Informuję, że Twoje kuropatwy są u mnie. Nie ma spaceru, żeby skromna Azunia nie poderwała ich do lotu. Są też bażanty, lisy, sarny, a nawet jelenie. Dziki wizytowały dopóki trwał remont linii kolejowej Poznań-Konin. Teraz zostają w większych lasach.

I cały ten zwierzyniec żyje sobie w naturalnej ostoi, na kilku hektarach podmokłego, całkiem zarośniętego lasku. Wychodzą na łąki, a wtedy można paść nimi oczy. Nawiasem mówiąc, tak jest od kilku lat. Wcześniej widywałem głównie ślimaki.

Ale najlepsza jest krucza rodzina, która odwiedza mnie, nie wiedzieć czemu, w każdy wtorek sezonu zimowego. Jesienią zbierają orzechy i tak sobie polubiły moje zaokienne drzewo. 

Bażanty niestety wznoszą się bardzo wolno. Podczas jednego ze spacerów mój seter irlandzki zwany Carlosem wypłoszył kilka. Spłoszyły się jednak w złym kierunku. Nad pobliską drogą nagle potężnie zaiskrzyło, po czym wzdłuż całej drogi zrobiło sie ciemno we wszystkich domostwach.

Nie czekałem, żeby stwierdzić, czy chłopaki z zakładu energetycznego wzięli bażanta na kolację.

"Myślę, że to lepsza i bardziej inspirująca historia niż wszystkie filmy Kuca i Tomka Gwincińskiego razem wzięte."

Howgh! :D

Myszołowów jest teraz bardzo dużo przy drogach ekspresowych. Obserwowuję je od dłuższego czasu na Dolnym Śląsku i teraz w Wielkopolsce. Zimą siedzą na słupkach od siatek przeciwśniegowych. Coraz więcej jest kruków na skraju lasów, które kiedyś rzadko widziałem. Czajki po polach na wiosnę. Dużo żurawi w Dolinie Baryczy skrzeczało jak byłem na grzybach, aż sobie nagrałem na telefon. W G.Sowich skolei spłoszyć stado muflonów w lesie, to żaden problem. Ale faktycznie kuropatwy, które u babci po sadzie latały dawno nie widziałem. Mimo, że rowerem po lasach i polach od czasu do czasu pomykam. 

Spotykam większość z tyvh zwierząt.  Nie w jednym miejscu.  Zależy czy jestem tu czy tam,  tyle ze muszę iść na spacer o właściwej porze. Nue próbuję nawet robić im zdjęć.  Mam wesołego psa

.

Przepiórki i kuropatwy mają przechlapane ,a to dzięki obrońcom przyrody,jest nadmiar lisów i zdziczałych kotów które wyżerają jajka i pisklęta,a strzelać ich nie wolno,bo te kotki są takie miłe....A tu, w Puszczy Boreckiej jest wszystko ,prócz niedźwiedzi,wilki,żubry ,rysie,etc. i ach,piękne białe czaple.

Bezkrawym sposobem na łapanie bazanta lub kuropatwy jest zwinięty karton w stożek.

Posypujemy ziarenka kukurydzy, pszeniczki na zmarznietym śniegu.

Wbijamy taki stożek z zaspę razem z rozsypaną przynetą i czekamy w oddali jak sobie posmakują karmy. Ważne w środku stożka też musi być parę ziarenek. Ptak wpycha głowę w stożek i robi się ciemno, instnktownie przykuca i nieruchomieje.

Każdy ptak, można wypróbować osobiście na kaczce, kurze, gołebiu - jak wepchamy głowę pod skrzydło i połorzymy na ziemi ptak udaje martwego.

Miłych obserwacji i bezkrwawych łowów.

Dobrym sposobem jest karma z alkocholem wtedy to jest jazda, a jaki ubaw.

:)

Do tego dochodzi kuna ,zarowno lesna jak i domowa jest tego zatrzesienie , kto ma dom pod lasem wie jakie ogromne szkody wyrzadza ten maly i pozornie milutki  z wygladu potwor. A wroga naturalnego w postaci borsuka juz nie ma.

Bardzo dobra notka.

Porozmawiajmy więc o jeleniach. — Na moją wyobraźnię, jako dziecka, działała makatka wisząca u mojej babci, na której stał pokaźny jeleń — taki jeleń na rykowisku, powszechnie znany jako kicz. Podobnie działała jakaś trojka sunąca po śniegu, którą dopadały wilki.

Żywe zwierzęta, jak konie, krowy, świnie i ptactwo domowe, nie robiły na mnie wrażenia (może jedynie syczące gęsi), bo widywałem je codziennie, mieszkając w podwrocławskiej Lutyni (tej od słynnej bitwy).

Za PRL-u widywałem często zające, których dzisiaj prawie nie widuję (chyba 2 w ciągu ostatnich 10 lat) i bażanty, które do dziś trzymają się nieźle. Czasami, ale rzadko pojawiał się lis. Sarny to standard.

Dopiero jak zacząłem jeździć w góry to poszerzyłem znajomość fauny widzianej na żywo — muflony, kozice, świstaki, kruki.

No ale ten jeleń na żywo, z ogromnym porożem, gdzieś tam tylko, daleko, czasami przemknął.

Dwa lata temu idę z kolegą jakimiś szczytami na granicy polsko-czeskiej. Zima, śniegu po kolana. Towarzyszy nam pies. Stromo po obu stronach. Stoki obrośnięte drzewami. Bardzo malowniczo.

I nagle jakieś dwa metry przed nami, z jednego zbocza, wyłaniają się na ułamek sekundy dwa potężne jelenie. Magia! Dech nam zaparło. My nie słyszeliśmy ich, one nie słyszały nas. O psie nie wspomnę, bo nawet nie jęknął. Jak my. Staliśmy osłupieni. Trwało to krócej, niż mój opis teraz. One przebiegały, a właściwie chciały przebiec, z jednej stromizny, po stronie polskiej, na drugą stromiznę, po stronie czeskiej. Wbiegły na szczyt, zobaczyły nas i... jeden zawrócił do Polski a drugi poleciał do Czech. Szast-prast. Ułamek sekundy. Chwyciłem odruchowo za aparat, ale na zdjęciu nic już nie ma. Dopowiadam więc, oglądającym to zdjęcie, chwaląc się tym spotkaniem, że tu, ten mały fragmencik, to kawałek jelenia, który ucieka w dół. Rzecz jasna, nic tam prawie nie widać.

Inne, podobne spotkanie, miałem raz w życiu z głuszcem. Idziemy, tą samą trójką — ja, kolega i pies — lasem, nagle trzask łamanych gałęzi, łomot taki, jakby się coś waliło. Rany, co się dzieje? Patrzymy w górę, a tam, obijając się o gałęzie, spłoszony głuszec. Na zdjęciu, jako pamiątkę, mam piękne, niewyraźne smugi, ni to, ni sio. Takie spotkanie trwa ułamki sekund a nikt z nas nie poluje na zwierzynę (ani z aparatem, ani z flintą) i się na nią nie zasadza, tylko zwykle pokonujemy jakąś trasę, idąc szlakiem. Co się trafi, to nasze.

Co do dzików, to widuję je często. Pierwszy raz, jako dziecko, nad morzem :)

Teraz nie powiem, że co drugi dzień, ale tak co parę dni, albo tygodni albo je słyszę, albo widzę, albo domyślam się, że były, po tym, jak się coś w krzakach pokotłowało, albo po zrytej ziemi, zależy od pory roku.

Kiedy wyprowadziłem się z Wrocławia, za teren lotniska, to nie ma prawie dnia, żebym jakiejś zwierzyny nie widział. Ogrodzenie lotniska, ciągnące się kilometrami, dzieli strefę życia tych zwierząt na dwie części — strefę bezpieczeństwa po stronie lotniska, gdzie sarny i dziki to rzecz powszechna. Jak czasami, nad ranem, w księżycową noc, wracam z miasta rowerem, to sarny potrafią stać stadem i nawet się nie ruszą. Dziki się jednak płoszą. Po drugiej stronie ogrodzenia, strefa bezpieczeństwa się kończy i... trup ściele się gęsto. Zwłaszcza wzdłuż ulicy biegnącej przy ogrodzeniu.

Niestety ruch jest coraz większy, bo grunty rolne zamieniają się na osiedla mieszkalne. Samochodów przybywa w zastraszającej ilości. Wszystko to, w ciągu ostatnich 10 lat.

Po jednej stronie więc żywe, a po drugiej nieżywe, albo te które uszły z życiem. Zwykle te zwierzęta biegną z pól w kierunku lotniska, odbijają się od ogrodzenia i z powrotem przebiegają przez ulicę. Nie zawsze uda się im przeżyć. Potrącenia albo śmierć zdarzają się często. Te zabite znikają w ciągu kilku dni. Dziki są dość odporne na uderzenia, zwykle, takie zderzenie z samochodem, udaje się im przeżyć. Ale czasami i te dostają się pod koła. Lisy mają chyba najmniej szczęścia. Ale tych jest plaga. Widuję je czasami wieczorem, nawet na gęsto zaludnionym jednym z osiedli wrocławskich.
Dochodzi czasem do tego, że latem, lis potrafi siedzieć na środku mojej drogi przy lotnisku i się nie rusza ani nie ukieka na mój widok. Muszę go przestraszyć, żeby pobiegł w krzaki, bo wydaje mi się, że pierwszy nadjeżdżający samochód go rozjedzie.

U mnie pod Wrocławiem jest dużo dzików. Tłumaczę sobie to tym, że one poruszają się szlakiem rosnących tam od lat dębów. Część z tych drzew rośnie na terenie lotniska i stąd te ich częste tam wycieczki. Zwykle buszują dalej, w takiej mini-dąbrowie nad ściekiem/potkiem, który chyba dopływa do Bystrzycy. Tam, to one mają gdzie wędrować.

No dobra, bo się rozpisałem. Wróćmy do tych jeleni.

Jest wieczór, ruch samochodów mniejszy. Jadę rowerem wzdłuż ogrodzenia lotniska. Potem ono skręca i zza tego zakrętu wybiega ogromny jeleń, z ogromnym porożem. Przy drodze, na odgłos jadącego samochodu, zawraca i biegnie w przeciwną stronę. Ja już jestem za tym zakrętem i zatrzymuję się, żeby popatrzeć, co będzie dalej. Taki jeleń na żywo, to fascynujące zjawisko. Jeleń przebiega jakieś sto metrów i zawraca. Ale znów, przy ulicy, z powodu jadących samochodów, sytuacja się powtarza. Przychodzi mi do głowy żeby go przepłoszyć, żeby się nie pchał w stronę tej ulicy i żeby pobiegł w stronę pól i tej mini-dąbrowy, ale nie, uparty jeleń znów biegnie, a ja się jednak boję stanąć mu na drodze. W końcu udaje mu się tę drogę pokonać. Ależ to był widok.

I może jeszcze, na koniec, opowiem spotkanie z sokołem Harrisa.

Jeżdżę czasami rowerem, dla poszerzenia horyzontów, po okolicznych wsiach. Któregoś razu widzę w oddali samochód zaparkowany przy polnej drodze i młodego człowieka, do którego przylatuje ogromne ptaszysko. Zatrzymuję się zaciekawiony i podchodzę do niego, przepraszając za zakłócanie spokoju. W którymś momencie, na gwizdek, przylatuje Harry i siada na orękawicznionej ręce właściciela. Wdajemy się w pogawędkę. Okazuje się, że Czesi handlują tymi południowoamerykańskimi sokołami i tam bardziej opłaca się je kupować niż u nas. A taki sokół to pies ze skrzydłami po prostu. Zwykle trzymany jest w wolierze, u zaprzyjaźnionego leśnika i regularnie wyprowadzany jest na takie lotne spacery, podczas których może sobie polatać i coś upolować. Słuch ma ponoś doskonały. Reaguje na komendy sponad kilometra. Przewożony jest w dużym bagażniku samochodu, w kapturze i na smyczy, ze szponami wbitymi w kawał konaru. Piękny ptak. Dostojny i arystokratyczny w zachowaniach. Nie mogłem się na niego napatrzeć.

na naszym stawie była taka kormorania pustynia, i na nic romantyczna piosenka, nie lubiłam ptaszyska, szczególnie jak przemókł w wodzie i taki nastraszony siedzial na gałęzi i się suszył

Najwięcej dzików spotykałam w Warszawie na Forcie Augustówka oraz na polach wilanowskich. Lisy chodziły po ogórdkach działkowych na Królikarni a jeden to nawet na Malczewskiego zawędrował. Tu gdzie teraz mieszkam, czyli nad jeziorem Wójcińskim dzika jednego młodego widziałam raz. Widać siedzą gdzieś głębiej w lasach i do osiedli ludzkich nie podchodzą.

Za to wesoło harcują sobie zające. Kiedyś na ścieżce przy jeziorze niepodal mojego domu pojawił się daniel. Koło Miradza widziałam pięknego jelenia jak przeskakiwał przez szosę. Sarny spotykam dość często. Poza tym mieszkam na trasie przelotu dzikich gęsi ze Skandynawii na Południe. Często odpoczywają na jeziorze albo na polach a koło 8 rano startują do dalszego lotu. Fantastyczny widok jak z 500 sztuk startuje i formuje szyk. Sikorki, rudziki i sójki posilają się w karmniku. Jest dużo orłów, czapli siwych i białych oraz ptaków, które nie mam pojęcia jak się nazywają.

Byłem w Sowich ale muflona nie widziałem

Widocznie za mało chodzę po polach

Białe czaple są i u mnie, tu niedaleko na stawach

No tak, ale dawne Prusy to bogactwo gatunków

U mnie też

W miastach jest pełno lisów

w zasadzie zależy gdzie się mieszka i patrzy

ani na moim podwórku ich nie ma, ani nie zawisają wzdłuż Solidarności, były za to w kominowym zamknięciu podworza w pracy

No i to jest temat z kręgu spraw ważnych. Żyjemy w pięknych czasach. 

Daniele są w okolicy. Jelenia widziałem tu raz. Duże bydlę.

Ja myślę, że ważnych

A to nie orlik krzykliwy jak tak kwili? 

Myszołowów jest teraz bardzo dużo przy drogach ekspresowych.

Jeśli teraz to są to przede wszystkim myszołowy włochate, które zalatują do nas na zimowanie albo lecą dalej na południe lub zachód. Kilka lat temu naliczyłem z samochodu około 30 takich myszołowów na odcinku między Gorzowem a Poznaniem. Są to fajne głuptasy, przyglądające się samochodom i niewiele sobie robiące z ruchu pojazdów, ale spróbuj zwolnić lub zatrzymać się. To pożegnają cię, machając skrzydłami. No chyba, że są b. zmęczone i leniwe, to jeszcze musisz otworzyć drzwi, wyciągnąć aparat i dopiero wtedy odlecą. Oczywiście zdjęcie nie ma.

Szponiaste, w ciągu całego roku przy drogach szybkiego ruchu, nie tylko odpoczywają, ale polują. Niskie trawiaste murawy z drobnymi gryzoniami, ale i małymi ptakami zapewnia im tu drogowcy. To są setki ha w kraju. Gryzonie też mają tu fajnie bo siatka utrudnia wkraczanie małych ssaków. O tej nowej stołówce wiedzą też bociany, a te najbardziej bezczelne i ryzykujące, żerują pomiędzy jezdniami, na tych wąskich pasach trawy.   

Koło nas w lesie. Przynajmniej były w zeszłym roku w tym lesie, co to się ciągnie do Radziejowic. Jeden mi wylazł na drogę przed rower, aż specjalnie sprawdziłem w necie, co za cholera, bo na koziołka sarny za duże, a na jelenia za małe. Ale jelenia też tu kiedyś widziałem, tyle, że dosyć dawno.  

Ze 30 lat temu liczylem jelenie nad jeziorem Lebsko. Pewnego wieczoru wyszlo ich na pola ponad 50 sztuk.

Losie widywalem tylko na Lotwie i to jedynie na dawnym pograniczu Inflant Polskich i Inflant Szwedzkich. Do tej pory zachowalo ono swoj szczegolny charakter: jest to pas mniej wiecej 30 km szerokosci, idacy z polnocy na poludnie, w wiekszosci pokryty lasem, wielkimi bagnami, pelen rzek i jezior (w tym najwieksze jezioro na Lotwie Lubans), gdzie losie maja idealne warunki do zycia. Taka naturalna granica.

Przed klasztorkiem w Olaine, kolo Rygi, wystarczylo posadzic kilka krzakow winorosli, obok po pare metrow zywoplotu, a w ogrodku pas swierkow i troche innych krzewow, by po kilku latach to miejsce zaroilo sie od gniazd roznych gatunkow ptakow, co kilka, czy kilkanascie metrow gniazdo, takze w winogronach. Najwieksze bylo gniazdo kosa. Razem ta czesc ogrodowa z podworzem, gdzie pod zadaszeniami suszylo sie drewno, zostala przez ptaki zagospodarowana. Kos bronil swego bardziej lesistego terytorium przed szpakami i kwiczolem. A pliszka siwa, ktora pewnie zrobila sobie gniazdo w garazu, bronila dostepu do tegoz garazu z narazeniem zycia, podfruwajac pod sam twarz zakonnika, ktory chcial wziac samochod :)

Dziki poznałem dość dobrze już jako dziecko bo mój wujek był myśliwym i pokazywał, bratu i mi, z ambony jak żerują dziki, a także jak pasą się sarny.

Teraz w sumie też mam okazje dosyć często widzieć dziki i sarny bo żyją nieopodal w parku, jeszcze parę lat temu nawet przechodziły przez jedną z głównych dróg i przez osiedle, żeby dojść do zagajnika i resztek pól jakie były, ale jakiś czas temu deweloper to wykupił i zbudował tam osiedle domków i już tam nie chodzą.
Do tego jeszcze, prawie że oswojone lisy i zakała okolicy - kuny, łasice i szczury, na podwórkach na szczęście jeszcze nie tak często się pojawiają, ale są.
Najgorszym zjawiskiem jest to, że jeże kiedyś częste, nawet były lekko osowojone, a od paru lat ich nie ma, przez to jest więcej robactwa. Chociaż jest nadzieja, bo ostatnim latem rozgrzebały pół trawnika, więc może wrócą.

P.S.
Podobno szopy wypierają coraz bardziej rodzimą faunę.

W Szczecinie po nocy to głównie dziki. Trochę zajęcy, lisów i saren. Raz na chodniku widziałem chybajelenia. Chybajeleń, bo większy od sarny i miał coś sporego na głowie. To wszystko grasuje dopiero po północy. Może likwidacja przemysłu wzdłuż Odry to sprawia, albo likwidacja lasów.

Oprócz szopów zadomowił się już jenot,pcha się czarna wiewiórka amerykańska no i szakal.Swoją drogą ciekawe czy tam gdzie są wilki szopy   ,jenoty i szakale się ostoją bo np. zwykły pies to dla nich przysmak i potrafią go wziąć nawet z podwórka. 

Skoro mieszkałem na skraju miasta, a dalej na zachód było pole i las aż do Berlina, a teraz ani pola , ani lasu tylko dalsza część miasta, to mi wygląda na likwidację. Puszcza zaczynała się od pętli tramwajowej na Głębokim. Teraz są tam tylko osiedla bogaczy podmiejskich.

Naturalnie do żłobów zawsze wkładało się koniom opłatek na Wigilię. Koń dla jeźdźca to bowiem szczególne zwierzę. 

pociągowemu też. Był podstawą. Bazą ? :)

Ale było na co patrzeć jak śmigał pod jeźdzcem na oklep.

Jak się jeździ po opolskich lasach po nocach trzeba na nie bardzo uważać. Mogą być wszędzie i chyba są wszędzie.

Z żoną widzieliśmy kilka lat temu. Zimą, osobne stado łań. I ze dwa razy osobno rogacze. Jeden raz z wiaduktu. Równym truchtem pędziły przed siebie przez tory w kierunku lasu. Zjawisko.