Premier ogłosił, poprawcie mnie jeśli się mylę, że szczepionkę na covid reklamować będą jakieś popularne osoby. Nie wiem co to znaczy dla Mateusza Morawieckiego, ale obawiam się najgorszego. Obawiam się, że na tę okazję przypomną sobie nawet Bohdana Łazukę. Nie to jest jednak istotne, kto będzie ten preparat reklamował. Ważne jest, że premier uważa iż taki zabieg marketingowy może skłonić ludzi do masowych szczepień. Patrzę na to i myślę, że jest to jeden z elementów składowych patriotyzmu idiotycznego. To znaczy władza uprawia politykę życzeniową, przekonując naród, że jako grupa mówiąca jednym językiem, społeczność, diaspora, jak zwał tak zwał, osiągamy jakieś sukcesy, a potem najlepsi z nas, ci którzy te sukcesy osiągnęli mogą z wyżyn swojego autorytetu urabiać resztę. Człowiekiem sukcesu jest bezwzględnie Roksana Węgiel, a także ta druga dziewczynka, która ma romskie pochodzenie, wychowała się w Anglii, ale zdobyła dziecięcą Eurowizję dla Polski. Najlepiej, żeby premier zaangażował obydwie, bo przekaz, który zamierza kolportować przeznaczony jest właśnie dla pokolenia, które się utożsamia z tymi dwiema panienkami. Dla porządku wymienię jeszcze jedną składową patriotyzmu idiotycznego. Jest nią tak zwana literatura werbunkowa, w której prym nieustająco dzierży Łysiak. Chodzi o to, że jak opisze się bohatera, który ma dużego i lecą na niego laski, a do tego jeszcze potrafi jeść nożem i widelcem, a także przeczytał w życiu jedną książkę i jest przy tym młodzieńcem pragnącym poświęcić życie ojczyźnie, to czytelnicy tych treści staną się gotowym materiałem na agentów służb specjalnych. Teraz może coś się w tej kwestii zmieniło, ale przypuszczam, że niewiele. Może tyle, że literatura werbunkowa jest mniej nachalna.

Z takich formatów składa się oferta rządu dla nas. I inaczej nie będzie, musimy przywyknąć, a to oznacza, że musimy stworzyć coś w rodzaju kontrkultury, ale nie w wymiarach znanych z lat osiemdziesiątych i wczesnych dziewięćdziesiątych. To odpada, bo zaraz się okaże, że Budzyński i Maleńczuk też te szczepionki reklamują, bo zbrakło im na flaszkę.

Prócz oferty dla narodu rząd ma jeszcze ofertę dla oligarchii, w zasadzie próbuje stworzyć rodzimą oligarchię, a czyni to na bazie covida właśnie. Chodzi o to, by spośród wpływowych grup zawodowych, które mają rzeczywisty wpływ na życie każdego z nas, przeciągnąć kilka na swoją stronę. Na razie kokietowani są lekarze. Oni doskonale czują pismo nosem i wiedzą o co chodzi. Pytanie istotne brzmi – na ile zróżnicowana jest ta grupa i na ile rząd może wpływać na nią za pomocą benefitów i zwalniania z odpowiedzialności. Wiadomo bowiem, że konkurencja w tym zakresie jest duża i pierwsza z brzegu firma produkująca jakiś szuwaks do odkamieniania zębów może przebić ofertę Morawieckiego. Co ja mam przeciwko oligarchii? Wiele. Przede wszystkim to, że oligarchia rozumiana tak, jak to się przyjęło rozumieć u nas, w ogóle nie jest oligarchią. To jest grupa ludzi, która kasuje zastraszonych mieszkańców bieda-osiedla, za każdym razem, jak wychodzą z klatki po zakupy do spożywczaka. A czyni to za pomocą bardzo małego scyzoryka, ewentualnie tępej brzytwy. Oligarchia bowiem to grupa, która idzie po wpływy globalne, a nasza może co najwyżej zajumać ipoda z Media Marktu i próbować z tym uciec przed policją. Co nie zmienia faktu, że prawnicy lubią myśleć o sobie jako o oligarchii. Jest to błędny sposób rozumowania. To jednak okaże się dopiero wtedy kiedy państwo nasze będzie likwidowane. Oni zostaną zlikwidowani pierwsi, ale tego nie rozumieją. Myślą, że likwidator będzie ich do czegoś potrzebował. Czy lekarze czują się oligarchią? Niektórzy na pewno tak, ale przypuszczam, że środowisko jest silnie rozwarstwione i przypomina raczej górników z lat siedemdziesiątych. Byli wtedy górnicy, którzy ściskali ręce towarzyszy z KC i robole, którzy zjeżdżali na dół fedrować. Podobnie jest z lekarzami dzisiaj, ale nie zmienia to faktu, że pewna ich grupa otrzymała jakieś propozycje i na bazie tych propozycji będzie próbowała występować w imieniu całego środowiska. Propozycje te, jak sądzę, dotyczą odpowiedzialności. Jak wiemy każdy sprzedawca jest odpowiedzialny za towar który wydaje klientowi. Niestety nie każdy lekarz jest odpowiedzialny za diagnozę, którą stawia i za los pacjenta, który przychodzi do niego po poradę. I ja się o tym przekonałem osobiście przedwczoraj. Piszę o tych oligarchiach, także dlatego, że przypomniała mi się dęblińska trepiarnia w białych kitlach i musiałem sam sobie powiedzieć wprost, że oni by czegoś takiego w życiu nie zrobili. A nie byli to ludzie, z którymi chciałoby się gawędzić czas dłuższy, albo w ogóle mieć z nimi coś wspólnego. Pamiętam, jak ojciec przyniósł mnie na rękach do przychodni, tuż po zamknięciem gabinetu. Pan doktor, w stalowym mundurze, w stopniu pułkownika, laryngolog, bez jednego słowa otworzył na powrót swój gabinet, obejrzał moją nogę, która z jakichś przyczyn odmawiała posłuszeństwa i przepisał lekarstwa, które poskutkowały. A dla tego pana nie było żadnym problemem wyrzucenie pacjenta z gabinetu i puszczenie za nim wiązanki pieśni ludowych o takim natężeniu słów uznanych powszechnie za obelżywe, że mogły od tego spuchnąć uszy. Ta noga, to był chyba zator i obawiam się, że gdyby nie on, nie byłoby tej całej przygody, jaką dziś wspólnie przeżywamy, a ten pan nie był kardiologiem. Czasy te jednak minęły. Rząd zaś układa się z lekarzami, a owe układy mają charakter demaskacji. Rząd im coś proponuje, tak jak się proponuje wpływowej grupie stanowiącej obcy element w etnosie zwiększenie wpływów na tenże etnos. Taką umowę dzierżawną na ludzi. Mogę się mylić, ale tak to wygląda.

Powtórzę – to jest próba stworzenia oligarchii, która w istocie nigdy oligarchią nie będzie. Ta bowiem, działa w innej skali i swoje interesy przenosi i lokuje w miejscach od swojego zamieszkania odległych, albowiem tylko to daje jej władzę rzeczywistą. Średniowieczna Wenecja jest niedościgłym wzorem działania oligarchii. Ludzie, którzy biorą pieniądze za usługi dla polityków i takie same usługi dla koncernów farmaceutycznych, tworząc przy tym jeszcze kontrkulturę prywatnych ośrodków zdrowia, mogą się – w chwili kryzysu – spodziewać samych najgorszych rzeczy. I dla własnego dobra, powinni zacząć myśleć o tych rzeczach już dziś.

Przedwczoraj miałem ochotę zrobić pewien eksperyment. Wiedziałem, że na SORZE w Grodzisku czeka się najmarniej dziesięć godzin na przyjęcie, a przeważnie dwanaście, trzynaście. Zatęskniłem za dęblińską trepiarnią, która nawet jeśli była złośliwa i nie miała duszy, w każdym pacjencie widziała zadanie do wykonania. I wykonanie tego zadania nie zabierało im nigdy więcej niż dwie godziny. Myślałem tak – w jedną stronę samochodem dwie godziny, na SOR w Dęblinie przyjmą mnie od razu. Kroplówka i badanie, nawet jeśli potrwa dwie godziny to góra, potem powrót, też dwie godziny. Wszystko razem załatwiłbym w sześć godzin. W sześć, a nie w dwanaście, nie ruszając się z miasta. No, ale nie chodziło o mnie, a ryzyko jednak jakieś było. Jak mnie coś zacznie boleć tak właśnie zrobię, a potem to opiszę.

---

tagi: rząd  promocja  prawnicy  oligarchia  lekarze  covid  szczepionka 

	gabriel-maciejewski
	31 grudnia 2020 09:49

47     3382    13 zaloguj sie by polubić