Tak. Mamy żyć złudzeniami. Na każdej możliwej płaszczyźnie. Całe,,przemysły,, są w tę produkcję zaangażowane. Łatwo mi się rozstawać było z tymi złudzeniami ideologicznym. Pewnie dlatego że nigdy im na poważnie nie ulegałam. 

Gorzej oczywiście z prywatnymi  życiowymi..czy jak jeszcze to nazwać...

Powiem przekornie że choć to okropnie ciężka obróbka psychologiczna  taka lektura, ogromnie dobrze jednak odebrałam serię serię książek Gra o tron.

Każda kartka książki i los każdej postaci mówi czytelnikowi,  że każdy sojusznik i każdy przyjaciel cię zdradzi. A jeśli kogoś polubisz czytelniku...to on zostanie przez autora zabity. 

Świetne ćwiczenie...taka lektura...

Dawniej pewnie bym jej nie zniosła. 

Ale czytałam tuż po ćwiczeniach ignacjańskich. Tzn moja nadzieja była już właściwie ulokowana. To pozwala żyć w świecie ludzi.

.

eeee nie jest tak źle. "Mówił Pan same straszne rzeczy" jakkolwiek bardzo ciekawie/jasno jak zawsze/wyważono dynamicznie/przekonująco/pewnie i prezentując wiedzę z większego obszaru/nie wycinkową    i dostał Pan natychmiastowo mocne oklaski. Więc, albo Pan rozwiał chmury strachu, albo tego zastraszenia w połączeniu z wiodącą chęcią wzmożenia swoich emocji bez pracy i ofiary dla Pana Boga nie ma. Chyba też ta afirmacja leków jaka istnieje poza tym pomieszczeniem jest powierzchowna i jak "stuknie się odpowiednio po pieniądzach", to rzesza słuchaczy jest duża.

Dzięki za sugestię, Gabryś. Rzecz zacząłbym od tego, o co poprosiła mnie Pani Maryla, tzn. od ekspozycji tego, na czym polega państwo katolickie.

O bardzo miło że Pan o tym myśli. Proszę wziąć pod uwagę mój średni poziom wiedzy i jakoś..hm...łopatologicznie..

.

Fajna ta pogadanka.

Mnie czasem przez głowę przechodzi pytanie o Szekspira i jego coroczy festiwal w Gdańsku. Myśę i wymyśleć nie mogę co ma Szekspir do Gdańska? A festiwal szekspirowski jest w Gdańsku od ładnych paru lat. Jak sobie próbowałem coś wygooglać to się dowiedziałem, że w Gdańsku to jet teatr szekspirowski.

Ciekawe, skąd w Gdańsku takie zainteresowanie Szekspirem? Nie tym SS-manem Grasem, nie np. Miłoszem czy Mickiewiczem (do Gdańska przemieszczali się ludzie z Wilna), nie Conradem - Korzeniowskim (ostatecznie pisał o morzu).

Krótko mówiąc: co ma piernik do wiatraka, że nie zadam klasycznego pytania na tym blogu: za czyje pieniądze nastąpiło takie wzmożenie szekspirowskie w Gdańsku.

wyłowiłem kilka fragmentów:

Sól

...rudę żużlowatą wytapia znakomicie
Metal kruchym zostaje, chociaż ogień go zżarzy
Jeśli do wyżarzenia cnej soli nie użyjesz.

[...]

Że alabaster miękkim, twardym dyament kamieniem
Sprawia to tajemnicza w soli będąca siła.

[...]

Pamiętaj również i o tem, że się złoto nie stopi
Kiedy soli nie dodasz, że się w płyn nie zamieni.
Sól rozpuszcza więc złoto jaśniejące jak słońce
Sprawia również iż lite złoto ruszać się może,
Tak, iż nigdy w pierwotne nie zamienisz je ciało,
Mimo szczerych zabiegów, mimo chemii uczonej!
Wówczas jest medycyną wszelkie kojącą bole
Złoto płynne pomaga najsroższemu bolowi

[...]

Szyb, który jest przy kościele, nosi nazwisko królewskie,
Gdyż pierwszy przyniósł bogate solne królowi podarki,
Szyb drugi Seraph się zowie, to mu nazwisko nadano;
Wielkie on skarby obecnie w szystkim naokół dostarcza.
Szyb ten wykopał Seraphius z trudem i własnym nakładem
W sławiony sztuką klaryjską, gdy potajemniczych drogach
Szedł, by zdobyć wykształcenie, które istotnie posiadał.
W ten sposób pragnął Seraphius zyskać królewską przychylność.
Szyb trzeci wielbi zasługi bardzo sławnego Bonnera —
On go założył, więc imię jego szybowi nadano.

[...]

Górnicy też sól miałką w różnych miejscach gromadzą,
Ilość piasku złotego w Tagu jej ustępuje

[...]

Ku szybom toczą zewsząd wielkie kawały soli,
Które w polskim języku bałwanami się zowią.
Z takich solnych kawałów podobno Arabowie
Wznosili mury, baszty, nawet domy stawiali;

[...]

Adamie! muszę Ci coś ciekawego powiedzieć —
Rzecz, która jest prawdziwą, gdyż przebyła prób wiele.
Gdybyś biegu wód naszych nie powściągnął w kopalni,
Wydrąży wkrótce fala groty w soli kamiennej.
Wówczas tłusta materya z nich wypływa czasami,
Którą w polskim języku nazywają saletrą.
Gdy górnicy się zetkną z tą saletrą przypadkiem,
W płomień lampki górniczej ta materya się wdziera,
W pustych grotach się płomień coraz dalej rozszerza
I ugasa dopiero, gdy materyi nie stanie.
Żar chwilowy saletry może sparzyć górnika
I podobnie jak ogień nawet śmierć mu zgotować.
Muszą przeto górnicy z jej pobliża uciekać,
Przyczem każdy ze strachu patrzy okiem ku ziemi.
W ten sposób ujdzie cało niebezpiecznym płomieniom,
Które ich własna siła pożre wreszcie zupełnie.
Gdy to wyrzekł, w mej głowie rozważyłem rzecz całą
I poznałem natychmiast, iż to nie jest saletra,
Gdyż ta nigdy się w płomień albo w światło nie wdziera,
Lecz wybucha natychmiast, gdy ją zetkniesz z płomieniem.
Przytem pryska na ziemi i nie wznosi się w górę,
Również nigdy nie płonie jasnym długim płomieniem,
Ta materya jest przeto naftą najsilniej palną
I na pewne to twierdzę: to sól z siarką złączona!
Bo wszak tylko człek głupi albo ślepy nie uzna,
Że siarka zawsze siarkę do się ściągnąć potrafi?
Dlatego to ta materya dziwnie w płomień się wdziera;
Siarka z siarką złączona te igraszki sprawiają,
Ogień cieszy się ogniem, siarka siarką się cieszy
I niejeden człek mądry nie zważał na to zdanie!
Nafta, możecie wierzyć, jest również bardzo ważną,
Zwłaszcza gdzie razem z solą złączona występuje.
Naftę dobrzy bogowie państwu naszemu dali
Kraju polski bogaty, wzbudzasz wsze podziwienie!

A jednak tylko Adam(o) Schröter(o)

Okazuje się, że można jednak coś ciekawego znaleźć na temat: samej kopalni soli w Wieliczce (Wielicka Salina), opisów tej Saliny (wbrew pozorom częstym i rozległym), oraz życia i twórczości Adamo Schrötera jak i jego dzieła o wielickiej Salinie. Swoim zwyczajem zacytuję ale źródło podam osobno, potem (autor Roman Bugaj):

"...W tym czasie napisał Schröter wiele utworów poetyckich. Nie posiadają one jednak zbyt dużej wartości, z uwagi na ich treść przeważnie panegiryczną, pomimo to w kilku z nich można odnaleźć pierwiastek społeczny oraz szczegóły dotyczące  ciężkiego i pełnego walk życia poety, jak równie jego zainteresowanie i przywiązanie do warstw najbiedniejszych.  Opieka i pomoc materialna Hiibnera wkrótce skończyła się i już pod koniec 1552 r. musiał Schröter ubiega się o względy innych wpływowych osobistości, np. Jana Bonera, za pośrednictwem którego chciał dostać się na dwór Zygmunta Augusta. Darzyli go sympatią i inni możni patrycjusze, np. Mikołaj Radziwiłł, Jan Piaskowski i Justus Decius, ale ich życzliwość nie dawała mu żadnych środków do egzystencji. 

Na ten okres przypada zainteresowanie Schrötera kopalnią soli w Wieliczce, którą zwiedził, i o której napisał obszerny poemat, wydany w Krakowie w 1553 r. Utwór ten został napisany na żądanie Hieronima Bużeńskiego, żupnika krakowskiego i sekretarza królewskiego."

A kim był Hieronim Bużeński (za Wiki):

Hieronim Bużeński herbu Poraj (ur. ok. 1513, zm. 26 listopada 1580 w Krzeczowie ) – sygnatariusz konfederacji warszawskiej, kasztelan sieradzki w 1579 roku, podskarbi wielki koronny w latach 1569–1578,burgrabia krakowski w latach 1559–1566, żupnik krakowski w latach 1552–1577, sekretarz królewski ok. 1552 roku, starosta krzeczowski w latach 1558–1580, starosta brzeziński i dobczycki w 1569 roku.

Przed 1542 rokiem był skarbnikiem biskupa poznańskiego Sebastiana Branickiego, w 1550 roku skarbnikiem królowej Bony. 23 kwietnia 1552 roku został żupnikiem krakowskim i sprawował tę funkcję do 2 marca 1577 roku. Jednocześnie był sekretarzem królewskim. W 1559 roku został burgrabią krakowskim. W latach 1569–1578 był podskarbim wielkim koronnym. Po złożeniu przez Bużeńskiego funkcji król Stefan Batory wynagrodził jego służbę roczną pensją z żup w wysokości 1500 zł i w dowód uznania nadał w 1579 kasztelanię sieradzką. Okres gospodarowania przez niego w żupach krakowskich należał do okresów największej prosperity.

Bużeński porzucił katolicyzm i przeszedł na kalwinizm, przez pewien czas sympatyzował też z braćmi polskimi. Utrzymywał stosunki z wybitnymi teologami szwajcarskimi. Zamienił na zbór świątynię katolicką w Żabnie, zbudował też zbór kalwiński w Wieliczce.

Podpisał konfederację warszawską 1573 roku. W 1573 roku potwierdził elekcję Henryka III Walezego na króla Polski."

I teraz refleksja - Adam Schroeter był zwyczajnym pisarzem i naukowcem "do wynajęcia." Ale Hieronim Bużeński  herbu Poraj

(źródło Wiki) zamawiający u Schrötera pismo o Salinie to już postać ciężkiego kalibru i to nie przy jednym władcy. A skoro tak łatwo przeszedł z jednej wiary do innej to zdaje się zarówno katolickość władców jak i ich "prawych rąk" mogła być jedyne "okazjonalna" zważywszy na semantyczny sens tego słowa.

Ostatni już, dodatek:

"Na fakt, że Kraków był w XVI wieku ośrodkiem paracelsyzmu, zwrócił pierwszy  uwagę prof. Henryk Barycz. Schröter uzyskał od Zygmunta Augusta przywilej królewski (summa privilegii) na tłumaczenie i wydawanie dzieł innych autorów z dziedziny filozofii, chemii, medycyny i poezji. Przywilej ten został wydrukowany w "De Praeparationibus" i w "Archidoxae". Brzmi on następująco:

„Imperatoriae Maiestatis Privilegio cautum est, nequis ante Septenium citra Adami Schröteri Silesii voluntatem Theophrasti Paracelsi, aliorumque insignium in Philosophicis, Chimicis, Medicis, et Poëticis authorum libros, eiusdem studio et diligentia editos, imprimât, aut alibi impressos importet, venalesue habeat intra omnes Ditionis eius fines, qui secus faxit, confiscatione librorum, et poenafisco Imperatorio exsoluenda multabitur, ut latius patet in ipso diplomate"

„Mocą królewskiego przywileju ustanowione jest, aby nikt przed siedmioleciem prócz Adama Schrötera, Ślązaka, według woli Theophrastusa Paracelsusa i innych znakomitych autorów, książek z filozofii, chemii, medycyny i poezji jego staraniem i pilności wydanych 
nie drukował albo gdzie indziej wydrukowanych nie sprzedawał w całych granicach Jego panowania. Jeśliby kto postąpił inaczej, zostanie ukarany konfiskat książek i karą grzywny królewskiej, jak to wyraźnie wynika z samego dokumentu"

Myślałem, że nikt tu już nie zajrzy, więc o tym Bugaju nie wspominałem, ale znalazłem go i przeczytałem.

On w tym swoim tekście do fragmentu:

„Ta materia jest przeto naftą najsilniej palną
I na pewno to twierdzę; to sól z siarką złączona!" [w. 895-900] 37.”

dodał przypis, w którym chwali intuicję autora:

„37 Dziwne przeczucie. Oczywiście Schröter nie zdawał sobie sprawy z faktu, że
niektórym złożom siarki (np. w Teksasie) towarzyszy w pobliżu ropa naftowa, zawierająca
do 2,75% siarki.”

następnie dodaje:

„Wzmiankę Schrötera o nafcie można było by tu uzupełnić relacją lekarza
Wojciecha Oczki (1537—1600), który podaje, że była ona wówczas pieczołowicie
zbierana i służyła do smarowania osi u wozów oraz prawdopodobnie do celów
leczniczych. 38”

38 W. Осzko: »Przymiot« i »Cieplice«. Opatrzone życiorysem. Wydanie jubileuszowe z 1881 r. Warszawa s. 506.

żeby na koniec dojść do wniosku, że w Wieliczce nie ma mowy, żeby chodziło o naftę :)

„Przytoczone przez Schrötera opowiadanie Koszwitza o pożarze wynikłym
z wybuchu palnej substancji wydobywającej się ze szczelin skał solnych ma pewne
realne podstawy, aczkolwiek jest nieprawdopodobne, aby ową substancją była
ropa naftowa. Ciekawą relację na ten temat podał w swej pracy L. Zejszner. Otóż
zaobserwowano, że z niektórych szczelin w złożu solnym wydobywał się gaz palny,
pradopodobnie metan (gaz bagienny). W otworze u ujścia gazu tworzyły się
sześcienne kryształki soli. W 1843 r. odnotowano wydobywanie się owego gazu
w komorze zwanej Baum. W celu uniknięcia wybuchu i pożaru, nagromadzony
w komorze zapas gazu został spalony. Gaz zapalony tuż u swego ujścia palił się
spokojnie niedużym płomieniem 69. Oczywiście nazwa „saletra" nadawana tej
substancji, tj. metanowi, przez górników nie ma żadnego związku z jej rzeczywistym
składem chemicznym.
Niekiedy gaz palny wydobywał się niespodziewanie w różnych komorach,
a jego pojawieniu się towarzyszyło syczenie i świsty. Zwykle górnicy opuszczali
szybko takie komory, które następnie poddawano dokładnemu przewietrzeniu.
Następujące czasem wybuchy gazu powodowały w kopalni szereg zniszczeń,
niekiedy dosyć groźnych, a także poparzenia górników. Wybuchy takie przytrafiały
się dawniej. Według relacji Sydowa, w 1828 r. miał miejsce następujący
wypadek: „Właśnie gdy górnik w spodku chodnika wiercił dziurę, pokazał się
w pobliżu jego kaganka mocny płomień, wychodzący z małej szczelinki wraz ze
strumieniem wody przy wielkim łoskocie. Przerażony tym wydarzeniem górnik
oddalił się; przywołany urzędnik zlecił mu dać się wypalić gazowi, co trwało dwa
dni. Następnie powiększono otwór i znów zapalono dobywający się gaz. Ilość jego
nagromadziła się tak znacznie, że urzędnika oddalonego o trzydzieści kroków,
leżącego dla ostrożności na ziemi, mocno odepchnęła. Odtąd palił się gaz kilka
tygodni, a ile razy zgasł, zapalano go na nowo. Płomień przy końcu miał w średnicy
około 1 1/2 stopy" 70. Podobne wypadki zdarzały się i w innych kopalniach soli,
a w jednej z nich wykorzystywano nawet wydobywający się spokojnie gaz do
celów oświetleniowych 71.
W świetle powyższych uwag, przypuszczenie Schrötera, że substancją palną
zapalającą się od kaganków górniczych była nafta względnie ropa naftowa, nie
daje się utrzymać.”

69 L. Zejszner: Krótki opis historyczny, geologiczny i górniczy Wieliczki, dz.cyt. s. 94.
70 J.w. s. 96.
71 W 1826 r. w karpackiej kopalni Szlatyna w hrabstwie Marmoroszkiem. J.w. s. 96.

Ja geologiem nie jestem ale opis tego alchemika nie wskazuje na gaz. Ale się nie upieram :)