Parę dni temu gazownia, która zamienia się w coś znacznie gorszego niż dwutygodnik „Na żywo”, z połowy lat dziewięćdziesiątych, opublikowała tekst o nawykach seksualnych Polaków. Oczywiście pełen szyderstw i tak zwanej beki z prymitywizmu sypialnianego, któremu oddajemy hołd. Żyję już wystarczająco długo, by stwierdzić, że jest to kolejna – a było ich dziesiątki – fala propagandy deprawacyjnej przetaczająca się przez media. Jej celem kiedyś było zainfekowanie mózgów młodzieży męskiej wchodzącej w wiek dojrzały treściami, które i tak tam się znajdowały w wyniku gry hormonów. Czy dzisiaj jest podobnie? Nie mam pojęcia, myślę, że nie, bo młodzież interesuje się dziś życiem płciowym o wiele mniej niż dawniej. Z względu na jego trwającą od lat, bardzo nachalną propagandę. Po coś jednak takie treści się publikuje. Być może z przekonaniem, że one ciągle działają, ale to na szczęście nie jest prawda. Ja chciałbym dziś zwrócić uwagę na jeden moment żywy bardzo, ale nie zawsze dostrzegalny, jaki tkwi w tym mechanizmie. Otóż chodzi o to, by poprzez takie i analogiczne, dotyczące innych wrażliwych obszarów życia, publikacje wpoić w czytelnika poczucie winy i zmusić go do wzięcia odpowiedzialności za coś, co wymyka się w ogóle takim pojęciom. W opisach życia intymnego stosunkowo łatwo jest przeprowadzić taki numer, bo wiąże się z tym życiem mnóstwo frustracji, wprowadzanych do mózgów i serc także poprzez takie publikacje. Mechanizm zwalania odpowiedzialności działa jednak powszechnie i trudno mu się przeciwstawić,  z przyczyn, o których za chwilę. Każde oszustwo, czy to gra w trzy karty, czy sprzedaż niekorzystnego kredytu, udaje się nie dlatego, że oszust jest sprytny, ale dlatego, że ofiara przyjęła na siebie odpowiedzialność. Powody takiej decyzji mogą być różne, od prostej głupoty i wiary w szczerość intencji oszusta, po sprawy bardzo wzniosłe, zahaczające o chrześcijańską miłość bliźniego. Wiele osób bierze na siebie odpowiedzialność, bo wydaje im się, że w ten sposób chronią kanciarza przed jakimiś nieprzyjemnościami. Na przykład ze strony szefa, który kazał mu te kredyty sprzedawać. W patologicznym przekazywaniu odpowiedzialności ze wszystkimi tego tragicznym konsekwencjami przodują oczywiście oszuści matrymonialni, których tu często przywołuję. Jest to jednak przykład skrajny, w dodatku wynikający z deprawacji bardzo prymitywnej oraz deficytów kobiet. Te deficyty nie zawsze świadczą o słabości, ale zawsze świadczą o bezradności wobec określonych komunikatów. Choć przecież od razu w zasadzie widać, czy ma się do czynienia z oszustem czy nie. Pokusa by wziąć na siebie odpowiedzialność jest jednak zbyt duża, a to z tego względu, że w naszej kulturze odpowiedzialność to wyróżnienie. Mamy ponadto wpojone przekonanie, że tylko jednostki patologiczne nie przyjmują odpowiedzialności za swoje czyny. Nie mamy jednak wpojonego przekonania, że człowiek zwalający na kogoś odpowiedzialność to jednostka patologiczna. Myślimy, że to nieszczęśnik jakiś, biedak, albo człowiek pogubiony lub uwikłany w machinę korporacyjną i przeważnie jest nam go żal. Nawet jeśli nie jesteśmy kobietami, które mają jakieś nie dające się wyrównać bez obecności mężczyzny deficyty. Powtórzmy więc raz jeszcze dobitnie i wyraźnie – żadne oszustwo nie uda się bez zgody oszukiwanego i bez przejęcia przezeń odpowiedzialności za oszusta.

Mechanizm zrzucania odpowiedzialności w polityce jest dość czytelny, ale obwarowany stalowymi niemal warunkami i tam nie ma się już całkiem jak bronić, kiedy przyjdzie do jego zastosowania. Uważam, że to co zrobił ostatnio PiS czyli wystosowanie noty z żądaniami reparacji od Niemiec jest bardzo dobrą próbą zrzucenia odpowiedzialności, jaką próbował na nas nałożyć oszust, czyli rząd federalny. Najpierw uosabiany przez Schroedera a potem przez Merkel. Odpowiedzialność zwalana na Polaków była częścią niemieckiego systemu, który współpracował z innymi systemami, nie tylko z rosyjskim, ale także z niektórymi organizacjami izraelskimi. Wszyscy ci zrzeszeni w poważnych organizacjach ludzie, próbowali zwalić odpowiedzialność na Polaków, w dodatku na młodych Polaków, nie pamiętających wojny, za najgorsze zbrodnie. Odbywało się to z zastosowaniem różnych formatów, także takich, jak ten opisany na początku. Ich celem było nakreślenie wizerunku mieszkańca Polski odpowiadającego aspiracjom tamtych – prymitywnego chama zdolnego do każdej zbrodni, podłego i źle wychowanego. Niezdolnego tylko do jednego – do wzięcia odpowiedzialności za swoje czyny. Odruch mieliśmy wobec tych zakusów taki, żeby jednak tej odpowiedzialności nie brać, ale to wywoływało dalsze oskarżenia, zupełnie jak w wymiarze jednostkowym – o to, że zachowujemy się jak patologia. Żeby wreszcie zmusić nas do przyjęcia tej odpowiedzialności wytypowano alkoholika – Aleksandra Kwaśniewskiego, który uznał, że tak – Polacy są winni. Reszta była już tylko konsekwencją tego kroku. Ja zaś twierdzę, że także lekceważeniem opisywanych tu kwestii, które na pewno zajmują sporo miejsca w podręcznikach cybernetyków społecznych.  Polityczny mechanizm zrzucania odpowiedzialności, wymaga oczywiście tak zwanych autorytetów moralnych, które wskażą co jest, a co nie jest właściwą postawą. Ich wypowiedzi muszą być powielane, na szczęście także w innych niż ten interesujący nas zakresach, a to dobrze rokuje, bo jeden z drugim autorytet moralny na naszych oczach, nie raz i nie dwa, zamienił się w gracza w trzy karty. To jednak przy ciśnieniu medialnym nie ma dużego znaczenia niestety. Dlatego nasz przekaz musi być wzmacniany medialnie.

Domaganie się od Niemiec reparacji ma sens, nie można bowiem wygumkować II wojny światowej, zbyt wiele filmów o niej nakręcono. Nie można dziś już także przyjąć rosyjskiej narracji, że to Polska jest winna, bo gdyby się nie stawiała ZSRR zrobiłby porządek z Hitlerem i wszystko byłoby cacy. W zasadzie nic nie można, poza wyartykułowaniem stanowczego – Nein. To zaś oznacza otwarty bunt wszystkich krajów UE, które nie zostały umoczone we współpracę rosyjsko niemiecką, a także takich, które zostały umoczone trochę. Wszyscy bowiem widzą już dobrze, że Niemcy wcale się nie zmieniły, a pozwolenie im na jakieś propagandowe zagrywki, skończy się tak samo jak dawniej – marszem przez instytucje Europy, a potem przez jej miasta i ulice z pieśnią Horsta Wessela na ustach. Postawienie kwestii reparacji jest sprawą kluczową dla dalszych stosunków z Niemcami i da Polsce – z czasem – możliwość wpływania na wewnętrzne sprawy naszego sąsiada. Tak, jak on dziś na chama, z udziałem oszustów matrymonialnych, patologii przebranej za autorytety moralne i kolesi z bazary Różyckiego usiłuje wpływać na nasze sprawy.

---

tagi: niemcy  polska  propaganda  media  odpowiedzialność  agenci wpływu  moralny autorytet  reparacje 

	gabriel-maciejewski
	18 października 2022 08:14

28     2736    24 zaloguj sie by polubić