Moje stoisko umieszczone jest na wprost dwóch turkusowych kanap, na których, co jakiś czas rozsiadają się wygodnie pisarze i pisarki, żeby opowiadać o swoich książkach. Tak się złożyło, że zabrakło autorów na dzień dzisiejszy i organizatorzy zaproponowali, żebym ja też tam wskoczył i coś opowiedział. Niestety zabrakło też konferansjerów, więc będę jednym i drugim. Ktoś może powiedzieć – jak zwykle. To prawda, jak zwykle. Ostatnio przypominam taki epizod ze swojego życia, kiedy to ktoś wydał polecenie, żeby mnie gdzieś tam pokazać w telewizorze. Na targach w Gdyni podeszła do mnie Anna Popek i stanowczym bardzo głosem poprosiła bym się jakoś zaprezentował. I ja tak zrobiłem. Pani Anna powiedziała, że wybierze jakąś moją książkę do tej prezentacji i ktoś do mnie zadzwoni, żebym zrobić ze mną wywiad. Wybrała książkę czeską. Próbowałem ją przekonywać, żeby jednak wzięła coś innego, ale mi się nie udało. Potem jeszcze opowiadałem Annie Popek o przepędach wołów przez południowej województwa I RP. I wszystko było cacy. Zadzwonił do mnie nawet kolega, zaznajomiony z różnymi ludźmi w PAP-ie, żeby mi powiedzieć iż PAP szuka jakiegoś mojego zdjęcia. Mieli je umieścić w jakimś biuletynie czy gdzieś. No, a potem zadzwoniła do mnie dziennikarka, żeby zrobić ten wywiad. I ja jej opowiedziałem o hodowli karpia w Czechach w XV wieku, najlepiej jak umiałem. I tak się właśnie skończyła moja przygoda z telewizją. Wczoraj, co już wygląda wręcz ja jakiś wyraźny znak z góry, podszedł do nas pewien pan. Kupił od razu kilka nawigatorów, a potem jeszcze autobiografię Mościckiego. Siedzieliśmy na stoisku we trzech: cortes, parasol i ja. Rozpoczęła się gawęda o tych książkach, no i o potrzebie pisania historii poprzez wątki gospodarcze. Pan się bardzo ucieszył, stwierdził, że nasza postawa jest bliska jego postawie. Potem się jeszcze okazało, że pochodzi on z Ryk, gdzie się urodziłem. Na koniec zaś wyszło najlepsze. Sympatyczny czytelnik okazał się wykładowcą w toruńskiej szkole mediów Ojca Rydzyka. Myślałem, że po zjedzeniu golonki w piątek dostanę jakąś reprymendę z góry, a tu coś takiego. Pogadaliśmy miło i rozstaliśmy się w uśmiechach.

Tak wyglądał dzień wczorajszy. Przez cały czas, na tych turkusowych kanapach siadają pisarze i opowiadają o swojej twórczości. Największą publiczność zgromadziło pewne małżeństwo, które podróżuje z małą dziewczynką po krajach Ameryki Łacińskiej. Opowiadali o wężach, wodospadach i wszystkich tych rewelacjach, które starsi czytelnicy dobrze pamiętają z książek Alfreda Szklarskiego o przygodach Tomka. Nic się w konstrukcji książek podróżniczych lub za takowe uchodzących od tamtych czasów nie zmieniło. Szok kulturowy rządzi, chicha fermentująca na ślinie i anakondy wypełzające z błotnistych bajorek zajmują miejsce im należne i nie są przez nikogo i przez nic zagrożone.

Prócz podróżników pojawiają się na kanapach badacze historii najnowszej. I tu, prócz jednego autora, który opowiadał o żołnierzach wyklętych, rządzi narracja znana nam z gazowni. Niektórzy pisarze przemawiali do pustych krzeseł. Przydarzyło się to pewnemu inżynierowi, który napisał książkę, ale nie wiem o czym, bo mówił cicho i niewyraźnie. Miał jednak konferansjera i mowy nie było, żeby zszedł z kanapy. Ze mną może być inaczej. Zaczynam o 13.45 i będę sam. Jeśli nikt nie przyjdzie, pogadanki nie będzie.

Z tych wszystkich występujących najbardziej zdziwiła mnie młoda pisarka w czerwonej sukience i czarnym kapeluszu, bardzo chuda, z tatuażem na udzie. Opowiadała o tym, że nie można umieszczać wśród postaci, w powieści siebie samej. Od początku jednak dla wszystkich słuchających było jasne, że jej bohaterki, seryjne morderczynie wykonujące roboty na zlecenie to po prostu jej alter ego. Ta biedna dziewczynina, wzięła się za pisanie, bo chciała być kimś innym niż jest w rzeczywistości. Jakby tego było mało, w jej książkach występują też krwiożercze pomidory z kosmosu. To jest już szczyt szczytów.

Patrzę na to wszystko i myślę, że wszyscy ci ludzie powinni iść na golonkę do Bierhalle przy ulicy Piotrkowskiej, na pewno wyszliby na tym lepiej. Na dziś to tyle, bo muszę się pakować, zjeść i jechać na targ.

---

tagi: pisarze  targi książki  turkusowe kanapy  pisarki 

	gabriel-maciejewski
	24 listopada 2019 09:36

8     2411    12 zaloguj sie by polubić