W związku z rocznicą powstania w Warszawie przez kraj przetoczyła się dyskusja o odrabianiu lekcji historycznych. Pogodne te brednie podawane są co jakiś czas, całkowicie bez zrozumienia ich istoty. Nie słucham ich nigdy, albowiem wiem, jak to było i jest nadal z odrabianiem lekcji. Nikt tego nie chce robić, każdy woli pograć w piłkę. Potem jednak okazuje się, że zamiast na studia skierowany zostaje do ochotniczego hufca pracy. W czasie więc, kiedy telewizja emitowała treści okołopowstaniowe poszedłem do empiku. Nie wiedziałem co czynię, przyznaję. Na dodatek kupiłem tam sobie książkę. Nosi ona tytuł Chrześcijanie przeciwko krucjatom. Otworzyłem ją, a nie mogłem tego zrobić w sklepie, bo była zafoliowana i przeczytałem spis treści. Pomyślałem – skoro ta lekcja nie została odrobiona przez Europę, jak można myśleć o odrobieniu przez Polskę lekcji powstania? Ktoś może powiedzieć, że wcale nie jest tak jak piszę, że odrobiliśmy wszystkie lekcje, bo w Empiku półki zawalone są książkami Zychowicza. No właśnie z tym jest problem, to świadczy o tym, że niczego nie odrobiliśmy. O Niemcach i Żydach pisze Zychowicz, a niejaki Martin Aurell przepisuje z Wikipedii wszystko co tam jest o krucjatach, włączając do swojej gawędy wojnę o Sycylię prowadzoną przez Franków mających poparcie Rzymu. Okazuje się, że wojna z gibelinami, to też krucjata. Wszystko w czym brał polityczny udział papież, może być nazwane krucjatą. No i, rzecz jasna, sprawy mają się tak, że papież jest zły, a cesarz dobry. Może więc ja się mylę i nasilenie tej propagandy, zarówno w filmie, jak i na rynku książki świadczy właśnie o tym, że ktoś jakieś lekcje jednak odrobił. I tak się wyuczył, że nie może już przestać trajkotać w kółko tego samego. Ja w każdym razie polecam wszystkim takie hasło z Wikipedii, o którym w tej książce nie ma słowa, a ma ono jednak ścisły związek z krucjatami – Wzgórza Maurów. Do niedawna jeszcze można je było odnaleźć bardzo łatwo, a jak jest teraz nie wiem. Być może ktoś odrobił jakieś lekcje i już go nie ma.

Jeśli na rynku dominował będzie format sprokurowany przez pana Aurella, okaże się niebawem, że komuniści to przecież anioły, których chciał zwalczać ten wstrętny papież Polak. Był jednak na tyle słaby, że nie mógł tego zrobić od razu, przez swoich rodaków. Musiał po prosić o pomoc Amerykanów. Nie wierzycie, że ktoś może coś takiego napisać? Poczekajcie jeszcze pięć lat. Ja jestem tego pewien, albowiem obejrzałem w telewizji dwa programy. Jeden poświęcony rotmistrzowi Pileckiemu, a drugi budowie systemu Gułag.

Wielokrotnie wypowiadałem się krytycznie przeciwko formule jakiej używa się mówiąc i pisząc o Pileckim. Uważam bowiem, że sprzedaż tej postaci i jej reklama na zachodzie, nie ma najmniejszego sensu. Nie tylko dlatego, że cierpienie i poświęcenie to mało chodliwy towar. Także dlatego, że ludzie, którym chcemy tego Pileckiego wcisnąć nie są spasionymi durniami, którzy nie rozumieją roli Polski w historii. To są cyniczne bydlaki, doskonale wszystko rozumiejące. I mowy nie ma, żeby poparli choć jednym słowem kogoś takiego jak Pilecki. Przedstawianie zaś rotmistrza jako wzór do naśladowania dzieciom, jest jakąś aberracją. Czyni się to jednak bez przerwy, z wielkim uporem. Myślę, że nie stoją za tym żadne szlachetne intencje, ale po prostu parę osób, które z Pileckiego zrobiły samograj nie może zaprzestać tego lansu, bo przesunięci zostaną do zadań mniej wdzięcznych. Nie można mówić dzieciom, że mają być jak Pilecki. Jeśli ktoś to robi, to znaczy, że jest w najlepszym razie, bardzo głupi. Programy o Pileckim nie są odrabianiem lekcji historycznych, jak się może komuś wydawać. Są zabawą w wojnę bez wojny.

Jasne jest, że nikt nie posłucha tego, do czego nawołuję, albowiem próby wywołania współczucia są sportem, w którym doskonali się zbyt wielu ludzi i który daje jakieś tam profity. Z tego nie zrezygnuje nikt, a na pewno nie zrezygnuje do momentu, kiedy potrzebny będzie kolejny Pilecki. Wtedy wszyscy piewcy jego poświęcenia i admiratorzy jego postawy rozbiegną się po krzakach, żeby się w nich jak najdokładniej ukryć.

Dlaczego ja piszę takie okropne rzeczy? Czynię to albowiem przeczytałem życiorys Naftalego Frenkla. Jak myślicie ilu parlamentarzystów europejskich wie kim był Naftali Frenkl i czy jest ich więcej niż tych, którzy świadomi są kim był Pilecki? Myślę, że wśród polityków europejskich, a także amerykańskich, wśród biznesmenów także, świadomość postawy i czynów Naftalego Frenkla jest powszechna. Jestem też pewien, że jego życiorys został dokładnie przeanalizowany przez różne poważne ośrodki i jest elementem jakichś szkoleń, z których wychodzą ludzie przejmujący stery władzy na Ziemi. Dlaczego wobec tego my nie studiujemy tego życiorysu, a zamiast tego słuchamy o poświęceniu Pileckiego? Bo nie mamy nawyku odrabiania lekcji historii. Wolimy grać w piłkę na podwórku. Nie dziwmy się jednak potem, że kierują nas do OHP, a nie na poważne studia. Granie w piłkę jest przyjemne i można udawać Messiego, a koledzy będą udawać, że w to wierzą. Odrabianie lekcji zaś było i jest nadal, dla wielu uczniów, udręką, której nie mogą znieść. Dlatego uciekają ze szkoły i z domu, oddając się różnym fantasmagoriom. Zychowiczowi na przykład wydaje się, że prowadzi polityczne analizy. W istocie jednak gra w tak zwane jedynki, czyli próbuje trafić piłką w mur, na którym Bartosiak wyrysował kredą zarys bramki. No dobrze, ale wracajmy do Naftalego. Jak pewnie wszyscy wiedzą, ale na wszelki wypadek przypomnę, był on twórcą systemu Gułag. Trafił na Sołowki jako więzień, w zasadzie nie wiadomo za co, a widząc jak działa system postanowił go udoskonalić. Napisał skargę na to, że nieefektywnie wykorzystuje się pracę więźniów i trzeba to zmienić. Skargę wrzucił do skrzynki życzeń i zażaleń, a ta została z miejsca powieziona do Moskwy i znalazła się na biurku Henryka Jagody. Ten wydał polecenie, by Naftalego sprowadzić do stolicy, a kiedy już to uczyniono, postawiono go przed samym Stalinem. Ten zaś polecił byłemu więźniowi, zbudowanie efektywnego systemu obozów pracy. No i z więźnia został Naftali najważniejszym dozorcą w całym systemie penitencjarnym ZSRR. W opisach jakie możemy znaleźć w wiki podkreśla się przede wszystkim ekonomiczny i biznesowy charakter jego misji. Uwagę zaś od spraw istotnych odwraca się pisząc o tym, że nie wiadomo gdzie dokładnie urodził się Naftali,  czy na Węgrzech, czy może w Turcji, czy też w Hajfie. To oczywiście nie ma żadnego znaczenia, a służy temu jedynie, by oderwać nas od odrabiania lekcji i skłonić do gry w piłkę na podwórku.

Czy na całym bożym świecie jest ktokolwiek, kto wierzy w te, z całą powagą zapisane w Wikipedii brednie? Nie ma nikogo takiego. Nawet Zychowicz z Bartosiakiem w to nie wierzą. Dlaczego jednak nie wskazują na Naftalego i nie przeciwstawią w jakimś programie jego postawy postawie Pileckiego? Wtedy moglibyśmy na serio odrobić jakieś lekcje, z których zrozumielibyśmy bardzo wiele. Moglibyśmy też zająć się opracowywaniem strategii, która pozwoliłaby nam ocaleć, w czasach kiedy ktoś znów zapragnąłby zbudować ekonomiczny system więzień, gdzie pracują najzdolniejsi, niewinni ludzie, systemowo pozbawiani godności i podmiotowości. Nie czynimy tego, ekscytując się bohaterstwem idącym na zmarnowanie, idiotycznymi wierszykami o kamieniach rzucanych na szaniec i podobnymi głupstwami. A gdzieś tam, w Hajfie czy Budapeszcie, dorasta już może kolejny Naftali Frenkel. Bo nie łudźcie się, że pomysły, które wdrażał on w życie zostały zapomniane, albo, że unieważniła je technologia. One są ciągle żywe. Były żywe już w czasach kiedy Arabowie obsadzili wojskiem Wzgórza Maurów w Prowansji i są żywe nadal. Przekonuje mnie o tym spis treści w książce Chrześcijanie przeciw krucjatom.

Dlaczego nie odrabiamy tej lekcji? Otóż dlatego, że już wcześniej ktoś je odrobił. Byli to towarzysze Naftalego należący do konkurencyjnej organizacji tworzącej system ekonomicznych więzień. Byli to Niemcy z NSDAP. Oni dokładnie wiedzieli kim jest Naftali Frenkel i dokładnie przeanalizowali jego działania oraz pomysły. Niestety nie zrozumieli istoty jego misji. Zostali oszukani przez towarzysza Stalina.

Od czego powinniśmy więc zacząć odrabianie lekcji? Od podjęcia decyzji po czyjej stronie stoimy – papieża czy towarzysza Stalina. To znaczy chciałem rzec cesarza. Reszta to są ustalenia szczegółowe wynikające z tego, najważniejszego wyboru.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-i-2/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-ii/

---

tagi: polityka  edukacja  historia  szkoła  strategia  postawy  witold pilecki  nartali frenkl  analizy 

	gabriel-maciejewski
	8 sierpnia 2021 08:25

42     3555    17 zaloguj sie by polubić