schodach zamku Cheb do komnaty Albrechta von Wallensteina i przebił go halabardą. Szpadę złamał po drodze w starciu z jednym ze strażników księcia, a halabardę porwał ze ściany wprost przed drzwiami komnaty Wallensteina. Stało się to cztery lata przed porwaniem Jana Kazimierza, w czasach kiedy Stuartowie zawarli tajny sojusz z Habsburgami uniemożliwiający osadzenie na tronie czeskim kandydata francuskiego, czyli Wallensteina właśnie. Walter Deveroux nie był byle kim, nie był dowódcą irlandzkiej, najemnej bandy, jakich wiele się kręciło się po czeskich i śląskich drogach na początku XVII wieku, choć pewnie na pierwszy rzut oka tak wyglądał. Walter Deveroux był nieślubnym synem Essexa, kochanka Elżbiety I. Rola bastardów w historii jest jak wiecie nie do przecenienia i faktu tego w żaden sposób nie można lekceważyć. Ponieważ w Polsce nikt literalnie nie zajmuje się kwestią tak istotną jak sojusze Stuartów z Habsburgami i z Moskwą zawierane w XVII wieku, o czym gawędziliśmy sobie wczoraj, nikt nie dał nam póki co żadnego nawet kulawego wyjaśnienia tych kwestii, musimy sobie na pewne pytania odpowiedzieć sami.

Jeśli z królewiczem Janem Kazimierzem podróżuje do Hiszpanii pan Butler, to znaczy tyle tylko, że Polska znajduje się w orbicie zainteresowań Londynu. Jeśli dookoła orszaku składającego się z 36 osób kręcą się francuscy agenci, którzy planują porwanie Jana Kazimierza, to oznacza, że takich agentów nie ma wśród osób towarzyszących królewiczowi. Samego bowiem następcę tronu pilnuje agent Londynu. Tak to interpretuję, choć mogę się mylić. Samo uprowadzenie Jana Kazimierza odbywa się w okolicznościach wodewilowych. Najpierw podsuwają w Genui jakąś piękną dziewczynę, a potem w trosce o jej cnotę oraz jego serce, ładują biedaka na jakiś przypadkowy statek wyczarterowany przez władze republiki i dają mu gwarancje bezpiecznego przejazdu do Hiszpanii. Wszyscy przy tym wiedzą, że Genua jest cichą sojuszniczką Paryża, a królewicz miał płynąć do Hiszpanii w silnym konwoju galer hiszpańskich wracających z Neapolu. Wypchniętą go na morze wcześniej, dając mu za kapitana człowieka bardzo zdecydowanego, który pozwolił aresztować swój statek dopiero wtedy kiedy portowe baterie jednego z małych garnizonów na wybrzeżu zostały skierowane wprost na jego jednostkę. Zszedł na ląd i pozwolił zejść Janowi Kazimierzowi. Tam prowadzono jakieś negocjacje bez udziału królewicza, których efektem był powrót kapitana na statek i zatrzymanie następcy polskiego tronu. Oficjalny pretekst był taki, że jechał on do Barcelony, a następnie do Madrytu, by objąć urząd admirała floty hiszpańskiej. Flota ta miała być następnie wprowadzona na Bałtyk w celu zwalczania Szweda. Choć profesorowi Tomkiewiczowi wydaje się to dość egzotycznym pomysłem, ja akurat sądzę, że to prawda. Sądzę ponadto, że Jan Kazimierz jechał do Hiszpanii po pieniądze. Próbował bowiem dostać się tam wcześniej przez zrewoltowane Niderlandy, ale został grzecznie poproszony o udanie się w drogę powrotną. Jego brat więc, król Władysław IV postanowił wyprawić ekspedycję dłuższą trasą, przez ziemie cesarskie i Italię. Tam niebezpieczny był właściwie tylko jeden odcinek drogi. Podróż morska z Genui do Barcelony, którą zabezpieczono konwojem hiszpańskich galer, ale jak już wiemy królewicz zdecydował się płynąć na samotnym statku o nazwie „Diana”. Jeśli Jan Kazimierz jechał do Madrytu po pieniądze, to znaczy, że jego podróż miała taki sam charakter, jak późniejsza o lat kilkadziesiąt podróż cara Piotra na zachód. On się tam jechał uwiarygodnić jako przyszły monarcha katolickiej Polski w oczach największej wówczas katolickiej potęgi. Podróż odbywał incognito, ale jak nam pisze Tomkiewicz, po drodze wszystkie wróble ćwierkały, że oto zbliża się orszak, wśród którego znajduje się polski królewicz. Jasne jest, że Francuzom zależało na zatrzymaniu Jana Kazimierza, bo nie mieli oni zamiaru dopuścić do pogłębienia sojuszu Warszawy z Wiedniem, no ale na czym zależało Stuartom, którzy wspierali potajemnie Wiedeń przeciwko Paryżowi? Czy także na osłabieniu Wiednia? Nie wiem, bo nie doczytałem, sądzę poza tym, że takie kwestie nie zaprzątały uwagi profesora Tomkiewicza. Zaprzątają za to moją uwagę. Uważam bowiem, że dwór który prowadzi tajne negocjacje z dwoma graniczącymi z Rzeczpospolitą potęgami w tym samym czasie, jest ważniejszy od dworu, który rozstawia szpiegów na drogach i wysyła trucicieli na dwory. Obojętne przy tym jest, jak wielką estymą wśród historyków cieszyłby się kardynał Richelieu i szara eminencja ojciec Józef. To są sprawy drugorzędne. Spróbuję wyjaśnić dlaczego. Oto napisał nam Jacek, w którymś kolejny nawigatorze, że polityka brytyjska to polityka kontroli portów. Ja zaś mogę dodać, że polityka francuska to polityka kontroli dworów. Od razu jednak trzeba zrobić zastrzeżenie, że nie do końca, bo jakby tak pogrzebać głębiej, to okaże się, że w każdej kancelarii królewskiej na kontynencie siedzi jakiś brytyjski agent i kopiuje listy. Wzory zaś pieczęci królewskich ze wszystkich krajów wykonywano w Londynie już za Elżbiety I. Co w takim razie kontrolują Francuzi? Osobę władcy i jego najbliższe otoczenie. Czynią to poprzez kobiety głównie, ale także poprze tak zwanych faworytów. Czy to jest polityka skuteczna? Do pewnego momentu z całą pewnością, ale ponieważ największy konkurent Paryża, który jeszcze na takiego nie wygląda, prowadzi politykę kontroli portów, czyli politykę kontroli przepływu pieniądza i strategicznych towarów, polityka francuska jest skazana na porażkę. W perspektywie kilku dziesięcioleci rzecz jasna, nie od razu. Od razu odniesie ona spektakularny sukces, którym będzie zdewastowanie Niemiec i unieważnienie ich jako sojusznika Hiszpanii. Następnie zaś będzie kolejny sukces, czyli zniszczenie katolickiej Polski poprzez wprowadzenie jej w pułapkę wojny ze Szwecją. Potem miał być, jak mniemam, jeszcze jeden sukces, czyli zwarcie sojuszu z Moskwą, ale to akurat było niemożliwe, bo nad Morzem Białym od ponad stu lat siedzieli już Anglicy i Holendrzy i to oni podporządkowali sobie cara, zawierając sojusz, którego punktem kulminacyjnym była koronacja Wilhelma Orańskiego. Jeśli zaś kraje północy zawierają sojusz i podporządkowują sobie duży rynek podczepiony pod drożne, nawet zimą, porty, to znaczy kontrolują najkrótsze drogi transportu i oszczędzają na czasie. Kraje zaś południa, mogą tylko patrzeć na ten wyczyn i zagryzać zęby z wściekłości, czekając, aż mocarstwa północy będą po kawałeczku przyłączać południe do kontrolowanego przez siebie rynku. I tak się stało, a my odczuliśmy to najboleśniej, bo owo przyłączanie to były rozbiory Polski.

Pora teraz zadać pytanie – jaką politykę prowadziła Polska? Była to polityka reaktywna, prowadzona według instrukcji dworów obcych, bez zrozumienia istoty sporów i bez wyznaczenia wizji przyszłości. Bardzo przepraszam, że się powtarzam, ale czasem trzeba. Czy wobec tego dziś Polska prowadzi jakąś politykę? Moim zdaniem nie. PiS próbuje prowadzić politykę wewnętrzną, a także próbuje coś tam ugrać w sporze z Niemcami, to wszystko. Cała polska polityka, to wykonywanie instrukcji dworów obcych. Tyle tylko, że PiS zgłasza jakieś obiekcje do niektórych ustaleń, a PO wdrażało wszystko jak leci, jak mniemam nawet bez dokładnego przeczytanie tych instrukcji. Nie możemy w Polsce mówić o jakiejkolwiek tradycji politycznej, stąd nasza historyczna narracja nie dotyczy polityki, ale wojny. Cała zaś jej mechanika polega na tym, by ukrywać przyczyny wojen przegranych. Zasłania się je rzekomym lub prawdziwym poświęceniem bohaterów. Nie muszę nikomu tłumaczyć co o tym myślę i jaki jest mój stosunek do tych kwestii. Jeśli jeszcze dodamy do tego współczesną propagandę, całkowicie już ogłupiałą i płaską, to przyszłość nasza rysuje się mało optymistycznie. No, ale nie ma żadnych widoków na zmianę tej optyki. Bo też i nikomu na tym nie zależy.

 

Zapraszam na stronę www.basnjakniedzwiedz.pl Michał idzie na urlop, więc FOTO MAG będzie na razie zamknięty. Zapraszam jednak do Tarabuka, do księgarni Przy Agorze w Warszawie. Do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu Gufuś w Bielsku Białej, do sklepu Hydro Gaz w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim.

 

---

tagi: polska  dwory  porty  wielka brytania  francja 

	gabriel-maciejewski
	6 sierpnia 2017 10:36

19     2266    7 zaloguj sie by polubić