Wszyscy pamiętamy, co się działo, kiedy Gorbaczow ogłosił politykę jawności. Księgarnie w Polsce zawalone zostały książkami rosyjskich i radzieckich autorów. Nawet za komuny nie było tego tak dużo, jak wtedy. Pisano i mówiono głównie o zbrodniach Stalina, o łagrach i o cierpieniu. No, ale także o tym, jak niezwykłym miastem jest Moskwa i Leningrad, a także o wrażliwości tamtejszych ludzi. I wszyscy wierzyli w to, że teraz już wszystko się zmieni. Dlaczego? Albowiem za naszego życia, Związek Sowiecki nie zrobił nic co mogłoby nas porządnie wystraszyć. Był papierowym tygrysem, z którego nabijały się dzieci w szkole, wszyscy opowiadaliśmy kawały o Polaku, rusku i Niemcu i było fajnie. Zbrodnie z czasów dawniejszych traktowaliśmy jak godziwą i pełną napięcia rozrywkę, którą zaserwowano nam, zanim zacząć się miało prawdziwe życie w prawdziwym kapitalizmie.

I nikt do dzisiaj nie zauważył, jak w Rosji interpretować zaczęto słowo jawność. Nie zauważyliśmy tego, albowiem Rosja nie jest dla nas bytem atrakcyjnym. Czasem ktoś tam coś opowiadał o tym, że zarobił w Rosji, ale były to bajki o żelaznym wilku. Nie zajmował nas ten kraj w najmniejszym stopniu, traktowaliśmy go jako zagrożenie, ale tak samo plastikowe, jak schyłkowy ZSRR. Dziś dopiero nieco oprzytomnieliśmy. I niektórzy zaczęli się wsłuchiwać w to co mówi Dugin. On zaś mówi bardzo wyraźnie i jeszcze się przy tym uśmiecha. Jawnie informuje wszystkich dookoła jakie są plany Rosji i co oni zamierzają zrobić kiedy już zajmą tereny uważane za swoje. I dziwne wydaje się to, że w świecie, kiedy głupstwa jakieś nazywane są mową nienawiści, pan ten nie został pozwany i nie stanął przed jakimś międzynarodowym trybunałem. Z powodu jawności właśnie. Można powiedzieć, że mamy szczęście w tym nieszczęściu. Oni zrobili się tak pewni siebie, tak głupkowato przy tym trywialni, że wygadali się ze wszystkim i jeszcze oczekiwali za to oklasków. Tak właśnie jest, ja jednak ciągle nie rozumiem tej bezradności. Dugin to jedno, a jego pudła rezonansowe w Polsce to drugie. Ludzie ci także nie znają lęku i nie przejmują się tym, co też sobie na ich temat pomyślimy. My zaś, choćby tak, jak tu siedzimy, zastanawiamy się momentami, czy oni są jakimiś nadbytami człowieczymi, czy wiedzą coś więcej, albo potrafią więcej? Nie wiem, jak Wy, ale mnie czasem takie myśli nachodzą. Oto wczoraj dowiedziałem się, że Sykulski, który przez długi czas brał udział w jakichś dyskusjach-ustawkach z Bartosiakiem, był w komisji weryfikującej WSI. To jest doprawdy niezwykłe, kiedy bowiem dziś patrzymy na tego człowieka, widzimy sprzedawcę z mięsnego, który przebrał się w garnitur i przekonuje nas, że nigdy w życiu nie odróżniłby wołowego od indyka. I jeszcze się przy tym mocno poci. Jak to jest, do cholery, możliwe, że pan ten nie został przez nikogo zweryfikowany? Nie chce mi się tu już nawet wspominać tego całego Kramka, czy jak on się tam nazywa. Chcę tylko wskazać, że państwo nasze, w które inwestujemy sporo emocji, nie inwestuje odpowiednio podobnych emocji w nas. Podnosi za to znaczenie takich Sykulskich, którzy ani myślą o zaprzestaniu emitowania komunikatów w stylu Dugina. No, ale co tam my, jakoś sobie przecież tu poradzimy. Radziliśmy sobie za Tuska, dlaczego nie mamy sobie poradzić teraz. Co innego ci wszyscy, którzy słuchając wezwania, idą się zaciągnąć do WOT, albo innych formacji. Oni są o wiele bardziej narażeni na toksyny emitowane przez Sykulskiego i jemu podobnych.

Patrząc na tę postać, mam wrażenie – oby się ono potwierdziło – że kończy się epoka autorytetów wystruganych z kartofla, komunikujących się z ludźmi za pomocą zestawu „Mały agitator”. Ludzie niby słuchają, niby coś ich tam interesuje, ale sprawy idą zdecydowanie w złym kierunku. Próby zaś podkreślenia, że jeden czy drugi autorytet stoi po tej samej stronie co naród, przeciwko złym i skorumpowanym politykom wszystkich opcji, są coraz bardziej żenujące. Wczoraj, na przykład, Ziemkiewicz napisał na twitterze, czym się różnią środowiska medialnych autorytetów. Oto w gazowni dziennikarze rozmawiają o tym, czy można i należy usprawiedliwiać Tomasza Lisa. On zaś sam z Łukaszem Warzechą spierają się o kształt Polski i los jej mieszkańców – cytuję z pamięci. Aż coś się we mnie zagotowało. Nie widzicie, kochani czytelnicy, co się wyrabia na tym twitterze dzień w dzień. I może to jest dla Was lepiej. Ja jednak poszerzam zasięgi i zaglądam tam często. Warzecha, który już dawno mnie zbanował, niczym nie różni się od Sykulskiego. On tak samo mówi Duginem, jak tamten. Nie grozi tylko otwarcie śmiercią różnym ludziom i nie uśmiech się przy tym tajemniczo. Bo do tego właśnie sprowadza się jawność, którą Dugin odziedziczył po Gorbaczowie.

Najbardziej zdumiewające jest to, że my tutaj jesteśmy jedynym środowiskiem chyba, które wyklucza w ogóle wypowiedzi wyżej opisane z programu komunikatów człowieka inteligentnego i cywilizowanego. Tak zwane środowiska jednak prędzej obcięłyby sobie coś, niż wykluczyły spośród siebie takiego Warzechę. Cóż to oznacza? No chyba tyle, że oni wszyscy stawiają ja jawność i pluralizm. My zaś propagujemy wykluczenie. Takie zarzuty pojawiały się tu nie raz i nie dwa.

Czy Ziemkiewicz emitując taką treść i umieszczając ją w miejscu publicznym coś przed nami ujawnił? W zasadzie tak, ujawnił nam, że opcja rosyjska i cała rosyjska propaganda, będzie miała w Polsce zawsze pierwszeństwo przed koncepcjami i treściami rodzimymi. Te zaś – poprzez ustawki medialne – będą zawsze traktowane pogardliwie i w zasadzie nie będą istnieć. Wiele osób uważa, że likwidacja blogów była świetnym posunięciem, bo przeszkadzała niektórym w kontemplowaniu myśli różnych redaktorów i myślicieli. Nie wiem kogo ci ludzie maja na myśli, ale sądzę, że właśnie ruskich agentów i tych, którzy rozciągają nad nimi parasol ochronny. Bo kogóż by innego? Można oczywiście zastanawiać się nad pożytecznym idiotyzmem prostodusznych dziennikarzy, którym się zdaje, że jak będą pisać o Pileckim o wychowają młodzież i Polska będzie wielka. Można się zastanawiać, ilu z nich to stare cwaniaki, które chcą się wylansować na bohaterze.  Tylko po co? Wszyscy wiemy co trzeba zrobić. Trzeba pisać tak, żeby to nas słuchali, bez dodatkowego wspomagania, a nie szli do Dugina i jego ideowych dzieci, żeby wyrobić sobie obiektywny pogląd na geopolitykę i żeby był wreszcie ten pluralizm.

---

tagi: propaganda  rosja  ziemkiewicz  warzecha  agenci  sykulski  jawność  dugin 

	gabriel-maciejewski
	4 listopada 2022 07:19

24     2506    17 zaloguj sie by polubić