Tak, jak wszyscy, my tutaj, także znajdujemy się w pewnej pułapce. Wydaje nam się, że wyznacznikiem sukcesu jest jakość, tymczasem nie jest to prawda, bo – o czym przekonamy się wkrótce – wyznacznikiem sukcesu artystycznego, a o taki nam chodzi, może być ustawa, albo regulamin. To jest pewne novum w opresyjnym systemie tłamszącym wolność wypowiedzi, bo do tej pory poza komunistami i hitlerowcami, nikt nie ograniczał wolności i twórczości inaczej, jak poprzez fałszowanie kryteriów. To znaczy w lud szła hagada, że najważniejsza jest jakość, a konkurs i tak wygrywał wnuczek wiceministra. Ująłem to w skrócie, żeby nie mącić za bardzo odbioru. Chodziło o to, by uaktywnić frajerów, którzy zrobią zasłonę dla szwindlu i naprodukują jakichś nikomu niepotrzebnych rzeczy, będących potem massa tabulettae rynku, gdzie króluje ustawka. Nasz problem w istocie polega na tym, jak z owej pułapki wyjść. Nie możemy tego zrobić inaczej niż poprzez jakość, choć wiemy, że nikt na nią uwagi nie zwróci, bo kontakty w mediach są ważniejsze. Oto dowód. Tak wygląda czołowy cyngiel Karnowskich, niejaki Adamski, znany z bęcwałowatych i absurdalnych wypowiedzi na temat filmu, który jak raz zakolegował się z Agnieszką Holland https://twitter.com/adamskilukasz1/status/1173906972237815808/photo/1

To jest materializacja projekcji wszystkich pisoskich cyngli jak partia i jej media długie i szerokie – chodzi o to, by tamci ich polubili i namaścili na prawdziwych proroków. Tylko oni bowiem mogą to zrobić i nikt inny, albowiem matka partia (mam na myśli PZPR) dała im kiedyś taka moc i moc ta działa nadal, nawet wtedy kiedy truchło tej matki już dawno zamieniło się w humus.

Na razie widzimy, że Adamski szuka uwierzytelnienia i je znajduje bez trudu. W końcu musi wszystkich przekonać, że chodzi o jakość, a któż może być gwarantem jakości jak nie reżyser nagradzany licznymi, środowiskowymi laurami.

Czy tylko my jesteśmy w pułapce? Nie, oni tkwią w niej także, bo rozumieją tylko połowę tego, co powinni rozumieć. Ja wiem, że się powtarzam i parasol zwracał mi ostatnio uwagę, żebym mniej pisał na te tematy, ale jakoś nie mogę. Po co gromadzi się garnitur zaufanych albo tylko naiwnych i szczerze wierzących artystów, którzy tworzą w myśl nowych idei? No po to, żeby ich dzieła wpuścić potem do kontrolowanej przez siebie dystrybucji i przenieść na jakiś głodny nowych idei rynek i na tym zarobić miliardy. Tak to powinno działać. Czy w Polsce tak działa? Rzecz jasna nie. W Polsce bowiem do tych pustych łbów docieka tylko połowa komunikatu, a certyfikowani artyści mają do dyspozycji tylko jeden rynek – wewnętrzny i nad nim muszą zapanować w sposób totalny, bo tylko wtedy będą mieli gwarancję, że są ważni i docenieni. To zaś gwarantują im autorytety związane z matką partią. Słuszność tego twierdzenia poznajemy też po tym, że jak Bagiński zostaje zauważony w Hollywood i tam odpada z konkursu, to cała Polska macha marynarami i cieszy się ze zwycięstwa. Bagiński zaś zostaje niekoronowanym królem Białegostoku, lepszym niż Kononowicz, i nie ma takiej kwestii w branży, w której nie zabrał by głosu jako ostateczna wyrocznia. To jest katastrofa. Z naszego punktu widzenia rzecz jasna. Bagiński uważa, że odniósł sukces.

Adamski zaś i jego ferajna poradzą sobie, albowiem dostali uwierzytelnienie no i należą do wewnętrznego kręgu wtajemniczonych. Na czym polega wstępna rekrutacja do takiej grupy? Teoretycznie na tym, by podnosić pewne określone kwestie, które mieszczą się w kanonie ideologicznym siły politycznej kreującej rynek rozrywki i rynek artystyczny. Teoretycznie, bo to ja stworzyłem kanon treści, które można nazwać poszerzonym o nowe treści kanonem historii patriotycznych, nazwałem to „Baśń jak niedźwiedź. Polskie historie tom I” i w czasach kiedy tak zwana prawica bełkotała coś bez związku na blogach, pokazałem, jak można takie treści upowszechniać z wdziękiem. Z jaką reakcją to się spotkało wszyscy wiemy – zmień pan tytuł, bo ludzie nie rozumiejo… Tak można to nazwać w skrócie. Potem wszyscy zaczęli eksploatować znajdujące się w mojej książce tematy i czynią to bez wdzięku do dziś, bo mają lepszą ode mnie pozycję. Nie chodzi więc w istocie o to, by powiedzieć coś na początek w sposób ciekawy, uwiarygodnić się tym i dalej już pracować ku chwale ojczyzny i partii. Chodzi o to, by zamarkować tę procedurę tak, by zasłoniła ona rodzinne i koleżeńskie powiązania, które wynoszą na wierzch różnych Adamskich. Najlepiej moim zdaniem widoczne to jest przy ocenie okładek czasopism. Wszyscy widzą czym się różnią okładki prawicowych gazet od okładek naszego kwartalnika? To jest dość oczywista różnica. Tamte są przegadane i nie niosą w istocie żadnej treści, poza bardzo powierzchownymi emocjami, które „ludzie rozumiejo”, a nasze są głębokie, syntetyczne, a jednocześnie mają taki ładunek treści, że człowieka wtajemniczonego może to zwalić z nóg. No, ale żeby je odczytać trzeba cokolwiek rozumieć poza komunikatami typu – urrrrraaaaaa, albo „do broni!”. Na to zaś się nie zanosi, albowiem spektrum pojmowania komunikatów w przestrzeni publicznej, dostępnych polskim artystom i publicystom zawiera się pomiędzy wymienionymi wyżej i innymi nieco, takimi jak na przykład - „jest kasa, nie ma kasy”. I to w zasadzie wszystko. Dyskusji z ludźmi zdeprawowanymi przez pieniądze nie może być żadnej, to jasne. Każda bowiem taka dyskusja musi być odebrana jako oznaka słabości lub nieuzasadnione pretensje. Chcę więc tylko zwrócić uwagę na jedno – oni rozumieją tylko połowę komunikatu i są w pułapce, z której nie wyjdą. Nie mogą wyjść, bo rynek wewnętrzny jest mały i w niedługim czasie zaczną na nim zjadać jeden drugiego. Poza tym zbraknie uwierzytelnień. Okładki zaś kwartalnika „Szkoła nawigatorów” pozostaną. Tomek przysłał mi wczoraj nową, tę do numeru austro-węgierskiego. Jest wstrząsająca. Nieoczywista, zagadkowa, narracyjna i głęboka. No, ale ludzie nie zrozumiejo i nie ma o czym gadać.

Pomijając wszystkie szwindle jakie obserwować możemy na rynku rozrywki i treści, zastanawiające jest jedno – czy oni nie czują tego, że to wszystko w takim najbardziej oczywistym sensie nie przynosi im ani chwały ani frajdy? Czy oni nie widzą, że tego nawet się nie da wyszydzić tak jest nędzne, pretensjonalne, wtórne i beznadziejne? Być może widzą, stąd ten przerażający pęd do nagród, uwierzytelnień, gwarancji i etatów. Jest jeszcze jedna kwestia – produkcja komunikatów typu – urrrrraaaa i do broni! - daje producentom całkowitą gwarancję, że różnią się wszystkim od odbiorcy tych komunikatów, że są lepsi. Nie jedzą takiego szajsu i szukają treści głębszych, takich jak te zawarte w powieści Musila „Człowiek bez właściwości”. Czasem jednak dopadają ich wątpliwości i budzą się w nocy z krzykiem, ale wtedy w sukurs przychodzi im Agnieszka Holland.

 

Za chwilę jadę do Lublina.

 

Zapraszam do księgarni www.basnjakniedzwiedz.pl do sklepu FOTO MAG, do księgarni Przy Agorze i na stronę www.prawygornyrog.pl

 

 

Tak się niestety składa, że dynamika rynku (a nie mówiłem, a nie mówiłem) w związku z okrągłymi rocznicami politycznych sukcesów Polski, jest tak słaba jak nigdy chyba do tej pory. Mamy wielkie plany dotyczące tłumaczeń, które od kilku lat są realizowane z budżetów, generowanych bieżącą sprzedażą. Niestety budżety te nijak nie pokryją dalszych, będących w trakcie realizacji projektów. Jeśli więc ktoś ma taki kaprys, żeby wspomóc mnie w tym dziele i nie będzie to dla niego kłopotem podaję numer konta. Ten sam co zwykle

 

47 1240 6348 1111 0010 5853 0024

i pay pal [email protected]

Jestem tą koniecznością trochę skrępowany, ale ponieważ widzę, że wielu mniej ode mnie dynamicznych autorów nie ma cienia zahamowań przed urządzeniem zbiórek na wszystko, od pisania książek, do produkowania filmów włącznie, staram się odrzucić skrupuły. Jak nic się nie zbierze trudno, jakoś sobie poradzę…

 

---

tagi: szkoła nawigatorów  media  artyści  rynek treści 

	gabriel-maciejewski
	18 września 2019 08:47

21     2832    14 zaloguj sie by polubić