Jak się zdaje, postanowiono ostatecznie pogrzebać motywacje, które kierują ludźmi decydującymi się na zawodowe pisanie. Od dłuższego już czasu wiadomo, że tak zwana kariera literacka to kreacja służb, a różni frajerzy mają ustawiać się w charakterze tła dla wybranych i wskazanych autorów, którzy wiodą sfingowane spory o rzekome imponderabilia. Ten system wciąż działa, ale coraz słabiej. Kiedy nie było dla książek medialnej konkurencji, a także wtedy kiedy czytelnicy stawiali opór promocji, można go było utrzymywać. Te czasy minęły, albowiem czytelnicy są dziś całkowicie zmanipulowaną grupą, która może zdecydować się ewentualnie na coś z listy bestsellerów Empiku. Biblioteki są zbiorami makulatury, którymi – nie chcę krzywdzić wszystkich bibliotekarek – zarządzają jakieś oszalałe pańcie próbujące serio inicjować dyskusje o współczesnych książkach i autorach. One i powierzone im placówki służą temu jedynie by nadzorować kanały dystrybucji treści. Nikt jednak nie jest tego świadom, choć z bibliotek wyrzuca się całe stosy wartościowych książek, żeby zastąpić je badziewiem. Książka powoli przestaje być przedmiotem nobilitacji, a staje się szykaną, wymuszeniem lub ogłupiaczem. Pisarzami zaś mienią się ci, którzy nie są w stanie sklecić dwóch akapitów w rodzimym języku, za to głośno i wyraźnie zgłaszają różne pretensje. Nie można z tym walczyć, bo jest to hydra stugłowa. Mimo upływu lat, ciągle stoimy w tym samym miejscu. Spotkałem się ostatnio z kolegą z dawnych lat, któremu podarowałem książkę o przygodach komisarza Zdanowicza. Czyta ją uważnie, ale zadał mi pytanie - czy ja nadałem bohaterom nazwiska podobne do znanych nazwisk literackich, bo zazdroszczę tamtym sukcesu? Ciężko to zniosłem, bo ludziom, którzy żyją swoimi sprawami i mają pracę oraz obowiązki trudno się takie kwestie tłumaczy. No, ale jakoś mi się udało. Ludzie autentycznie wierzą w to, że te zawody nie są ustawione, że sławę i popularność zdobywają ci, którzy są najlepsi. Ja tylko przypomnę, że nie tak dawno temu lansowano – w celu podniesienia sprzedaży – romans Bondy z Mrozem. Dziś ta sprawa nie jest nawet wspominana, bo nie chwyciło, a Bonda ujawniła nie tak dawno swojego partnera, którym jest jakiś całkiem nieznany w świecie rzekomych literatów pan.

W mediach pisarką jest Blanka Lipińska. I ona się tak tytułuje, a także jest tak tytułowana. I co tu zrobić? W zasadzie nic, albowiem pani ta i jej książki znajdują się na listach bestsellerów. Fakty zaś mówią same za siebie. Jak coś jest na liście bestsellerów, to musi być dziełem prawdziwego pisarza.

Pisarz to również taki człowiek, który wypowiada okrągłe i głębokie zdania. I tu mistrzem niedościgłym jest Krzysztof Karoń. Ja bym naprawdę o nim nie wspominał, ale ktoś mi powiedział, że pastor Chojecki w jednym ze swoich programów powiedział, że Karonia wyprodukowała WSI, żeby ocalić Kościół od zagłady. Nie wiem doprawdy jakie tam balety odchodziły na zapleczu karoniady, ale jeśli czołowy antykościelny propagandysta mówi takie rzeczy, to coś go musiało naprawdę zirytować. Ktoś musiał mu poza tym tę formułę podsunąć, bo sam raczej na nią nie wpadł. Powtórzę – żeby ocalić Kościół przed rozpadem WSI wykreowała Krzysztofa Karonia.

Dziś pisarzem jest ten jakiś Overbeek, człowiek ewidentnie nasłany na odcinek polski, którego zadaniem jest pilnowanie, by Kościół i polska historia nie wygrzebały się z bagna, w której wbijały je przez ostatnie dekady postępowe media z TVN na czele. Overbeek jest jawnym oszustem, człowiekiem nie posiadającym zdolności rozumienia czegokolwiek, realizującym napisany przez kogoś program i firmującym ten program swoją wystudiowaną fizjonomią. Niestety nie ma dobrego sposobu, by on zniknął, albowiem – jak powiedział towarzysz Sokrates – jest słowo jest byt. Mówi się więc o Overbeeku, a im więcej się mówi tym jego znaczenie rośnie. Próby polemizowania z jego tezami są żałosne, bo przybierają formę lansu, albo służą temu by wskazać w jego pracy niedoskonałości warsztatu historyka. Jakiego pytam się warsztatu? To jest kompletny debil przecież. On nie wie co mówi! Eksperci zaś telewizyjni podnoszą jego znaczenie mówiąc o błędach warsztatowych. Tak, jakby jakiś warsztat miał kiedykolwiek jakieś znaczenie w nagonkach medialnych. Tak jakby historycy polscy byli mistrzami niedościgłymi i decydowali o tym, kto potrafi, a kto nie publikować według najwyższych standardów. Próba ustawienia polemiki z tym osłem na zasadzie – on jest niechlujny i niepoważny, a my jesteśmy niemal doskonali i wytkniemy mu błędy – to obłąkanie. Niestety uprawiane w Polsce nagminnie. W ten sam sposób polemizowano z Grossem. W ten sam sposób próbowano dyskutować z Kosińskim i jego „Malowanym ptakiem”. Mamy więc sytuację taką – ludzie, którzy zostali wciągnięci do mediów z uniwersytetu, po to, by wzmocnić przekaz i nadać polemice z oskarżeniami Overbeeka jakiś poważniejszy sznyt, są wobec niego całkowicie bezradni. Nikt nie wie kim oni są, nikt ich nie kojarzy z niczym, a już na pewno nie z żadną książką. Nagrody, które im wręczono, żeby umocnić ich pozycję nie mają żadnego znaczenia i wobec manipulacji, jaką stosują ludzie wystawiający Overbeeka są warte co najwyżej parsknięcia. Przeciwko szkolnym lub podwórkowym szantażystom, stosującym wymuszenia, wystawia się najlepszych uczniów w klasie, żeby pokonali tamtych siłą spokoju i swoim wysokim morale. Tyle, że my nie jesteśmy bohaterami książki o przygodach Mikołajka. Pan Overbeek zaś opowiada, że dzięki działalności ustawodawczej PE, Polacy nie będą już mogli bić swoich żon. To jest część zorganizowanej z wielkim nakładem, czynnej od wielu już lat kampanii, której celem jest zniszczenie polskiej rodziny. Ponieważ większość ludzi, którzy w Polsce zajmują polemikami, pisaniem, komunikacją, nie zwraca uwagi na sprawy z zakresu pop kultury, albowiem zainteresowana jest wyłącznie podniesieniem swojego własnego znaczenia, takie programy jak ten, którego elementem jest Overbeek są lekceważone. Uznaje się je za niepoważne, dopóki nie zostanie zaatakowany papież. Wtedy wszyscy wyrażają oburzenie i domagają się przeprosin. Tymczasem jest to już końcówka nagonki propagandowej, której celem jesteśmy od lat. Mało kto zwraca uwagę na to, o czym śpiewa taki Czesław Mozil. Pan ten w swoich kupletach także podkreśla to, że Polacy są brutalni i biją swoje żony, rodzina zaś jest w Polsce synonimem piekła na ziemi. Mozil śpiewa, radio mu to puszcza, ludzie słuchają tego jadąc samochodem, ale nikt się nie przejmuje, bo to nie jest o papieżu. Dziesiątki wykonawców, których kariery są medialną fikcją zajmują się rozmiękczaniem mózgów i sączeniem do głów i serc treści, które w żaden sposób nie powinny się tam znaleźć, ale się znajdują, albowiem skoro jest słowo, jest również byt.

Nieśmiało pragnę tylko zwrócić uwagę, że my tutaj nie zasługujmy na żadne słowo i przez to nie istniejemy. Uważam, że tak jest znacznie lepiej, jeszcze by nas ktoś ustawił w jednym szeregu z Blanką Lipińską, albo z Karoniem. Może też nasłaliby na nas jakiegoś mądralę z akademii, który wytykałby nawigatorom błędy warsztatowe.

Przestrzeń komunikacyjna w Polsce jest otwarta dla wszelkiej maści agentów. Oni się tu pojawiają, są uwiarygodnieni jako pisarze, piosenkarze, autorzy tekstów i muzycy. Od razu znajdują się na listach przebojów i bestsellerów, a ich działalność propagandowa nie interesuje nikogo, no chyba, ze poruszą temat, na którym mogą się bez obaw lansować obrońcy wartości. Wobec jednak tak postawionej kwestii, trudno nie podejrzewać, że jedni i drudzy są ze sobą w zmowie, a ich spory mają charakter pozorny i w istocie nie są poważne. Serio jest tylko oburzenie ludzi, którzy nie wiedzą doprawdy co zrobić, kiedy jakaś nastoletnia łajdaczka wchodzi na pomnik Jana Pawła II, zdejmuje gacie i sika, a jej koledzy robią zdjęcia i to filmują.  Co na to obrońcy wartości? Na razie milczą, bo cóż tu powiedzieć, jak się odnieść to takiego chamstwa? Co innego polemika z pisarzem, który robi warsztatowe błędy, jemu można próbować coś wyjaśnić, może zrozumie i się poprawi…

Przestrzeń komunikacyjna w Polsce – powtórzę – jest oddana wrogiej propagandzie za bezdurno. Złudzeniem jest to, że jakiś medialny przekaz prawicy trafia do kogokolwiek poza przekonanymi. Złudzeniem jest to, że ktoś, poza ciągle tymi samymi ludźmi się nim przejmuje. Oczywiście, mamy wiele szczęścia, bo nikt też nie specjalnie przejmuje się całą tą niby komunikacją. I dlatego też my tu jeszcze żyjemy. Bonda zaś musi puszczać o sobie reportaże w programie „Alarm”. Jest tam jednak uważana za pisarkę, podobnie jak Overbeek, choć napisała paszkwil na wyklętych. Komarenko zaś, jak słyszałem, ponoć występuje w TVP…To doprawdy niezwykłe. No i Blanka Lipińska ciągle jest na listach bestsellerów. I pozostanie tam jeszcze długo. 

---

tagi: pisarze  rynek  wojna  propaganda  komunikacja  prowokacja  agenci  piosenkarze 

	gabriel-maciejewski
	17 marca 2023 07:33

58     3227    10 zaloguj sie by polubić