Pomyślałem sobie, że ułożę ten tekst z różnych, wyciągniętych z wcześniejszych publikacji okruchów. Z różnych powodów będzie mi łatwiej umieścić dziś tutaj taki materiał. Pamiętam, jak dawno temu, kiedy pisałem jeszcze w salonie, a na blogu codziennie zjawiała się armia troli, żeby za darmo robić mi dziką i niesłychaną zupełnie promocję. Kiedy już widać było, że ten blog, to nie jest zwyczajne plumkanie, które zakończy się fochem, płaczem, albo podpisaniem jakiegoś kwitu, postawiono mi dziwny zarzut. Ja sobie dobrze ów zarzut zapamiętałem, tak samo jak zapamiętałem nick osoby, która go postawiła. Otóż oskarżono mnie o wyuczoną bezradność. Nie o chamski i arogancki stosunek do komentatorów, nie o stawianie tez nachalnych i nie mających pokrycia w dokumentach, a także nie o naciągane interpretacje. Zarzucono mi wyuczoną bezradność. Uważam, że zarzut ten musiała postawić osoba, która w jakiś sposób mnie rozpoznawała i uznała, że to może być coś, co spowoduje, że ja się może rozpłaczę, albo zrobi mi się naprawdę przykro. Nic takiego jednak nie nastąpiło, a owa osoba wyleciała z bloga, zatoczyła w powietrzu łuk i spadła z pluskiem do tego dołu, z którego się wcześniej wydobyła.

Uważam dzisiaj, że źle robiłem wyrzucając troli, to była strategia krótkoterminowa, znamionująca brak wizji i demaskująca mnie jako polityka dojutrkowego. Nie ma bowiem gorętszego przywiązania niż przywiązanie trola. Trzeba było ich zatrzymać i przyciągnąć potem tutaj. Szczerze tego dziś żałuję. Już byśmy sprzedawali reklamy za poważne pieniądze. Piszę to dlatego, byśmy wszyscy zrozumieli, jak trudna do pojęcia jest mechanika sukcesu. I jak łatwo stracić energię wydobywającą się z nienawiści wrogów, którzy z całej duszy chcieliby nas zniszczyć, a nie mogą. To był błąd, przyznaję to dziś otwarcie. Nie piszę tego, by szydzić z osób, które lubiły i lubią ten blog naprawdę i szczerze, ale po to, by wskazać na pewne powierzchowne interpretacje jakie towarzyszą naszym przedsięwzięciom i decyzjom. No i jeszcze jedna rzecz, każdy, kto jest tu dłuższy czas, przeżywał nie raz i nie dwa moment znudzenia i zniechęcenia dla treści, jakie tu umieszczam. Wielu ludzi odchodziło, wracało, znów odchodziło i znów wracało. Ja to rozumiem i nigdy tego nie będę oceniał. Chcę tylko powiedzieć, że trol nie nudzi się nigdy. Na koniec tego wątku jeszcze jedna ważna prawda. Jeśli wybrałem taką drogę jaką wybrałem, nie ma już powrotu do dawnych czasów. To znaczy, nie wpuszczę tu nagle troli, bo nie będzie to autentyczne, a przede wszystkim będzie nieskuteczne. Czas polityki opisanej wyżej minął. Musimy uprawiać ten ogród innymi metodami.

Napisałem powyższe, by wskazać także, co jest uważane za sukces w nurcie publicystyki konserwatywnej. Jest nim ilość kliknięć i ilość cytowań. To jest coś niezwykłego, albowiem kiedy ktoś taki, jak na przykład ja, próbuje publicznie bronić swoich bon motów, a powstało ich kilka i są powszechnie używane, odpowiada tym moim pretensjom głuche milczenie. Jest nawet czasem gorzej, bo nurt konserwatywnej publicystyki jest skonstruowany jak mikrokosmos, w którym zamiast planet i asteroid znajdują się wyłącznie czarne dziury, które wciągają wszystko, każdy komunikat, jaki pojawi się w tej przestrzeni. Wciągają i przywłaszczają, tak jakby nie było tam miejsca na nic innego poza beknięciami wydobywającymi się z wnętrza czarnych dziur. Owe odgłosy, są w nurcie konserwatywnej publicystyki emanacją sukcesu. Im głośniejsze tym lepiej. Bywa, że te wyjątkowo głośne są długo oklaskiwane. Żeby nie przesadzić z tymi metaforami a la Wałęsa, pokażmy może jakiś przykład. Codziennie prawie fejsbuk wypluwa informacje o tym, że ten i ów konserwatywny myśliciel lub polityk „pozamiatał” albowiem skontrował serią przygważdżających sekwencji słownych, brednie jakie serwują przeciwnicy polityczni z lewicy, Pis-u czy czego tam... I nie chodzi już nawet o to, by odsłuchiwać te kawałki, wystarczy informacja, że miały one miejsce. Wielu ludziom od razu mięknie serce i uważają, że oto mamy kolejny sukces. Nie mam zamiaru pozbawiać nikogo złudzeń, ale kiedy słyszę takie rzeczy, od razu przypomina mi się ten pan, o którym niedawno tu wspomniałem – właściciel kilkunastu hut szkła w kraju. No i zaraz za nim właściciele ferm zwierząt futerkowych, których nazwisk nawet nie znamy i nie kojarzymy ich z niczym. Ktoś tu ostatnio wspomniał, że zamierzają oni wesprzeć finansowo medialną działalność Konfederacji. To by było nawet ciekawe i jak chętnie bym takie przedstawienie obejrzał. Zważywszy na fakt, że przez całe sześć lat, bez budżetu, utrzymywałem pismo periodyczne, które zdobyło renomę, wiem co będzie jeśli ludzie poważni, a za takich musimy uważać panów, nie ujawniających pochopnie swoich nazwisk, a prowadzących dochodowe biznesy, wyłożą kasę na patriotyczne media. Będzie katastrofa. Oni tego jeszcze nie wiedzą, ale ja oglądałem kilka takich katastrof i wiem, że to jest mechanizm nie do powstrzymania. To znaczy są pewne okoliczności i osoby, które mogłyby klęskę odroczyć, a może nawet zamienić ją w jakiś tam połowiczny sukces. No, ale to nie nastąpi. Powiem tyle, że trzeba być naprawdę bardzo brutalnym dyrektorem niemieckiego cyrku, żeby zapanować nad medialną małpiarnią, która w ciągu pierwszych godzin emisji programu, za który płacił będzie ktoś inny, zechce zapoznać widza z węzłowymi zagadnieniami swojej polityki i metody. Zwykły pejcz na nic się nie zda, potrzebne są przestrzenie oddzielone elektrycznymi pastuchami, paralizatory, a pewnie też ze dwa rewolwery. Nie ma bowiem dziennikarza, polityka czy publicysty, szczególnie w nurcie prawicowo-konserwatywnym, który by się powstrzymał, wiedząc, że za jego występy płaci ktoś inny. My to już widzimy dzisiaj, kiedy budżety stojące za mediami prawicowymi są skromne. A co będzie jak one się powiększą? Wszystkie, najbardziej idiotyczne, bezsensowe, kretyńskie i nieskuteczne pomysły, zostaną zrealizowane. Kiedy zaś okaże się, że te – jak mawiał Bogdan Kacmajor – sianokosy przestrzeni, nie przynoszą rezultatu, że publiczność co prawda wyje w określonych momentach, ale sytuacja ogólna nie poprawia się ani na jotę, a są chwile, kiedy się pogarsza, interes zostanie zwinięty i pozostanie po nim legenda. Nie będzie ona trwać długo, ale wystarczy parę lat, by sparaliżować absolutnie wszystko i wszystkich i stworzyć kilka lub kilkanaście fałszywych perspektyw, przez które kolejne pokolenia będą patrzeć na politykę, historię i w ogóle na wszystko. Byli tacy, przypomnę, którzy uważali, że Tomasz Wołek to superprawicowy, ultrakonserwatwyny publicysta i polityk. Dziś nawet nie bardzo pamiętają kim on był, ale wiara w to, że można kilkoma ruchami zrobić ogromny sukces propagandowy i polityczny jest żyje w nich ciągle. Stanowi też najlepiej leżące w ręku wędzidło, którym kiełzna się tłumy. Ludzie zamierzający wydać swoje ciężko zarobione pieniądze na działalność medialno polityczną powinni o tym wiedzieć. Powinni się też bardzo serio zastanowić czy tego chcą.

Jeśli miałbym im coś doradzić, powiedziałbym jedno – hodujcie troli. Załóżcie poważne, duże, dobrze nawadniane fermy troli, albowiem w ich obronie nie wystąpi żaden Greenpeace, a energia troli bywa niezastąpiona. Kiedy przyjdzie odpowiedni moment, wypuśćcie te trole z klatek i niech was atakują z prawa, z lewa, z góry i z dołu. Pofruniecie naprawdę wysoko.

---

tagi: publicystyka  propaganda  prawica  media  sukces 

	gabriel-maciejewski
	27 września 2020 10:05

59     3556    10 zaloguj sie by polubić