Pewien mój kolega, z którym razem studiowałem na historii sztuki, a który na malarstwie znał się mniej więcej tak jak ja, czyli wcale, mawiał tak: wiesz Gabryś, na świecie są może trzy, może cztery dobre obrazy...reszta...reszta reprezentuje taki kierunek, który nazwałbym gównizmem...Przepraszam wszystkich za ten wyraz, ale jakoś się tak nastroiłem z rana. Oto ktoś tu wrzucił link informujący, że zamknięto wystawę prac Modiglianiego w Genui, bo 21 obrazów na 30 tam prezentowanych okazało się fałszywkami. Ja bym jeszcze, wobec takiego faktu, zamknął wszystkie instytuty i wydziały historii sztuki, jak świat długi i szeroki. Bo w zasadzie nie ma sensu, by działały. O czym świadczy ta sytuacja? Sprawa jest poważna, bo okazuje się, że ludzie markujący wykształcenie w jakimś kierunku, nie są w stanie udźwignąć odpowiedzialności za to, na czym się rzekomo znają. Więcej – przedmiot ich zainteresowań jest fikcją, bo oni mają w nosie i sztukę i Modiglianiego, a interesuje ich tylko ile dostaną za przygotowanie tej wystawy i gdzie to przepiją. To jednak nie koniec, problemem jest sam Modigliani i generalnie wartość malarstwa. Jeśli tam są same prawie fałszywki, to znaczy, że na obrazach naprawdę znają się tylko złodzieje i fałszerze. Nie może być inaczej, a skoro tak, to znaczy, że oni są bezpośrednio powiązani z ludźmi, którzy utrzymują ceny różnych dzieł na rynku, a także mają taką władzę, by niektóre dzieła zdegradować. Co też się właśnie stało w pałacu dożów w Genui. Niech się nikt nie łudzi, że takie rzeczy dzieją się same z siebie, a ich przyczyną jest tylko głupota ekspertów. Rynek sztuki to rynek nakręcanych ręcznie koniunktur, z których dziś najważniejsze są koniunktury propagandowe. Żeby ten system w ogóle działał, to znaczy, żeby ludzie się tym interesowali serio, potrzebni są różni specjaliści. Oni muszą chodzić w glorii i chwale i mieć wawrzyn nad czołem, jeśli tego wymaga dobro koniunktury rzecz jasna. Może się jednak zdarzyć, że gdzieś tam ktoś zdecyduje, że Modigliani już jest nieważny i wtedy cała ta piramida bytów astralnych zostaje zdruzgotana i unieważniona. Nikt bowiem nie wie dokładnie jaki jest sens istotny koniunktur na rynku sztuki. Ja twierdzę, że są nim ubezpieczenia, ale mogę się mylić. Chodzi o to, by nadać wartość rzeczom z istoty bezwartościowym, a następnie ubezpieczyć je na grube miliony.

Jest jeszcze jedna istotna sprawa, dawniej, kiedy jeszcze bardziej wstydliwie podchodzono to tych wszystkich szwindli, promowano nie tylko obrazy, ale także artystów. Mam w domu cały szereg książek o malarzach. Czy ktoś może sobie przypomina, jakąś wydaną ostatnio biografię artysty? Poza oczywiście biografią Bronisławy Rycher Janowskiej, którą sprzedajemy, a która z całą pewnością nie znajduje się w orbicie zainteresowań tak zwanych handlarzy sztuką, a na pewno nie tych z górnej półki. Ja sobie nie przypominam takiej książki i nie przypominam sobie żadnego filmu o artyście, który zrobiono by w ostatnich latach. O czym to świadczy? Że autor przestał być potrzebny. Zarówno ten martwy, który mógłby być wzorem dla innych, jak i ten żywy, którego się wynajmuje do różnych telewizyjnych pogadanek politycznych. U nas takim człowiekiem jest Sasnal. To jest przykład modelowy. Człowiek pozbawiony talentu, taktu, mało też pracowity, został wylansowany po to, by jego dzieła mogły być ubezpieczone, on zaś sam służył jako polityczny autorytet dla opozycji antykaczystowskiej. No, ale jak widzimy koniunktury na rynku sztuki się zmieniają i są jak zwykle przestawiane ręcznie. Modigliani nie jest już Modiglianim, a więc kiedy trend ten dojdzie do nas okaże się, że Sasnal nie jest Sasnalem. Ktoś podejdzie do niego z tyłu, jednym szarpnięciem odpruje mu łeb i zobaczymy, kto tam naprawdę siedzi w środku. Nie inaczej jest z pisarzami. Ktoś tu wczoraj zalinkował naszego ulubieńca Szczepka, kiedy ten szydził z Kaczyńskiego, że chce przygotować hufiec pisarzy pancernych. To jest stary numer, na który się wszyscy łapią. Ludzie od propagandy, ludzie poważni, wypuszczają takiego zająca jak Szczepan, a ten mówi przeciwnikom co mają robić. I oni rzecz jasna natychmiast się za to zabierają, bo któż by nie chciał być pisarzem pancernym? Ja nie żartuję, możecie być pewni, że słowa Twardocha spotkają się z ciepłym przyjęciem wśród aspirujących autorów prawicy i oni znów wejdą w tę koleinę, w której są całkowicie bezbronni. Twardoch zaś wprost mówi o co chodzi – o to, że polityka polska nie ma tyle pieniędzy, żeby się przeciwstawić polityce niemieckiej. To jest stary numer, ta figura, pamiętam ją z lat dziewięćdziesiątych, z gazowni. Szczepan to tylko powtarza, odnoszę wrażenie, że bez zrozumienia. Tyle, że polityka to nie jest wydawanie pieniędzy na słabych propagandystów, którzy wierzą w wiecznie kręcące się koniunktury. Tak się może wydawać Sasnalowi, Szczepanowi, Tokarczuk i innym świrom. Przykład degradacji Modiglianiego pokazuje nam to dobitnie. Tyle, że biedny Modigliani już nie żyje i ma to wszystko w nosie. Czereda tak zwanych pisarzy ma przed sobą jeszcze parę lat i oni wierzą, że spędzą je w spokoju i zasobności, bo ich sponsor, państwo niemieckie, oraz pan Soros, będzie ich potrzebował zawsze. Nie jest to prawda, albowiem ludzie poważni potrzebują ludzi skutecznych. Skuteczność zaś Twardocha i Sasnala mierzy się ilością programów telewizyjnych, w których wystąpili. I niczym więcej. Jeśli przestaną się pokazywać, albo jeśli ludzie przestaną ich oglądać, oni automatycznie przestaną być potrzebni. Kłopot tylko z tym, że na ich miejscu pojawią się nasi „pancerni”, którym także wydawać się będzie, że ich misja trwać będzie wiecznie. Skuteczność propagandy, istotna skuteczność mierzona jest czym innym, oddaniem czytelników mianowicie. I dlatego właśnie, między innymi, socjaliści polscy, budujący swoje dziwne państwo, nigdy nie mogli zlekceważyć Henryka Sienkiewicza. Zbyt wielu ludzi go czytało. Jeśli idzie o Twardocha i Sasnala to nie ma o czym gadać. Oni wejdą wkrótce w ten etap czynności zawodowych, który zwykle określa się słowem „lizanie”. Dość dwuznacznym jak wiemy. Zasada zaś, którą umieściłem w tytule – nigdy nie kop liżącego, obowiązuje rzecz jasna w różnych sytuacjach, ale akurat nie w polityce. W polityce zaś niemieckiej kopanie liżących, leżących, a nawet łażących, ma tak długą i głęboką tradycję, że strach pomyśleć, co się stanie ze Szczepanem za parę lat. Pomódlmy się za niego już teraz.

 

Zapraszam na stronę www.basnjakniedzwiedz.pl Michał idzie na urlop, więc FOTO MAG będzie na razie zamknięty. Zapraszam jednak do Tarabuka, do księgarni Przy Agorze w Warszawie. Do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu Gufuś w Bielsku Białej, do sklepu Hydro Gaz w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim.

---

tagi: rynek  propaganda  sztuka 

	gabriel-maciejewski
	20 lipca 2017 09:08

15     1576    4 zaloguj sie by polubić