Mickiewicz nie odrzucał form klasycznych, tylko oświeceniowe dworskie treści, z korzyścią dla polskiej literatury.    Za nowe można uznać tylko tzw. powieści poetyckie, które próby czasu nie przetrwają. Najważniejsze są wiersze (taki np. poemat o kartofli), bajki, fraszki (moja ulubiona: Golono - strzyżono) i Pan Tadeusz (klasyczny dla polskiego języka epicki 13-zgłoskowiec). Dziady? Się okaże. 

Co do wystawienia: chyba jednak nadużycie, bo z wszystkimi "wystawionymi" zachował dobre relacje do końca życia.

Pałac w Piekarach straszy z powodu niewyjaśnionej sytuacji własnościowej (rzekomych przedstawicieli rodziny Braunów, ostatnich przed wojną właścicieli), przypominającej nieco sprawę warszawskich "czyścicieli kamienic", tylko tu ofiarą stała się gmina Liszki.

Natomiast nie wiedziałam, że spowalniające zjazd z autostrady i powodujące nieraz korki rondo na granicy Krakowa i Piekar, to rondo Hoovera. Człowiek dzięki SN i mapom gugla uczy się całe życie.

Nie wiem co to jest za gadżet "koszyść dla polskiej literatury". To znaczy dla kogo konkretnie? Dla dziekana polonistyki na UW?

Myślę, że nie. Myślę, że Mickiewicz nadal jest w modzie

Gdy się wsadzi kij w mrowisko to nie należy tego kija trzymać w dłoni

Chyba lepiej uciec i ten kij tam zostawić

Dlatego zawsze lepiej wsadzać tam granat

Nawiązując do notki Magazyniera. Przemówienia DT to dla mnie poezja: "Because we put America first. They don't put America first. They only want power for themselves."

Dopóki władza sięga po jednostki wybitne, to przynajmniej literatura ma z tego jakąś korzyść, a i naród może się zachwycać pięknem swojego języka. Konsekwencje bełtania w głowach powinny oczywiście być brane pod uwagę przy ocenie  historycznej roli pisarza.

Przy takim postawieniu sprawy mamy więc osobę wybitnie zdolną, która w sposób wybitny namieszała w głowach całym pokoleniom. 

Pytanie, czy to co mamy teraz, czyli zwały literackiej borowniny na usługach różnych dworów jest w czymkolwiek lepsze. Przecież po tej fali błota nie zostanie nic, ani w literaturze ani w ludzkich głowach. Być może z historycznego punktu widzenia to w sumie lepiej, że ta fala NIKOGO nie porwie. Ale z puntu widzenia kreowania jakiejkolwiej jakości, to jest totalna masakra.

Ci ludzie przywołani przez Jolę to banda, która się boi oceny jakości i boi się zjawiska, gdy okazuje się, że jakość może mieć wpływ na historię.

Dobrą ilustrację długofalowych skutków szerzenia dzieł pana Mickiewicza stanowi to, że wychowani w duchu tychże dzieł dorośli i prawie dorośli ludzie w październiku na gwizdek polecieli do kościołów, by je niszczyć.

Wielka Improwizacja dla przykładu kończy się tym, że Konrad niemal nazywa Pana Boga carem, ale zatrzymuje się, a czyni to diabeł. I coś podobnego stanowi wiekopomne osiągnięcie polskiej literatury, a Gustaw/Konrad jest wzorem do naśladowania?

Wielu jest takich, moim zdaniem zalicza sie do nich także Herbert, ale tego nie wolno głośno mówić, albowiem to jest "nasz" poeta. Jak poszedłem do ósmej klasy w 84 roku na pierwszej stronie podręcznika do polskiego był wiersz tego zbuntowanego przeciwko systemowi geniusza, który nosił tytuł "Pan od przyrody". 

No właśnie nie jestem pewien czy wszyscy dorośli mają ten rozum

Bieg po zdrowie, był taki program kiedyś, Tomasz Hopfer go prowadził

A jakby ktoś jeszcze tego nie widział, sześć godzin psychozy autorstwa patrona nagrody poetyckiej, chyba wciąż przyznawanej...

https://hyperreal.info/archiwum/adam-wlodek-szesc-godzin-psychozy#axzz1lAU8gsdj

Inspiracja Panem od przyrody skutkowała leśnictwem. 

Bryll =Herbert, dobre sobie, ale za to Radoryski i ten od Baśni jak niedźwiedź, to ci dopiero. 

Jasne. Mamy więc straszny dylemat, czy podszyty złem człowiek może być geniuszem i czy powinniśmy się zachwycać całymi frazami "Pana Tadeusza"? To jest problem Salieriego i Mozarta, o których tu ktoś niedawno ładnie pisał. 

Moim zdaniem dla naszego pełniejszego człowieczeństwa należy zbierać tyle ile się da z tego, co jest obdarzone cudzym talentem. 

Naprawdę mogę się zachwycać śpiewanym w kościele hymnem Kochanowskiego "Czego chcesz od nas Panie za Twe hojnie dary", choć dziś wiem, że mógł być pisany dla Albrechta Hochenzollerna... I o to chyba chodzi, o zachwyt nad czyimś geniuszem i w miarę pełną wiedzę o historycznych kontekstach.

Wszak, to Albrecht przewraca się teraz w grobie z niemocy, że nie może wykrzyczeć, że to był utwór dla niego.

W polityce kulturalnej jest tak jak w tej niekulturalnej. Brać co dobre i przerzucać maksimum kosztów na przeciwnika.

Po prostu jesteś odporny na łaskotki uczuciowe i językowe. Tekst zaś jest bezlitośnie świetny. 

Ale do adremu: "Tak samo niezrozumiałym, jak niezrozumiały był w XIII wiecznej Italii język okcytański, w którym tworzyli poeci, wszyscy jak jeden powiązani z ratuszem, albo bankiem."

... albo warsztatem tkackim.

"Wszyscy wierzymy w to, że twórcą poezji był Homer, ślepy lirnik, co wędrował drogami Hellady i opowiadał o dawnych czasach i bohaterskich czynach herosów. To z całą pewnością nie może być prawda, ale wizja ta jest kładziona do głów dzieciom."

Ważny krok w tym kierunku poczynił prof. Sinko tłumacz Homera. Z jego wstępu do Iliady wynika, że Homer może i był ślepy ale był przede wszystkim przedsiębiorcą propagandowym. Iliada była zakontraktowana przez poszczególne ośrodki greckie. Homer siedział gdzieś tam w Atenach czy w Dalfach czy w sąsiedztwie, miał swoją szkołę poetycką i wysyłał swoich czeladników do poszczególnych księstw-miast, by ci recytowali/śpiewali Iliadę na zamówienie. Z pewnością była wykonywana zawsze wobec grona reprezentującego tę samą kastę arystokratyczną, lecz w różnych miejscach Grecji, w różnych kontekstach historycznych. Stąd taka ilość wątków pobocznych, związanych z bohaterskimi czynami bądź ze śmiercią wojowników pochodzących z różnych regionów greckiego świata, reprezentujących różne klany. Kontrahentami były właśnie te klany. Przy okazji jakiegoś święta religijnego, albo jakiegoś ślubu albo jakiegoś pogrzebu odbywały się zawody i recytacje poezji. Rapsodyści Homera po prostu recytowali nie całą Iliadę ale główny wątek plus wątek związany z danym klanem wspominającym swojego przodka przy tej okazji. Brali kasę, pojedli popili i do domciu. Świątynia Appolla w Delfach była żywotnie zaitneresowane homerycką propagadną, bo miękko i skutecznie cementowała ona wspólnotę achajską a potem achajsko-dorycką. Z takim zapleczem można było planować ekspansję. 

"Postawmy teraz taką granicę – do chwili kiedy powstały państwa absolutystyczne poezja rozumiana po akademicku, służyła ośrodkom niejawnym albo po prostu ośrodkom zajmującym się kapitalizowaniem zysków na handlu dalekosiężnym. Opisywane to jest rzecz jasna inaczej, ale przecież nikt nie uwierzy, że poeci Italii, wyrośli z tradycji poezji okcytańskiej i po okcytańsku rozumiejący, a także często piszący, smarowali swoje wiersze albowiem zakochali się w trzynastolatce, zauważonej przypadkowo w kościele. To są wizje, które każą nam wierzyć, że rodzaj ludzki organizuje swoją aktywność wokół instynktów. To nie jest prawda, aczkolwiek instynkty grają jakąś rolę w tym organizowaniu. Obstawiam, że mechanika zadań, pragnień i celów organizacji, a także poszczególnych osobników, skupia się jednak bardziej wokół kapitalizacji zysków z handlu dalekosiężnego. Mam na myśli epokę przed powstaniem państwa absolutystycznego."

Tu mam problem, bo epoka przed powstaniem państwa absolutystycznego to właśnie 12-13 wiek, czyli epoka albigensów i rozkwitu przemysłu tekstylnego w okcytanii. Koniec 13 wieku to już jest państwo absolutne - Filip Piękny. Wtedy pojawia się we Florencji grupa dolce stil nuova, gotowa na współpracę z Filipem Pięknym. Wieści z Francji przywiózł do Florencji Bruntto Latini, autor francuskojęzycznego Li Livres dou Trésor, pracujący jeszcze dla dworu Filipa III Śmiałego. Filipa Pięknego tym sposobe poznał.  Chodzi o to, że tak to działa, wieszczowie poszukują sponsora, ten zaś robi sobie casting i przebiera jak w ulęgałkach. Dante nie znalazł uznania u Filipa Pięknego. Znalazł je natomiast u La Scalów z Werony. Ale to już są szczegóły, które potwierdzają główną tezę.   

Lista lektur szkolnych o tym nie świadczy: http://www.spzyrzyn.pl/ucze/lista-lektur.html (szkoła podstawowa)

https://www.coprzeczytac.pl/lektury-liceum-technikum-ostateczna-lista-men/

Ten 1831 jest znamienny, bo on był w Wielkopolsce, żeby przekroczyć granicę i wziąć udział w powstaniu. Zew obowiązku był jednak słabszy od pociągu do niewiast.

I tak oto, mało romantycznie okazało się, że latanie za du... jest dużo przyjemniejsze od jej nadstawiania. 

Ale szczerze rzeknę,  że mnie na studiach o tym uczono.

Chyba tutaj (SN) przeczytane:

Objawy rozdwojenia jaźni, to u mężczyzn pisanie wierszy (poezji), i czytanie książek u kobiet.

Zaproponuję Tobie abyś Ty taką propozycję złożył, do której to propozycji z chęcią się przyłożę. 

Alergia na znaki?

26.2. br postanowili radcy w grodzie Kraka o nadaniu imienia H.H. pewnemu rondu.

Co jak co ale HH to nie jest betka. To poezja praktyki politycznej.

Za Herbertem Hooverem ciągnie się legenda biała oraz czarna.

2 x H to Geil Gitler , po rosyjsku. Również Homen Horosze = Niegodziwiec Haman.

Co te radcy grodzkie miały za myślowe majchry w zwojach, że w taki dzień [26.2.] zdecydowały, jakie znaki zawisną na słupie?

Wyimki z artykułu:

Uchwałę w sprawie nadania imienia Herberta Hoovera rondu ... podjęła Rada Miasta Krakowa 26 lutego 2020 r.

...

Najbardziej spektakularną akcją był zorganizowany przez niego „Obiad Nieobecnego Gościa”, który odbył się 29 grudnia 1920 r. w Hotelu Waldorf Astoria w Nowym Jorku. Hoover zaprosił na obiad 1000 osób, które wpłaciły po 1000 dolarów, natomiast wartość posiłku, który otrzymali nie przekroczyła 22 centów – równowartości ówczesnej dziennej racji żywieniowej polskiego dziecka. Zebrano wtedy 3 miliony dolarów (2 miliony dołożył obecny na obiedzie John D. Rockefeller jr.), które przeznaczono na pomoc medyczną i żywność dla dzieci z Polski, ratując je od głodu i tyfusu. W szczytowym momencie akcji pomocy dla Polski, zainicjowanej i kierowanej przez Herberta Hoovera, dożywianych było ponad 1,3 mln dzieci w trzech tysiącach miast i wsi.

...

Filantropii w akcji w dyskotece '88' rozedrganych światłych protez.

Jakie ministerstwo czy bractwo w Polin dysponowało tymi funduszami?

Będę wredna i złośliwie dołączę do akcji, obstawiając takie typy, "chodzące" na tym portalu za wybitnych, uczciwych autorów z nieciekawym życiorysem:

1. E. E. Kisch

2. I. Babel

3. J. Haszek

Tych akurat nie lubię, ale zauważyłam sympatię innych. Natomiast specjalnie dla Gospodarza zamieszczam punkt czwarty (choć tę twórczość akurat sama cenię)

4. Tadeusz Nowak  (W 1953 podpisał rezolucję ZLP w sprawie procesu krakowskiego. Od 1954 należał do PZPR[1]. Członek ZLP od 1956. https://pl.wikipedia.org/wiki/Tadeusz_Nowak_(pisarz) )

Ja wśród prozaików (opowiadania) dodałbym Herlinga-Grudzińskiego, a w prozie reporterskiej Antona Zischkę, kiedyś wyjaśnię dlaczego.

Poezja to rzeczony Kochanowski, Mickiewicz i Tuwim, choćby za taką mistrzowską dialektyczną żonglerkę:

Julian Tuwim "Do prostego człowieka"


Gdy znów do murów klajstrem świeżym
Przylepiać zaczną obwieszczenia,
Gdy "do ludności", "do żołnierzy"
Na alarm czarny druk uderzy
I byle drab, i byle szczeniak
W odwieczne kłamstwo ich uwierzy,
Że trzeba iść i z armat walić,
Mordować, grabić, truć i palić;
Gdy zaczną na tysięczną modłę
Ojczyznę szarpać deklinacją
I łudzić kolorowym godłem,
I judzić "historyczną racją",
O piędzi, chwale i rubieży,
O ojcach, dziadach i sztandarach,
O bohaterach i ofiarach;
Gdy wyjdzie biskup, pastor, rabin
Pobłogosławić twój karabin,
Bo mu sam Pan Bóg szepnął z nieba,
Że za ojczyznę - bić się trzeba;
Kiedy rozścierwi się, rozchami
Wrzask liter pierwszych stron dzienników,
A stado dzikich bab - kwiatami
Obrzucać zacznie "żołnierzyków".
- O, przyjacielu nieuczony,
Mój bliźni z tej czy innej ziemi!
Wiedz, że na trwogę biją w dzwony
Króle z panami brzuchatemi;
Wiedz, że to bujda, granda zwykła,
Gdy ci wołają: "Broń na ramię!",
Że im gdzieś nafta z ziemi sikła
I obrodziła dolarami;
Że coś im w bankach nie sztymuje,
Że gdzieś zwęszyli kasy pełne
Lub upatrzyły tłuste szuje
Cło jakieś grubsze na bawełnę.
Rżnij karabinem w bruk ulicy!
Twoja jest krew, a ich jest nafta!
I od stolicy do stolicy
Zawołaj broniąc swej krwawicy:
"Bujać - to my, panowie szlachta!"

Do dziesięciu jeszcze kilku brakuje, ale na pewno mi się przypomną.

A widzisz. Zapomniałam o Dostojeskim. To dodaję w poz. 5

Co do Mickiewicza, to oczywiście, że można mieć do niego dystans (więc piszę z małej litery), ale to nie znaczy odsądzać od czci i wiary jako Autora (tu litera wielka). Dla mnie cała twórczość Mickiewicza (może z wyjątkiem powieści poetyckich) jest ważna i bliska, bo się słowem i rymem posługuje po mistrzowsku. I jest tak bardzo polski, nawet wobec Piusa IX (takie traktowanie z waszecia jako pokłosie sarmatyzmu). 

Nie wiem, co rozumiesz przez zastosowanie z przewrotną i zaskakującą intencją? Ale akurat u Mickiewicza jest wszystko, zwłaszcza w wierszach i Panu Tadeuszu. Finezja poety  najbardziej widoczna jest w wierszach, które dzisiaj mogłyby być utworami kabaretowymi: https://literat.ug.edu.pl/amwiersz/0022.htm. Albo mój ulubiony:   https://literat.ug.edu.pl/amwiersz/0073.htm

Można oczywiście wyciągać późne utwory, zwłaszcza prozą, kiedy był, albo wychodził spod wpływu Towiańskiego, ale one już nie dorównują tym, powstałym przed 1834 r. Czyli do Dziadów, cz. III i Pana Tadeusza. A lewacy zwłaszcza te lubią najbardziej.

A tu jeszcze młodzieńczy żart ledwie 20 - letniego Mickiewicza, który przez wielu szowinistów litewskich do dziś uchodzi za przekład ich epopeji średniowiecznej (za XIX-wiecznymi "ojcami narodu litewskiego"), czyli Żywila:

https://wolnelektury.pl/media/book/pdf/mickiewicz-zywila.pdf

Nie mam dylematu.

"Problemu Salieri-Mozart" też nie ma, został stworzony przez masona Puszkina,żeby dodać splendoru moralnego geniuszowi współbratu w masoństwie Mozartowi. Że to niby katolik z Wenecji i z polskim dziadkiem Salieri "mu zazdraszczał". Salieri komponował głównie opery włoskie  (ok. 30) praz muzykę religijną a Mozart dopiero po wielu latach (był "dzieckiem pracującym") komponowania muzyki koncertowej - zaledwie kilka, za to z symboliką masońską i bardzo lansowanych przez "braci".Jeden z pierwszych kulturalnych fejków w czasach współczesnych.

;-)))

Powiedzmy, że masz swoje fobie, a ja Ci strolowałam niechcący dyskusję, bo stanęłam w obronie twórczości Mickiewicza (w końcu sam go z odpowiednim epitetem wymieniłeś) i wszyscy poszli tym śladem, pomijąjąc głowny wątek notki. Ale na swoje usprawiedliwienie mam fakt, że mój wpis był pierwszy i za rozwój dyskusji nie ponoszę odpowiedzialności, bo mnie cały dzień nie było w domu i dopiero wieczorem zdążyłam wrzucić jeden komentarz z linkami, zanim straciłam dostęp do komputera;-). A Żywilę przeczytaj, podobnie jak linkowane wiersza, a właściwie fraszki. Mickiewicz to był prawdziwy talent, co miał słuch językowy i genialną zdolność różnych stylizacji. Gorzej było z rozumem, albo mądrością życiową, ale ostatecznie sam stał się ofiarą tej własnej słabości, co mam nadzieję Pan Bóg w rozliczeniu uwzględni.

Lubię, bo ekstrapoluję do rzeczywistej skali.

Przedstawia pan jedynie wycinek schematu - poezja, jak wszystkie sztuki, przekazuje, a więc wzbudza u odbiorcy, emocje.

Jest więc narzędziem przekazu, środkiem komunikacji.

Jest więc narzędziem i jako takie może być użyte wedle woli użytkownika.

Sama jestem poetką. Najwięcej tworzyłam, zanim wyprowadziłam się od mamy - w okresie skrajnej biedy. Gdy mi się polepszyło, skupiłam się na pieniądzach i przestałam pisać. Dziś poezja nie jest już moim medium przekazu, odkryłam i rozwinęłam inne, jednak nie zgadzam się z tym, że sztuka kwitnie jedynie w warunkach dostatku.