Wielu nie ma swoich spraw i to jest problem

Tak. Nurt warcholski wartki i głośny jak spłuczka o północy. Podsycany popkulturą, którą walczy z systemem, jakby nią sterował redaktor Warzecha. Popkulturą, nie spłuczką.

Oglądałem nowego Mavericka, toporny gniot. Nieposłuszeństwo to jedyny silnik takich głupot. Nieposłuszeństwo manifestacyjne. Insomnia - film tysiąckroć lepszy, pokazuje konsekwencje przez większą część filmu ukrytego nieposłuszeństwa. A jedyne co ma główny bohater do przekazania młodszej koleżance, to, w skrócie, żeby jednak w tym okropnym świecie trzymać się w robocie procedur. I znowu Fargo, na faktach, policjantka w ciąży kontra debile. Ona przecież ani na krok nie odstąpiła od swoich zwykłych powinności.

Nieposłuszeństwo to najprymitywniejszy chwyt na popychanie akcji filmowej, zwiększa ryzyko i odpowiedzialność bohatera za podjęte decyzje. Scenarzyście bardzo ułatwia pracę. Jeśli komuś podoba się taka LENIWA publicystyka, to znaczy że jest głupi, nie zna się nawet na filmach i nie ma z nim o czym gadać.

Ze zdrajcami jest równie prosto. Gdy Zychowicz zaprasza na swój kanał Sikorskiego i nie pyta go, jak to było np. z tarczą antyrakietową i w ogóle z plajtą polityki pojednania z Rosją, tylko, za przeproszeniem, pierdolą o jakichś głupotach, to Zychowicz zdradza widownię. I tylko ktoś urodzony wczoraj może mieć go za niezależnego poszukiwacza prawdy. 

I warcholstwo, i zdrada są podobne, tylko mają przeciwstawne wektory jak dodawanie i odejmowanie. Warcholstwo potrzebuje bić po łbie efektami dźwiękowymi, żeby widz nie zasnął ale i nie miał czasu ocenić na co traci czas (u Warzechy to jest skrzeczenie i machanie rękami), a zdrada musi wypłaszczać dynamikę w popierdułki, żeby nie przerywać drzemki (Zychowicz jest gładki jakby od zawsze robił w telewizji śniadaniowej). I warcholstwo i zdrada uwielbiają powoływać się na realizm, a wydzielany przez nie obraz świata, to jest jakieś bułgarskie SF.

Inosmnia w reżyserii Nolana to naprawdę świetny film, polecam wszytkim, warty obejrzenia.

Tak dawno temu, że autora i tytułu zapomniałem, czytałem powieść z zasadzie historyczno przygodową, taką wciągającą w sam raz do pociągu. Pamiętam tylko zarys fabuły i pewną scenę.

Akcja dotyczy przygód polskich powstańców styczniowych internowanych przez Austrię. Ta zaoferowała im wybór: wydanie Rosjanom w kierunku szubienica, albo Sybir, ewentualnie rekrutacja do tzw. Legionu Meksykańskiego. Tenże zabezpieczyć miał interesy Arcyksięcia Austrii Ferdynanda Maksymiliana Habsburga intronizowanego na cesarza Meksyku po usunięciu siłą Benito Juareza legalnie przedtem wybranego na prezydenta Meksyku. Główny bohater w tym Meksyku daje nogę z tego Legionu do Juareza. Tam wyróżnia się przymiotami Polaka, który "za waszą i naszą" i w końcu staje się zaufanym emisariuszem Juareza do różnych meksykańskich osób i środowisk. Ma bowiem - uwaga - ten przymiot, że jest sprawny niczym Fantomas, a nie daje się wciągać do żadnych tamtejszych interesów partykularnych, bo przecież złożył był osobistą przysięgę Juarezowi, a Polak honor ma.

W jednej z kulminacyjnych scen, w obecności naszego bohatera Juarez wzywa urzędnika telegrafu pocztowego w celu nadania ważnego telegramu o wysokim stopniu poufności. Gdy ten telegrafista przychodzi. Juarez pyta go, czy podejmując ongiś czynnosci telegrafisty składał był przysięgę na wierność państwu i jego władzom. Telegrafista potwierdza. Mimo to, Juarez rozkazuje mu odnowić przysięgę natychmiast, albo tu i teraz odnowienia odmówić. Ten przysięgę odnawia i akcja toczy się dalej. W ten sposób czytelnik pozostaje w niewiedzy, co stałoby się, gdyby telegrafista odnowienia odmówił. W każdym razie, nikt mu nie groził, ani do odnowienia nie zmuszał. Trick jest zaś ten, że odnawiając przysięgę telegrafista potwierdza, że osobiście uznaje legalność władzy Juareza.

Tak sobie wtedy pomyślałem o lekceważonej funkcji przysięgi i z biegiem lat dojrzewa we mnie przekonanie, że Prezydent RP powinien posiadać prerogatywę wezwania w każdym czasie dowolnego posła, senatora, czy urzędnika państwowego lub samorządowego, aby ad hoc odnowił przysięgę na wierność Polsce i jej legalnym władzom, albo niech natychmiast podąża za ruskim okrętem, bo wszak odmawia LOJALNOŚCI jako podstawy wykonywanej funkcji państwowej lub samorządowej.

Niechby działo się to publicznie. Zacząłbym chyba od niejakiej posłanki Jachiry, bo debiut komediowy ma swoją skuteczność promocyjną.  Wiemy o tym od samej tej Jachiry. Natomiast z ogólnie wiadomych względów bezprzedmiotowości niczego nie oczekiwałbym od Donalda T. (bo nie jest choćby i posłem).

Fakt, Insomnia to kawał dobrego filmu.

Ze znakomitą kreacją Al Pacino.

W tej chwili polscy politycy muszą być wierni przede wszystkim "wartościom europejskim", i jakieś próby przysięgania na wierność Polsce wywołały by ostre protesty, niestety nie tylko w Europie. Nawet w formie kabaretowej, gdy złamanie przysięgi nie spowoduje żadnych konsekwencji, ten numer nie przejdzie bez sankcji za "łamanie demokracji".

Ale pomyślmy jeszcze raz. Już nie mówię o zupełnej i w dodatku koninkturalnej nieoznaczoności pojęcia "wartości europejskie". Nawet nie mówię o nieoznaczoności pojęcia państwo (dzisiejsze). Nawet - co ubolewam - widzę, że zbyt liczni nie rozumieją co to jest Polska, a zwłaszcza idea, która ją trzyma niczym kręgosłup. 

Ale zwróć uwagę na ten trick Juareza. Otóż odnowienie przysięgi zawierało podwójny skutek. Pierwszy i oczywisty, to przysięga dla państwa Meksyk i tu rzeczywiście jest pole do interpretacji i fałszu (moja prawda, twoja prawda, Tischner). Ale jest skutek drugi: osobowe rozpoznanie konkretnej władzy w oczy i wobec tej władzy: Ty, Juarez, jesteś prezydentem! Tego nie da się relatywizować. W rezultacie: Tobie, prezydentowi, przysięgam dla tego Meksyku, który tu, przede mną, reprezentujesz.

I kropka.

Nie wiem jakie byłyby konsekwencje złamania przysięgi danej Juarezowi. Jeśli słabe to telegrafista mógłby przysięgać cokolwiek dla swiętego spokoju, żeby nie wylecieć z roboty.

Jasne. Jednak do sytuacji w Polsce nie ma zastosowania. Nawet prości posłowie, ministrowie czy sędziowie coś  tam ślubują lub są zaprzysięgani. Tolerancja dla zdrady jest nieograniczona.

"Tolerancja dla zdrady jest nieograniczona."

O! To jest teren do eksploatacji.

Ja powiedziałbym, że raczej "pobłażanie dla zdrady jest nieograniczone". Tolerancja, jak rozumiem, oznacza zgodę. Może i niechetną, ale zgodę, a nie - jak się dzisiaj wciska - aż afirmację jakiejś pozycji, czy propozycji. Gdy bowiem kogokolwiek zapytać o zdradę, to - obojętnie czego / kogo dotyczyłaby - pytany odpowie, że zdrada jest fe. Aż jemu samemu atrakcyjne wyda się zdradzić coś konkretnego. Wtedy realtywizuje, że to wcale nie zdrada, ale dla niego racjonalne przeniesienie lojalności na coś / kogoś innego.

Tu chciałbym przypomnieć przypadek śp. płk. Ryszarda Kuklińskiego. Czy środowiska wtedy i dziś "moralnie okupujące Polskę" znalazły w sobie choć odrobinę tolerancji? A gdzieżby! A przecież sytuacja była prosta. Doszło do zdrady przysięgi, lecz zdrajcami byli najpierw ci, którzy przysięgę pułkownika przyjmowali i tą przysięgą chcieli go trzymać w swojej zdradzie sami zdrajcami będąc; całkiem jak Radziwiłł wobec Kmicica w "Potopie". Co ciekawe, doskonale rozumiał to arcyzdrajca Jaruzel w swojej refleksji: "jeśli pułkownik nie jest zdrajcą, to kim my jesteśmy?" W końcu poprawny wydaje się wniosek, że tolerancja dla zdrady i zdrajców jest właściwa środowiskom zdrajców (faktycznych lub gotowych). Natomiast pozostałe środowiska przejawiają, niestety, pobłażanie dla zdrajców. Dla zdrady wcale nie, ale dla zdrajców tak. Nie trzeba dodawać, że oba te stanowiska korzystne są wyłącznie dla zdrajców właśnie.

Można to rozumowanie znacznie skrócić wskazując, że tolerancja uprawnia. Natomiast pobłażanie zachęca. Sam nie wiem, co jest gorsze w skutkach.

Ten, jak go nazywam, "trick" Juareza ma tę poręczną zaletę, że dotyczy jednoczesnej i niepodzielnej lojalności dla idei (Meksyk) i "legalizuje" osobę działającą za Meksyk, czyli za ideę. Działanie przeciw czynnościom Juareza lub kwestionowanie jego mandatu oznacza więc zdradę Meksyku i nie ma żadnych relatywizujących wykrętów. Taki właśnie mechanizm wydaje mi się ciekawy i użyteczny.

Niestety wszystkie organizacje ponadnarodowe wymuszają na słabszych uczestnikach pełną akceptację lub tolerancję dla wewnętrznych działań szkodliwych dla ich "lokalnych" interesów.

No nie, na zabawach La Palomę grano,dopiero nad ranem,oczywiscie orkiestra a nie z płyty. 

" Ale mogę coś zrobić sobie samemu. Mianowicie mieć / zachować szacunek dla siebie samego choćbym musiał milczeć wobec zdrajcy. Tu zresztą dochodzimy do istoty sumienia, że choćby nikt nie wiedział, lub nie chciał wiedzieć, co o tym zdrajcy myślę, to wiem ja i wie moje sumienie."

Dokładnie.